Jak Się Pisze Język Angielski | Przedimki A, An, The – Jak Ich Używać 빠른 답변

당신은 주제를 찾고 있습니까 “jak się pisze język angielski – Przedimki A, AN, THE – jak ich używać“? 다음 카테고리의 웹사이트 https://ppa.charoenmotorcycles.com 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: https://ppa.charoenmotorcycles.com/blog/. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 OK English 이(가) 작성한 기사에는 조회수 58,539회 및 좋아요 1,457개 개의 좋아요가 있습니다.

język {męski} language {rzecz.}Przymiotniki, podobnie jak w polskim, piszemy małą literą, jest jednak wyjątek. Wielką literą zapisujemy wyrazy pochodne od nazw własnych, na przykład nazwy języków – English, German, Spanish. Nazwy religii i grup wyznaniowych w języku angielskim piszemy wielką literą: Christianity, Buddhism, Catholicism.Ortografia angielska – zestaw konwencji ortograficznych służących do zapisu języka angielskiego. Ortografia angielska ma charakter etymologiczny, dlatego obrazuje w dużej mierze pochodzenie wyrazów i cechuje się znaczną odmiennością od języka ustnego.

jak się pisze język angielski 주제에 대한 동영상 보기

여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!

d여기에서 Przedimki A, AN, THE – jak ich używać – jak się pisze język angielski 주제에 대한 세부정보를 참조하세요

Podstawowe informacje dotyczące przedimków.
Chcesz nauczyć się więcej? Zajrzyj do Biblioteki OK English:
https://okenglish.eu/biblioteka/
Biblioteka to mini lekcje video, które pomogą Ci w samodzielnej nauce języka angielskiego.
Jeżeli jesteś zainteresowany lekcjami, więcej informacji znajdziesz na:
www.okenglish.eu

jak się pisze język angielski 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.

Jak pisać po angielsku? Cztery praktyczne wskazówki – Babbel

Pierwsza rozmowa w języku angielskim poza salą lekcyjną to nie lada … ważne, by zdać sobie sprawę, dlaczego i po co piszesz dany tekst.

+ 여기에 자세히 보기

Source: pl.babbel.com

Date Published: 11/1/2021

View: 8687

25 zasad ORTOGRAFICZNYCH w języku angielskim, którym …

Tak jak angielska wymowa, angielska ortografia bywa hipernieregularna. Dlaczego oni nie mogą pisać tak jak się mówi, tak jak w języku polskim?

+ 여기에 자세히 보기

Source: blogkorepetytora.pl

Date Published: 10/22/2021

View: 7818

Kiedy używamy wielkiej litery w języku angielskim? – ELLA

Pozostałe zaimki osobowe pisze się z małej litery, chyba że stoją na … W języku angielskim nazwy języków piszemy z wielkiej litery.

+ 여기를 클릭

Source: ellalanguage.com

Date Published: 9/6/2021

View: 5722

język – Tłumaczenie po angielsku – Słownik polsko-angielski Diki

język – tłumaczenie na angielski oraz definicja. Co znaczy i jak powiedzieć “język” po angielsku? – language, lang., tongue, parlance, tab, lingo, glossa.

+ 여기에 더 보기

Source: www.diki.pl

Date Published: 11/2/2022

View: 3073

주제와 관련된 이미지 jak się pisze język angielski

주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 Przedimki A, AN, THE – jak ich używać. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.

---

주제에 대한 기사 평가 jak się pisze język angielski

• Author: OK English
• Views: 조회수 58,539회
• Likes: 좋아요 1,457개
• Date Published: 2017. 9. 5.
• Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=O26mlN1t20s

Jak po angielsku pisze się język?

język {męski} language {rzecz.}

Kiedy w angielskim piszemy z dużej litery?

Przymiotniki, podobnie jak w polskim, piszemy małą literą, jest jednak wyjątek. Wielką literą zapisujemy wyrazy pochodne od nazw własnych, na przykład nazwy języków – English, German, Spanish. Nazwy religii i grup wyznaniowych w języku angielskim piszemy wielką literą: Christianity, Buddhism, Catholicism.

Czy w języku angielskim jest ortografia?

Ortografia angielska – zestaw konwencji ortograficznych służących do zapisu języka angielskiego. Ortografia angielska ma charakter etymologiczny, dlatego obrazuje w dużej mierze pochodzenie wyrazów i cechuje się znaczną odmiennością od języka ustnego.

Jak jest pisać po angielsku?

pisać [piszę|pisałbym] {czasownik niedokonany} write [wrote|written] {czas.}

Ile osób na świecie zna angielski?

ANGIELSKI – PONAD 360 MILIONÓW LUDZI.

Ile lat ma język angielski?

W przeciwieństwie do języków, które rozwijały się w granicach jednego państwa (albo jednego regionu), angielski od początków swojego istnienia, czyli od 1,600 lat, ewoluował, przekraczając granice państw, podbijając kolejne narody, przyswajając po drodze nowe słowa, zmieniając się wraz z rozprzestrzenianiem się po …

Jak się mówi po angielsku miesiące?

Nazwy 12 miesięcy po angielsku z wymową

January — styczeń, February — luty, March — marzec, April — kwiecień, May — maj, June — czerwiec, July — lipiec, August — sierpień, September — wrzesień, October — październik, November — listopad, December — grudzień.

Jak się mówi po angielsku internet?

Internet {rzecz.} Internet connection {rzecz.}

Jakie są dni tygodnia po angielsku?

Jak nauczyć dziecko pisać po angielsku?

Co najmniej jak się pisze?

Conajmniej czy co najmniej? Poprawna jest forma druga. W języku polskim wyrażenia zaimkowe (połączenia zaimka i innej części mowy) zapisujemy rozdzielnie – np. co najmniej, co tydzień, tym bardziej.

Jakie to są błędy ortograficzne?

Jak lepiej pisać po angielsku?

Jak pisać zdania po angielsku?

Pierwszą zasadą szyku zdania w angielskim jest to, że w poprawnym angielskim zdaniu (nie pytaniu) musi pojawić się rzecz i osoba, o której mówimy (podmiot) i dopiero po nim następuje czynność (orzeczenie) i reszta określeń w odpowiedniej kolejności (nieprzypadkowej): co, jak, gdzie i kiedy (dopełnienie). I do that.

