당신은 주제를 찾고 있습니까 “przykładowa rozmowa pedagoga z uczniem – Uczeń z zaburzeniami zachowania. Metoda budowania strategii w pracy z uczniem“? 다음 카테고리의 웹사이트 https://ppa.charoenmotorcycles.com 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: ppa.charoenmotorcycles.com/blog. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 Ośrodek Rozwoju Edukacji 이(가) 작성한 기사에는 조회수 11,539회 및 260381 Like 개의 좋아요가 있습니다.
przykładowa rozmowa pedagoga z uczniem 주제에 대한 동영상 보기
여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!
d여기에서 Uczeń z zaburzeniami zachowania. Metoda budowania strategii w pracy z uczniem – przykładowa rozmowa pedagoga z uczniem 주제에 대한 세부정보를 참조하세요
Temat spotkania: Pomoc psychologiczno-pedagogiczna – działania postdiagnostyczne
Prowadząca: dr Aleksandra Krasowska
Film został nakręcony podczas szkoleń sieci współpracy i samokształcenia dla koordynatorów ds. wdrażania modelowego zestawu narzędzi diagnostycznych oraz standardów pracy poradni psychologiczno-pedagogicznych.
Może posłużyć jako materiał szkoleniowy dla wszystkich specjalistów z poradni zainteresowanych tematyką spotkań sieci współpracy i samokształcenia dla specjalistów/koordynatorów.
Zadanie jest realizowane przez Ośrodek Rozwoju Edukacji w ramach projektu „Opracowanie instrumentów do prowadzenia diagnozy psychologiczno-pedagogicznej”, współfinansowanego ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego, Program Operacyjny Wiedza Edukacja Rozwój na lata 2014–2020.
przykładowa rozmowa pedagoga z uczniem 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.
Trudna rozmowa z uczniem w 6 krokach – przydatny schemat …
Wiele rozmów z uczniami nauczyciel specjalista inicjuje sam, … Jednak to, co pedagog/psycholog X uznaje za trudną rozmowę, …
Source: www.glospedagogiczny.pl
Date Published: 11/11/2021
View: 706
Rozmowa wychowawcza – jak obudzić motywację ucznia do …
Dla ucznia, który zostaje zaproszony na rozmowę do wychowawcy (nauczyciela/pedagoga), ta sytuacja może być bardzo stresująca.
Source: portal.librus.pl
Date Published: 12/1/2022
View: 4012
Rozmowa pedagoga szkolnego z uczniem a współpraca z …
Czy przepisy przewują obowiązek informowania rodziców o rozmowie ucznia z pedagogiem udzielającym pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
Source: epedagogika.pl
Date Published: 8/9/2021
View: 81
PORADNIK PEDAGOGA SZKOLNEGO – Edukacja i Dialog
Zwykle sprawdzam, czy i kiedy uczeń po rozmowie dotarł do klasy. … Oczywiście opisując tę przykładową rozmowę stosuję pewne uproszczenia.
Source: edukacjaidialog.pl
Date Published: 6/19/2021
View: 3990
Pedagog szkolny podczas rozmowy z uczniem zaczął go …
Pedagog szkolny podczas rozmowy z uczniem zaczął go pytać o to czy w domu jest alkohol. Na drugi dzień do szkoły przyjechała matka chłopca …
Source: nadzor-pedagogiczny.pl
Date Published: 6/15/2021
View: 1597
Pedagog szkolny
Pedagog Dla rodziców Dla nauczycieli Dla uczniów … Ważne podczas rozmowy są kontakty wspierające, tzn., nastolatkowi często wystarczy rozumiejące ucho, …
Source: www.ro-dan.com
Date Published: 3/18/2022
View: 758
Notatka z rozmowy wychowawcy z rodzicem (opiekunem …
Wezwanie rodziców (opiekunów prawnych) ucznia do szkoły. Katowice dnia… … Notatka z rozmowy pedagoga szkolnego z rodzicem (opiekunem prawnym) ucznia.
Source: cloud5.edupage.org
Date Published: 4/12/2022
View: 9417
PROCEDURY ZWIĄZANE Z PODEJMOWANIEM DZIAŁAŃ …
Nauczyciel przeprowadza rozmowę z uczniem, uświadamiając mu nieodpowiednie … rozmowa wyjaśniająco – dyscyplinująca ucznia z wychowawcą, pedagogiem.
Source: psp3.ostrowiec.pl
Date Published: 7/24/2022
View: 7424
Scenariusze spotkań pedagoga z dziećmi oraz rodzicami w …
Prowadzący inicjuje rozmowę na ten temat i powtarza w kilku zdaniach na czym polegać może zdrowe i mądre życie. 2. Prowadzący proponuje by każdy z uczniów na …
Source: www.profesor.pl
Date Published: 11/29/2021
View: 7061
주제와 관련된 이미지 przykładowa rozmowa pedagoga z uczniem
주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 Uczeń z zaburzeniami zachowania. Metoda budowania strategii w pracy z uczniem. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.
주제에 대한 기사 평가 przykładowa rozmowa pedagoga z uczniem
- Author: Ośrodek Rozwoju Edukacji
- Views: 조회수 11,539회
- Likes: 260381 Like
- Date Published: 2018. 3. 13.
- Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=xt_DQhwZkxk
Jak pedagog szkolny powinien rozmawiać z uczniem?
Plan rozmowy wychowawczej
Okazanie zrozumienia nie oznacza zgody na niewłaściwe zachowanie, jest spojrzeniem na problem oczami ucznia i podkreśla szczerość nauczyciela. Teraz czas na swoją ocenę sytuacji, jasne odniesienie do reguł, kontraktu czy norm zachowania.
Jak rozmawiać z trudnym uczniem?
W prowadzeniu rozmów, które odnoszą się do trudnych zachowań dziecka, pomocne mogą być następujące wskazówki: Przekazuj swoje spostrzeżenia dotyczące problemu i mów o tym, na co dziecko powinno zwrócić szczególną uwagę. Analizuj z uczniem konkretne działania wspierające i formułuj jasno swoje oczekiwania.
Czy pedagog szkolny może przesłuchiwać dziecko bez wiedzy rodziców?
W ramach wykonywania swoich obowiązków nauczyciel – psycholog szkolny może rozmawiać z uczniem, a rodzic nie musi wyrażać dodatkowej zgody. Pedagog szkolny ma obowiązek diagnozowania indywidualnych potrzeb uczniów, wspierania ich rozwoju oraz reagowania w sytuacjach problemowych.
Jak zacząć rozmowę z nauczycielem?
Dobry początek rozmowy z nauczycielem to przedstawienie się. Warto też powiedzieć na wstępie o swoich oczekiwaniach dotyczących tej rozmowy: „Umówiłem się z panią, bo martwi mnie, że Weronika niechętnie wychodzi do szkoły. Skarży się na ból brzucha i głowy.
Co należy do obowiązków pedagoga szkolnego?
Co robi pedagog szkolny? Do jego podstawowych zadań należy: diagnoza problemów uczniów oraz zapobieganie im, utrzymywanie kontaktu z rodzicami dzieci borykających się z problemami a także stały kontakt z nauczycielami i wychowawcami.
Jak nauczyciel może bronić się przed rodzicem?
W pierwszej kolejności można spróbować rozmowy, podczas której dyrektor uzmysłowi rodzicowi, że jego działania naruszają prawo i mogą skutkować negatywnymi konsekwencjami. Jeśli naruszenia są intensywne i poważne a także, gdy ewentualnie rozmowa z rodzicem nie pomoże, to sugerowałbym wystąpienie z pisemnym wezwaniem.
Jak radzić sobie z uczniem sprawiającym problemy wychowawcze?
Warto być zatem w zgodzie z sobą, być autentycznym w kontaktach z uczniami, odpowiedzialnym, słownym i przede wszystkim szczerze ich lubić. Warto szanować innych, akceptować, ale gdy zachodzi potrzeba stanowczo wyrażać dezaprobatę wobec nieadekwatnych zachowań oraz własne emocje z nimi związane.
Jak zapanować nad Dyscyplina w klasie?
Jeśli przedstawisz swoim uczniom zasady funkcjonowania w klasie, po czym sam nie będziesz ich egzekwował, brak dyscypliny masz zapewniony. Pokaż uczniom, że nie rzucasz słów na wiatr. Mów raz – nie powtarzaj poleceń w nieskończoność. Niech dzieci wiedzą, że kiedy mówisz, trzeba słuchać.
Jak utrzymać dyscyplinę w klasie?
Dbając o formę komunikatów kierowanych do uczniów, nauczyciel ma szansę na wzmocnienie swoich oddziaływań. Jeśli wyzbędzie się mentorskiego tonu, przestanie pouczać i moralizować, a tym bardziej manipulować uczniem, da mu pole do samodzielnego podejmowania decyzji i mierzenia się z konsekwencjami swojego postępowania.
Czego nie może pedagog?
Nie mogą stawiać diagnozy problemów rozwojowych, ani domagać się usunięcia dziecka z przedszkola, o ile jego zachowanie nie jest niebezpieczne dla innych dzieci lub osób dorosłych (tego rodzaju sytuacje szczegółowo regulują statut i regulamin przedszkola).
Czy dyrektor może rozmawiać z dzieckiem bez obecności rodzica?
Kodeks rodzinny i opiekuńczy, w sprawach osób niepełnoletnich decydują rodzice. Oznacza to, że muszą oni wyrazić zgodę na podejmowanie określonych działań wobec swojego dziecka. Tym samym – mogą nie wyrazić zgody na spotkania i rozmowy ucznia z pedagogiem czy psychologiem szkolnym.
Czy pedagog szkolny może iść do domu ucznia?
Nauczyciel nie musi zapowiadać swojej wizyty w domu ucznia, jednak musi liczyć się z tym, że nie zostanie wpuszczony do środka. Zgodę na wejście do domu nauczyciel otrzymuje poprzez wpuszczenie go do domu przez pełnoletniego członka rodziny ucznia.
O co pytać nauczyciela na konsultacjach?
Musisz zapytać nauczycieli Twoich dzieci, czy dobrze pracują, kiedy są na zajęciach. Ważne jest, aby wiedzieć, czy są skoncentrowane na zajęciach odbywających się w klasie. Zapytaj też, czy wykazują zainteresowanie procesem uczenia się, a także czy wykonują powierzone zadania na czas.
Jak powiedzieć nauczycielowi o swoich problemach?
Jeżeli masz jakąś sprawę, podejdź po lekcji i spytaj nauczyciela, kiedy miałby czas, żeby z tobą chwilę porozmawiać. Znajdzie go, zaręczam ci. Ale jak już się umówisz, postaraj się pamiętać o tym terminie!
O co można zapytać nauczyciela?
1) Co pan/pani najbradziej lubi w swojej pracy? 2) Jakie obowiązki posiada nauczyciel? 3) Z czym ma pan/pani największe trudności w swojej pracy? 4) Jak się mają pana/pani relacje z uczniami?
Jak wygląda rozmowa z psychologiem szkolnym?
Na początku psycholog poprosi Cię o wyjaśnienie, z jakiego powodu zdecydowałeś się na konsultację. W trakcie rozmowy specjalista z pewnością będzie zadawać pytania dodatkowe, które pomogą w dokładniejszym zbadaniu problemu, z którym się zwróciłeś.
O jakich problemach wychowawczych nauczyciel powinien powiadomić dyrektora szkoły?
W przypadku powtórzenia się zachowania lub czynu o dużej szkodliwości – upomnienie, sporządzenie odpowiedniej adnotacji w dzienniku szkolnym. W przypadku braku reakcji na interwencję nauczyciela i wychowawcy, powiadomienie dyrekcji szkoły.
Czy pedagog szkolny może iść do domu ucznia?
Nauczyciel nie musi zapowiadać swojej wizyty w domu ucznia, jednak musi liczyć się z tym, że nie zostanie wpuszczony do środka. Zgodę na wejście do domu nauczyciel otrzymuje poprzez wpuszczenie go do domu przez pełnoletniego członka rodziny ucznia.
Jakie zajęcia musi prowadzić pedagog w szkole?
- zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze,
- zajęcia specjalistyczne: logopedyczne, socjoterapeutyczne, korekcyjno- kompensacyjne,
- zajęcia psychoedukacyjne,
- porady dla uczniów,
- porady, konsultacje, warsztaty dla rodziców i nauczycieli.
Trudna rozmowa z uczniem w 6 krokach – przydatny schemat z przykładowymi pytaniami
Podstawowym zadaniem specjalisty szkolnego jest udzielanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej dzieciom i młodzieży. Trudno wyobrazić sobie sprostanie temu bez prowadzenia indywidualnych rozmów z uczniami, których przedmiotem może być niemal wszystko – od chęci nawiązania wstępnej relacji, pozyskania informacji niezbędnych do dalszej pracy, pobudzania motywacji do nauki, po omawianie niestosownych zachowań czy trudności związanych z sytuacjami życiowymi lub szkolnymi podopiecznych. Tego typu rozmowy – w zależności od sytuacji i okoliczności, w jakich są prowadzone, tematów będących przedmiotem rozmów oraz celów, jakie im przyświecają – są w szkole przeróżnie nazywane: rozmowami informacyjnymi, rozpoznawczymi, wyjaśniającymi, wychowawczymi, motywującymi, profilaktycznymi, interwencyjnymi, dyscyplinującymi, choć w literaturze pedagogicznej trudno doszukać się takiego podziału.
Wiele rozmów z uczniami nauczyciel specjalista inicjuje sam, wiele przeprowadza na prośbę nauczycieli i rodziców. Nie wszystkie należą do łatwych, z wielu względów. Jednak to, co pedagog/psycholog X uznaje za trudną rozmowę, dla Y wcale taką być nie musi. Jedni bowiem niezbyt radzą sobie w relacji z uczniem wycofanym, milczącym, odpowiadającym zdawkowo „tak”, „nie”, „nie wiem”, inni zaś – z uczniem „wcinającym się” w wypowiedzi dorosłego, mającym własne, często odmienne zdanie czy ostentacyjnie oporującym. Wielu szczerze przyznaje, że nie temat rozmowy bywa dla nich trudny, a postawa ucznia, i że w takich sytuacjach czują się niekomfortowo, mają problem z empatią, panowaniem nad własnymi emocjami.
Ważne!
Trudne rozmowy są trudne, ponieważ dotyczą emocji oraz umiejętności komunikacji, a właściwie jej niedostatków.
Jak wejść na właściwą ścieżkę rozmowy?
