당신은 주제를 찾고 있습니까 “system mierzenia lat miesięcy i dni – EXCEL – Funkcja DATA.RÓŻNICA – jak obliczyć ilość lat, miesięcy, dni“? 다음 카테고리의 웹사이트 https://ppa.charoenmotorcycles.com 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: https://ppa.charoenmotorcycles.com/blog. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 PMSOCHO Piotr Majcher 이(가) 작성한 기사에는 조회수 175,181회 및 좋아요 492개 개의 좋아요가 있습니다.
system mierzenia lat miesięcy i dni 주제에 대한 동영상 보기
여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!
d여기에서 EXCEL – Funkcja DATA.RÓŻNICA – jak obliczyć ilość lat, miesięcy, dni – system mierzenia lat miesięcy i dni 주제에 대한 세부정보를 참조하세요
👉 Pobierz plik do filmu: https://www.pmsocho.com/pobierz-pliki-do-filmow/
💪 Praktyczny test wiedzy z Excela: https://www.pmsocho.com/test-wiedzy-excel/
😃 Dołącz do moich kontaktów: https://www.pmsocho.com/kontakty/
W tym filmie pokazuję jak policzyć ilość lat, miesięcy i dni. Może to być przydatne na przykład przy wyliczaniu stażu pracy.
Szkolenia z Excela: http://www.pmsocho.com
system mierzenia lat miesięcy i dni 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.
Jak mierzymy czas w historii? – Historia – Edukator.pl
Nauką zajmującą się mierzeniem i podziałem czasu jest chronologia, która opiera się … System rachuby dni, miesięcy, pór roku i lat nazywamy kalendarzem.
Source: www.edukator.pl
Date Published: 9/21/2022
View: 8049
system mierzenia lat miesięcy i dni na 9 liter – Brainly.pl
Kliknij tutaj, aby dostać odpowiedź na pytanie ✍️ system mierzenia lat miesięcy i dni na 9 liter.
Source: brainly.pl
Date Published: 1/18/2022
View: 4462
Jak mierzymy czas – Szkoła Podstawowa Nr 11 w Rzeszowie
Nauką zajmującą się mierzeniem i podziałem czasu jest chronologia, … System rachuby dni, miesięcy, pór roku i lat nazywamy kalendarzem.
Source: sp11.resman.pl
Date Published: 7/13/2022
View: 1021
system mierzenia lat miesiecy i dni 7liter…. Question from …
system mierzenia lat miesiecy i dni 7liter. Question from @KIKI18LOVE – Szkoła podstawowa – Historia.
Source: kudo.tips
Date Published: 5/19/2022
View: 8871
Dni, tygodnie, miesiące i lata, czyli krótka historia kalendarza
Jednak to nie jedyny system mierzenia czasu, który dziś jest stosowany. Niegdyś popularny kalendarz juliański, obecnie nadal jest stosowany w niektórych …
Source: kalendarzefirmowe24.pl
Date Published: 8/7/2021
View: 2862
Miary czasu i przestrzeni – Materiały dodatkowe
Fazy księżyca ułatwiły wynalezienie miary tygodnia oraz miesiąca jako odstępu między … obliczanie upływu czasu w skali dni i lat — stworzyły kalendarze.
Source: encyklopedia.pwn.pl
Date Published: 6/24/2021
View: 5037
Jak mierzymy czas w historii? – poradnikowy net
Ludzie od zarania dziejów próbowali mierzyć czas. … Przyrządy do mierzenia czasu … Kalendarzem nazywamy system obliczania dni, miesięcy i pór roku.
Source: poradnikowy.net
Date Published: 12/8/2022
View: 453
1. Kalendarz księżycowy (lunarny), oparty był na obserwacji …
Te dwa podstawowe systemy nie są ze sobą zgodne: … Miesiące mają 29 lub 30 dni i rozpoczynają się od nowiu po zachodzie Słońca. Inne takie kalendarze to …
Source: www.zs-strzyzow.itl.pl
Date Published: 2/16/2021
View: 3907
Kto wynalazł kalendarz? Krótka historia mierzenia czasu
Egipski kalendarz posiadał dodatkowy „mały miesiąc” liczący 5 dni – wszystko po to, by upływ czasu mierzyć w cyklach opartych na ruchu wokół …
Source: dobrekalendarze.pl
Date Published: 11/11/2022
View: 5984
주제와 관련된 이미지 system mierzenia lat miesięcy i dni
주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 EXCEL – Funkcja DATA.RÓŻNICA – jak obliczyć ilość lat, miesięcy, dni. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.
주제에 대한 기사 평가 system mierzenia lat miesięcy i dni
- Author: PMSOCHO Piotr Majcher
- Views: 조회수 175,181회
- Likes: 좋아요 492개
- Date Published: 2011. 12. 8.
- Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=XNE9O-oX1Oo
Edukator
Dla wygody użytkowników ta strona używa plików cookie zgodnie z Polityką Prywatności . Jeśli z niej korzystasz, wyrażasz zgodę na używanie cookie zgodnie z ustawieniami przeglądarki.
Jak mierzymy czas – Szkoła Podstawowa Nr 11 w Rzeszowie
Nikt z nas nie wyobraża sobie życia bez mierzenia czasu. Nauką zajmującą się mierzeniem i podziałem czasu jest chronologia, która opiera się na obserwacji ruchów ciał niebieskich. Najstarszymi jednostkami rachuby czasu były zjawiska atmosferyczne, wywołane przez ruch Ziemi i Księżyca, takie jak doba, miesiąc księżycowy, rok.
Doba – to 24 godziny Tydzień – to 7 dni Miesiąc – to 28/29 dni (luty) 30 lub 31 dni Rok – to 12 miesięcy Dekada lub dziesięciolecie – to 10 lat Wiek – to sto lat Tysiąc lat to 10 wieków ( milenium)
System rachuby dni, miesięcy, pór roku i lat nazywamy kalendarzem.
Pierwowzorem kalendarzy europejskich był kalendarz egipski (12 miesięcy po 30 dni oraz 5 dni dodatkowych); dzielił się na trzy pory roku: wylewy Nilu, siewu, i żniw; doba podzielona była na 24 godziny.
W pierwszym roku przed naszą erą rzymski polityk Juliusz Cezar dokonał reformy kalendarza. Ten kalendarz został nazwany juliański . Dostosował długość roku kalendarzowego do długości roku astronomicznego i wprowadził miesiące po 30 i 31 dni Jednak rok juliański okazał się o 11 minut dłuższy od astronomicznego.