Jak się mówi po angielsku Kocham Cię?

“I love you.” “I love you too.” (“Kocham cię.” “Ja ciebie też.”) I love you.

Jak jest po angielsku języki obce?

foreign language {rzecz.}

Jak nauczyć się poprawnie pisać po angielsku?

Bardzo prosta metoda nawet jeżeli angielskiego uczysz się samodzielnie. Wybierz dla siebie książkę, która ma zadania pisemne i przerabiaj lekcja po lekcji. Spędź nad zadaniami pisemnymi przynajmniej 15 minut. Kupno książki pomoże Ci znaleźć tematy jeżeli jest Ci ciężko wymyślić je samemu.

Jak po angielsku jest zmiana języka?

Zmiana języka lub strefy czasowej. Change the language or time zone.

Jak napisać artykuł w języku angielskim?

Podczas pisania artykułu po angielsku należy zachować jeden prosty wymóg formalny – tekst powinien być podzielony na cztery części. Do standardowych elementów (wstęp, rozwinięcie, zakończenie) dodaje się jeszcze charakterystyczny dla tego gatunku nagłówek. Po kolei omawiamy wszystkie części.

Język angielski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Język angielski, angielszczyzna (ang. English language / ‘ɪŋglɪʃ ‘læŋgwɪʤ/, English) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich, powszechnie używany w Wielkiej Brytanii, jej terytoriach zależnych oraz w wielu byłych koloniach i dominiach, m.in. Stanach Zjednoczonych, Irlandii, Kanadzie, RPA, Australii i Nowej Zelandii. Pełni funkcję języka oficjalnego bądź półoficjalnego w ponad 60 krajach[2].

W Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych[3] i Australii angielski jest de facto językiem urzędowym, choć formalnie państwa te nie objęły takim statusem żadnego języka. Angielszczyzna należy do oficjalnych języków ONZ, a od XX wieku jest najczęściej używanym językiem w kontaktach międzynarodowych. Bywa określana jako pierwszy uniwersalny nowożytny język ludzkości[4][2]. Stanowi główny język nauki, handlu i polityki, a w niektórych krajach także kształcenia wyższego[2].

Angielszczyzna wykazuje silne zróżnicowanie na podłożu geograficznym i socjalnym. Dialekty języka angielskiego częściowo różnią się fonetyką, słownictwem i gramatyką. Rolę instytucjonalnej normy porozumiewawczej pełni różnie definiowany[5] dialekt ogólnoangielski (Standard English)[6], występujący w różnych podwariantach narodowych[7]. Język angielski jest obecnie źródłem zapożyczeń prawie na całym świecie, ale wcześniej to angielszczyzna ewoluowała pod wpływem innych języków.

Język angielski to język ojczysty 527 mln ludzi. Zajmuje trzecie miejsce, za hindi lub urdu (jedna grupa, języki ojczyste 588 mln ludzi) oraz chińskim (1,39 mld). Uczy się go 1,5 mld osób, dla porównania chińskiego tylko 30 mln. Angielskim jako swoim pierwszym i głównym językiem posługują się obywatele 101 państw[1].

[8] Wpływy germańskie w języku angielskim

Angielszczyzna jest językiem zachodniogermańskim, który wywodzi się z anglo-fryzyjskich i jutlandzkich narzeczy przyniesionych do Brytanii przez germańskich osadników i rzymskie wojska z terenu obecnych północnych Niemiec i Holandii[8]. Na początku język staroangielski był zróżnicowaną grupą dialektów, obrazującą różnorodne źródła anglosaskiej ludności ówczesnej Anglii. Jeden z tych dialektów, późny zachodniosaski, w końcu zyskał przewagę. Pierwotny staroangielski był następnie pod wpływem obcym ze względu na dwie fale inwazji. Pierwsza to inwazja wikingów, użytkowników języków skandynawskich; zdobyli oni i skolonizowali część Brytanii w ósmym i dziewiątym wieku. Druga to inwazja Normanów w XI wieku. Mówili oni językiem starofrancuskim i rozwinęli anglo-normańską odmianę języka angielskiego[9]. Te dwie inwazje spowodowały, że angielszczyzna stała się do pewnego stopnia językiem mieszanym.

Współżycie ze Skandynawami zaowocowało zauważalnym gramatycznym uproszczeniem i leksykalnym wzbogaceniem anglo-fryzyjskiego rdzenia angielszczyzny; późniejsza normańska okupacja prowadziła ku przeszczepieniu do rdzenia germańskiego bardziej wyszukanej warstwy słów z romańskiej gałęzi języków europejskich[10]. Ten wpływ normański wprowadził angielszczyznę do sądów i urzędów. W ten sposób angielszczyzna ewoluowała w „pożyczający” język o wielkiej elastyczności i bogatym słownictwie.

Pisownia i fonetyka [ edytuj | edytuj kod ]

Współczesny alfabet angielski jest tożsamy z alfabetem łacińskim i składa się z dwudziestu sześciu liter:

A a B b C c D d E e F f G g H h I i J j K k L l M m N n O o P p Q q R r S s T t U u V v W w X x Y y Z z

Pisownia angielska, w szczególności pisownia samogłosek, jest bardzo nieregularna. Dodatkowo występuje duże geograficzne zróżnicowanie wymowy. Dialekty różnią się na wiele sposobów, jedną z najbardziej znanych różnic jest występowanie lub niewystępowanie „r” przed spółgłoską i w absolutnym wygłosie. Dialekty różnią się też znacznie systemami samogłosek.

Jeśli chodzi o formę ortograficzną, statystycznie najczęściej występującymi literami są: „e” (występuje 56× częściej niż najrzadsze „q”), „a” (43×), „r” (39×), „i” (38×), „o” (36×), „t” (35×) i „n” (34×). Z kolei najczęściej występujące dwuliterowe zbitki to: „th”, „he”, „in”, „er”.