Rozmowa jest jedną z najprostszych i najskuteczniejszych metod oddziaływania wychowawczego. I właśnie jako taka wymaga od nauczycieli wielu interpersonalnych umiejętności i wiedzy wzbogaconej doświadczeniem nabytym w codziennej pracy, a także świadomości, że rozmowa z uczniem, aby przyniosła zamierzone efekty wychowawcze, powinna być czymś więcej niż jednostronnym monologiem. By rzeczywiście tak się stało, musi spełniać szereg warunków.
POLECAMY
Po pierwsze
Rozmowa musi być przygotowana, zaplanowana, na ile się to tylko da, mimo że może do niej dojść „tu i teraz”, czyli natychmiast po jakimś ważnym zdarzeniu czy zasygnalizowaniu problemu. Nawet w takiej sytuacji trzeba jasno określić: „Po co spotykam się z uczniem? Jaki cel chcę osiągnąć poprzez rozmowę z nim?”. W zależności od postawionego celu trzeba zastanowić się nad przebiegiem rozmowy, jej formą i efektami, których się można po niej spodziewać. Warto przy tym wziąć pod uwagę nie tylko charakter sprawy stanowiącej przedmiot rozmowy, ale również wiek ucznia, jego osobowość i temperament, by w trakcie rozmowy zastosować właściwy sposób oddziaływania, przy zachowaniu świadomości spodziewanych komunikatów i postawy ucznia.
Po drugie
Rozmowa musi być prowadzona zgodnie z zasadami dobrej komunikacji. To ważne, gdyż nawet gdy wydają się nieco sztuczne, są cennymi drogowskazami, które pomagają w porządkowaniu sposobu rozmowy z uczniem. Minimalizują też ryzyko popełnienia najczęstszych błędów, tj.: ocenianie bez faktów, osądzanie, wartościowanie z pozycji nieomylnego eksperta, skupianie się na problemie, na tym, co się wydarzyło, dlaczego tak się stało, kto zawinił, a wreszcie wydawanie poleceń, jak należy postąpić w tej sytuacji. Warto też w rozmowie z uczniem unikać tak ulubionego przez dorosłych pytania „dlaczego?”. Dzieci i nastolatki często po prostu nie wiedzą, dlaczego coś się zadziało, dlaczego coś zrobili i zwyczajnienie nie potrafią na tak postawione pytanie udzielić jasnej i sensownej odpowiedzi. Poza tym pytanie „dlaczego?” nazywane jest przez terapeutów pytaniem rodzicielskim lub prokuratorskim, w którym oczekuje się wyjaśnienia bądź wytłumaczenia się z tego, co zaszło. Słysząc to pytanie, uczeń może poczuć się „przyparty do muru”, może się zestresować, zaniepokoić, zezłościć, co jedynie uniemożliwi budowanie z nim relacji. Poza tym, jak twierdzi autor poczytnej książki Jak prowadzić trudne rozmowy: „W trudnych rozmowach nie jest istotne, by mnożyć dobrze brzmiące słowa. Wiele słów może stworzyć też zasłonę dymną, a rozmowę przekształcić w bitwę na słowa, w której nikt naprawdę nikogo nie słucha i nikt nie wdaje się z nikim w rozmowę. Ponieważ jakość rozmowy nie podnosi się wraz z liczbą słów, chodzi raczej o to, by mówić to, co trzeba, i wtedy, kiedy trzeba. Ta umiejętność polega na osiągnięciu wewnętrznej jasności poprzez dobre przygotowanie się”1.
Po trzecie
Nie można zapominać, że każda rozmowa z uczniem ma swoje etapy, dzięki którym łatwiej się nią zarządza, kontroluje jej przebieg i mobilnie reaguje na pojawiające się nowe, nieprzewidziane sytuacje.
6 kroków, by rozmowa stała się łatwiejsza
1 Krok
Nawiązanie kontaktu, zaproszenie do rozmowy i poinformowanie o jej celu
To niezwykle ważny etap, od którego w sporej mierze zależy postawa wobec komunikacji z pedagogiem/psychologiem szkolnym. Warto w nim stosować zwroty pomocnicze, które nie są przez ucznia odbierane jako atak, np.: „Czy możemy porozmawiać chwilę? Zapraszam cię do siebie, tam spokojnie porozmawiamy… Chcę cię zapytać o coś ważnego, ponieważ jestem zaniepokojona…” itp.
Piotrze, czy mógłbyś poświęcić mi chwilę uwagi? Dowiedziałam się, że dziś byłeś nieprzygotowany do lekcji matematyki. Zdarzyło się to po raz trzeci w tym tygodniu. Wcześniej takie sytuacje zdarzały ci się naprawdę sporadycznie. Jest mi przykro, że muszę z tobą o tym rozmawiać, ale uznałam, że powinieneś wiedzieć, że zależy mi na tym, byś spokojnie przeszedł do następnej klasy. Jesteś mądrym młodym mężczyzną. Wiem, że sam potrafisz zadbać o swoje sprawy. Chcę tylko upewnić się w tym, więc zapraszam cię do siebie na chwilę rozmowy.
2 Krok
Zachęcenie ucznia do opowiedzenia swojej wersji zdarzenia lub wyjaśnienia, co się dzieje
Na początek warto „odstresować” ucznia: „Dobrze, że jesteś… Miło cię widzieć…. Masz ochotę na wodę albo herbatę?”. Potem, pamiętając o tym, że rozmowa z uczniem powinna rozpoczynać się i kończyć aktywnym słuchaniem tego, co on ma nam do powiedzenia, trzeba zaprosić go do wypowiedzi: „Czy chciałbyś coś powiedzieć?… Może chcesz mi o czymś powiedzieć… Jeśli powiesz mi, co się dzieje, to spróbuję pomóc ci w znalezieniu rozwiązania tej sytuacji…”. Na tym etapie należy pozwolić uczniowi „wygadać się”, bez przerywania mu, oceniania. Można też stosować pytania otwarte, pozwalające uczniowi na wyrażenie nie tylko swojego zdania, ale także nazwanie emocji, dylematów i rozterek: „Co o tym sądzisz? Jak się na to zapatrujesz? Jak to rozumiesz? Jakie jest twoje zdanie na ten temat? A jak ty widzisz tę sytuację? Jak się w tym czujesz? Chciałabym poznać twoje zdanie w tej kwestii. Mógłbyś to rozwinąć? Chciałabym poznać więcej szczegółów tego wydarzenia”.
Dowiedziałam się, że wydarzyło się coś, co mnie niepokoi. Podobno brałeś udział w zorganizowanej bójce. Nie wiem, skąd wziął się ten pomysł, ale chciałabym dowiedzieć się tego od ciebie. Chcę poznać przebieg wydarzeń. Mam nadzieję, że chcesz na ten temat porozmawiać. Jestem tu po to, żeby cię wysłuchać. Z mojej strony możesz liczyć na zrozumienie. Zakładam jednak, że będziesz wobec mnie szczery i powiesz mi, jak było naprawdę. Może wcześniej wydarzyło się coś, co cię rozdrażniło, zdenerwowało albo sprawiło przykrość.
3 Krok
Zapytanie ucznia, czy widzi w swoim zachowaniu coś niepokojącego
Chodzi o to, by dać uczniowi okazję do autooceny, do chwili refleksji nad tym, co się stało czy co zrobił. Oczywiście nie należy wymagać od niego samokrytyki ani kajania się. Wtedy z reguły będzie dawał wymijające odpowiedzi lub nie powie niczego wprost.
Skoro wiemy już, co się stało, to może ocenisz całą sytuację. Ja mam swój pogląd na tę sprawę, ale wydaje mi się, że ty również. Nie jestem tu po to, żeby cię oceniać, bo sądzę, że potrafisz zrobić to sam. Wiesz, jakie zachowania są poprawne, a jakich nie tolerujemy w naszej szkole (placówce). Gdybyś miał ocenić kogoś innego, kto zachował się tak jak ty, co byś sobie o nim pomyślał?
4 Krok
Umówienie się z uczniem na konkretny rodzaj działań (zapobiegawczych lub naprawczych) …
Czy rozmowa psychologa z uczniem musi odbywać się w obecności rodzica? – Oświata i Prawo
Odpowiada 01.04.2015
Prawnik
PYTANIE
Czy psycholog szkolny, aby porozmawiać z dzieckiem na terenie szkoły bez obecności rodzica, musi mieć jego zgodę? Jeśli tak, to w jakich przypadkach?
ODPOWIEDŹ
W ramach wykonywania swoich obowiązków nauczyciel – psycholog szkolny może rozmawiać z uczniem, a rodzic nie musi wyrażać dodatkowej zgody.
Pedagog szkolny ma obowiązek diagnozowania indywidualnych potrzeb uczniów, wspierania ich rozwoju oraz reagowania w sytuacjach problemowych. Jeżeli pedagog uzna, że potrzebna jest pomoc psychologiczno-pedagogiczna, to będzie potrzebował zgody rodziców na objęcie ucznia opieką. Pedagog nie ma jednak obowiązku informowania ich o działaniach diagnostycznych, w tym o rozmowie z uczniem.
Pod tym względem pedagog szkolny nie jest inaczej traktowany niż pozostali nauczyciele, w tym wychowawca. Jednym z zadań pedagoga jest rozpoznawanie indywidualnych potrzeb ucznia oraz analizowanie przyczyn niepowodzeń szkolnych. Rozmowa pedagoga z uczniem może służyć realizacji tego zadania.
Dariusz Skrzyński – prawnik, specjalista z zakresu prawa oświatowego, prawa pracy i prawa autorskiego.
Jak rozmawiać z nauczycielami?
Większość rodziców nie lubi wywiadówek. Nic dziwnego, rozmowa z nauczycielem o własnym dziecku nie jest łatwa. Warto się zatem do niej przygotować – dzięki temu unikniemy stresu i niespodzianek, a spotkanie z wychowawcą stanie się rzeczową wymianą zdań na temat sukcesów i trudności dziecka. Nie obawiaj się takich rozmów, nauczyciel też człowiek, postaraj się ze spokojem wysłuchać drugiej strony – przecież najważniejsze jest dobro dziecka.
Najpierw rozmowa z dzieckiem
Przed wywiadówką warto porozmawiać z dzieckiem o tym, co dzieje się w szkole i jak ono się w niej czuje. Najlepiej poczekać na taki moment, gdy będziemy mogli skoncentrować się wyłącznie na dziecku. Oto pytania, jakie warto zadać, by dowiedzieć się o sprawach trudnych czy kłopotliwych:
Co najbardziej podoba ci się w szkole? A co ci się nie podoba?
O co według ciebie powinnam spytać nauczyciela?
Co sprawia ci największą trudność?
Czy jest coś, co cię niepokoi?
Co byś zmienił w swojej klasie, gdybyś mógł?
Jeśli będziemy uważnie słuchać tego, co mówi dziecko, na pewno zacznie opowiadać o swoich szkolnych problemach. Warto wtedy poświęcić tyle czasu na rozmowę, ile ono potrzebuje.
Jeśli dziecko skarży się na nauczycielkę („Bo pani mnie nie lubi”) czy na to, jak jest traktowane przez inne dzieci („Oni mi dokuczają”), poproś je o opisanie tego, co się wydarzyło. Bardzo często konflikt narasta w wyniku jakiegoś drobnego nieporozumienia. Dziecko mogło opacznie odczytać intencje dorosłego, nie zrozumieć polecenia albo zwyczajnie chce bronić się przed ewentualnymi konsekwencjami, bo to ono narozrabiało. Jeśli narzeka na szkołę, nie wtóruj mu, zapewnij je, że spróbujecie razem z wychowawcą znaleźć najlepsze możliwe rozwiązanie.
Potem rozmowa z drugim rodzicem
Kolejny krok to przedyskutowanie ważnych tematów z drugim rodzicem, ustalenie, kto pójdzie do szkoły na zebranie. Możecie też iść oboje. Zapiszcie na kartce wszystkie zagadnienia, które chcecie poruszyć podczas spotkania z nauczycielem.
Niezależnie od tego, z jakim problemem stykamy się w szkole: czy nasze dziecko źle się tam czuje, czy ma kłopoty z nauką, czy z rówieśnikami – naprawianie sytuacji zawsze należy rozpocząć od rozmowy z wychowawcą. Pamiętajmy, że rodzica i nauczyciela łączy wspólny cel – dobro dziecka.
Rozmowa z nauczycielem
Na spotkanie najlepiej umówić się, gdy obie strony mają czas. Trudno jest rozmawiać o ważnych sprawach np. w hałasie podczas przerwy.
Dobry początek rozmowy z nauczycielem to przedstawienie się. Warto też powiedzieć na wstępie o swoich oczekiwaniach dotyczących tej rozmowy: „Umówiłem się z panią, bo martwi mnie, że Weronika niechętnie wychodzi do szkoły. Skarży się na ból brzucha i głowy. Chciałabym, żebyśmy się wspólnie naradzili, jak możemy ten problem rozwiązać”. Można też opowiedzieć trochę więcej o dziecku, że na przykład córka jest wrażliwa, a teraz, kiedy urodziła się siostrzyczka, nie może się z tym pogodzić, stała się zazdrosna.
Kolejnym krokiem w rozmowie może być pytanie o to, jak nauczycielka ocenia wasze dziecko, jak ono funkcjonuje w grupie, podczas wykonywania różnych zadań. Jeżeli dowiesz się czegoś, co cię zaskoczy, czego się po nim nie spodziewałaś, to postaraj się nie krytykować tego, co dzieje się w szkole. Najpierw sprawdź te informacje, porozmawiaj ze swoją pociechą, bo walka szkoła – dom nie przyniesie rozwiązania problemu.
W następnej części rozmowy przedstaw to, co cię martwi. Mów o faktach, nie oceniaj i nie szukaj winnych – opisz sytuację tak, jak ją widzisz, i zapytaj nauczycielkę, co o tym myśli. Unikniesz pułapki polegającej na obwinianiu. Szukanie winnych nie przyniesie żadnych korzyści, emocje wezmą górę nad rozsądkiem i konstruktywnym myśleniem.
Wspólnie zastanówcie się, co można zrobić, jakie rozwiązania są w gestii nauczyciela (np. określenie jasnych zasad), a jakie po stronie rodziców (może dziecko jest przeciążone jakąś stresującą domową sytuacją i w ten sposób odreagowuje napięcie?). Warto też zapytać, np.: „Co według pani można zrobić, by moje dziecko poczuło się w klasie lepiej?”. „Co można zrobić, żeby Janek chętniej odrabiał prace domowe?”.