W 1582roku papież Grzegorz XIII powołał specjalną komisję, która dokonała kolejnej reformy kalendarza. Wprowadzono wtedy lata przestępne (luty ma co 4 lata 29 dni) Zaczęto go używać na całym świecie. W Polsce wprowadzono go w 1852 roku czyli w XIX wieku.
Kalendarz ten, nazywany gregoriańskim, jest używany do dnia dzisiejszego.
KalendarzeFirmowe24.pl – KalendarzeFirmowe24
Wyznacza porządek i rytm życia, pomaga zaplanować każde wydarzenie i jest nieodłącznym elementem codzienności – bez kalendarza trudno jest się dziś obyć. Jednak jego historia, jak i ogółem potrzeba rachuby czasu, nie jest przecież współczesnym wynalazkiem. W różnych kulturach – już od starożytności – liczono czas, dzieląc go na poszczególne jednostki. Wbrew pozorom, we współczesnym świecie także nie obowiązuje jednolite odliczanie czasu. Skąd się wzięły daty, jak odliczano czas w starożytności i jakie kalendarze funkcjonują obecnie? Oto najważniejsze informacje, które odpowiadają na te niezwykle ciekawe pytania!
Dni, tygodnie, miesiące i lata
Dzień i noc, a tym samym światło dzienne i nocny mrok – to wystarczyło, aby już w starożytności rozróżniać dzienny cykl. Skąd się jednak wziął podział na tygodnie? W antycznym Rzymie tydzień miał aż 8 dni, co wynikało z cykliczności jarmarków. Z kolei z tradycji judaistycznej wywodzi się 7 dni tygodnia, które wiążą się z biblijnym nakazem wstrzymania się od pracy. Taki właśnie cykl tygodnia, wraz z jednym dniem świątecznym, został wprowadzony do kalendarza w 325 roku przez papieża Sylwestra I. Rok i miesiąc to ściśle powiązane ze sobą jednostki czasu. Egipcjanie jako pierwsi dostrzegli cykl, podczas którego Ziemia dokonuje obrotu wokół Słońca. Dlatego też rok po raz pierwszy pojawił się właśnie w egipskim kalendarzu. Jeśli zaś chodzi o miesiące, początkowo opierano się na cyklu Księżyca, który w 29,5 dnia przechodzi przez wszystkie fazy. Z czasem jednak zsynchronizowano ilość i długość miesięcy, tak aby współgrały one z kalendarzem słonecznym. Choć już w starożytnej Mezopotamii dzielono rok na 12 miesięcy, tak – co ciekawe – rzymski kalendarz liczył początkowo tylko cztery miesiące. Dopiero z czasem dodano do niego kolejne sześć, a następnie uzupełniono o dwa kolejne. Tym samym to właśnie Rzymianom zawdzięczamy rok, który liczy 12 miesięcy.
Nazwy dni i miesięcy
4-miesięczny rok rzymski wymagał nadania nazw tym jednostkom czasu. Na cześć swoich bogów nadali im imiona: Martius, Aprilis, Maius i Iunius. Wprowadzenie kolejnych miesięcy, również wymagało wymyślenia odpowiedniego nazewnictwa. Tym razem postawiono na nazwy kolejnych liczebników, na przykład: Quintilis (piąty), October (ósmy) czy December (dziesiąty). Następnie dodano dwa kolejne miesiące: Ianuarius (od boga Janusa) i Februarius (miesiąc przeznaczony na obrządki oczyszczające), zmieniono również nazwę lipca i sierpnia na Iulius oraz Augustus – oczywiście na cześć cesarzy rzymskich. Nazewnictwo rzymskie obecne jest do dzisiaj w językach wywodzących się z rodzin romańskich czy germańskich. W tych językach, pochodzenie nazw dni tygodni, wiąże się tym razem z obserwacją nieba i dostrzeganiu widocznych na nim ciał niebieskich: Saturna, Słońca, Księżyca czy Merkurego. Przykład? Niedziela w języku angielskim to Sunday, w niemieckim zaś Sonntag, czyli w wolnym tłumaczeniu „dzień słońca”.
A skąd nazwy miesięcy i dni w Polsce, skoro przeważnie nie odwołują się one bezpośrednio do rzymskiej tradycji? Nazewnictwo miesięcy odnosi się tu do tradycji słowiańskiej, praw natury, a zarazem cykliczności zjawisk w przyrodzie. I tak kwiecień wiąże się z kwitnącą przyrodą, a sierpień z sierpem i pracą rolniczą. Wyjątkiem jest marzec i maj – nazwy te odnoszą się do wspomnianego wcześniej nazewnictwa rzymskiego. W przypadku dni tygodnia jest jeszcze prościej. Są to po prostu nazwy związane z liczeniem kolejnych dni: poniedziałek, bo „po niedzieli”; wtorek, bo „wtóry” po niedzieli czy środa, w znaczeniu „środek”. Wyjątkiem jest niedziela i sobota. Słowo „niedziela” oznacza: „nie działać” („nie pracować”), z kolei sobota wywodzi się od judaistycznego szabatu.
Kalendarze w różnych kulturach
Pierwszy kalendarz został opracowany już w starożytnym Egipcie. Dziś nieważne czy ktoś używa kalendarza trójdzielnego, w formie książki, a może z kalendarza na urządzeniu elektronicznym. Każdy z nich jest kalendarzem gregoriańskim, który nie tylko wyznacza rachubę czasu w Polsce, ale jest też obecnie najpowszechniej używanym na świecie. Jednak to nie jedyny system mierzenia czasu, który dziś jest stosowany. Niegdyś popularny kalendarz juliański, obecnie nadal jest stosowany w niektórych kościołach prawosławnych, co skutkuje świętowaniem Bożego Narodzenia 7 stycznia. Zupełnie inny rok jest obecnie w kalendarzu żydowskim, bo aż 5778! Według tradycji judaistycznej właśnie tyle lat temu powstał świat.
Materiały dodatkowe – galeria wiedzy Wydawnictwa Naukowego PWN
Człowiek od zawsze żył w czasie i przestrzeni. Nie zawsze jednak uświadamiał to sobie i dopiero od pewnego momentu zaczął mierzyć poszczególne wymiary przestrzeni (głównie długość i szerokość) oraz upływ czasu. Ewolucja miar obu kategorii przebiegała podobnie. U początków leżały pojedyncze wydarzenia oraz cielesne i terenowe punkty odniesienia, zaś na końcu — rozbudowane systemy o uniwersalnej użyteczności i zasięgu. Ich zwieńczeniem w Europie są system metryczny (nie w Anglii) oraz kalendarz gregoriański . Jednakże geneza i rozwój miar czasu oraz przestrzeni była znacznie bardziej złożona i przez to ciekawa.