Samogłoski angielskie na diagramie Jonesa

Dyftongi angielskie na diagramie Jonesa

Trudno jest ustalić dokładną liczbę samogłosek angielskich; różne analizy wykazały różną ich liczbę. Mnogość dialektów i różnice metodologiczne spowodowały, że wyniki różnią się znacznie[11]. Ogólnie przyjmuje się, że na angielski system fonetyczny składa się 12 samogłosek (iː, ɪ, uː, ʊ, e, ɜː, ə, ɔː, æ, ʌ, ɑː, ɒ)[12] i 8 dyftongów. W języku angielskim występuje zjawisko iloczasu, tzn. samogłoski dzielą się na długie i krótkie[13]. Na długość samogłoski w wyrazie wpływają: naturalna długość samogłoski oraz jej kontekst: najdłuższe są samogłoski naturalnie długie przed spółgłoską dźwięczną, a najkrótsze – samogłoski krótkie przed spółgłoską bezdźwięczną. Ogólnie można wyróżnić 4 różne długości samogłosek[14].

Angielskie samogłoski w wymowie Received Pronunciation opisuje poniższa tabela:

Monoftongi Przednie Centralne Tylne długie krótkie długie krótkie długie krótkie Przymknięte iː ɪ uː ʊ Średnie e ɜː ə ɔː Otwarte æ ʌ ɑː ɒ

Angielski system spółgłoskowy jest bliższy polskiemu niż samogłoskowy, choć istnieją spółgłoski charakterystyczne dla tego języka oraz zbliżone, różniące się miejscem artykulacji w porównaniu np. z polskimi: /d/, /t/ i /n/ jest wymawiane z językiem przyciśniętym do wału dziąsłowego, a nie zębów[15]. Spółgłoski dźwięczne w zapisie są dźwięczne w wymowie, a ubezdźwięcznienie powoduje zmianę znaczenia wyrazu (para minimalna), np. /let/ – /led/.

W języku angielskim nie wszystkie wyrazy wymawia się z jednakowym naciskiem, jak również wiele wyrazów brzmi w różny sposób w różnym kontekście w zdaniu. Istnieją tzw. formy słabe, które pojawiają się w nieakcentowanych pozycjach: inna jest np. wymowa: Yes, I could /jes aɪ ‘kʊd/ i I could go there /aɪ kəd’gəʊ ðeə/. Osłabieniu ulegają zwłaszcza czasowniki modalne, zaimki, przyimki. Obecność form słabych jest o wiele częstsza w mowie potocznej, niż w języku mediów czy oficjalnych przemówień[16].

Uproszczona transkrypcja [ edytuj | edytuj kod ]

Wymowę RP można też zapisywać za pomocą uproszczonej transkrypcji IPA („simplified” lub „extra-broad”), wprowadzonej przez Daniela Jonesa. Zapisuje się w niej r zamiast ɹ oraz stosuje następujące symbole samogłosek[17]:

Monoftongi Przednie Centralne Tylne długie krótkie długie krótkie długie krótkie Przymknięte iː ɪ uː e Średnie e əː ə oː Otwarte a ʌ aː o

Dwugłoski Dwugłoski Zamykające Centrujące do / ɪ do / ʊ Od wysokiego iə uə od średniego ei ɔi ou eə od niskiego ai au

Akcent i intonacja to ważne cechy prozodyczne języka angielskiego. Akcent wyrazowy jest niejednolity, jak również ma funkcję dystrybutywną[18]; to produce /tə prɒd’juːs/ akcentowane na ostatnią sylabę oznacza „produkować”, podczas gdy some produce /sʌm ˈprɒdjuːs/ to produkty rolne (owoce i warzywa).

Osobny artykuł: Intonacja w języku angielskim.

Intonacja języka angielskiego jest bogata w melodie i przy jej pomocy można wyrazić nieraz więcej niż przez treść samych wyrazów[19]. Tak to ujął badacz angielskiej fonetyki Wiktor Jassem: Anglicy nie należą na ogół do ludzi wielosłownych. Fakt ten w pewnej mierze znajduje odbicie w tym, że zamiast szerszego objaśnienia Anglik wyraża często pewną myśl, nadając stosunkowo krótkiej wypowiedzi odpowiednią intonację[19]. Oto 9 sposobów na intonację słowa „Yes”:

najbardziej naturalny, zwykłe stwierdzenie faktu bez emocji[20] wygłaszany z zaangażowaniem emocjonalnym, wyraża zdziwienie, zaskoczenie, irytację rutynowe, niezaangażowane zależy od wyrazu twarzy przy wypowiadaniu, jeśli twarz jest pogodna, wyraża współczucie i sympatię, jeśli wyraz twarzy jest ponury, brzmi złowieszczo wyraża szok i niedowierzanie zakłopotanie, lekkie zażenowanie tym, co właśnie zostało powiedziane znudzenie, ironia, sarkazm niepewność, zwątpienie silne zaangażowanie emocjonalne, w zależności od wyrazu twarzy może być to zachwyt, wyzwanie, samozadowolenie.

Intonacja zdań oznajmujących jest opadająca. Nieco inaczej jest w pytaniach. Intonacja wznosząca, charakterystyczna np. dla języka polskiego, jest możliwa tylko w pytaniach o rozstrzygnięcie (Yes/No questions). W przypadku pytań o uzupełnienie, zwanych również szczegółowymi lub Wh- questions, intonacja opada[21]:

Gramatyka języka angielskiego [ edytuj | edytuj kod ]

Główny artykuł: Gramatyka języka angielskiego.

Język angielski jest językiem pozycyjnym i analitycznym (duże znaczenie odgrywają czasowniki posiłkowe), choć występują też pewne elementy fleksji. Są to relikty indoeuropejskiego systemu deklinacji i koniugacji, w pełni zachowanego w językach słowiańskich i łacinie, a częściowo w staroangielskim. Odmiana przez przypadki dotyczy zaimków, rzeczowniki posiadają tylko dopełniacz (Saxon genitive), tworzony z końcówką –’s.

W języku angielskim występują przedimki: określony the i nieokreślony a(n). Formy an używa się przed wyrazami wymawianymi z nagłosową samogłoską – an hour, ale a union. Co niezwykłe wśród języków indoeuropejskich, nie istnieje kategoria rodzaju gramatycznego, z wyjątkiem zaimków trzeciej osoby liczby pojedynczej.

Główny artykuł: Przedimek w języku angielskim.