Podobnie jak w negocjacjach, tak i tu warto ustalić pewne wzajemne zobowiązania (np. nauczycielka zobowiązuje się zwrócić większą uwagę na dziecko, chwalić i doceniać nawet drobne sukcesy, a rodzice np. raz w tygodniu będą informować o tym, jak się zmienia nastawienie dziecka do szkoły).
Zdarza się, że pierwszą reakcją rodziców na jakąś sytuację w szkole, np. dziecko zostało pobite, jest wściekłość i chęć szybkiego załatwienia sprawy z rodzicami agresora. Warto jednak odczekać chwilę, aż emocje opadną i na spokojnie zastanowić się nad tym, co możemy zrobić. W takim wypadku trzeba skontaktować się z wychowawcą i zapytać, jak on widzi tę sytuację. Zazwyczaj obie strony konfliktu wzywa się na spotkanie. Można również poprosić o pomoc w rozwiązaniu problemu pedagoga szkolnego lub psychologa (w wielu szkołach są oni zatrudnieni przynajmniej na część etatu).
Po spotkaniu z nauczycielem trzeba porozmawiać z dzieckiem i jak najszybciej zacząć działać, wcielając w życie podjęte ustalenia. Warto przy tym tłumaczyć, że rodzic i nauczyciel współpracują dla dobra dziecka. Poczuje się ono wtedy bezpieczniej, będzie wiedziało, że ważni w jego życiu dorośli współdziałają ze sobą. Wiadomo bowiem, że jeżeli rodzice mają z nauczycielami dobry, pełen wzajemnego szacunku i zaufania kontakt, dzieci uczą się lepiej i są bardziej zadowolone ze szkoły.
Jeżeli mimo rozmów i podjętych działań nie uda się wprowadzić w życie korzystnych dla dziecka zmian, a konflikt narasta, można powiadomić o sprawie dyrektora szkoły.
Warto zastosować
Pytaj, w jaki sposób można się kontaktować z wychowawcą, nauczycielem (ustal dni, godziny, zapisz numery telefonów).
Nie opuszczaj zebrań, przychodź na dni otwarte, umawiaj się na spotkania indywidualne, by orientować się w tym, co dzieje się w klasie, jakie osiągnięcia ma twoje dziecko i nad czym trzeba jeszcze popracować.
W czasie rozmowy pomijaj sprawy mniej istotne, które nie mają wpływu na rozwój dziecka w szkole, mów zwięźle i rzeczowo, podawaj konkretne przykłady.
Szanuj czas nauczyciela i innych rodziców – gdy nie wszystko zostanie dokładnie omówione, można spotkać się w innym terminie.
Nie ulegaj emocjom, nie oceniaj, bądź otwarta/y na sugestie, propozycje rozwiązań.
Mów dobrze o swoim dziecku, podziel się spostrzeżeniami, np. na temat sposobu, w jaki najlepiej przyswaja wiedzę.
Zacznij współpracować. Wywiązuj się ze zobowiązań. Konsekwentnie realizuj ustalenia.
Przestrzegaj zasad dobrej komunikacji (kontakt wzrokowy, uważne słuchanie, adekwatna mimika, otwarta postawa ciała itd.).
Fot. Shutterstock
PORADNIK PEDAGOGA SZKOLNEGO
Iwona Sakowicz, 23 Lipiec 09 Drukuj
Z pomysłem napisania poradnika nosiłam się od jakiegoś czasu. Pamiętam, jak wiele problemów musiałam rozwiązać, podejmując pracę w całkiem nowym dla mnie środowisku. . Być może poruszane przeze mnie sprawy mogą się wydać niektórym oczywiste ale wierzcie mi, że początkujący pedagodzy nie zawsze w czasie studiów otrzymali wskazówki dotyczące organizacji pracy pedagoga czy problemów etyki zawodu.
Podejrzewam, że niektóre moje poglądy mogą być kontrowersyjne, liczę jednak na zrozumienie cztelników i wzięcie pod uwagę tego, że w wychowaniu zwykle nie ma jednego, najlepszego rozwiązania i do podobnych efektów można dojść różnymi drogami.
Proszę także o uwzględnienie faktu, że pracuję w szkole ponadgimnazjalnej i nie zawsze proponowane przeze mnie rozwiązania będą do przyjęcia w innych szkołach.
Dużą rolę mobilizującą mnie do napisania tego poradnika odegrało forum dyskusyjne pedagogów, którego uczestnicy komentowali omawiane przeze mnie problemy. Do publikacji niniejszego materiału w formie artykułu zmobilizowali mnie “Reszta” i “Kazimierz”, którym dziękuję.
Jesteś początkujacym pedagogiem szkolnym. Pracujesz w zawodzie, który może dać ci wiele satysfakcji, lecz także wiele od ciebie oczekuje. Jeśli chcesz, skorzystaj z rad starszego stażem pedagoga szkolnego.
1.Przygotuj się na to ,że jako nowy pracownik będziesz obserwowany przez wszystkich- uczniów, nauczycieli ,innych pracowników, rodziców. Zainteresowanie będzie większe, jeżeli jesteś osobą z zewnątrz (np. nie znasz szkoły, pochodzisz z innej miejscowości).
2. Zapytaj dyrektora, czy ma zamiar przedstawić cię na ogólnym spotkaniu z uczniami, rodzicami ( wbrew pozorom, nie zawsze dyrektor o tym pamięta)- jeżeli nie , to poproś o to. Zachęć uczniów i rodziców do korzystania z twojej pomocy. Co roku, w czasie rozpoczęcia roku szkolnego, powiedz kilka słów do uczniów klas pierwszych i zaoferuj swoją pomoc.
3.Umów się z wychowawcami na krótkie spotkania z uczniami poszczególnych klas. Ja co rok w pierwszym tygodniu nauki odwiedzam wszystkie klasy pierwsze, są to dosłownie kilkuminutowe wejścia, na których omawiam najpilniejsze sprawy.
4. Nie pozwalaj straszyć sobą uczniów, podkreślaj w czasie rozmów w klasach, że pedagog jest po to, aby pomagać.
5. Omów z uczniami zasady korzystania z twojej pomocy. Zdarza się, że niektórzy próbują pod pozorem rozmowy z pedagogiem opuszczać lekcje. Ja ustaliłam tak: uczeń może przyjść na rozmowę przed lekcjami, po lekcjach, w czasie przerw, w czasie lekcji wychowawczych i zastępstw ( po uzyskaniu zgody nauczyciela), zawsze w razie sprawy bardzo pilnej ( wtedy sama zgłaszam to nauczycielowi , wychowawcy). Zwykle sprawdzam, czy i kiedy uczeń po rozmowie dotarł do klasy.
6. Jestem zwolenniczką oddzielenia spraw prywatnych od zawodowych i na dłuższą metę ta moja postawa się sprawdziła. Nie podaję uczniom i rodzicom prywatnego numeru telefonu, nie zapraszam do domu, nie mam wśród uczniów znajomych na ” naszej klasie”. W tej chwili obserwuję wśród moich młodszych kolegów tendencję do zbytniego spoufalania się z uczniami. Osobiście uważam to za duży błąd.
7. Zawód nauczyciela , pedagoga- to służba. Pamiętaj, ważne jest to, jak zachowujesz się w życiu prywatnym. Jesteśmy po prostu na cenzurowanym.
8. Pamiętaj, że obowiązuje nas przestrzeganie prawa. Wszelkie działania podjęte w stosunku do dzieci muszą opierać się na poszanowaniu władzy rodzicielskiej, a jeżeli rodzice źle tę władzę sprawują, to są do tego odpowiednie służby i należy przestrzegać określonych procedur. Nie możesz np. przenocować u siebie niepełnoletniego dziecka, które zmuszone było uciec z domu, zresztą pełnoletniego też bym nie polecała.
9. Zapoznaj się z innymi pracownikami szkoły- nauczycielami, to wiadomo, odwiedź szkolną pielęgniarkę, przedstaw się pracownikom administracji, obsługi, poproś o współpracę( mogą okazać się nieocenieni np. dostarczając informacji o problemach poszczególnych uczniów).
Może niepotrzebnie o tym piszę, ale z obserwacji wynika, że chyba nie wszyscy to wiedzą…Nie czekaj, aż pierwsza ukłoni ci się np. pani sprzątaczka. Daj dobry przykład uczniom doceniając pracę wszystkich w szkole. Podobnie wszystkich rodziców traktuj z takim samym szacunkiem.
10. Wybierz się osobiście do osób i instytucji, z którymi będziesz współpracować. Nic nie zastąpi osobistego kontaktu- przedstaw się, zaproponuj formy współpracy, na pewno znajdziesz osoby, które posłużą ci radą. Pamiętaj jednak, że ty też powinieneś coś zaoferować…
A oto osoby i instytucje, które warto odwiedzić ( lista na pewno niepełna..)
-pedagodzy z równoległych szkół
-pedagodzy ze szkół innych szczebli, z rejonu szkoły(do których chodzili lub będą chodzić twoi uczniowie, a teraz możliwe, że uczęszcza tam ich rodzeństwo)
– poradnia psychologiczno- pedagogiczna
-ośrodek pomocy społecznej
-centrum pomocy rodzinie, ośrodek interwencji kryzysowej, inne podobne instytucje, jeżeli w pobliżu istnieją
-policja
-straż miejska
– sąd rodzinny, kuratorzy zawodowi i społeczni
– komisja rozwiązywania problemów alkoholowych
– działające w rejonie szkoły instytucje pozarządowe
Dużo tego i oczywiście trzeba to sobie jakoś rozłożyć w czasie , niektórych pewnie poznasz przy okazji różnych spotkań. Ważne jest według mnie, żeby nie czekać aż np. kurator skontaktuje sie z tobą, bo możesz sie tego nie doczekać. Uważam,że dobra współpraca ze środowiskiem, więcej inicjowanie takiej współpracy- to podstawa sukcesu . Jeżeli pedagodzy z okolicznych szkół nie mają zwyczaju spotykania się , to nic nie stoi na przeszkodzie, żebyś ty takie spotkanie zorganizowała w swojej szkole- zaproś ich do siebie. Oczywiście musisz to wcześniej uzgodnić z dyrekcją. Ale poza innymi korzyściami będziesz mieć już na swoim koncie zorganizowanie konferencji o zasięgu pozaszkolnym.
11. Przygotuj się na to, że nie zawsze będziesz wiedział, jak postąpić w konkretnym przypadku. Ja w takiej sytuacji po prostu daję sobie czas na przemyślenie sprawy. Oczywiście jeżeli sytuacja wymaga natychmiastowego działania, to trzeba działać, ale już dobranie określonych metod do danego przypadku wymaga zastanowienia. Zawsze można powidzieć uczniowi czy rodzicowi: chciałbym te sprawę przemyśleć, zastanowić się. A następnie zaproponować spotkanie w możliwie szybkim terminie.
12. Pamiętaj, że twoja pomoc musi być w granicach prawa i twoich kompetencji, zawsze proponuj pomoc innego specjalisty, gdy dojdziesz do wniosku, że problem cię przerasta.
13. Uczniowie, rodzice, a nawet niektórzy nauczyciele mylą czasem kompetencje pedagoga, psychologa, terapeuty. Do prowadzenia terapii trzeba mieć odpowiednie przygotowanie, bo w przeciwnym przypadku można bardzo zaszkodzić Nie obraź sie, że o tym piszę, ty to pewnie wiesz ale nie masz pewności, czy wie to twój dyrektor.
14. Podstawowa zasada, o której nie wszyscy pamiętają-należy wysłuchać obu stron. Tych stron jest zwykle więcej niż dwie. Skonfrontuj to, co mówi uczeń np. o sytuacji w swoim domu z opiniami innych. Oczywiście może się zdarzyć, że np. uczeń powie prawdę o alkoholizmie rodzica, a nikt tego nie potwierdzi, zawsze jednak musisz zebrać informacje z różnych źródeł.
15. Problem – przychodzi uczeń twierdzi, że ma poważny problem i chce gwarancji, żeby ta rozmowa pozostała między nami. Ja w takiej sytuacji mówię, że tak będzie o ile nie jest to coś takiego, do czego ujawnienia zobowiązuje mnie prawo. I daję uczniowi czas na zastanowienie się. Zwykle mówią i są to oczywiście sprawy różnej wagi. Jeżeli zobowiązujemy się dochować tajemnicy, to nas to na prawdę obowiązuje. Są to sprawy bardzo trudne i każdy przypadek jest inny. Trochę to zagmatwałam ale chyba domyślicie się o co mi chodzi…
16. Nie dawaj uczniom, rodzicom obietnic bez pokrycia. Uświadamiaj im, w jakim zakresie możesz pomóc. Przecież dziecku, którego rodzice piją nie zapewnisz cudownego wyleczenia rodziców itp.
17. W kontaktach z podopiecznymi bardzo ważna jest szczerość, uczniowie szybko rozszyfrują wszelkie kłamstwa i próby manipulacji. Mówienie prawdy nie oznacza, że trzeba mówić wszystko. Często szczerość i mówienie o konkretach ułatwi ci pozornie trudną rozmowę. Przykład: wiem, że rodzice ucznia nadużywają alkoholu i decyduję się z tym uczniem o tym porozmawiać ( przypominam, że moi uczniowie to osoby dorosłe lub prawie dorosłe). Nie pytam wtedy, czy rodzice piją, nie staram się jakoś nawiązać do problemu alkoholizmu. Mówię po prostu w rozmowie, że wiem o tym, iż rodzice mają problem z alkoholem. Uczeń czasem pyta, skąd o tym wiem. Mówię wtedy, że obowiązuje mnie tajemnica i nie powiem mu tego, tak samo, jak nie wyjawię innym, o czym właśnie rozmawiam z tym uczniem ( chyba, że w wyniku rozmowy sam zechce, żebym o problemie z kimś porozmawiała ). Oczywiście opisując tę przykładową rozmowę stosuję pewne uproszczenia. Sama rozmowa musi być przygotowana i zwykle nie odbywa się w czasie pierwszego kontaktu z uczniem.
18.Ważna sprawa. Jeżeli sam masz problem z uzależnieniem, np. palisz papierosy, będziesz się musiał jakoś do tego odnieść prowadząc zajęcia profilaktyczne ( uczniowie na pewno prędzej czy później to zauważą). Oczywiście palenie nie przekreśla ciebie jako pedagoga ale według mnie może być ci trudniej, chociaż z drugiej strony można wykorzystać te swoje osobiste doświadczenia właśnie w profilaktyce. Myślę, że nie muszę tu pisać o tym, że używanie nielegalnych środków uzależniających, dyskwalifikuje cię jako pedagoga . Ostrożnie z alkoholem szczególnie w miejscach publicznych. Znam przypadek, kiedy zdjęcia pijanego pedagoga spotkanego przez uczniów w jakimś klubie ukazały się w internecie.