Czas
Sama natura narzuciła człowiekowi swój porządek i swoje miary. Dzień i noc stworzyły dobę, w trakcie której człowiek musiał znaleźć czas na sen. Fazy księżyca ułatwiły wynalezienie miary tygodnia oraz miesiąca jako odstępu między dwiema identycznymi fazami. Okresowe zjawiska przyrodnicze pomogły w wyodrębnieniu innej odmiany miesięcy oraz w uświadomieniu sobie istnienia roku (jako odstępu między dwiema identycznymi porami, głównie końcem zimy). W wyżej rozwiniętych cywilizacjach to położenie Ziemi względem wybranych gwiazd nasunęło ludziom nowe wyznaczniki roku
Jednakże nie wszędzie i nie zawsze posługiwano się miarami wynikającymi z obserwacji przyrody i zachowań ludzkiego organizmu, nie mówiąc już o kosmosie. Nie wszyscy posługiwali się miarą tygodnia (być może nie znali jej pogańscy Słowianie ). Tam zaś, gdzie stosowano ową jednostkę czasu dłuższą niż doba i krótszą niż miesiąc, mogła ona liczyć od 3 do 10 dni. Przypuszcza się, że długość tak różnych tygodni zależała od częstotliwości targów lokalnych a nie obrotów księżyca. A co z określaniem czasu dłuższego i odleglejszego niż jeden rok, czyli historii?
Od najdawniejszych czasów aż do dziś, czas zdarzeń określano za pomocą innych zdarzeń jako punktów odniesienia, o niekoniecznie przyrodniczym charakterze. Dotyczyło to zarówno sfery życia osobistego (np. „przed — po urodzeniu się dziecka”), jak i historycznej („gdy płonęła puszcza”, „w czasie bitwy nad rzeką x”). Miary te określa się mianem znaczeniowych, jako że zawierają w sobie informacje czytelne jedynie dla osób z danej kultury o często lokalnym zasięgu; dla osób cokolwiek wiedzących o życiu danej rodziny, położeniu puszczy oraz bitwie nad rzeką X i samej rzece. Wielkie cywilizacje antyku stworzyły własne, historyczne bądź mityczne punkty odniesienia: Grecy — rok pierwszej olimpiady (776 p.n.e.), Rzymianie — legendarne założenie ich miasta (753 p.n.e.), Żydzi — mityczne stworzenie świata (5508 p.n.e.), chrześcijanie — narodziny Chrystusa (1 n.e.), zaś muzułmanie — ucieczkę Mahometa do Medyny (622 n.e.).
Wielkie cywilizacje, także poza Europą ( Majów w Ameryce Płd., chińska i indyjska w Azji) usystematyzowały obliczanie upływu czasu w skali dni i lat — stworzyły kalendarze . Jak się wydaje, ich pierwotną podstawę stanowił cykl księżycowy. Rok liczony w ten sposób liczył 354 dni. Z biegiem czasu zaczęto układać kalendarze na bazie roku słonecznego, bądź księżycowo-słonecznego. Pierwszy, doskonały kalendarz wypracowali Egipcjanie, którzy regulowali pomiar upływu czasu na podstawie położenia Ziemi i jasno świecącej gwiazdy — Syriusza (365 dni). Nie było jednak bardziej brzemiennego w skutki zdarzenia w dziejach pomiaru czasu niż wynalezienie kalendarza juliańskiego . Ułożony przez astronoma Sozygenesa z Aleksandrii wprowadzony został w życie decyzją Juliusza Cezara (46 p.n.e.). Za podstawę rzymskiego kalendarza uznano rok słoneczny (365,5 dnia). By poradzić sobie z tym ułamkiem ustalono, że w czteroletnich cyklach trzy lata mają liczyć sobie po 365, a jeden rok 366 dni (przestępny). Początek roku wyznaczono na 1 stycznia, jego bieg podzielono na 12 miesięcy, o dobrze nam znanej długości. Doskonałość juliańskiego kalendarza sprawiła, że przejęło go chrześcijaństwo , w którego kręgu stosowany był aż po XVI w. Jednakże w kalendarzu juliańskim dzień wiosennej równonocy, bardzo ważny dla obliczania daty święta Zmartwychwstania , przesuwał się co 128 lat o jeden dzień w tył. By temu zaradzić uczeni włoscy postanowili, by w 1582 po 4 zaczął się od razu 15 października, oraz by opuszczać dni przestępne znacznie rzadziej niż w kalendarzu rzymskim. W tym samym roku papież Grzegorz XIII zatwierdził i odnowił kalendarz nazwany od jego imienia gregoriańskim . Z czasem przyjęły go wszystkie kraje o tradycjach chrześcijańskich i wiele z innych kręgów kulturowych (Polska już w 1582).
Wiele sporów budziła kwestia początku roku. Ograniczając się do kręgu europejskiego średniowiecza i czasów późniejszych możemy wymienić następujące style: 1 III (Ruś do XV w., Wenecja do końca XVIII w.), 25 III — święto Zwiastowania (Włochy, Anglia, Niemcy, Flandria,), ruchoma Wielkanoc (Francja, Flandria, Holandia), jak również 25 grudnia — święto Bożego Narodzenia (kuria papieska, Anglia do XIII w., Niemcy, Szwecja, Czechy, Polska) i 1 stycznia — święto Obrzezania Pańskiego. Ostatni styl zyskał powszechne uznanie już w XVI w. i do dziś pełni funkcję pierwszego dnia nowego roku w wielu kulturach.
Pory roku i miesiąc. Początkowo być może nie rozróżniano pór roku od miesiąca. Przyjmuje się zresztą, że np. Prasłowianie dzielili rok tylko na dwie pory — zimną i ciepłą. Również miesiące znaczyły przez bardzo długo coś innego niż dzisiaj. Nie były to okresy czasu o ustalonej długości, lecz okresy, w których zachodziły charakterystyczne zjawiska przyrodnicze (np. lipiec — zakwitanie lip) oraz wykonywano coroczne prace (np. sierpień — sierp — żniwa). W rozwiniętych cywilizacjach antyku a później średniowiecza miesięczny podział roku opierał się na cyklach księżycowych i obliczeniach matematycznych. Reforma Juliusza Cezara rozstrzygnęła problem liczby i długości miesięcy na dobre.