Przedimek w języku angielskim to nieodmienna część mowy determinująca rzeczownik. Przedimka zwykle nie tłumaczy się na język polski. Czasami można go oddać jako zaimek ten, ta, to (przedimek określony), jakiś, jakaś, jakieś (przedimek nieokreślony)[22].

Przedimkiem jest wyraz występujący przed rzeczownikiem albo frazą rzeczownikową (np. przymiotnik + rzeczownik). W języku angielskim rozróżnia się dwa rodzaje przedimków:

a/an – nieokreślone;

– nieokreślone; the – określony.

Przedimek (zwany article lub determiner) określa, czy desygnaty są znane mówiącemu i rozmówcy. Jeśli są znane, używa się przedimka określonego. W przeciwnym wypadku stosowany jest przedimek nieokreślony. Przedimków a/an używa się wyłącznie przed rzeczownikiem policzalnym w liczbie pojedynczej, Oznacza on dowolny element z danego zbioru, innymi słowy pojedynczy choć nie wyjątkowy element[23]: My father is a teacher → Mój ojciec jest nauczycielem. Jest jednym ze zbioru nauczycieli.

Używany jest, gdy dana osoba lub rzecz pojawia się w tekście, rozmowie itp. po raz pierwszy[23] – pozostaje ona dla rozmówcy bliżej nieokreślona. Jeśli zostanie wymieniona po raz kolejny, otrzymuje przedimek the: Once we had a dog and a cat. But the dog was always eating the cat’s dinner. In the end, we gave the dog to a friend.

Przedimek określony the jest najpopularniejszym słowem angielskim[24]. Kontrastuje z przedimkiem nieokreślonym a i z przedimkiem zerowym. The ma zawsze tę samą formę[25]. Przedimek określony stosuje się do opisu określonego przedmiotu, osoby bądź stanu. Zarówno mówiący, jak i jego rozmówca wiedzą o czym dokładnie jest mowa[25]: We left the car in the garage → Zostawiliśmy auto w garażu. Mówiący wie, jakie to auto i zna (przynajmniej ze słyszenia) dom, w którym samochód zaparkowano. Have you visited the castle? → Czy zwiedziłeś zamek? Zarówno mówiący, jak i odbiorca komunikatu wiedzą, w jakim mieście zamek się znajduje.

Większość rzeczowników występuje z poprzedzającymi je przedimkami określonymi bądź nieokreślonymi. Brak przedimka określa się jako przedimek zerowy[26]. Istnieją trzy podstawowe sytuacje, kiedy pojawia się przedimek zerowy[26]:

Rzeczownik angielski ma trzy formy gramatyczne: liczby pojedynczej, liczby mnogiej i (zwłaszcza rzeczowniki oznaczające osoby i zwierzęta) dopełniacza. Forma dopełniacza jest zawsze regularna, formy liczby mnogiej wykazują niekiedy pewne odstępstwa. Rzeczowniki dzielą się na dwie grupy: policzalne i niepoliczalne, a podział ten determinuje ich zachowanie się w zdaniu, zwłaszcza przyjmowanie odpowiedniego przedimka. Rzeczowniki angielskie mogą być proste lub złożone.

Rodzaj gramatyczny [ edytuj | edytuj kod ]

Główny artykuł: Rodzaj angielskiego rzeczownika.

W języku angielskim osoby płci męskiej przyjmują zaimek he, żeńskiej she, obiekty z nieistniejącą bądź nierozpoznaną płcią przyjmują zaimek nieokreślony it[27].

Istnieje możliwość nadania rodzaju gramatycznego rzeczom bądź zwierzętom, zwłaszcza jeśli przyjmuje się, że mają osobowość, inteligencję bądź uczucia. Najczęściej spotyka się to w odniesieniu do zwierząt domowych: psów, kotów, koni[27]: Find the cat and let her out → Znajdź kota i go wypuść. Pociąga to również zmianę zaimka względnego: She’s an old dog, who likes to sleep much → To stara suka, która lubi dużo spać.

Rzeczowniki policzalne i niepoliczalne [ edytuj | edytuj kod ]

Główny artykuł: Rzeczowniki policzalne i niepoliczalne w języku angielskim.

W języku angielskim rzeczowniki dzieli się na dwie grupy: policzalne (countable) i niepoliczalne (uncountable). Rzeczowniki z grupy policzalnych zasadniczo opisują desygnaty, które dadzą się policzyć. Przyjmują zarówno przedimek nieokreślony a/an, jak i liczebniki: a cat, three pigs[28]. Rzeczowniki policzalne mają formę zarówno liczby pojedynczej, jak i mnogiej[29]: hand – hands, a baby – babies.

Rzeczowniki niepoliczalne (uncountable, mass nouns) opisują desygnaty będące nazwami materiałów, cieczy, pojęć abstrakcyjnych, zbiorów i innych rzeczy postrzeganych jako masy bez konkretnych granic, a nie jako oddzielne obiekty. Z tymi rzeczownikami nie używa się liczby mnogiej ani liczebników (od tej zasady istnieje kilka wyjątków)[30]: water, weather, wool, money.

Dopełniacz saksoński [ edytuj | edytuj kod ]

Główny artykuł: Dopełniacz saksoński.

W języku angielskim nie istnieje rozbudowany system przypadków, do dzisiejszych czasów zachował się jedynie dopełniacz. Dopełniacz saksoński zapisuje się następująco[31]

liczba pojedyncza rzeczownik + ’s my father’s car liczba mnoga ’ my parents’ house nieregularna liczba mnoga rzeczownik + ’s the children’s room

Dopełniacz saksoński używany jest najczęściej do mówienia o relacji własności i charakterystyce fizycznej, w szczególności, jeśli pierwszy wyraz oznacza osobę, zwierzę, firmę. kraj lub grupę osób [31] : That’s my father’s house → To dom mojego ojca . Mary’s brother is a lawyer → Brat Mary jest adwokatem . Poland’s climate is getting warmer → Klimat Polski się ociepla .

:

Liczba mnoga [ edytuj | edytuj kod ]

Główny artykuł: Liczba mnoga w języku angielskim.

Liczbę mnogą w języku angielskim tworzy się w większości przypadków przez dodanie –s do formy słownikowej[32]:

car → car s ,

, taxi → taxi s ,

, week → weeks.