19. Uważam, że w czasie rozmowy z uczniem, rodzicem nie powinno się robić notatek( są jednak różne szkoły na ten temat). Można oczywiście zanotować jakieś istotne dane- nazwiska, adresy itp. Ale uczeń i rodzic nie powinni czuć się jak na przesłuchaniu. Wyjątkiem jest rozpatrywanie jakiegoś zdarzenia np. bójki pomiędzy uczniami- wtedy ważne są kolejne fakty i w razie takich interwencji robię dokładne notatki.
20. Uważam, że ważne są takie przyziemne sprawy jak wygląd pedagoga, jego schludność a nawet styl ubierania się. Warto kierować się tu metodą złotego środka, tzn. nie rezygnować ze swojego stylu ale jednak pamiętać, że wychowujemy. Jeżeli od uczniów wymagamy, by np. ubrali strój galowy na jakąś uroczystość, to nas tez obowiązuje odświętny ubiór. No, a pewne stroje, to na prawdę trzeba odłożyć na okazje prywatne. Nauczycielka w obcisłych leginsach i kusej bluzce wyląduje na pewno na dywaniku u dyrektora (skojarzenie ciekawe ,choć nazamierzone z tym dywanikiem mi wyszło).
21.Przygotuj się na to ,że sukces ma wielu rodziców a niepowodzenie jest sierotą i niektórzy będą cię chcieli na siłę uczynić jego rodzicem zastępczym. W wychowaniu jest tak ,że sukcesu nie możemy przypisywać tylko sobie- ważne że problem udało się rozwiązać, konflikt załagodzić, a czyja to zasługa- tak do końca nie wiadomo. Wierzę ,że w części moja. Podobnie jest z niepowodzeniem. Nie można pomóc na siłę. Ważne, żeby mieć pewność, że zrobiło się wszystko, co w danej sytuacji można było zrobić. Nie zawsze też można liczyć na wdzięczność tych, którym pomogliśmy. Ja obserwuję u niektórych uczniów taką postawę- pomogłam im i oni mają tego świadomość a jednak zaczynają mnie unikać i ja to szanuję. Myślę, że wiążą moją osobę z chwilami swojej słabości, może wstydzą się trochę, że się odkryli i chcą o tym zapomnieć.. Jednak, jeżeli na prawdę włożysz serce w swoją pracę, to wkrótce, nawet jeżeli nikt ci tego nie powie bezpośrednio, zaczniesz odczuwać ,że jesteś potrzebna, ważna, że to, co robisz ma sens.
22.Jeśli umówisz się z uczniem , rodzicem, inną osobą na konkretny termin, to jest to rzecz święta. Oczywiście można w razie pilnej potrzeby, po skontaktowaniu się z tymi osobami, ustalić inny termin ale nie zawsze jest to możliwe. Nie pozwól, by dyrekcja wysłała cię na przykład na zastępstwo, kiedy masz zaplanowaną rozmowę.
Jeśli nie zaoponujesz, to wkrótce stracisz wiarygodność jako pedagog. Rodzice poczują się lekceważeni, uczniowie zresztą też. W sytuacjach losowych odwołaj spotkanie, a gdy to niemożliwe, postaraj się, żeby ktoś ciebie zastąpił ( wychowawca, dyrektor ).
23. Pedagog oczywiście nie siedzi cały czas w gabinecie – ja zawsze zostawiam na drzwiach informację, gdzie jestem( oczywiście ogólną np. czy w szkole czy gdzieś w terenie) i kiedy wrócę. W pilnych przypadkach pracownik sekretariatu dzwoni do mnie na komórkę.
24.Gabinet pedagoga – ważne miejsce. Na jego wielkość nie mamy wpływu ale wystrój już zależy od nas. I tak, jak mamy swój styl ubierania, tak i swoje gusty i poglądy na jego urządzenie. I będę konsekwentna- ma być czysty i zadbany. Ja jestem zwolenniczką gabinetu- pokoju a nie biura. Nie wieszam w nim planów, wykresów itp. ale to już każdy ma swoje własne pomysły. Ważne jest takie ustawienie mebli, żeby zaglądające do gabinetu osoby nie widziały od razu, z kim rozmawiam. Ale myślę, że w tej chwili jest tyle dostępnych informacji na ten temat, że młodzi sobie poradzą. Ja tylko chciałam zasygnalizować temat.
25. Jeżeli zapraszasz na zajęcia, spotkania z uczniami osoby spoza szkoły , to zawsze musisz poinformować o tym dyrektora. Sprawdź, czy te osoby mają uprawnienia do prowadzenia zajęć z uczniami. Zawsze w czasie tych zajęć uczniowie powinni być pod opieką kogoś ze szkoły- wychowawcy, nauczyciela, z którym mają lekcje lub twoją. Czasem nauczyciele, którzy mają w tym czasie planowe zajęcia z uczniami ,chcą skorzystać z chwili wolnego i zostawić uczniów samych z prowadzącym zajęcia. Jest to niedopuszczalne, nauczyciel odpowiada za bezpieczeństwo tych uczniów, otrzymuje też za tę godzinę wynagrodzenie, poza tym na prawdę może się też czegoś ciekawego dowiedzieć . Warto te sprawy omówić przed zorganizowaniem spotkania. Ja na przykład na spotkania klas pierwszych z psychologiem zapraszam dodatkowo początkujących nauczycieli, wychowawców i innych chętnych, sama też w nich uczestniczę. Obecność nauczyciela , wychowawcy jest też wskazana z tego względu, że czasem trzeba zdyscyplinować ucznia, który przeszkadza i taka dodatkowa osoba bardzo się wtedy przyda. Pamiętaj -zaproszona osoba nie powinna być obarczona opieką nad uczniami i dbaniem o dyscyplinę. Po zajęciach uczniowie powinni podziękować gościowi- zwykle trzeba ich do tego wcześniej przygotować- wiązanka kwiatów( bez nakładów pieniędzy, bo przyniesionych z ogrodu), jakaś praca uczniów wykonana na zajęciach, pisemne podziękowanie pozostawi miłe wspomnienie i na pewno takie osoby ponownie odwiedzą szkołę . W ten sposób organizuję spotkania z psychologiem, policjantami, terapeutą- wszystko za darmo, w ramach pełnionych obowiązków, Aby nie obciążać finansowo i tak biednej szkoły- zapraszam na własnoręcznie upieczone ciasto no i oczywiście kawę lub herbatę.
26.Wizyty policji w szkole i wszelkie działania policjantów muszą odbywać się za wiedzą i aprobatą dyrektora szkoły. Zdarza się ,że policjanci chcą wziąć ucznia z lekcji celem przesłuchania. Jeżeli uczeń nie ma ukończonych 17 lat, to musi być przesłuchiwany w obecności rodzica a w przypadkach szczególnych ( brak kontaktu z rodzicem, nieobecność ) innej osoby ( może to być pedagog, wychowawca, psycholog ). Czasem policjanci próbują ominąć ten wymóg i chcą wziąć ucznia bezpośrednio ze szkoły i przesłuchać przy np. pedagogu. W niektórych przypadkach jest to uzasadnione, ale o tym musi zdecydować dyrektor. Także uczniowie dorośli pod względem odpowiedzialności karnej- czyli ci, którzy ukończyli 17 lat, nie mogą być zabrani ze szkoły bez zgody dyrektora. Być może o tym wiecie, ale z doświadczenia wiem, że niektórzy policjanci próbują zabrać ucznia tylko za wiedzą pedagoga. Nie dajcie się w coś takiego wmanewrować. Oczywiście, gdy nie ma w szkole dyrektora- decyduje osoba pełniąca w tym czasie jego obowiązki.
27. Jak jesteśmy już przy uczniach, którzy mieli konflikt z prawem to uczulam na to, że często uczeń bardzo zdemoralizowany jest doskonałym aktorem. Ma już on zwykle wprawę, jest po wielu rozmowach z pedagogiem, psychologiem i przesłuchaniach. Potrafi zagrać niewiniątko, usiłuje manipulować nami. Typowe zwroty- wreszcie ktoś mnie zrozumiał, tylko pani chciała mnie wysłuchać…inni pedagodzy to nigdy nie mieli dla mnie czasu…Zalecam w takich wypadkach daleko posuniętą ostrożność i pamiętajcie- należy zawsze wysłuchać drugiej strony. Zresztą takie wypowiedzi dotyczą nie tylko niektórych uczniów zdemoralizowanych, także niektórzy inni uczniowie chcą takimi stwierdzeniami zwrócić na siebie uwagę, czasem coś sobie załatwić a czasem sa to tacy uczniowie, którzy jak to nazywam ” owijają się ” wokół coraz to nowych osób, mówią o swoich problemach ale nie chcą podjąć jakichkolwiek działań, żeby je rozwiązać i po jakimś czasie szukają sobie innego słuchacza. Miałam kiedyś taką uczennicę, która (miała zresztą poważne problemy rodzinne o osobowościowe) reagowała niemal agresywnie, kiedy nie miałam dla niej czasu, bo np. w gabinecie był inny uczeń. Kiedy otwarcie jej powiedziałam, że owszem mogę z nią rozmawiać, ale nie jestem tu tylko dla niej, obraziła się i poszła szukać pocieszenia u pielęgniarki , mówiąc jej ,że nie chciałam jej pomóc. Na szczęście pielęgniarka szybko zorientowała się, jaka jest prawda.
28. Ośrodek pomocy społecznej wbrew temu, co niektórzy sadzą nie jest tylko od pomocy materialnej. Uważam, że każdy pedagog powinien osobiście poznać pracowników socjalnych z rejonu szkoły( ja mam uczniów z rejonu kilku ops- ów). Pracownicy ci są skarbnicą wiedzy o środowisku i poszczególnych rodzinach ale oczywiście muszą mieć pewność, że informacje te będą właściwie wykorzystane, stąd trzeba wcześniej zapracować sobie na zaufanie. I znowu coś za coś. Kiedy my czegoś ważnego dowiemy się o rodzinie, to mamy obowiązek poinformować o tym inne instytucje- przede wszystkim ops ale i inne szkoły (jeżeli np. do nich uczęszcza rodzeństwo naszych uczniów). Już od ponad roku zaczęliśmy tworzyć wspólnie z ops-ami, policją, PP-P i innymi szkołami zespoły interdyscyplinarne do rozpatrywania spraw poszczególnych rodzin. Są to dopiero początki oficjalnego funkcjonowania zespołów, wcześniej działania takie też były ale nieoficjalne. Zawsze rozpatrując sprawy rodziny skontaktuj się z instytucjami, które tą rodzina potencjalnie mogą się już zajmować. Przykład- wychowawca zgłosił mi, że matka uczennicy nie zgłasza się w szkole a uczennica i jej młodsze rodzeństwo jest pod opieką babci. dziewczyna wagaruje a babcia twierdzi, że nie ma kiedy przyjechać do szkoły i odmówiła przyjazdu. Postanowiłam wystąpić do sądu o wgląd w sytuację rodziny. Wcześniej porozmawiałam z tą uczennicą i ustaliłam , do jakich szkół chodzi rodzeństwo. Telefonicznie skontaktowałam się z pedagogiem szkoły podstawowej(ściśle z sobą współpracujemy, więc nie miałam problemu z uzyskaniem informacji) i okazało się ,że:
-brat uczennicy objęty jest nadzorem kuratora i także wagaruje
– matka dostarczyła tamtej szkole dokument notarialny, w którym na czas wyjazdu opieka nad dziećmi powierza babci( babcia nie przyznała sie do tego naszej wychowawczyni)
– ponieważ babcia nie wywiązywała się z obowiązku opieki, szkoła już dwa miesiące temu wysłało do sądu pismo z prośba o wgląd w sytuację rodziny.
W oparciu o te informacje mogłam znacznie szybciej zareagować:
– telefonicznie skontaktowałam się z kuratorem, który sprawdził na jakim etapie jest sprawa o wgląd w sytuacje rodziny
– kurator zobowiązał się w ciągu najbliższych dni zrobić wywiad w tej rodzinie
-uczennica ( wystraszona trochę )przestała wagarować
– opiekunka- babcia co prawda nie przyjechała do szkoły ale zgłosiła się ciocia uczennicy i obiecała dopilnować ją do powrotu matki
-żeby było jeszcze ciekawiej, to brat uczennicy też pojawił się i chociaż formalnie przez ostatnie dni nauki był w szkole( idzie potem do OHP). Może opisałam to zbyt szczegółowo ale chciałam pokazać, że warto działać razem, bo zyskują na tym wszyscy.
29.Nie zawsze można wnioskować o sytuacji materialnej i warunkach życia rodziny po wyglądzie ucznia. Im dziecko starsze, tym trudniej. Moi uczniowie z ubogich rodzin, czasem domów bardzo zaniedbanych, wręcz melin często nie różnią się wyglądem od swoich rówieśników, mają firmowe buty, odzież, komórki niezłej klasy. Zwykle są czyści, zadbani i mało kto domyśli się, że ten wygląd jest osiągnięty bardzo dużym wysiłkiem. Uczeń zrobi wiele, żeby tylko nie wyglądać gorzej: buty, ubrania kupi za zarobione pieniądze, albo zaoszczędzi na biletach jeżdżąc na gapę lub stopem, czasem zafunduje je starsze, już urządzone ,rodzeństwo a czasem rodzice zrezygnują z czegoś, żeby dziecko nie czuło się gorsze. Ubrania można tez pożyczyć od kolegi. Raczej nie ubierają się w lumpeksach , no chyba że w wielkiej tajemnicy. To zwykle osoby pewne siebie, często dobrze sytuowane robią zakupy w sklepach z używaną odzieżą. Uczeń z biednej rodziny raczej tam nie pójdzie, bo byłby potem wyśmiany. Czemu o tym piszę.? Wydaje się, że pracownicy instytucji udzielających pomocy materialnej powinni to wszystko, co napisałam wiedzieć. Miałam jednak kiedyś takie zdarzenie… Udało mi się załatwić pomoc dla rodziny pewnej uczennicy( proszki do prania , jakaś nowa odzież) poszłam do tej instytucji z uczennicą ( za jej zgodą i zrobiłam to bardzo dyskretnie). Pani wydająca nam te rzeczy w pewnym momencie zauważyła z dezaprobatą: ależ dziewczyno, ty masz drogie firmowe buty. Uczennica na to- była to dość pewna siebie dziewczyna- tak, przez całe wakacje pilnowałam mojej siostrzenicy, żebym mogła je sobie kupić. Jej riposta była tak mocna, że nie musiałam nic mówić. Nie daj się zwieść mitowi, że ubogi- to zawsze gorzej ubrany czy wręcz zaniedbany…
30. Pedagog pracuje przede wszystkim sobą, stąd tak jesteśmy narażeni na wypalenie zawodowe. Pisałam na początku o oddzieleniu życia prywatnego od zawodowego jako o nadrzędnej zasadzie . Nie znaczy to jednak, że nie możemy powoływać się w rozmowach z uczniami na nasze własne doświadczenia z życia prywatnego. Muszą to być jednak działanie przemyślane i musimy pamiętać, że ryzykujemy czasem, iż nasze odkrycie się przed uczniem może obrócić się przeciwko nam. Warto jednak takie ryzyko czasem podjąć. Na przykład , kiedy mamy doświadczenia związane ze śmiercią bliskiej osoby, możemy powołać się na nie rozmawiając z uczniem, który stracił niedawno kogoś bliskiego. Podobnie rozmawiając o uzależnieniach można powołać się na doświadczenia własne lub bliskich nam osób. Ja na przykład w rozmowie z uczniem, którego rodzic nadużywa alkoholu zawsze wspominam o tym, że każdy z nas w bliższej lub dalszej rodzinie, czy wśród przyjaciół ma osoby uzależnione od alkoholu. Chodzi o to, żeby uczeń poczuł, że inni też mają podobny problem, wpływa to na ograniczenie poczucia wstydu.