Data dzienna i tydzień. Dni określano bardzo różnie w zależności od tego czy traktowano je jako elementy tygodnia, miesiąca czy roku. Popularne jest określanie dnia w zależności od jego miejsca w tygodniu, który w naszej kulturze wywodzi się z tradycji żydowskiej (7 dni). Chrześcijaństwo zmieniło dzień święty na niedzielę, którą w krajach chrystianizowanych przedstawiano jako dzień pierwszy (stąd nazwy: np. wtorek — to drugi dzień po niedzieli). Inne nazewnictwo obowiązywało od czasów dies Lunae — bogini Księżyca — we Francji lundi, w Anglii Monday, zaś w Niemczech Montag). Dni określano bardzo różnie w zależności od tego czy traktowano je jako elementy tygodnia, miesiąca czy roku. Popularne jest określanie dnia w zależności od jego miejsca w tygodniu, który w naszej kulturze wywodzi się z tradycji żydowskiej (7 dni). Chrześcijaństwo zmieniło dzień święty na niedzielę, którą w krajach chrystianizowanych przedstawiano jako dzień pierwszy (stąd nazwy: np. wtorek — to drugi dzień po niedzieli). Inne nazewnictwo obowiązywało od czasów hellenizmu (koniec IV–I w. p.n.e.) w kulturze antycznej. Powiązano poszczególne dni z bóstwami planetarnymi (np. poniedziałek to— bogini Księżyca — we Francji, w Anglii, zaś w Niemczech).
W chronologii rzymskiej dominowało równocześnie określanie dni na podstawie ich miejsca w miesiącu. Rzymianie wybrali sobie trzy dni jako punkty odniesienia — dzień pierwszy ( kalendy ), piąty lub zastępczo siódmy ( nony ) oraz trzynasty lub zamiennie piętnasty ( idy ). System rzymski stosowano jeszcze w głównych kancelariach średniowiecznej Europy, choć w tym okresie i jeszcze długo później preferowano określanie dnia wedle jego świętego patrona lub patronki (np. „na świętego Grzegorza”). Pod koniec średniowiecza zaczęto natomiast stosować numeryczny sposób określania dni, który obowiązuje współcześnie.
Doba: od piania koguta do sekundy. Oprócz naturalnego podziału na dzień i noc, stosowano i dokładniejsze wyznaczniki czasu dobowego, zależne od pozornego ruchu słońca (np. brzasku, zmierzchu). Odwoływano się także do czasu posiłków jako ważnych wyznaczników doby. Trudniej było z podziałem nocy, którą pierwotnie utożsamiano z czasem snu człowieka. W społeczeństwach rolniczych korzystano z trzykrotnego piania koguta.
Horae canonicae oznajmiane były biciem dzwonów, które przez stulecia regulowały życie mieszkańców wsi, a także miast. Dopiero od końca XIII w. pojawiły się Podział dnia na równe godziny (12) wynaleziono najwcześniej w Babilonii . W Europie większą jednak rolę odegrał pomysł Egipcjan, by podzielić dobę na 24 godziny — 12 dziennych, 12 nocnych. W okresie hellenistycznym rozpowszechnił się on na rozległych terytoriach Europy, Afryki i Azji. Uczeni chrześcijanie średniowiecza znali co prawda ów podział, lecz w praktyce ograniczono podział dnia do 7 godzin kanonicznych, kiedy to należało odmawiać stosowane modlitwy.oznajmiane były biciem dzwonów, które przez stulecia regulowały życie mieszkańców wsi, a także miast. Dopiero od końca XIII w. pojawiły się zegary mechaniczne , które automatycznie odmierzały i wybijały godziny o równej długości, niezależnej od pór roku. Część zegarów miała podzieloną tarczę na 24, część zaś (tzw. półzegary) — na 12 jednostek.
W późniejszych stuleciach, gdy wykształciły się więzi między odległymi regionami, powstał problem uzgadniania czasu w różnych miejscach Ziemi. Kłopotów dodało wynalezienie pociągu i szybkie przemieszczanie się na duże odległości. Od XVII w. zaczęto stosować tzw. czas średni dla sztucznie wydzielonych stref. Było ich jednak bardzo dużo — w Stanach Zjednoczonych aż 71! By uzgodnić pomiar czasu w skali międzynarodowej w 1884 podzielono Ziemię na 24 strefy czasowe, z których każda obejmowała 15 stopni szerokości geograficznej i zarazem 1 godzinę. Punkt zerowy wyznaczono w Greenwich pod Londynem.
Co do mniejszych jednostek czasu, to dzisiejszy podział godziny na 60 minut i 3600 sekund wywodzi się jeszcze ze starożytnej Babilonii. Na zegarach zaczęto je zaznaczać i dodawać dodatkowe wskazówki dopiero w XVIII–XIX w. Potrzeba coraz większej precyzji narastała nieubłaganie. Dla jej zaspokojenia w 1967 przyjęto, że sekunda to „czas trwania 9192631770 okresów promieniowania odpowiadającego przejściu między dwoma nadsubtelnymi poziomami stanu podstawowego atomu cezu 133”.
Przestrzeń
Gdy mówimy o pomiarach przestrzeni mamy na myśli głównie mierzenie długości (odległości) oraz powierzchni. Pomińmy kwestię objętości. Mimo ścisłych związków, miary długości wymyślono wcześniej niż powierzchni. Przez długi czas rozwijały się one niezależnie.