Zaimek to część mowy zastępująca rzeczownik albo frazę rzeczownikową. Zaimki mogą być określone lub nieokreślone[33].

Formy angielskich zaimków osobowych[34]

Mianownik Dopełnienie Zaimki zwrotne Przymiotniki dzierżawcze Zaimki dzierżawcze 1st pers. sing. I me myself my mine 2nd pers. sing./pl. you you yourself/yourselves your yours 3rd pers. sing. she, he, they, it her, him, them, it herself, himself, themself, itself her, his, their, its hers, his, theirs, its 1st pers. pl. we us ourselves our ours 3rd pers. pl. they them themselves their theirs

W języku angielskim używa się zaimka you, który oznacza zarówno ty, wy, jak również pan, pani, państwo. Można użyć jednak w zdaniu z you zwrotów grzecznościowych, np. sir czy madam.

Główny artykuł: Przymiotnik w języku angielskim.

W języku angielskim przymiotnik nie odmienia się przez liczby ani nie ma charakterystycznej końcówki, po której byłby rozpoznawalny, choć istnieją grupy przymiotników o charakterystycznych końcówkach[35]:

–al: actual , final , general

, , –ed: confused , surprised , stoned

, , –ic: basic , atomic , generic

, , –ent: prominent , efficient , prurient

, , –ble: visible , recognisable , probable

, , –ing: amusing , terrifying , growing

, , –ive: deceptive , attractive , sensitive

, , –(l)y: angry , dirty , funny

, , –an: American , human , indian

, , –ous: cantankerous , furious , ominous

, , –ar: popular , regular , similar

, , –ful: colourful , grateful , respectful

, , –less: careless, topless, harmless.

Przymiotnik może w zdaniu zajmować miejsce przydawki i orzecznika. Najczęstszą pozycją przymiotnika jest przydawka określająca rzeczownik. Istnieją przymiotniki, mogące wystąpić jedynie w tej pozycji, np. chief, fellow, utter, upper[35]: a main road, the chief inspector.

Mod Adj N a young woman tall trees some hot water our national sport a tall young woman a beautiful old town

Główny artykuł: Przysłówek w języku angielskim.

Przysłówek angielski jest bardzo zróżnicowany. Może charakteryzować się końcówką –ly, może mieć formę tożsamą z przymiotnikiem, a jego znaczenie determinuje wtedy miejsce w zdaniu.

Przysłówki można podzielić na następujące kategorie według ich znaczenia[36]:

sposobu: well , how , quickly , hard , fast ,

, , , , , miejsca: up , there , above , upstairs ,

, , , , czasu: now , then , soon , afterwards , recently ,

, , , , , stopnia: quite , much , so , too , really , pretty , fairly ,

, , , , , , , częstotliwości: never, always, often, seldom, generally.

Osobny artykuł: Czasowniki posiłkowe w języku angielskim.

Czasownik angielski jest częścią mowy z największą liczbą form i zastosowań. Czasowniki pod względem zachowania w zdaniu dzielą się na trzy grupy: posiłkowe, modalne i zwykłe. Angielski czas ma dwie formy morfologiczne: czas teraźniejszy i przeszły, pozostałe tworzy przy użyciu czasowników modalnych i posiłkowych. Czasownik angielski może występować w 4 czasach: teraźniejszym, przeszłym, przyszłym i przyszłym w przeszłości, 3 stronach: czynnej, biernej i zwrotnej oraz 4 trybach: orzekającym, rozkazującym, przypuszczającym i łączącym.

To be [ edytuj | edytuj kod ]

Osobny artykuł: Czasowniki posiłkowe w języku angielskim.

Czasownik to be („być”) używany jest w swym znaczeniu podstawowym oraz jako czasownik pomocniczy do tworzenia czasów ciągłych. odmienia się nieregularnie[37]:

Forma oznajmująca Forma pytająca Forma przecząca I am, I was am I?, was I? I am not, I was not you are, you were are you?, were you? you are not, you were not he/she/it is, he/she/it was is he/she/it?, was he/she/it? he/she/it is not, he/she/it was not we are, we were are we?, were we? we are not, we were not you are, you were are you?, were you? you are not, you were not they are, they were are they?, were they? they are not, they were not

W języku mówionym stosuje się następujące skróty[38]:

are + not → aren’t

were + not → weren’t

is + not → isn’t.

Forma imiesłowu przeszłego biernego: been. Czasownik ten nie tworzy również form z czasownikiem posiłkowym do. W zdaniu przeczącym stawia się przeczenie bezpośrednio przy czasowniku głównym formie osobowej. W zdaniu pytającym następuje przestawienie podmiotu i orzeczenia. Na przykład: I am not French. → Nie jestem Francuzem. Are you there? → Jesteś tam?. Who are you? → Kim jesteś?

To have [ edytuj | edytuj kod ]

Czasownik oznacza mieć i odmienia się nieregularnie[39]. W formie pytającej i przeczącej możliwe są dwa warianty: tworzenie pytań przez inwersję i (zwłaszcza w odmianie amerykańskiej) z operatorami do, does, did.

Czasownika have używa się przede wszystkim do informowania o własności, stosunkach i innych stanach[40]: They have three cars → Oni mają trzy samochody

Czasy morfologiczne [ edytuj | edytuj kod ]

W języku angielskim występują dwa czasy morfologiczne – teraźniejszy i przeszły. Łącznie z konstrukcjami gramatycznymi można wyróżnić szesnaście czasów gramatycznych i konstrukcji osadzających czynności w odpowiednim czasie. Wyróżnia się cztery kategorie czasowe:

czas teraźniejszy,

czas przeszły,

czas przyszły,

czas przyszły w przeszłości.

Każdy występuje w czterech aspektach precyzujących usytuowanie czynności w czasie: prostym, postępującym (zwanym niekiedy ciągłym), przeszłym i przeszłym ciągłym. Poniższa tabela przedstawia przykładowe zdanie w 16 czasach strony czynnej (Present Simple: I do → robię):

Czasy (Tense) / aspekty czasowe Simple Progressive Perfect Perfect Progressive Present (teraźniejszy) I do I am doing I have done I have been doing Past (przeszły) I did I was doing I had done I had been doing Future (przyszły) I will do I will be doing I will have done I will have been doing Future in the past (Przyszły w przeszłości) I would do I would be doing I would have done I would have been doing

Aspekty progressive (postępujący). Wyboru czasu gramatycznego w zdaniu dokonuje się w zależności od sytuacji.