31. Jak nagrywałam potajemnie rozmowy z uczniami, czyli o nieporozumieniach i plotkach. Przygotuj się na to, że wiele rzeczy w pracy może cię zaskoczyć. Pozory często mylą, a plotki mogą wyolbrzymić i przeinaczyć wszystko. A więc co z tym nagrywaniem…Dowiedziałam się od bratanka, który chodził do mojej szkoły, że jego kolega opowiedział mu jak to nagrywałam na magnetofon prowadzoną z nim rozmowę wychowawczą. Dosłownie mnie zamurowało. No i zaczęłam myśleć…I dokonałam odkrycia. Miałam w gabinecie radio , którego sobie będąc sama w gabinecie słuchałam w trakcie tzw. papierkowej roboty. I zawsze odruchowo, gdy ktoś wchodził, wyłączałam radio. Uczeń zinterpretował to jako włączenie magnetofonu. Można sobie tylko wyobrazić, jaki efekt miała ta rozmowa, skoro uczeń sądził, że jest nagrywany.
32.W pracy pedagoga warto postarać sie o wsparcie jakiegoś doradcy, który będzie pełnił rolę superwizora- można z nim omówić trudniejsze przypadki, skonsultować planowane działania. Ze względu na konieczność zachowania tajemnicy zawodowej dobrze byłoby, aby ta osoba była związana z oświatą. Dla mnie taką osobą jest psycholog z poradni psychologiczno- pedagogicznej. Niektóre sprawy omawiam anonimowo, kiedy uczeń nie chce iść do psychologa, a widzę, że taka pomoc jest konieczna. Wspólnie ustalamy, jak ucznia do tego zachęcić, co mogę mu doradzić. Jest to forma takiej zaocznej pomocy psychologicznej. Niedawno mój uczeń, po 2 latach pracy nad tym ,zdecydował się iść do psychologa i dzięki takim wcześniejszym kontaktom, psycholog już wiedział jakie ma problemy.
33.W pracy niejednokrotnie staniesz przed wyborem: siedzieć cicho i robić to, co mi zlecą, czy przeciwstawić się, jeżeli uważam, że nie mają racji? Każdy decyduje sam . Pamiętaj jednak, że osoby które zawsze ulegają, nie są cenione, otoczenie nie liczy się z ich zdaniem i chętnie je wykorzystuje. Czasem pełnienie funkcji pedagoga wręcz obliguje nas do przeciwstawienia się innym w szkole(kiedy jest narażone dobro ucznia). Chcąc być dobrym pedagogiem, musisz wykazać się odwagą i czasem zaryzykować to, że dyrektor krzywo popatrzy a koleżanka się obrazi. Ważne, żeby w tym wszystkim nie stracić szacunku do siebie.
34. Jesteś jako pedagog członkiem rady pedagogicznej, masz prawo do udziału w dyskusji i stawiania wniosków. Warto z tego prawa korzystać. Konferencje są protokołowane i nawet jeżeli twój wniosek nie przejdzie czy głos w dyskusji nie przekona nikogo, to wszystko będzie zapisane i w razie czego będziesz mieć dowód ,że np. byłaś innego zdania niż reszta ale cię przegłosowano. Dyrekcja też takie uwagi zgłoszone na konferencji traktuje z większą powagą. Dzięki poruszeniu problemu na konferencji nie obarczają mnie zastępstwami doraźnymi, a kiedyś na początku pracy, kiedy zmuszona byłam dzielić gabinet z wicedyrektorem, dopiero mój wniosek na radzie spowodował, że znalazł się dla mnie odrębny gabinet.
35. Czasem spotykając się z problemem ubóstwa będziesz mieć ochotę jakoś pomóc, po prostu dać pieniądze. Nie polecam tego, choć w początkowych dniach pracy tak robiłam – np. dawałam uczniom drobne kwoty pieniędzy na bilet- niby pożyczałam ale zwykle nie oddawali, natomiast przychodziło ich po pożyczki coraz więcej. Szybko zorientowałam się, że nie tędy droga. Teraz przede wszystkim kontaktuję się z ops i ustalam autentyczną sytuację rodziny. W nagłych przypadkach można załatwić zasiłek celowy, gdy sprawa jest pilna, organizujemy drobną pomoc z rady szkoły.
Natomiast w sytuacjach losowych organizujemy takie drobne akcje wśród nauczycieli. Np. składka na buty, jakieś owoce, soki dla chorego ucznia. Ale myślę, że tak jest też w innych szkołach. Ważna jest tu dyskrecja, bo zdarza sie ,że ktoś chce pomóc ale robi koło tego sporo szumu. Sprawdzoną formą pomocy jest przekazywanie rodzinom nowej i używanej odzieży-ale muszą to być rzeczy modne i w dobrym stanie, przynoszą je zwykle nauczyciele. Ubrania takie przekazuję dyskretnie rodzicom uczniów, o ile zechcą skorzystać z takiej formy pomocy. Jestem zdania, że pomagać trzeba tu i teraz, bo to gwarantuje nam, że pomoc trafi do potrzebujących. Ostrzegam przed pojawiającymi się nagle w szkołach przedstawicielami stowarzyszeń, które zbierają pieniądze zwykle oferując do kupienia wątpliwej urody gadżety. Poproszeni o kontakt- telefon, stronę internetową instytucji wymigują się. Aby kwesta była legalna muszą być spełnione ścisłe wymagania, najlepiej dowiedzieć się tego w PCK, bo instytucja ta co roku organizuje legalne kwesty i zna odnośne przepisy.
36. Na koniec,, żebyście nie pomyśleli, że jestem taka mądra i doświadczona- napiszę, co mi się dotychczas nie udało:
-nadal nie mam w gabinecie telefonu, walczę o niego, walczę i zawsze jest jakieś ale
-nadal pomimo moich próśb niektórzy nauczyciele rozmawiają z uczniami i ich rodzicami o ważnych sprawach na korytarzu przy innych uczniach itp.
-nadal na konferencje trafiają sprawy uczniów, nawet wnioski o poważne kary, a ja nie wiem nawet ,jak ci uczniowie wyglądają ,bo wychowawca sam postanowił te sprawę załatwić
– nadal nie udało mi się nakłonić dyrekcji do wydzielenia jednej sali na zajęcia grupowe( tylko krzesła ustawione w kręgu) i muszę każdorazowo rozmeblowywać klasę .
Omówione przeze mnie sprawy na pewno nie wyczerpują wszystkich problemów, z jakimi spotyka sie poczatkujacy pedagog szkolny, mam jednak nadzieję, że zainteresowani skorzystają z moich spostrzeżen.
Pedagog szkolny podczas rozmowy z uczniem zaczął go pytać o to czy w domu jest alkohol. Na drugi dzień do szkoły przyjechała matka chłopca zarzucają pedagogowi, że nie miał prawa
Pedagog jest osobą posiadającą kwalifikacje do pracy na tym stanowisku. Jest zatem przygotowany do niezwykle odpowiedzialnej pracy, powinien zatem umieć przeprowadzać wywiad z uczniem oraz rozmowy z rodzicami. Pedagog nie może postępować w sposób opisany w pytaniu. Nauczyciel bowiem obowiązany jest: 1) rzetelnie realizować zadania związane z powierzonym mu stanowiskiem oraz podstawowymi funkcjami szkoły: dydaktyczną, wychowawczą i opiekuńczą, w tym zadania związane z zapewnieniem bezpieczeństwa uczniom w czasie zajęć organizowanych przez szkołę; 2) wspierać każdego ucznia w jego rozwoju; 3) dążyć do pełni własnego rozwoju osobowego; 4) kształcić i wychowywać młodzież w umiłowaniu Ojczyzny, w poszanowaniu Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, w atmosferze wolności sumienia i szacunku dla każdego człowieka; 5) dbać o kształtowanie u uczniów postaw moralnych i obywatelskich zgodnie z ideą demokracji, pokoju i przyjaźni między ludźmi różnych narodów, ras i światopoglądów.
Podstawa prawna: Karta Nauczyciela , ustawa z dnia 26.01.1982 r. (ze zm.), w szczególności art. 6.
Pedagog szkolny
Pedagog szkolny – rodzice
SZANOWNI PAŃSTWO !
Nazywam się Magdalena Żmudka i jestem pedagogiem szkolnym .
Mogą Państwo oczekiwać ode mnie pomocy i wsparcia w rozwiązywaniu niepokojących Was sytuacji, jakie mogą dotyczyć:
· rozpoznanie trudności w nauce bądź innych niepokojących szkolnych doświadczeń przez Wasze dziecko,
· potrzeby udzielenia Waszemu dziecku pomocy psychologiczno-pedagogicznej,
· niepokojących Was zmian, jakie pojawiają się w jego zachowaniu,
· trudnych relacji Waszego dziecka z rówieśnikami, nauczycielami lub rodzeństwem,
· każdej innej sprawy, która jest dla Was i Waszego dziecka bardzo ważna.
ZAPRASZAM DO MOJEGO GABINETU – POKÓJ C6, PIĘTRO I
DZIESIĘĆ RAD DLA RODZICÓW POMAGAJĄCYCH MĄDRZE I ODPOWIEDZIALNIE WYCHOWYWAĆ!
Ufaj swojej intuicji, ale też poznaj siebie.
Jako rodzice musimy być pewni siebie, bo nasze dzieci oczekują od nas przodownictwa. Nie możemy wątpić w swą dojrzałość i życiowe doświadczenie. Nie rezygnuj z własnych potrzeb na rzecz dziecka. Ty też jesteś kimś ważnym!
Nadmierne poświęcanie się dla dzieci czyni nas wiecznie zmęczonych, a nasilone dawanie spotyka się z coraz większą ich postawą roszczeniową. Znaj swoje dziecko, słuchaj słów, wnioski wyciągaj z zachowania.
Niektórzy oceniają swoje dziecko raczej ” powierzchownie”, uważając, że skoro przy nas zachowuje się spokojnie, zawsze takie jest. Bezgraniczna może być miłość , ale nie zaufanie, dlatego jeżeli powątpiewasz w uczciwość swoich pociech, masz moralny obowiązek dociekać prawdy nawet jakbyś miał naruszyć ich prywatność. Od samego początku rozwijaj pozytywne wartości.
Należy być wzorem dla swych dzieci, aby w tym czasie zagłuszyć autorytet rówieśników. Podkreślaj znaczenie dobrych chęci, wysiłku i gotowości do emocjonalnego ryzyka.
W sytuacji, kiedy dziecko uważa coś za trudne, zachęcaj go do podejmowania wyzwania, Przecież to, co nas nie złamie, nas umocni. Bądź rodzicem, a nie przyjacielem.
Rodzicielstwo ma dużo cech przyjaźni, ale postrzeganie rodziców jako mocniejszych jest dla nastolatków pewnym zakotwiczeniem w ich świecie. Jeżeli rodzice abdykują z tej funkcji na rzecz przyjaźni, dzieci stracą poczucie bezpieczeństwa, jednak nie przyznają się do tego, by nie tracić przywilejów. Czując się wtedy równi, mogą nimi manipulować i uciekać do szantażu, a nie o to przecież chodzi. Wyznaczaj granice. Nie, jest pełnymi skończonym zdaniem.
” Rodzice, którzy nie mają odwagi twardo stąpać po ziemi , mają dzieci stąpające po nich” Dzieci muszą wiedzieć , co im wolno, czego nie. Wyznawaj regułę 30 sekund, to wystarczający czas na uargumentowanie naszej decyzji. Utrzymuj dyscyplinę, ale nie karz.
Dyscyplina ma pobudzać do uczenia, a nie powodować krzywdę dziecka. Tu nie chodzi o krzyk, bicie, tylko o zawarcie pewnej pisemnej umowy między nastolatkiem a rodzicem wskazującej zasady dozwolonego zachowania. Rozmawiaj, a nie komunikuj.
Skuteczni rodzice winni rozmawiać ze swoimi dziećmi w sposób spokojny, ale skuteczny i rzeczowy. Ważne podczas rozmowy są kontakty wspierające, tzn., nastolatkowi często wystarczy rozumiejące ucho, a nie setki rad. Spróbujcie porozumiewać się na poziomie uczuć. Komunikaty typu ” Ja” wyrażające nasze uczucia i oczekiwania są skuteczniejsze niż z przyzwyczajenia stosowane bariery komunikacyjne – formuła komunikatu ” Ja” Czuję Zajmuj zdecydowane stanowisko w sprawie seksu, narkotyków, alkoholu.
Tematy te nie mogą stanowić tabu. W przypadku eksperymentowania z używkami kary muszą być jasno omówione i z całą surowością stosowane.