Miary długości. Wszystko zaczęło się od bardzo prostych mierników. Dla człowieka pierwotnego oraz jego następcy żyjącego we wspólnotach odległych od miast, punktem odniesienia było własne ciało. To wedle niego określał długość mniejszych przedmiotów przyrównując je do własnego palca, rozstępu między kciukiem a małym palcem ( Wszystko zaczęło się od bardzo prostych mierników. Dla człowieka pierwotnego oraz jego następcy żyjącego we wspólnotach odległych od miast, punktem odniesienia było własne ciało. To wedle niego określał długość mniejszych przedmiotów przyrównując je do własnego palca, rozstępu między kciukiem a małym palcem ( piędź ), odległości między czubkiem dłoni a łokciem ( łokieć ), odstępu między czubkami palców obu dłoni przy rozciągniętych ramionach ( siąg , sążeń) itd. Podobnie miało miejsce wymierzanie odległości — za pomocą stopy i kroku. Człowiek tradycyjny określał długości biorąc pod uwagę siłę własnych mięśni („odległość na rzut kamieniem”), niekiedy za pomocą narzędzi wspomagających („odległość wystrzelonej strzały”). Również dla oszacowania większych dystansów wytrzymałość fizyczna podróżującego okazywała się przydatna jako miernik. Często mierzył on bowiem przebytą odległość liczbą postojów, koniecznych dla odpoczynku ( staje , stajanie, mila ). Odległość mierzono też niekiedy czasem podróży („odległość dnia naturalnego”, tj. od wschodu do zachodu słońca; „odległość trzydziestu dni”). Niekiedy uzupełniano tę ważną miarę informacją o środku transportu („o sześć dni jazdy wielbłądem”). Z podobnych przesłanek wzięły się też dźwiękowe miary odległości, zależne m.in. od instrumentu emitującego dźwięk. Wykorzystywano więc donośność ludzkiego krzyku, dźwięku rogów bądź trąb, albo też dzwonu czy zaśpiewu muezzina
Z dzisiejszego punktu widzenia wszystkie te miary były bardzo niedokładne. Poza tym za każdym razem oznaczać mogły różną długość czy odległość. Lecz dla ówczesnych ludzi były użyteczne, gdyż wynikały z ich codziennego doświadczenia przeżywanego w dobrze znanych im warunkach. Dlatego mimo wielu późniejszych zmian, część archaicznych sposobów mierzenia odległości przetrwała. Do dziś lubimy określać dystans do przebycia za pomocą czasu (np. „Giewont — 3,5 godziny”).
W pewnym jednak momencie zaczął się proces konwencjonalizacji, tj. zamiany miar archaicznych, znaczeniowych na jednostki abstrakcyjne, obejmujące tę samą długość niezależnie od miejsca dokonywania pomiaru. W świecie starożytnym dopracowano się wzorców łokcia (Egipt — „łokieć nilowy”, tj. do badania poziomu rzeki Nil; Grecja, Rzym), stopy , kroku (Grecja, Rzym), stadionu (177,6 metrów), jak również mili (1000 kroków = 1478 metrów). Mila rzymska tworzyła cały system, u podstawy którego była stopa (około 30 cm).
Po upadku świata starożytnego część miar przetrwała (np. stopa, mila), jednakże we wczesnym średniowieczu (X–XI w.) dominowały miary lokalne. Późniejszy rozkwit gospodarczy Europy i powstawanie dalekosiężnych powiązań handlowych przyczyniło się do odrodzenia miar konwencjonalnych, zrozumiałych i podobnych w oddalonych od siebie regionach. Dobrym tego przykładem jest mila. Jej długość zależała od zagospodarowania i zaludnienia regionu, w którym ją stosowano. Panowała zasada: im mniej zaludniona przestrzeń, tym dłuższy wzorzec mili. Tak więc np. mila włoska (lombardzka) mierzyła około 1750 m, francuska — okolo 4,5 km, zaś niemiecka — około 7–8 km. Podobnie średniowieczne mile polskie (6–ponad 7 km). W Europie panowało nadal jednak jeszcze wiele, choć mniej niż wcześniej, odmian podstawowych miar długości. Mimo różnych reform podejmowanych w XVII–XIX w. tylko jedna okazała się prawdziwie przełomowa — powstanie systemu metrycznego . Opierał się on na dobrze nam znanym wzorcu metra i zasadzie wielokrotności dziesiętnej, jeśli chodzi o jednostki większe względem mniejszych. Ojczyzną systemu metrycznego jest Francja, gdzie wprowadzono go po raz pierwszy w 7 IV 1795 (1799 — wzorzec metra). Jednakże system metryczny uznano za międzynarodowy dopiero w 1875, gdy osiemnaście państw Europy, Ameryki Północnej i Ameryki Południowej podpisało tzw. Konwencję Metryczną . W Polsce wprowadzono go w 1919. Do 1965 Konwencję podpisało dalszych kilkadziesiąt państw, w tym tak rozległe, jak Chiny oraz Indie. Jeden metr definiowano różnie, z tendencją do jeszcze większej dokładności. Rozwój fizyki jądrowej, budowa rakiet, podróże w kosmos wymagały coraz większej precyzji. Dlatego od 1960 wzorcową sztabkę zastąpiono skomplikowaną definicją o następującym brzemieniu: „1 metr jest to długość równa 1650763,73 długości fali w próżni promieniowania odpowiadającego przejściu od poziomu 2p10 do poziomu 5d5 atomu kryptonu 86”.
Miary powierzchni. Także i tu dominowały początkowo miary znaczeniowe. Zapewne najstarszym określeniem powierzchni było po prostu podanie punktów w terenie, pomiędzy którymi rozciągała się dana powierzchnia. Archaicznym, choć przez stulecia stosowanym sposobem określania wielkości danej powierzchni było podawanie długości jej obwodu (np. „obwód miasta Konstantynopola wynosi 18 mil”). Inne miary stosowano dla powierzchni pól ornych. Zanim wynaleziono miary abstrakcyjne powierzchnie wyznaczano na trzech zasadniczych podstawach: zdolności produkcyjnej jednej rodziny rolniczej (tzn. wielkości pola, którą była w stanie obrobić grupa kilku chłopów); czasie orania określonej powierzchni (od jednego dnia naturalnego do sezonu rolniczego); jednostce objętości ziarna, którym zasiewano daną powierzchnię orną. Miary te miały charakter znaczeniowy, zawierały bowiem różne cenne informacje dla współczesnych i mogły oznaczać zupełnie różną wielkość w zależności od wielu lokalnych okoliczności (jakości gleby, narzędzi orki, siły pociągowej, wielkości miary objętości).
2 w zależności od wzorca łokcia). Grecy i Rzymianie podnieśli do rangi abstrakcji miarę powierzchni równą obszarowi, jaki można było zaorać parą wołów w ciągu dnia naturalnego. Nic dziwnego, że grecki plethron i rzymski iuger miały zbliżone rozmiary (odpowiednio: około 2960 m2 i około 2520 m2). Jednocześnie rzymska miara tworzyła podstawową jednostkę całego systemu zawierającego większe jednostki (największa saltus obejmowała 800 iugerów). Już w antyku przeprowadzono pierwszą konwencjonalizację miar powierzchni. W starożytnym Egipcie wykorzystano wzorzec łokcia , by na jego podstawie stworzyć jednostkę powierzchni arura. Był to kwadrat o boku równym 100 łokciom (około 2000–2720 mw zależności od wzorca łokcia). Grecy i Rzymianie podnieśli do rangi abstrakcji miarę powierzchni równą obszarowi, jaki można było zaorać parą wołów w ciągu dnia naturalnego. Nic dziwnego, że greckii rzymskimiały zbliżone rozmiary (odpowiednio: około 2960 mi około 2520 m). Jednocześnie rzymska miara tworzyła podstawową jednostkę całego systemu zawierającego większe jednostki (największa saltus obejmowała 800 iugerów).