Strona bierna [ edytuj | edytuj kod ]

Główny artykuł: Strona bierna w języku angielskim.

Oznacza, że czynność jest wykonywana na podmiocie. Zasadniczą różnicą między angielskim i większością języków jest to, że podmiotem w zdaniu w stronie biernej może stać się również dopełnienie dalsze:

She was given a chance. – dano jej szansę.

Strona bierna nie może być utworzona w czasach z rodziny Perfect Progressive.

Strona zwrotna [ edytuj | edytuj kod ]

Osobny artykuł: Zaimki zwrotne w języku angielskim.

Oznacza wykonywanie czynności przez podmiot na samym sobie. Używa się do tego celu partykuły o konstrukcji zaimek w formie dopełnienia + self w liczbie pojedynczej lub selves w liczbie mnogiej[41].

myself ourselves yourself yourselves himself herself itself themselves

Jest to jedyny przypadek w języku, gdy druga osoba liczby pojedynczej różni się od liczby mnogiej. Strona zwrotna nie występuje w relacjach wzajemnych (reciprocal). Używa się wtedy each other, w l.mn. one another[41].

They washed themselves. – umyli się (każdy siebie),

– umyli się (każdy siebie), They washed each other. – umyli się (wzajemnie).

Podstawowym szykiem zdania jest SVO, podobnie jak w języku polskim. Wyrazy określające poprzedzają określane. Szyk zdania jest mniej swobodny niż w języku polskim.

Osobny artykuł: Okresy warunkowe w języku angielskim.

W języku angielskim istnieją tzw. okresy (tryby) warunkowe. Używa się ich, kiedy mówi się o jakiejś czynności, która może zostać wykonana (lub nie), jeśli zostanie spełniony jakiś warunek. Wyróżnia się następujące okresy warunkowe[42]: Zdanie podrzędne warunkowe jest typem zdania podrzędnego okolicznikowego. Zdarzenie opisane w zdaniu głównym zajdzie, jeśli zostanie spełniony określony warunek, przy czym kolejność zdań jest dowolna[43]: If it rains, we’ll get wet → Jeśli będzie padać, zmokniemy. The door opens if you press the button → Drzwi się otworzą, jeśli naciśniesz przycisk. Zdanie warunkowe mogą wprowadzać[44]:

if → „jeśli”

→ „jeśli” unless ( if… not lub except… if ) → „o ile nie”

( lub ) → „o ile nie” provided that , providing that → „pod warunkiem, że”, „zakładając, że”

, → „pod warunkiem, że”, „zakładając, że” on condition that → „pod warunkiem, że”, określenie formalne

→ „pod warunkiem, że”, określenie formalne Imagine → „wyobraź sobie”

→ „wyobraź sobie” supposing → „zakładając”

→ „zakładając” as long as → dosł. „tak długo jak…”.

Istnieją trzy (według niektórych podręczników gramatyki cztery) tzw. okresy warunkowe, czyli konstrukcje gramatyczne służące do określania związków między wydarzeniem i warunkiem. Oprócz tego istnieje kilka okresów mieszanych.

Przegląd form trybu warunkowego:

Okres Zdanie nadrzędne If Zdanie podrzędne 0 Present Simple, Present Progressive if Present Simple, Present Progressive 1 Future Simple, Future Progressive, czasowniki modalne if, unless Present Simple, Present Progressive 2 would + inf if Past Simple, Past Progressive 3 would + Past Participle if Past Perfect,. Past Perfect Progressive

Przykłady na poszczególne okresy warunkowe:

zero conditional, np. If she goes in the rain, she gets wet. → Jeśli wyjdzie w deszcz, to się zmoczy. (zdanie zawsze prawdziwe)

→ (zdanie zawsze prawdziwe) first conditional, np. If he really loves Cindy, he will ask her to be his wife. → Jeśli naprawdę kocha Cindy, poprosi ją o rękę. (warunek możliwy do spełnienia)

→ (warunek możliwy do spełnienia) second conditional, np. If I were you, I would go to a doctor. → dosł. Gdybym był tobą, poszedłbym do lekarza. ( Na twoim miejscu poszedłbym do lekarza. ) (sytuacja hipotetyczna, nierealistyczna)

→ dosł. ( ) (sytuacja hipotetyczna, nierealistyczna) third conditional, np. If she had come earlier, she would have met with Tom. → Gdyby (była) przyszła wcześniej, spotkałaby się (byłaby się spotkała) z Tomem. (warunek niemożliwy do spełnienia, bo dotyczy przeszłości)

Uwaga! Można łączyć m.in. zdania z II i III okresu warunkowego, powstaje wówczas mixed conditional, np. If he wasn’t so shy, he would have told her it → Gdyby nie był tak nieśmiały, powiedziałby (był) jej to.; If he hadn’t purchased this item, he wouldn’t get into trouble now. → Gdyby nie (był) kupił tej rzeczy, nie miałby teraz problemów.

Odmiany języka angielskiego [ edytuj | edytuj kod ]

Ze względu na kolonialną historię Wielkiej Brytanii w czasach nowożytnych język angielski ma wiele terytorialnych standardów i dialektów nieliterackich, które dość znacznie różnią się od standardu brytyjskiego. Z uwagi na rozwój transportu, komunikacji i mediów formy literackie pozostają jednak wzajemnie zrozumiałe. Do odmian terytorialno-etnicznych zaliczają się: odmiana amerykańska, australijska, południowoafrykańska, indyjska i jamajska. Angielszczyzna w obrębie samych Wysp Brytyjskich również wykazuje wysoki stopień zróznicowania.

Amerykańska odmiana języka angielskiego [ edytuj | edytuj kod ]

Główny artykuł: Amerykańska odmiana języka angielskiego.