KIEDY RODZICE SPRZYJAJĄ WSPÓLNEJ ZE SZKOŁĄ PROFILAKTYCE
Rodzice sprzyjają dobrej profilaktyce, gdy:
mają dobry kontakt z dzieckiem, mają jasno ustalony przez dziecko system norm, wartości, okazują swojemu dziecku miłość i szacunek, mają dobry kontakt ze szkołą, stanowią wzór osobowy dla dziecka, potrafią zwracać się o pomoc, dostarczają wzorców zdrowego stylu życia alternatywnych form spędzania wolnego czasu, uczą swoje dziecko ważnych umiejętności życiowych, radzenia sobie z presją rówieśników, podejmować odpowiedzialne decyzje, kształtują poczucie własnej wartości, nie lekceważą problemów dziecka, mają wiedzę na temat prawidłowości i zaburzeń wieku dorastania, “Dojrzewają” ze swoim dzieckiem z roli opiekuna przechodząc w partnera swojego dziecka, wiedzą , jak postąpić , gdy coś podejrzewają,
Rodzice! Pamiętajcie, że o problemach swoich dzieci należy gło śno i otwarcie mówić..
O tym, jak trudno wychować własne dzieci, wiedza wszyscy rodzice. Pamiętając, że w relacjach z dziećmi obowiązuje niepodważalna zasada walizki “co włożysz, to wyjmiesz” należy zdawać sobie sprawę , że los dzieci spoczywa na barkach dorosłych. Każdy z nas miał kiedyś “naście” lat, więc wydawałoby się, że o wieku dorastania wie wszystko, co trzeba. Często mówimy naszym dzieciom, “nie zapominaj, że ja też byłem w Twoim wieku”.
To, że okres adolescencji mamy już za sobą , a emocje towarzyszące wspomnieniom tamtych lat są coraz słabsze, stanowi zasadniczą przeszkodę utrudniającą porozumiewanie się z własnymi dziećmi, które mają wiele racji mówiąc, “Wy po prostu mnie nie rozumiecie”.
Jeżeli kiedykolwiek braliśmy do ręki raz przeczytaną książkę, nie możemy się nadziwić, że przegapiliśmy w niej tyle istotnych wątków. Poznajemy ją więc niejako na nowo. Czy zajmowanie się nastolatkiem nie dostarcza podobnych przeżyć? Niby wszystko “przerabialiśmy” na własnej skórze, a mimo to wszystko na nowo nas zaskakuje.
Nasze dzieci w okresie dojrzewania są niezwykle osobliwe. Charakterystyczna jest dla nich labilność uczuciowa ( diametralna zmiana nastrojów), rozumowanie emocjonalne, przeczulenie na krytykę ( bardzo łatwo je urazić), przesadna dbałość o swój wygląd, widzenie tunelowe ( jedno niepowodzenie powoduje, że od razu myślą , ze są do niczego), myślenie skrajnościami ( używają określeń ” wszyscy”, “nigdy”, ” nikt”, “zawsze), życie w poczucie że zawsze mają rację i , że dorośli zawsze się ich czepiają . Nastolatki cierpią często na syndrom “supermana” ( uważają ,że nic im się nigdy nie stanie ), żądają bezwzględnej wolności, oraz bezgranicznego zaufania, w rówieśnikach upatrują autorytetów.
To, co najbardziej nas w nich złości jest efektem niedojrzałej części mózgu zarządzającej poczuciem odpowiedzialności ,motywacją i pojmowaniem moralności, ( często więc kłamią i są krnąbrne, ciężko zagonić je do lekcji i wytłumaczyć im , że nie mogą jechać pod namiot, bo się po prostu o nich martwimy), To prawda, że nastolatki przechodzą przez fazę buntu i niezależności, jednak należy szybko reagować, gdy przestają się uczyć, wagarują , nie mówią o swoich problemach, na długie godziny znikają z domu. Wtedy należy natychmiast reagować, by zachowania te nie doprowadziły do demoralizacji. Jesteście partnerami w pracy wychowawczej, dlatego szkole bardzo zależy na owocnej współpracy.
Pedagodzy są koordynatorami wszelkich działań profilaktycznych. Na co dzień w swojej pracy spotykają się z problemami uczniów i ich rodzin. źródeł niepowodzeń szkolnych które najczęściej upatrują w środowisku najbliższego rozwoju, czyli rodzinie. Stosunek młodego człowieka do nauki w dużym stopniu zależy od atmosfery opiekuńczo – wychowawczej, na którą składają się postawy rodzicielskie, style wychowania, więź emocjonalna dziecka z rodzicami, pożycie rodziców, a także wzór identyfikacyjny matki i ojca.
Jej głównym celem na gruncie szkolnym jest wyposażenie ucznia w arsenał wiedzy, która dawałaby mu mocną ochronę przed podejmowaniem zachowań ryzykownych. Przewodnim celem szeroko rozumianej profilaktyki problemowej jest promocja zdrowego stylu życia i wywarcie na dziecku takiego wpływu, aby podejmowało działania przeciwstawiające się wymienionym wyżej przejawom patologii.
W gabinecie pedagoga rodzice mogą porozmawiać na wszystkie tematy związane z ich dorastającymi dziećmi. Pedagog wyjaśni:
jakie są najczęstsze błędy wychowawcze rodziców,
jakie są najbardziej typowe problemy uczniów,
na czym polega trudny okres w ich rozwoju,
jak porozumiewać się z nastolatkiem, czyli na czym polega sztuka pokonywania barier komunikacyjnych i nadawania komunikatów ” Ja”,
doradzi, posłuży wsparcia
profesjonalnej pomocy z tematyki uzależnień ( alkohol, narkotyki, nikotyna, AIDS), zasugeruje, po czym poznać , że dziecko bierze narkotyki, pije alkohol. Poda prawy i mity na tematy używek,
udzieli informacji o OHP , w przypadku uczniów słabo uczących się oraz zasadach kierowania do PPP.
SYMPTOMY NIEPOKOJU – KIEDY RODZIC POWINIEN ZWRÓCIĆ SIĘ O POMOC !
dziecko nie chce chodzić do szkoły (przyczyny mogą być różne: mobing szkolny, fobia szkolna, problemy z rówieśnikami, zastraszanie, namowy kolegów, obawa przed klasówkami, lenistwo, problemy rodzinne),
dziecko słabo się uczy (w takich przypadkach uczeń winien uczęszczać na kółka wyrównawcze, świetlice środowiskową oraz zostać pokierowany przez wychowawcę bądź pedagoga do poradni psychologiczno – pedagogicznej. Podczas dwóch wizyt z psychologiem i z pedagogiem dziecko zostaje zdiagnozowane pod kątem trudności szklonych. Końcowym efektem jest wydanie opinii z zaleceniami do pracy z dzieckiem),
dziecko jest agresywne, konfliktowe, – tu również będzie wskazana diagnoza PPP
dziecko diametralnie zmieniło swoje zachowanie (niepokoi nas jego obojętność na sprawy szkolne, nie odrabia lekcji, ma grono nie znanych nam kolegów, jest dziwnie śpiące, bądź nienaturalnie pobudzone, pachnie czasami alkoholem, nie rozmawia z nami, w domu giną cenne przedmioty) bardzo możliwe, że ma kontakt z narkotykami, alkoholem lub przebywa w złym towarzystwie,
rodzic czuje wewnętrzną potrzebę rozmowy, (w domu współmałżonek nadużywa alkoholu, używa przemocy),
dziecko , pomimo obietnic składanych w domu, nie zmienia swego postępowania na lepsze (zaczyna się praca metodą kontraktu, który jest głównym narzędziem motywującym ucznia do zmiany zachowania. Jest on opracowany przez rodziców i dziecko przy współpracy z pedagogiem. Zawiera zobowiązania ucznia, sankcje za nie dotrzymanie obietnic, nagrody za ich wypełnienie).
W JAKI SPOSÓB PEDAGOG I SZKOŁA POMAGA DZIECKU
Punktem wyjścia działań naprawczych jest przeprowadzenie rzetelnej diagnozy środowiska szkolnego w celu wyłonienia uczniów z problemami szkolnymi, nie rzadko wywodzących się z rodzin dysfunkcyjnych. W tym celu przeprowadzane są wywiady z dziećmi i z rodzicami, uczniom problemowym zakłada się tzw. teczkę osobową i oferuje indywidualną pomoc i wsparcie, podobnie jak dzieciom z zaleceniami z PPP. Działania te umacnia współpraca z wychowawcami.
Uczniowie słabsi kierowani są na zespoły wyrównawcze, przy stałej mobilizacji ze strony nauczycieli oraz proponowana jest im pomoc . Na godzinach wychowawczych prowadzona jest edukacje prozdrowotna promująca zdrowy styl życia, realizowane są autorskie programy profilaktyczne, podejmowane tematy rozbudzające poczucie własnej wartości, uczące jak odmawiać w obliczu presji rówieśniczej, jak być asertywnym, tolerancyjnym, empatycznym, jak walczyć ze stresem, agresją , Z uczniami problemowymi, z grup podwyższonego ryzyka jest prowadzonych wiele rozmów dyscyplinujących tyczących się np. wagarów. Działania wspiera współpraca m. in.z KPP, PPP, Sądem Rodzinnym ,OIK.
MIEJSCA, W KTÓRYCH MOŻNA UZYSKAĆ POMOC
Poradnia Psychologiczno – Pedagogiczna ( psycholodzy, pedagodzy, terapeuci)
Sucha Beskidzka, tel. 33-8742606 Komenda Powiatowa Policji,(wydział nieletnich)
Sucha beskidzka , tel. 33- 8745248
Sąd Rejonowy, Wydział III Rodzinny i Nieletnich
Sucha Beskidzka , tel.33 8742440 GOPS
Budzów, tel. 33- 8740022 Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie
Sucha Beskidzka , tel. 33 8744031 Ośrodek Interwencji Kryzysowej
Sucha beskidzka , tel 33 -8742101
publikacje nauczycieli, awans zawodowy, scenariusze lekcji, wypracowania, testy, konspekty, korepetycje, matura, nauczyciele
Katalog
Grażyna Zych-Cieślik
Lekcja wychowawcza, Scenariusze Przykładowe scenariusze spotkań pedagoga z dziećmi oraz rodzicami
Scenariusze spotkań pedagoga z dziećmi oraz rodzicami w zakresie profilaktyki antyalkoholowej – promowanie zdrowego stylu życia Przykładowe scenariusze spotkań pedagoga z dziećmi oraz rodzicami.
SCENARIUSZ 1 “Zdrowe i dobre życie”.
Temat zajęć: Zdrowe i dobre życie.
Cel zajęć:
1. Dostarczenie informacji o pozytywnych wymiarach zdrowego życia.
2. Zwrócenie uwagi na znaczenie pozytywnego stosunku do siebie i dobrych kontaktów z innymi ludźmi.
3. Pokazanie możliwości poszukiwania dobrego życia bez użycia alkoholu.
Czas trwania: 2 godziny lekcyjne.
Podstawowe treści:
1. Każdy człowiek pragnie, aby dobrze mu się żyło jednak każdy ma inne wyobrażenia na ten temat.
2.Ludzie mogą ze swym życiem robić dobre i niedobre rzeczy. Zdrowe życie polega na robieniu dobrego użytku ze swoich możliwości
3. Zdrowe i dobre życie to przede wszystkim dobre traktowanie siebie oraz dobre współżycie z dobrymi ludźmi.
4. Dobre traktowanie siebie polega na tym, by być przyjacielem dla siebie samego, by nie szkodzić sobie i mieć do siebie pozytywny stosunek (akceptować się i dobrze osobie myśleć).
5. Dobre współżycie z innymi zależy od pewnych umiejętności, których każdy może się nauczyć.
Alkohol często jest używany dlatego, że ludzie nie potrafią dobrze traktować siebie, zaakceptować się i brakuje im umiejętności do współżycia z innymi.
Materiały pomocnicze:
– lista ważnych umiejętności kontaktowania się z ludźmi,
– ulotka.
Przebieg zajęć:
1. Wprowadzenie – przedstawienie podstawowych treści w formie krótkiej opowieści, a następnie zaproszenie uczniów do wypowiedzi na temat: “Co to jest dobre życie?”. Prowadzący zapisuje je na tablicy i przypomina jaką listę uczniowie ułożyli na poprzednich zajęciach pt. “Poszukiwanie szczęścia”. Przypomina też o wartościach, dla których warto żyć i ćwiczeniu “Bezludna wyspa”. Prowadzący inicjuje rozmowę na ten temat i powtarza w kilku zdaniach na czym polegać może zdrowe i mądre życie.
2. Prowadzący proponuje by każdy z uczniów na kartce napisał sobie cztery słowa: MIŁOŚĆ, WOLNOŚĆ, PRZYJAŹŃ, RADOŚĆ, a po chwili zastanowienia wpisał przy każdym z nich jak ocenia swoje szanse na doświadczenie i zrealizowanie w ciągu swojego życia każdej z tych wartości (od 0% do 100%). Kartki te bez podpisywania są zebrane i ktoś oblicza wyniki i na głos je odczytuje.
3. Ćwiczenie “pozytywnego myślenia o sobie”.
A. Po krótkim przypomnieniu znaczenia wartości pozytywnego myślenia o sobie we współtworzeniu zdrowego i dobrego życia uczniowie będą ćwiczyli pozytywne mydlenie o sobie i poszukiwanie swoich mocnych stron.
B. Prowadzący proponuje by każdy napisał na kartce coś dobrego na swój temat. Powinny to być ci najmniej 3 zdania zaczynające się od słowa “Jestem…” wskazujące na jakieś pozytywne cechy ucznia.
C. Następnie uczniowie wrzucają swoje zapisane kartki do pojemnika. Prowadzący każe wyciągnąć dowolną kartkę każdemu z obecnych i przeczytać jej treść na głos.
D. W czasie odczytywania kartek prowadzący zwraca uwagę na ich zawartość i życzliwie komentuje w momencie, gdy pojawią się trudności w pozytywnym myśleniu o sobie. Może inicjować rozmowę dlaczego ktoś nie umie dobrze myśleć o sobie, ale nie stara się dowiedzieć o kogo chodzi.
4. Ćwiczenie “Jakie umiejętności pomagają we współżyciu z innymi ludźmi?”
A. Prowadzący przypomina znaczenie wartości dobrego współżycia z innymi ludźmi oraz proponuje: “Popatrzcie teraz na siebie i przypomnijcie sobie jak wyglądały wasze wyspy, kto je tworzył. Czy pamiętacie jakie ustaliliście zasady panujące w waszych światach? Czy podobne zasady pojawiają się z czasem w waszym codziennym życiu?”.
B. Następnie prowadzący dzieli uczniów na trzy grupy. Każdy z uczniów otrzymuje listę “5 umiejętności ważnych w kontaktach z ludźmi” i w ciągu 5 minut, po cichu, określa dla siebie, w jakim stopniu te umiejętności posiada, ale nie musi o tym mówić innym.
C. Następnie każda grupa poprzez dyskusję i ewentualne głosowanie ustala wspólną kolejność ważności poszczególnych umiejętności.