W okresie średniowiecza przez całe stulecia posługiwano się miarami prymitywniejszymi, znaczeniowymi. Popularne stały się miary radła lub pługa , które oznaczały obszar możliwy do obrobienia tymi narzędziami w określonym czasie (raczej: sezonu orki). Jednocześnie w użyciu znalazły się miary, które zawierały informacje o sile pociągowej (np. „ziemia na dwa woły”). Oznaczały one pole, który w danej okolicy można było obrobić zaprzęgiem dwóch wołów (o stosowanym w każdym przypadku narzędziu orki wiedzieli ówcześni gospodarze z danej wsi, my — nie).
2 i 2). Stosuje się je do dziś. Mniej więcej od XI–XII w. w Europie Zachodniej nastąpiła konwencjonalizacja miar powierzchni przy wykorzystaniu mili. W związku z kolonizacją Wielkiej Niziny Europejskiej nastąpiło upowszechnienie miary łana . Funkcjonowały jego dwie odmiany. Mniejsza, łan flamandzki (w Polsce: chełmiński), obejmowała powierzchnię 16–18 ha. Większa, łan niemiecki (frankoński), odpowiadała wielkościom 23–27 ha. Łan dzielił się na półłany, ćwierćłany, jak również morgi (1 łan flamandzki to 30 morg/ włók , 1 łan frankoński — 43 morgi). Jednakże zdobywanie dominującej pozycji przez łan w metrologii późnego średniowiecza i nowożytności było nieuchronne. W XVII–XIX w. dokonano wielu przekształceń systemu łana, tak aby stworzyć jeden spójny system i przełamać regionalne odmiany tej miary. Dzielono łan na różne, także abstrakcyjne podjednostki: pręty , morgi-staje, zagony. Istniały jednak różne odmiany tych miar. Dlatego ostateczna unifikacja dokonała się dopiero po wynalezieniu i upowszechnieniu systemu metrycznego. Powstały wielkości podniesione do kwadratu, którym przyporządkowano nowe miary stosowane m.in. w rolnictwie ( hektar = 10000 m ar = 100 m). Stosuje się je do dziś.
Grzegorz Myśliwski
Jak mierzymy czas w historii?
Ludzie od zarania dziejów próbowali mierzyć czas. Początkowo stosowano się do zjawisk atmosferycznych, później do zegarów słonecznych czy wodnych. Dzisiaj posługujemy się głównie zegarkami mechanicznymi i elektrycznymi. A jak mierzymy czas w historii?
Jak mierzymy ery?
Era – okres czasu zapoczątkowany znaczącym wydarzeniem.
Ponad 1500 lat temu ustalono, iż Chrystus narodził się w I wieku naszej ery – n.e. (nie ma roku zerowego) Prawie na całym świecie przyjęła się ta chrześcijańska rachuba. Wszystko co miało miejsce przed przyjściem Jezusa na świat, należy zaliczyć do wydarzeń sprzed naszej ery.
Lata p.n.e. liczone są w sposób odwrotny do tych z n.e. Przykładowo wiek II p.n.e. trwał od 200r. p.n.e. do roku 101 p.n.e. Obecnie każde 100 lat to stulecie (1 wiek), 1000 lat – tysiąclecie bądź milenium (10 wieków). Warto wiedzieć, że wyznawcy islamu, za początek ery nowożytnej obrali rok 622, kiedy to Mahomet uciekł z Mekki do Medyny.
Jak mierzymy epoki historyczne?
Epoka – długi odcinek czasowy w dziejach ludzkości.
Niekiedy epoki kojarzą się niektórym z erami, nic bardziej mylnego. Historycy wyodrębnili pięć charakterystycznych okresów czasowych:
Prehistoria, początek epoki datowany jest nawet na 4 miliony lat wstecz do 3000 lat p.n.e. (wynalezienie pisma); Starożytność, od 3000 roku p.n.e. do 476r. p.n.e. (upadek Cesarstwa rzymskiego); Średniowiecze, od 476r. p.n.e. do 1492r. n.e. (odkrycie Ameryki): Czasy nowożytne, od 1492r. do 1918r. (zakończenie I wojny światowej); Historia współczesna od 1918 roku aż do dzisiaj.
Przyrządy do mierzenia czasu
Zegar
Zegar – (gr. chronos – czas) chronometr, czasomierz.
Pierwszymi przyrządami do mierzenia czasu były zegary słoneczne. Niestety kiedy padało i na niebie pojawiało się wiele chmur, metoda zawodziła. W Egipcie, Babilonii i Chinach prócz zegarów słonecznych korzystano również ze świecowych, piaskowych (klepsydry), wodnych. Obecnie dostępne są nawet zegary atomowe. Większość osób poprzestaje jednak na mechanicznych i elektrycznych – budzikach, zegarach ściennych jak i tych noszonych na ręce.
Kalendarz
Kalendarzem nazywamy system obliczania dni, miesięcy i pór roku.
Pierwszy kalendarz powstał na terytorium starożytnego Egiptu, został on opracowany na podstawie zjawisk występujących w przyrodzie – wylewów Nilu, pływów morza, pór suchych, faz Księżyca. Papież Grzegorz XIII ponad 400 lat temu wprowadził kalendarz gregoriański – którym się obecnie posługujemy. Ustalił on, że jeden rok ma 12 miesięcy i 365 dni (rok przestępny 366).
od zegara słonecznego do atomowego
Słońce i księżyc
• Jak je wykorzystywano do pomiaru czasu?
Pomysł kalendarza narodził się niezależnie w różnych miejscach świata. Ludzie bowiem od dawna zauważali naturalne cykle przyrody, takie jak fazy Księżyca czy przemijanie pór roku, i zaczęli wykorzystywać te zjawiska do mierzenia czasu. Społeczeństwa dokonywały zwykle wyboru pomiędzy kalendarzem księżycowym, opartym na poszczególnych fazach Księżyca i kalendarzem słonecznym, bazującym na ruchach Słońca i porach roku.