Podstawowe cechy fonetyki amerykańskiej to rotacyzm (wymawianie /r/), występowanie /æ/ tam, gdzie Brytyjczycy wymawiają /ɑː/, i tak słowa after, plant będą w RP wymawiane /ˈɑːftə/, /plɑːnt/, a w amerykańskim angielskim /ˈæːftər/, /plæːnt/, /ɒ/ rekompensowane przez /ɑː/, np. cod, bottle, spot, pocket.

Różnice nazwy części samochodu w amerykańskiej i brytyjskiej angielszczyźnie

Istnieją znaczne różnice w słownictwie amerykańskim i brytyjskim; dotyczą one różnych dziedzin życia, zwłaszcza tych, które rozwinęły się stosunkowo niedawno, np. motoryzacja[45].

Istnieje kilka różnic w pisowni wyrazów o specyficznych cechach, takich jak końcówka[46]:

Wyrazy zakończone w brytyjskim języku na –our , w amerykańskim kończą się na –or : parlor , color .

, w amerykańskim kończą się na : , . Wyrazy zapożyczone z łaciny, mające w temacie ae i oe , w pisowni amerykańskiej pisane są przez e : anemia , fetus , edema , estrogen .

i , w pisowni amerykańskiej pisane są przez : , , , . Wyrazy z podwójnym l mają tendencją do jego „gubienia” w amerykańskiej wersji języka: councilor , chili , luibelous , hosteler , marvelous .

mają tendencją do jego „gubienia” w amerykańskiej wersji języka: , , , , . Słowa zakończone w brytyjskim na –ence , zmieniają końcówkę na –ense : pretense , defense .

, zmieniają końcówkę na : , . Brytyjskie –ise w języku amerykańskim pisane jest –ize: recognize.

Australijska odmiana języka angielskiego [ edytuj | edytuj kod ]

Główny artykuł: Australijska odmiana języka angielskiego.

Istnieją trzy rodzaje akcentu australijskiego: broad, general i cultivated[47]. Broad to kontinuum akcentów lokalnych, cultivated przypomina akcenty brytyjskie i jest ich naśladownictwem, wreszcie general to wariant pośredni między obydwoma wersjami i jest najczęściej używany[47]. Akcent broad ma tendencje przesuwania samogłosek do pozycji frontowej, w stronę /i/, /e/ i /æ/, podczas gdy pozostałe akcenty preferują wymowę tylną[48].

Odmiana australijska opiera się w głównej mierze na standardowej angielszczyźnie brytyjskiej, ze znacznymi naleciałościami amerykańskiej odmiany tego języka, pewnymi elementami zapożyczonymi z języków europejskich oraz nielicznymi słowami zapożyczonymi z języków aborygeńskich. Zapożyczeniem z języków aborygeńskich są słowa takie jak: „kangaroo”, czy „boomerang” (bumerang)[49].

Wpływ na język polski [ edytuj | edytuj kod ]

Z języka angielskiego do polskiego przechodzi duża liczba wyrazów (anglicyzmów). Są to przeważnie terminy naukowo-techniczne, głównie o źródłosłowie grecko-łacińskim (np. akronim „laser” itp.), a także określenia związane z kulturą masową (np. „baseball”, „jazz”, „football”)[50].

Przyjęły się też pewne angielskie wyrażenia potoczne i wykrzykniki, jak np. „OK”, „sorry”, „oops”, „wow”. Zaobserwować można też zmianę sposobu wymawiania zapożyczeń z innych języków na rzecz ich wymowy w jęz. ang., np.: „image” czy „quiz”.

Wpływ języka polskiego [ edytuj | edytuj kod ]

Przykładem wpływu języka polskiego na język angielski jest pisownia przymiotnika i rzeczownika narodowego «Czech» (Czech, czeski) tudzież «Czechoslovakia» (Czechosłowacja).

Kiedy używamy dużych liter w języku angieskim

W języku angielskim, podobnie jak w polskim, wielkich liter używa się przede wszystkim do oznaczania nazw własnych. Zakres ich użycia jest jednak znacznie szerszy. Nawiasem mówiąc, jest to powodem częstych błędów językowych w polszczyźnie – przenosząc do języka ojczystego angielskie zwyczaje, nadużywamy wielkich liter, np. w nazwach programów telewizyjnych, tytułach i stanowiskach.

Oto najważniejsze zasady kiedy używamy dużych liter w języku angielskim, które różnią się od zasad poprawnej polszczyzny:

Zaimek osobowy ”I” w języku angielskim piszemy zawsze wielką literą. Nigdy jednak, nawet ze względów grzecznościowych, nie użyjemy wielkich liter w zaimkach ”you”, ”your”, ”yours”.

Przymiotniki, podobnie jak w polskim, piszemy małą literą, jest jednak wyjątek. Wielką literą zapisujemy wyrazy pochodne od nazw własnych, na przykład nazwy języków – English, German, Spanish.

Nazwy religii i grup wyznaniowych w języku angielskim piszemy wielką literą: Christianity, Buddhism, Catholicism.

Tytuły urzędowe, naukowe i polityczne, takie jak Mr, Dr, President, Chairman, Governor, King, piszemy wielką literą, jeżeli używamy ich razem z nazwiskiem. Jeżeli jednak tytuł występuje po nazwisku, jest pisany małą literą.

Przykład:

In 1509 eighteen-year-old prince became King Henry VIII

ale

Henry VIII, king of England, was married six times.

Nazwy dni tygodnia piszemy wielkimi literami: Monday, Tuesday, Wednesday, Thursday, Friday, Saturday, Sunday.

Podobnie zapisujemy nazwy miesięcy: January, February, March, April, May, June, July, August, September, October, November, December.

W tytułach książek, filmów i tym podobnych dzieł wszystkie słowa z wyjątkiem spójników i przedimków są pisane wielkimi literami, np. ”The Bold and the Beautiful”, ”Gone with the Wind”. Taką zasadę podaje np. słownik Oxford Dictionary. Ciekawostką jest jednak fakt, że Library of Congress, amerykańska Biblioteka Kongresu z siedzibą w Waszyngtonie, będąca największą biblioteką narodową na świecie, zapisuje tytuły książek małymi literami – dokładnie tak, jak w języku polskim.

Okresy dziejowe i nazwy wydarzeń historycznych piszemy wielkimi literami: Second World War, Bronze Age, Middle Ages, Industrial Revolution.