D. Cała klasa pracuje razem a przedstawiciele grup odczytują własne listy hierarchii ważności poszczególnych umiejętności.
E. Prowadzący opowiada o tym, że ludzie, którym brakuje tych umiejętności próbują je nadrobić przy pomocy alkoholu i wpadają w pułapki, bo alkohol nie uczy tych umiejętności, ale tylko dostarcza protez, które pnie pomagają w dobrym życiu.
5. Planowanie zmian.
Prowadzący rozmawia z klasą o tym, jak można sobie poradzić bez pomocy alkoholu, gdy człowiek ma deficyty wspomnianych umiejętności i zapisuje propozycje na tablicy. Następnie proponuje uczniom, by każdy przeczytał sobie listę umiejętności, którą ma w swojej ulotce i zastanowił się co konkretnego mógłby zrobić żeby ulepszyć którąś z tych umiejętności u siebie. PROSI, by każdy wybrali sobie dwie spośród pięciu umiejętności i przygotował sobie jakiś drobny, ale konkretny plan, który może zrealizować w ciągu najbliższego tygodnia. Plan powinien określać, co uczeń zrobi, gdzie, jak i kiedy. Taki plan można porównać do trenowania; jak się uda zrobić dobrze to, co sobie zaplanował, a potem jeszcze raz to powtórzyć to będzie przygotowany by, robić to jeszcze lepiej w przyszłości. PROPONUJE uczniom, by zapisali sobie taki plan na kartce, ale dla siebie samych i nie namawia ich do publicznego odczytywania. Omawia tylko jak im szło i z czym mieli trudności.
6. Zakończenie zajęć.
SCENARIUSZ 2 “Jak pomóc dziecku nie pić”
Temat zajęć: Jak pomóc dziecku nie pić.
Cel zajęć:
1. Dostarczenie wiadomości o alkoholu i innych substancjach.
2. Dostarczenie wskazówek pomocnych w zapobieganiu picia przez dzieci.
Podstawowe treści:
Nastolatki, a często nawet dzieci, próbują jak działa i smakuje alkohol. Tylko nieliczne nie podejmują takich eksperymentów, Dla większości młodych ludzi picie nie stanie się życiowym problemem, są jednak i tacy, którzy przez długie lata czy wręcz całe życie, nie będą w stanie uporać się z uzależnieniem od alkoholu. Jak wskazują badania w ostatnich latach obniżył się w Polsce wiek pierwszego kontaktu z alkoholem, wzrosło spożycie napojów alkoholowych, a zmniejszył się odsetek abstynentów (tylko 9% chłopców i 16% dziewczynek nie miało kontaktu z alkoholem). Źródłem najwcześniejszych i najważniejszych informacji na temat alkoholu są dla dziecka rodzice. To w domu dowiaduje się ono, po co i jak piją dorośli. Dom bywa czasem tym miejscem, gdzie – za zachętą rodziców-dzieci po raz pierwszy próbują pić alkohol. Tutaj też mogą nauczyć się żyć bez picia i “ćpania”, kontaktować się z rówieśnikami i bawić na trzeźwo, a wreszcie odmawiać i podejmować racjonalne decyzje w sprawie picia.
Rodzice z nieświadomości, braku umiejętności, czy zwykłej bezmyślności popełniają czasem błędy – na przykład częstują dzieci alkoholem, posyłają do sklepu po wódkę, wino czy piwo, utrwalają stereotypy: “mężczyzna powinien mieć mocną głowę”, “na przeziębienie najlepszy jest kieliszeczek”, “przy kieliszku łatwiej się dogadać”, “nie ma prawdziwej zabawy bez picia”.
Spotkanie dla rodziców pt.: “Jak pomóc dziecku nie pić” ma zwiększyć świadomość i wrażliwość rodziców na “edukację alkoholową” dzieci, zachęcić do uprawiania “domowej profilaktyki”. Ma także ośmielić do rozmowy rodziców z dziećmi na ten temat. Spotkanie ponadto to ma dostarczyć rodzicom informacji o skutkach picia i mechanizmach uzależnienia się od alkoholu oraz skłonić do refleksji nad własnymi postawami wobec picia.
Przebieg spotkania:
Wprowadzenie.
Osoba prowadząca wyjaśnia rodzicom cel spotkania oraz jego związek z zajęciami edukacyjnymi na temat alkoholu, w którym biorą udział ich dzieci. Podkreśla, że prawie wszyscy młodzi ludzie przechodzą przez “próbę picia” – nie jest to więc program marginalny, dotyczący np. tylko dzieci sprawiających trudności wychowawcze. Picie alkoholu, w tym także przez młodych ludzi i dzieci, to temat “wstydliwy”, a tymczasem właśnie przełamanie milczenia oraz zdobycie podstawowych informacji i umiejętności może chronić dziecko przed piciem. Wszyscy rodzice kochają i troszczą się o swoje dzieci i dlatego powinni uświadomić im, że picie alkoholu przypomina grę w karty z oszustem, niesie za sobą wysokie ryzyko.
I. Dlaczego młodzi ludzie, a czasem nawet dzieci, sięgają po alkohol?
1) Kilka najważniejszych powodów eksperymentowania z alkoholem.
Prowadzący prosi, by rodzice zastanowili się i podali kilka powodowa dla których młodzi ludzie sięgają po alkohol. Wypisuje je na tablicy, ewentualnie uzupełnia tę listę i krotko komentuje, zwracając uwagę na to, że eksperymentów z alkoholem nie należy traktować jako przejawu nieposłuszeństwa, lecz jako poszukiwanie sposobów zaspokojenia różnych potrzeb życiowych. Alkohol ułatwia kontakty, pozornie poprawia nastrój, daje akceptację grupy i poczucie wspólnoty. Zabija nudę, ma smak “zakazanego owocu” itp. Picie jest więc ryzykowną i niepożądaną formą zaspokojenia moralnych pragnień młodego człowieka.
2) Sytuacje w jakich najczęściej pojawia się alkohol.
Korzystając z sugestii uczestników spotkania prowadzący wymienia te sytuacje towarzyskie i społeczne, w których młodzi ludzie najczęściej sięgają po alkohol. Zwraca uwagę na to, że do picia skłaniają młodych ludzi także powszechnie obowiązujące w Polsce wzory kultury i obyczaju.
II. Jak działa alkohol i jak ludzie uzależniają się od niego
1) działanie alkoholu, skutki krótko- i długoterminowe.
Na podstawie broszurki pt. “Jak pomóc dziecku nie pić” i “Tajemnice ETOH” prowadzący podaje zwięzłe informacje na temat wpływu alkoholu na zdrowie człowieka.
2) Dlaczego zwłaszcza dzieci i młodzi ludzie nie powinni pić alkoholu?
Osoba prowadząca spotkanie wyjaśnia dlaczego picie alkoholu przez dzieci i młodych ludzi jest szczególnie niewskazane. Warto zwrócić uwagę na:
– szkodliwy wpływ alkoholu nauczenie się i zapamiętywanie oraz na rozwój uczuciowy,
– niszczący wpływ alkoholu na fizyczny rozwój organizmu młodego człowieka,
– pozorne radzenie sobie z trudnościami przy pomocy picia,
– wyższe u młodych ludzi ryzyko “przebrania miary”, a w konsekwencji zachowań nieracjonalnych i nieodpowiedzialnych,
– większe prawdopodobieństwo uzależnienia się od alkoholu u osób, które wcześnie zaczynają picie alkoholu, toruje również drogę do narkotyków.
3) Mechanizm uzależnienia się, czyli jak zostaje się alkoholikiem i czy można się z tego wyleczyć?
Omawiając proces uzależnienia się od alkoholu warto odwołać się do listy sygnałów ostrzegawczych opisanych w “Tajemnicach ETOH”.
III. Domowa profilaktyka, czyli co mogą rodzice?
1) Rodzice jako model zachowań i postaw wobec alkoholu.
W tej części spotkania chodzi nie o to, by obwiniać rodziców, że często są złym przykładem, ale by uświadomić im, jak ważnym źródłem wzorców zachowań mogą być dla własnych dzieci… Patrz broszurka pt. “Jak pomóc dziecku nie pić”.
2) Czy dziecko może opierać się naciskom otoczenie i jak mu w tym pomóc?
Osoba prowadząca spotkanie powinna uświadomić rodzicom, że wszystkie albo prawie wszystkie dzieci zostaną kiedyś poczęstowane alkoholem i będą musiały podjąć niełatwą decyzję, czy go spróbować i co najważniejsze, czy pić dalej. Odmawianie nie jest rzeczą łatwą, a na poparcie tego stwierdzenia prowadzący może poprosić słuchaczy, by sami przypomnieli sobie sytuację, gdy nie mieli ochoty wypić, zapalić czy zachować się w oczekiwany sposób, ale nie byli w stanie odmówić (pozwoli to lepiej poczuć dylematy własnych dzieci) oraz zabawić się w wymyślanie “obronnych zdań” które pozwalają przeciwstawić się naciskowi czy zachętom otoczenia (przykłady z “Jak pomóc…”).
3) Reguły dotyczące niepicia przez dzieci oraz konsekwencje ich naruszania.
Prowadzący zachęca rodziców, by zastanowili się jakie reguły picia napojów alkoholowych obowiązują ich dzieci i jakie konsekwencje ponoszą (lub poniosłyby) one w razie ich nieprzestrzegania. Można także zapytać rodziców jak zareagowaliby, gdyby ich kilkunastoletnie dziecko zapytało, czy może sobie kupić piwo… Ponieważ jest to “gorący” temat, prowadzący, którzy obawiają się, że taka wymiana zdań mogłaby zakończyć się trudną do przerwania dyskusją, mogą ograniczyć się do podania różnych sensownych zasad oraz sposobów ich egzekwowania.
4) Znaki ostrzegawcze, czyli po czym poznać, że dziecko piło?
Prowadzący podaje podstawowe “znaki ostrzegawcze” odsyłając rodziców
Do odpowiedniego fragmentu broszury i wyjaśnia wątpliwości słuchaczy.
5) Jak zachować się, gdy wiesz, że twoje dziecko coś wypiło?
Zadaniem osoby prowadzącej w tej części spotkania jest uzmysłowienie słuchaczom, jak jest różnica pomiędzy próbowaniem alkoholu, a systematycznym piciem czy upijaniem się oraz, co warto mieć na względzie zabierają się do rozmowy z dzieckiem. Podaje również informacje, gdzie mogą zgłaszać się rodzice, którzy są zaniepokojeni piciem własnych dzieci.
6) Rozmawiaj z innymi – wszyscy mają podobne problemy!
Zakończenie.
Osoba prowadząca rozdaje wszystkim czyste kartki i prosi, aby każdy anonimowo napisał o jednej rzeczy, którą chciałby zmienić w swoich kontaktach z dzieckiem w sprawie picia. Zachęca, aby były to rzeczy konkretne np.: “Nie będę posyłać syna po piwo”. Jeśli zadanie to wyda się zbyt trudne, można poprosić chętnych rodziców, by opowiedzieli o tym, co ich poruszyło lub przekonało w trakcie spotkania.
Na zakończenie spotkania prowadzący wręcza uczestnikom broszury: “Jak pomóc dziecku nie pić” Alicji Pacewicz oraz “Tajemnice ETOH” Jerzego Mellibrudy.
Pedagog musi wyciągnąć wnioski z przeprowadzonych przez siebie badań i dostosować je odpowiednio do jednostki lub grupy aby skuteczność jego działania dała odpowiednie i pożądane rezultaty. Pomoc ta nie może być oparta tylko na intuicji i dobrych chęciach musi być oparta na wynikach badań empirycznych z dziedziny psychologii, socjologii, higieny psychicznej i nauk pokrewnych.
Wielokrotnie kryzys w rodzinie oraz inne trudne sytuacje rodzinne powodują, że młodzież sięga po alkohol. Jednak wyniki moich badań wskazują, że większość badanych nie pije dlatego, że wyniosła takie wzorce z domu rodzinnego, ale dlatego, że w dużej mierze (co wykazały przeprowadzone przeze mnie badania) ulega wpływom rówieśników, którzy imponują swoim zachowaniem.