Te dwa podstawowe systemy nie są ze sobą zgodne:
1. Kalendarz księżycowy (lunarny), oparty był na obserwacji cyklu zmian faz Księżyca; według tej rachuby rok księżycowy jest krótszy od słonecznego (zwrotnikowego) o 11 dni, dlatego w ciągu 33 lat jego początek znajduje się kolejno we wszystkich porach roku, ponieważ miesiąc księżycowy liczy 29,5 dnia, a rok składa się z 354 dni. Cywilizacje posługujące się kalendarzem księżycowym starały się, by czas trwania jednego roku księżycowego był zgodny z cyklem pór roku. Aby tak było, musiały od czasu do czasu dodawać do swojego kalendarza kolejne miesiące albo dni. Starożytni Babilończycy opracowali np. kalendarz księżycowy, w którym rok podzielony był na 12 miesięcy księżycowych jednakowej długości. Aby ten kalendarz pokrywał się z długością cyklu pór roku, dodawali do niego niekiedy miesiąc. W IV wieku p.n.e. wiedzieli już, jak robić to systematycznie. Kalendarz księżycowy używany był przez kapłanów.
2. Kalendarz słoneczny – rok słoneczny trwa 365 dni a kalendarz słoneczny (solarny) był oparty na obserwacji cyklu obiegu Ziemi wokół Słońca i równy 12 miesiącom po 20 dni oraz 5 dni dodatkowych (m.in. stosowany w starożytnym Egipcie, gdzie służył do wyznaczania trzech pór roku: wylewu Nilu, okresu siewu i okresu żniw). Kalendarz słoneczny był używany przez rolników.
3. kalendarz księżycowo-słoneczny (żydowski), opiera się na 19-letnim cyklu księżycowym. Punktem wyjścia jest rok 3761 p.n.e., początek ery żydowskiej. Różne długości lat (353-385 dni), czego skutkiem jest rozpoczynanie roku we wrześniu lub w październiku. Miesiące mają 29 lub 30 dni i rozpoczynają się od nowiu po zachodzie Słońca. Inne takie kalendarze to między innymi kalendarze egipskie, hinduskie, kambodżańskie, laotańskie, tamilskie i chińskie.
Obecnie zdecydowana większość ludzi posługuje się kalendarzem gregoriańskim, który powstał w 1582 roku. Jego nazwa wywodzi się od papieża Grzegorza XIII. W kalendarzu tym jednostką jest miesiąc księżycowy, ale do niektórych miesięcy dodano parę dni, by uzyskać pełen rok słoneczny. Liczba wszystkich dodanych do siebie dni kalendarza gregoriańskiego wynosi 365. Pełen rok słoneczny trwa 365,2422 dnia, co oznacza, że co 4 lata istnieje potrzeba doliczenia dodatkowego dnia (rok przestępny). Zanim jednak wprowadzono ten kalendarz posługiwano się kalendarzem juliańskim rozpowszechnionym przez Juliusza Cezara; wprowadzał on (od 1 stycznia 46 p.n.e.) zwykły rok z 365 dniami, a co 4 lata dzień 29 lutego. Na skutek różnicy w stosunku do roku słonecznego kalendarz ten do XVI w. wskazywał datę przesuniętą o 10 dni. W 1582 reforma kalendarza dokonana przez papieża Grzegorza XIII zlikwidowała tę różnicę (dodatkowy dzień nie powtarza się w ostatnim przestępnym roku stulecia, chyba że jest on podzielny przez 4). Kalendarz gregoriański daje jeden dzień za dużo dopiero po 3333 latach.
Kalendarz
Wynalazki – Kalendarz Źródło informacji:
[ Na górę strony ]
Kto wynalazł kalendarz? Krótka historia mierzenia czasu
Czas współczesnego człowieka skurczył się na tyle, że żyjąc w ciągłym biegu, zaczynamy żartować o potrzebie wprowadzenia dodatkowej doby. A czyją sprawką jest to, jak wygląda obowiązujący nas kalendarz? Choć jego głównym zadaniem jest mierzenie czasu, to w przeszłości pełnił też inne role. Zapraszam do podróży w przeszłość.
Czas na wyjaśnienia
Ludzkość na przestrzeni dziejów poznała wiele wskazówek, które pomogły jej interpretować upływający czas. Słowo kalendarz swoje źródło ma w łacińskim„Kalendae” oznaczającym pierwszy dzień miesiąca albo pochodzącym od greckiego słowa kaleo co oznacza „zwołuję”. U Rzymian arcykapłan na początku każdego miesiąca zwoływał mieszkańców, aby ogłosić długość miesiąca oraz dni świąteczne w nim przypadające. Stąd też pierwszy dzień miesiąca po łacinie określano calendae. Księgę służącą do zapisywania wydatków i przychodów pieniężnych, dni, świąt i zmian faz księżyca przyjęto nazywać calendarium. Miesiąc to podstawowa jednostka czasu (w jakiej księżyc kończy pełny cykl zmienności faz, który trwa dokładnie 29,53059 dni), oparta na cyklu faz Księżyca (czasie, w jakim księżyc kończy pełny cykl zmienności faz, który trwa dokładnie 29,53059 dni). Rok opiera się na czasie, w jakim Ziemia wykonuje pełen obrót wokół Słońca. Już najstarsze sposoby mierzenia czasu oparte były na odniesieniu do ruchu ciał niebieskich.
Odpowiedź na pytanie, kto wynalazł kalendarz, nie jest prosta. Należy pamiętać o tym, że różne ludy w oddalonych od siebie częściach świata tworzyły swoje rachuby mierzenia czasu (np. w Prekolumbijskiej Ameryce słynny, i niezwykle precyzyjny kalendarz Majów).
Władza nad czasem
Stworzenie pierwszych kalendarzy przypisuje się Babilończykom i Egipcjanom. Starożytni dostrzegali następujące po sobie zmiany pór roku, zjawisk przyrody, co dało początek kalendarzowi księżycowo-słonecznemu. Egipski kalendarz posiadał dodatkowy „mały miesiąc” liczący 5 dni – wszystko po to, by upływ czasu mierzyć w cyklach opartych na ruchu wokół Słońca (wcześniej opierano się na fazach księżyca). Kalendarz miał istotne znaczenie religijne i polityczne. Dla przykładu: kiedy w kalendarzu egipskim wprowadzono dwa nowe miesiące, uzasadnieniem tej zmiany było to, że… bóg astronomii wygrał je w kości od Ozyrysa.