Przykładowe scenariusze spotkań pedagoga z dziećmi oraz rodzicami.Zdrowe i dobre życie.1. Dostarczenie informacji o pozytywnych wymiarach zdrowego życia.2. Zwrócenie uwagi na znaczenie pozytywnego stosunku do siebie i dobrych kontaktów z innymi ludźmi.3. Pokazanie możliwości poszukiwania dobrego życia bez użycia alkoholu.2 godziny lekcyjne.1. Każdy człowiek pragnie, aby dobrze mu się żyło jednak każdy ma inne wyobrażenia na ten temat.2.Ludzie mogą ze swym życiem robić dobre i niedobre rzeczy. Zdrowe życie polega na robieniu dobrego użytku ze swoich możliwości3. Zdrowe i dobre życie to przede wszystkim dobre traktowanie siebie oraz dobre współżycie z dobrymi ludźmi.4. Dobre traktowanie siebie polega na tym, by być przyjacielem dla siebie samego, by nie szkodzić sobie i mieć do siebie pozytywny stosunek (akceptować się i dobrze osobie myśleć).5. Dobre współżycie z innymi zależy od pewnych umiejętności, których każdy może się nauczyć.Alkohol często jest używany dlatego, że ludzie nie potrafią dobrze traktować siebie, zaakceptować się i brakuje im umiejętności do współżycia z innymi.- lista ważnych umiejętności kontaktowania się z ludźmi,- ulotka.Przebieg zajęć:1. Wprowadzenie – przedstawienie podstawowych treści w formie krótkiej opowieści, a następnie zaproszenie uczniów do wypowiedzi na temat: “Co to jest dobre życie?”. Prowadzący zapisuje je na tablicy i przypomina jaką listę uczniowie ułożyli na poprzednich zajęciach pt. “Poszukiwanie szczęścia”. Przypomina też o wartościach, dla których warto żyć i ćwiczeniu “Bezludna wyspa”. Prowadzący inicjuje rozmowę na ten temat i powtarza w kilku zdaniach na czym polegać może zdrowe i mądre życie.2. Prowadzący proponuje by każdy z uczniów na kartce napisał sobie cztery słowa: MIŁOŚĆ, WOLNOŚĆ, PRZYJAŹŃ, RADOŚĆ, a po chwili zastanowienia wpisał przy każdym z nich jak ocenia swoje szanse na doświadczenie i zrealizowanie w ciągu swojego życia każdej z tych wartości (od 0% do 100%). Kartki te bez podpisywania są zebrane i ktoś oblicza wyniki i na głos je odczytuje.3. Ćwiczenie “pozytywnego myślenia o sobie”.A. Po krótkim przypomnieniu znaczenia wartości pozytywnego myślenia o sobie we współtworzeniu zdrowego i dobrego życia uczniowie będą ćwiczyli pozytywne mydlenie o sobie i poszukiwanie swoich mocnych stron.B. Prowadzący proponuje by każdy napisał na kartce coś dobrego na swój temat. Powinny to być ci najmniej 3 zdania zaczynające się od słowa “Jestem…” wskazujące na jakieś pozytywne cechy ucznia.C. Następnie uczniowie wrzucają swoje zapisane kartki do pojemnika. Prowadzący każe wyciągnąć dowolną kartkę każdemu z obecnych i przeczytać jej treść na głos.D. W czasie odczytywania kartek prowadzący zwraca uwagę na ich zawartość i życzliwie komentuje w momencie, gdy pojawią się trudności w pozytywnym myśleniu o sobie. Może inicjować rozmowę dlaczego ktoś nie umie dobrze myśleć o sobie, ale nie stara się dowiedzieć o kogo chodzi.4. Ćwiczenie “Jakie umiejętności pomagają we współżyciu z innymi ludźmi?”A. Prowadzący przypomina znaczenie wartości dobrego współżycia z innymi ludźmi oraz proponuje: “Popatrzcie teraz na siebie i przypomnijcie sobie jak wyglądały wasze wyspy, kto je tworzył. Czy pamiętacie jakie ustaliliście zasady panujące w waszych światach? Czy podobne zasady pojawiają się z czasem w waszym codziennym życiu?”.B. Następnie prowadzący dzieli uczniów na trzy grupy. Każdy z uczniów otrzymuje listę “5 umiejętności ważnych w kontaktach z ludźmi” i w ciągu 5 minut, po cichu, określa dla siebie, w jakim stopniu te umiejętności posiada, ale nie musi o tym mówić innym.C. Następnie każda grupa poprzez dyskusję i ewentualne głosowanie ustala wspólną kolejność ważności poszczególnych umiejętności.D. Cała klasa pracuje razem a przedstawiciele grup odczytują własne listy hierarchii ważności poszczególnych umiejętności.E. Prowadzący opowiada o tym, że ludzie, którym brakuje tych umiejętności próbują je nadrobić przy pomocy alkoholu i wpadają w pułapki, bo alkohol nie uczy tych umiejętności, ale tylko dostarcza protez, które pnie pomagają w dobrym życiu.5. Planowanie zmian.Prowadzący rozmawia z klasą o tym, jak można sobie poradzić bez pomocy alkoholu, gdy człowiek ma deficyty wspomnianych umiejętności i zapisuje propozycje na tablicy. Następnie proponuje uczniom, by każdy przeczytał sobie listę umiejętności, którą ma w swojej ulotce i zastanowił się co konkretnego mógłby zrobić żeby ulepszyć którąś z tych umiejętności u siebie. PROSI, by każdy wybrali sobie dwie spośród pięciu umiejętności i przygotował sobie jakiś drobny, ale konkretny plan, który może zrealizować w ciągu najbliższego tygodnia. Plan powinien określać, co uczeń zrobi, gdzie, jak i kiedy. Taki plan można porównać do trenowania; jak się uda zrobić dobrze to, co sobie zaplanował, a potem jeszcze raz to powtórzyć to będzie przygotowany by, robić to jeszcze lepiej w przyszłości. PROPONUJE uczniom, by zapisali sobie taki plan na kartce, ale dla siebie samych i nie namawia ich do publicznego odczytywania. Omawia tylko jak im szło i z czym mieli trudności.6. Zakończenie zajęć.Jak pomóc dziecku nie pić.1. Dostarczenie wiadomości o alkoholu i innych substancjach.2. Dostarczenie wskazówek pomocnych w zapobieganiu picia przez dzieci.Nastolatki, a często nawet dzieci, próbują jak działa i smakuje alkohol. Tylko nieliczne nie podejmują takich eksperymentów, Dla większości młodych ludzi picie nie stanie się życiowym problemem, są jednak i tacy, którzy przez długie lata czy wręcz całe życie, nie będą w stanie uporać się z uzależnieniem od alkoholu. Jak wskazują badania w ostatnich latach obniżył się w Polsce wiek pierwszego kontaktu z alkoholem, wzrosło spożycie napojów alkoholowych, a zmniejszył się odsetek abstynentów (tylko 9% chłopców i 16% dziewczynek nie miało kontaktu z alkoholem). Źródłem najwcześniejszych i najważniejszych informacji na temat alkoholu są dla dziecka rodzice. To w domu dowiaduje się ono, po co i jak piją dorośli. Dom bywa czasem tym miejscem, gdzie – za zachętą rodziców-dzieci po raz pierwszy próbują pić alkohol. Tutaj też mogą nauczyć się żyć bez picia i “ćpania”, kontaktować się z rówieśnikami i bawić na trzeźwo, a wreszcie odmawiać i podejmować racjonalne decyzje w sprawie picia.Rodzice z nieświadomości, braku umiejętności, czy zwykłej bezmyślności popełniają czasem błędy – na przykład częstują dzieci alkoholem, posyłają do sklepu po wódkę, wino czy piwo, utrwalają stereotypy: “mężczyzna powinien mieć mocną głowę”, “na przeziębienie najlepszy jest kieliszeczek”, “przy kieliszku łatwiej się dogadać”, “nie ma prawdziwej zabawy bez picia”.Spotkanie dla rodziców pt.: “Jak pomóc dziecku nie pić” ma zwiększyć świadomość i wrażliwość rodziców na “edukację alkoholową” dzieci, zachęcić do uprawiania “domowej profilaktyki”. Ma także ośmielić do rozmowy rodziców z dziećmi na ten temat. Spotkanie ponadto to ma dostarczyć rodzicom informacji o skutkach picia i mechanizmach uzależnienia się od alkoholu oraz skłonić do refleksji nad własnymi postawami wobec picia.Osoba prowadząca wyjaśnia rodzicom cel spotkania oraz jego związek z zajęciami edukacyjnymi na temat alkoholu, w którym biorą udział ich dzieci. Podkreśla, że prawie wszyscy młodzi ludzie przechodzą przez “próbę picia” – nie jest to więc program marginalny, dotyczący np. tylko dzieci sprawiających trudności wychowawcze. Picie alkoholu, w tym także przez młodych ludzi i dzieci, to temat “wstydliwy”, a tymczasem właśnie przełamanie milczenia oraz zdobycie podstawowych informacji i umiejętności może chronić dziecko przed piciem. Wszyscy rodzice kochają i troszczą się o swoje dzieci i dlatego powinni uświadomić im, że picie alkoholu przypomina grę w karty z oszustem, niesie za sobą wysokie ryzyko.1) Kilka najważniejszych powodów eksperymentowania z alkoholem.Prowadzący prosi, by rodzice zastanowili się i podali kilka powodowa dla których młodzi ludzie sięgają po alkohol. Wypisuje je na tablicy, ewentualnie uzupełnia tę listę i krotko komentuje, zwracając uwagę na to, że eksperymentów z alkoholem nie należy traktować jako przejawu nieposłuszeństwa, lecz jako poszukiwanie sposobów zaspokojenia różnych potrzeb życiowych. Alkohol ułatwia kontakty, pozornie poprawia nastrój, daje akceptację grupy i poczucie wspólnoty. Zabija nudę, ma smak “zakazanego owocu” itp. Picie jest więc ryzykowną i niepożądaną formą zaspokojenia moralnych pragnień młodego człowieka.2) Sytuacje w jakich najczęściej pojawia się alkohol.Korzystając z sugestii uczestników spotkania prowadzący wymienia te sytuacje towarzyskie i społeczne, w których młodzi ludzie najczęściej sięgają po alkohol. Zwraca uwagę na to, że do picia skłaniają młodych ludzi także powszechnie obowiązujące w Polsce wzory kultury i obyczaju.1) działanie alkoholu, skutki krótko- i długoterminowe.Na podstawie broszurki pt. “Jak pomóc dziecku nie pić” i “Tajemnice ETOH” prowadzący podaje zwięzłe informacje na temat wpływu alkoholu na zdrowie człowieka.2) Dlaczego zwłaszcza dzieci i młodzi ludzie nie powinni pić alkoholu?Osoba prowadząca spotkanie wyjaśnia dlaczego picie alkoholu przez dzieci i młodych ludzi jest szczególnie niewskazane. Warto zwrócić uwagę na:- szkodliwy wpływ alkoholu nauczenie się i zapamiętywanie oraz na rozwój uczuciowy,- niszczący wpływ alkoholu na fizyczny rozwój organizmu młodego człowieka,- pozorne radzenie sobie z trudnościami przy pomocy picia,- wyższe u młodych ludzi ryzyko “przebrania miary”, a w konsekwencji zachowań nieracjonalnych i nieodpowiedzialnych,- większe prawdopodobieństwo uzależnienia się od alkoholu u osób, które wcześnie zaczynają picie alkoholu, toruje również drogę do narkotyków.3) Mechanizm uzależnienia się, czyli jak zostaje się alkoholikiem i czy można się z tego wyleczyć?Omawiając proces uzależnienia się od alkoholu warto odwołać się do listy sygnałów ostrzegawczych opisanych w “Tajemnicach ETOH”.1) Rodzice jako model zachowań i postaw wobec alkoholu.W tej części spotkania chodzi nie o to, by obwiniać rodziców, że często są złym przykładem, ale by uświadomić im, jak ważnym źródłem wzorców zachowań mogą być dla własnych dzieci… Patrz broszurka pt. “Jak pomóc dziecku nie pić”.2) Czy dziecko może opierać się naciskom otoczenie i jak mu w tym pomóc?Osoba prowadząca spotkanie powinna uświadomić rodzicom, że wszystkie albo prawie wszystkie dzieci zostaną kiedyś poczęstowane alkoholem i będą musiały podjąć niełatwą decyzję, czy go spróbować i co najważniejsze, czy pić dalej. Odmawianie nie jest rzeczą łatwą, a na poparcie tego stwierdzenia prowadzący może poprosić słuchaczy, by sami przypomnieli sobie sytuację, gdy nie mieli ochoty wypić, zapalić czy zachować się w oczekiwany sposób, ale nie byli w stanie odmówić (pozwoli to lepiej poczuć dylematy własnych dzieci) oraz zabawić się w wymyślanie “obronnych zdań” które pozwalają przeciwstawić się naciskowi czy zachętom otoczenia (przykłady z “Jak pomóc…”).3) Reguły dotyczące niepicia przez dzieci oraz konsekwencje ich naruszania.Prowadzący zachęca rodziców, by zastanowili się jakie reguły picia napojów alkoholowych obowiązują ich dzieci i jakie konsekwencje ponoszą (lub poniosłyby) one w razie ich nieprzestrzegania. Można także zapytać rodziców jak zareagowaliby, gdyby ich kilkunastoletnie dziecko zapytało, czy może sobie kupić piwo… Ponieważ jest to “gorący” temat, prowadzący, którzy obawiają się, że taka wymiana zdań mogłaby zakończyć się trudną do przerwania dyskusją, mogą ograniczyć się do podania różnych sensownych zasad oraz sposobów ich egzekwowania.4) Znaki ostrzegawcze, czyli po czym poznać, że dziecko piło?Prowadzący podaje podstawowe “znaki ostrzegawcze” odsyłając rodzicówDo odpowiedniego fragmentu broszury i wyjaśnia wątpliwości słuchaczy.5) Jak zachować się, gdy wiesz, że twoje dziecko coś wypiło?Zadaniem osoby prowadzącej w tej części spotkania jest uzmysłowienie słuchaczom, jak jest różnica pomiędzy próbowaniem alkoholu, a systematycznym piciem czy upijaniem się oraz, co warto mieć na względzie zabierają się do rozmowy z dzieckiem. Podaje również informacje, gdzie mogą zgłaszać się rodzice, którzy są zaniepokojeni piciem własnych dzieci.6) Rozmawiaj z innymi – wszyscy mają podobne problemy!Osoba prowadząca rozdaje wszystkim czyste kartki i prosi, aby każdy anonimowo napisał o jednej rzeczy, którą chciałby zmienić w swoich kontaktach z dzieckiem w sprawie picia. Zachęca, aby były to rzeczy konkretne np.: “Nie będę posyłać syna po piwo”. Jeśli zadanie to wyda się zbyt trudne, można poprosić chętnych rodziców, by opowiedzieli o tym, co ich poruszyło lub przekonało w trakcie spotkania.Na zakończenie spotkania prowadzący wręcza uczestnikom broszury: “Jak pomóc dziecku nie pić” Alicji Pacewicz oraz “Tajemnice ETOH” Jerzego Mellibrudy.Pedagog musi wyciągnąć wnioski z przeprowadzonych przez siebie badań i dostosować je odpowiednio do jednostki lub grupy aby skuteczność jego działania dała odpowiednie i pożądane rezultaty. Pomoc ta nie może być oparta tylko na intuicji i dobrych chęciach musi być oparta na wynikach badań empirycznych z dziedziny psychologii, socjologii, higieny psychicznej i nauk pokrewnych.Wielokrotnie kryzys w rodzinie oraz inne trudne sytuacje rodzinne powodują, że młodzież sięga po alkohol. Jednak wyniki moich badań wskazują, że większość badanych nie pije dlatego, że wyniosła takie wzorce z domu rodzinnego, ale dlatego, że w dużej mierze (co wykazały przeprowadzone przeze mnie badania) ulega wpływom rówieśników, którzy imponują swoim zachowaniem. Opracowanie: GRAŻYNA ZYCH – CIEŚLIK
Zgłoś błąd Wyświetleń: 4162
Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.
키워드에 대한 정보 przykładowa rozmowa pedagoga z uczniem
다음은 Bing에서 przykładowa rozmowa pedagoga z uczniem 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.
이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!
사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 Uczeń z zaburzeniami zachowania. Metoda budowania strategii w pracy z uczniem
- psychologia
- pedagogika
- pomoc psychologiczno-pedagogiczna
- diagnoza funkcjonalna
- edukacja włączająca
- prawo oświatowe
- ośrodek rozwoju edukacji
Uczeń #z #zaburzeniami #zachowania. #Metoda #budowania #strategii #w #pracy #z #uczniem
YouTube에서 przykładowa rozmowa pedagoga z uczniem 주제의 다른 동영상 보기
주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 Uczeń z zaburzeniami zachowania. Metoda budowania strategii w pracy z uczniem | przykładowa rozmowa pedagoga z uczniem, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.