Kalendarze były związane z bóstwami, a status boski często przypisywano również władcom. Ci ostatni w pewnym momencie zastąpili naturę, wyznaczając rytm życia poddanych, święta i istotne daty. Przykładem może być choćby arbitralność nowego roku – 1 stycznia świętujemy z tej okazji od 153 roku p.n.e. Dlaczego? Wtedy nowe urzędy obejmowali Rzymscy konsulowie. Wcześniej datą rozpoczynającą rok były idy marcowe (15 marca), a nową datę rozpoczynającą kolejny rok zawdzięczamy Juliuszowi Cezarowi.
Nasz czas
Najpopularniejszy jest oczywiście kalendarz gregoriański spopularyzowany na całym globie. Zastąpił on kalendarz juliański, który „spóźniał się” o 1 dzień raz na 128 lat. Wprowadzony przez papieża Grzegorza XIII kalendarz stosowany przez nas obecnie również spóźnia się o 1 dzień, jednakże opóźnienie jest widoczne dopiero po 3000 lat. Co ciekawe, zmiana kalendarza juliańskiego na gregoriański była dość znaczna – ustalono, że po 4 października nastąpił 15 dzień tego miesiąca. W zmianie chodziło o doprecyzowanie przebiegu lat przestępnych i równonocy wiosennej. Okazała się ona na tyle trafiona, że kalendarz gregoriański funkcjonuje z nami nieprzerwanie od 1582 roku. Inną ciekawostką jest fakt, że w pracach nad stworzeniem kalendarza stosowanego od czasu Grzegorza uczestniczyli astronomowie z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Obecnie jako kalendarz urzędowy jest on stosowany niemalże wszędzie. Jednakże równolegle do niego, wciąż funkcjonują kalendarze tradycyjne.
Kalendarz gregoriański, choć jest bardziej precyzyjny niż większość wciąż stosowanych rachub czasu, to wbrew pozorom nie jest najdokładniejszy. Palma pierwszeństwa należy się stosowanemu przez prawosławny kościół kalendarzowi neojuliańskiemu. Nazywany „nowym wschodnim kalendarzem”cechuje się najmniejszą różnicą między rokiem kalendarzowym, a rzeczywistym czasem obiegu Słońca przez Ziemię.
Kalendarz hebrajski liczy jak nasz 12 miesięcy ale z 29 lub 30 dniami. Co ważne, co dwa lub trzy lata dodaje się trzynasty miesiąc, aby zrównać cykl solarny z lunarnym, czyli księżycowym. Kalendarz powstał wieki temu, a swoją ostateczną postać zyskał w roku 359 dzięki Sanhedrynowi pod kierunkiem Hillela II. W długości żydowskiego roku można naprawdę się pogubić, bo jest rok zwykły, liczący 354, 355 lub 356 dni, przestępny o długości 383, 384 lub 385 dni. A lata dzielą się na zwykłe, ułomne i pełne. Skutkiem różnej ilości dni w roku jest rozpoczynanie się roku raz we wrześniu a raz w październiku. Swój kalendarz mają także muzułmanie. W tym przypadku rok ma 12 miesięcy po 29 lub 30 dni, więc nie odbiega od normy. Ale to zasługa Mahometa, który postanowił usunąć miesiąc trzynasty – co zasadniczo uprosiło wszystko.
Pierwsze kalendarze, jakie ukazały się w Polsce, były autorstwa przybyłych z zachodu duchownych katolickich i wydawano je w języku łacińskim, gdyż stworzone były na potrzeby księży. Głównym ośrodkiem wydawniczym był Kraków i kalendarze zawierały wykaz dni całego roku wraz ze świętym patronem dnia. Kalendarze krakowskie cieszyły się tak dużą popularnością, iż na początku XVI wieku, w Wiedniu i Heidelbergu wydawano kalendarze pod tytułem „Practica Cracoviensis”. Sami Polacy wydawali je także w Rzymie i Lipsku. Ich wydawanie stało się na tyle dochodowym interesem, że wielu drukarzy starało sie o przywilej ich wydawania u króla.
Nasz Kalendarze przyszłości
Dzisiaj nie jesteśmy zmuszeni śledzić wylewów Nilu, prowadzić zaawansowanych obserwacji astronomicznych, czy znać odpowiedniej pory na dane prace rolnicze. Kalendarz stał się synonimem produktywności i spełnienia ambicji panowania nad czasem. Praca z nim pozwala zoptymalizować nasze działania, tak aby finalnie znaleźć czas na realizację ulubionych aktywności i pasji oraz spędzanie zaoszczędzonego czasu z rodziną. Wybór formatów, układów, dodatków do kalendarza jest ogromny. Designerskie okładki pozwalają z kalendarzy kreować małe dzieła sztuki, wyrażać naszą osobowość, promować wizerunek marki. Kalendarz firmowy może być świetnym narzędziem i elementem kampanii reklamowej lub społecznej, wręczanym na targach czy konferencjach.
Świat kalendarzy poszedł dużo dalej. Wykorzystyjąc najnowsze technologie infromatyczne posiadamy możliwość osadzenia w okładce kalendarza tagu, który przekieruje nas na zakodowaną stronę internetową, pozwoli pobrać aplikację, dane do wizytówki, poinformuje o bieżących promocjach, warsztatach, eventach. Więcej o naszej linii interaktywnych smart kalendarzy.
키워드에 대한 정보 system mierzenia lat miesięcy i dni
다음은 Bing에서 system mierzenia lat miesięcy i dni 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.
이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!
사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 EXCEL – Funkcja DATA.RÓŻNICA – jak obliczyć ilość lat, miesięcy, dni
- szkolenie
- PMSOCHO
- jak policzyć lata
- excel
- staż pracy
- liczenie dni
- liczenie czasu
- Piotr Majcher Excel
- jak policzyć lata i miesiące
- Excel 2016
- Piotr Majcher
- Excel 2010
- Excel 2013
- Kurs Excel 2013
- Kurs Excel 2016
- liczenie lat miesięcy i dni
- lata pracy
- Szkolenie Excel
- liczenie lat
- liczenie miesięcy
EXCEL #- #Funkcja #DATA.RÓŻNICA #- #jak #obliczyć #ilość #lat, #miesięcy, #dni
YouTube에서 system mierzenia lat miesięcy i dni 주제의 다른 동영상 보기
주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 EXCEL – Funkcja DATA.RÓŻNICA – jak obliczyć ilość lat, miesięcy, dni | system mierzenia lat miesięcy i dni, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.