Od wielkich liter zapisujemy angielskie nazwy stanowisk służbowych, np. Brand Manager, Marketing Assistant, HR Director.

Cytowana w zdaniu wypowiedź, poprzedzona przecinkiem, rozpoczyna się wielką literą:

Przykład:

Tom asked, ”What are you doing next weekend?”.

W języku polskim taki cytat poprzedzilibyśmy dwukropkiem lub zamienili na mowę zależną.

Ortografia angielska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ortografia angielska – zestaw konwencji ortograficznych służących do zapisu języka angielskiego. Ortografia angielska ma charakter etymologiczny, dlatego obrazuje w dużej mierze pochodzenie wyrazów i cechuje się znaczną odmiennością od języka ustnego[1]. Specyficzna historia języka, splątana z dziejami kraju wraz z historią ogólnego postępu technicznego i cywilizacyjnego sprawiły, że angielska pisownia odznacza się wieloma nieregularnościami, odstępstwami i wyjątkami. Z uwagi na charakter zapisu trudno jest również sformułować klarowne reguły pisowni.

Zobacz też: Alfabet angielski.

Okres staroangielski [ edytuj | edytuj kod ]

Rękopis poematu Beowulf

Ortografia angielska jest wynikiem trwającego ponad tysiąc lat rozwoju języka angielskiego. Zagadnienie datuje się od momentu, kiedy chrześcijańscy misjonarze zastosowali 23-literowy alfabet dla potrzeb operującego 35 fonemami języka staroangielskiego. Dodano cztery nowe symbole: ash (Æ, æ), wynn (Ƿ, ƿ), eth (Ð, ð), thorn (Þ, þ)[2], choć takie litery jak c i g używane były dla kilku dźwięków. Wprowadzono również kombinacje liter, np. sc, które obecnie jest zapisywane sh. Kilku współczesnych liter nie było w alfabecie: j (zastępowane przez ȝ zwane yogh), v (zapisywane przez f), zaś q, x, z używane były bardzo rzadko[3].

Fragment poematu Beowulf[4]:

„Da se ellengæst earfoðlice

þrage geþolode, se þe in þystrum bad,

þæt he dogora gehwam dream gehyrde

hludne in healle; þær wæs hearpan sweg,

swutol sang scopes. Sægde se þe cuþe 90

frumsceaft fira feorran reccan,

cwæð þæt se Ælmihtiga eorðan worhte,

wlitebeorhtne wang, swa wæter bebugeð,

gesette sigehreþig sunnan ond monan

leoman to leohte landbuendum, 95

ond gefrætwade foldan sceatas

leomum ond leafum, lif eac gesceop

cynna gehwylcum þara ðe cwice hwyrfaþ.”

Okres średnioangielski [ edytuj | edytuj kod ]

Oryginał poematu Pan Gawen i Zielony Rycerz

Po najeździe normandzkim francuscy skrybowie wprowadzili kilka nowych konwencji w zapisie. Dwuznak cw został zastąpiony przez qu, h przez gh w takich słowach jak night czy enough, c przez ch, np. w wyrazie church, u przez ou, np. w wyrazach house, mouse. Rozpoczęto również używanie c przed e oraz i w takich wyrazach jak cell, city. Ponieważ litera u była pisana w podobny sposób jak v, i, m, próbowano ułatwić czytanie zastępując u przez o, w takich wyrazach jak come, love, one, son. W momencie gdy powód zmian przestał istnieć, pisownia ta spowodowała łańcuch wyjątków. Na początku XV w. pisownia angielska była mieszaniną systemu staroangielskiego i francuskiego[5].

Fragment poematu Pan Gawen i Zielony Rycerz[6]:

„Now neȝez þe Nw ȝere, and þe nyȝt passez,

Þe day dryuez to þe derk, as Dryȝtyn biddez;

Bot wylde wederez of þe worlde wakned þeroute,

Clowdes kesten kenly þe colde to þe erþe,

Wyth nyȝe inoghe of þe norþe, þe naked to tene;

Þe snawe snitered ful snart, þat snayped þe wylde.

Þe werbelande wynde wapped fro þe hyȝe,

And drof vche dale ful of dryftes ful grete.

Þe leude lystened ful wel þat leȝ in his bedde,

Þaȝ he lowkez his liddez, ful lyttel he slepes;”

Okres nowożytny [ edytuj | edytuj kod ]

Następne komplikacje pojawiły się wraz z nadejściem druku. Wielu drukarzy przybywało z Europy i wprowadziło normy istniejące na kontynencie. Na początku justowanie linii odbywało się częściej przez skracanie i wydłużanie słów niż przez manipulowanie rozstawem wyrazów. Stąd powstały różne wariacje w przypadku końcowego e. Drukowanie wprowadziło również porządek do ortografii, która była odmienna w różnych rękopisach. Pewien standard osiągnął William Caxton, jeden z londyńskich drukarzy i wkrótce stał się on normą[7]. Pojawiło się pojęcie normy ortograficznej[5].

Od tego momentu pisownia angielska się ustabilizowała, jednak zmiany w wymowie posuwały się dalej. Wprowadzenie standardów Caxtona zbiegło się w czasie z wielką przesuwką samogłoskową. Językoznawcy, np. Crystal, zakładają, że jeśli epoka słowa drukowanego nastąpiłaby sto lat później (lub odpowiednio przesuwka samogłoskowa sto lat wcześniej), system angielskiej ortografii byłby o wiele bardziej regularny. Obecnie sposób pisania samogłosek obrazuje ich wymowę w epoce Geoffreya Chaucera. Na przykład słowo name jest zapisywane przez a ponieważ w języku średnioangielskim wymawiane było przez /ɑː/, tak jak w wyrazie calm. Drukarze zignorowali zmianę w /eɪ/, która nastąpiła w XV w. Ten sam sposób rozumowania wyjaśnia wiele „niemych” liter we współczesnej angielszczyźnie, np. w wyrazach knee, knight czy time, których zanik nastąpił po wprowadzeniu druku[8].

Inny rodzaj komplikacji pojawił się, kiedy uczeni szesnastowieczni próbowali wprowadzić do angielskiej pisowni elementy historii języka, nie mogąc pogodzić się ze zmianami, które nastąpiły w wyniku rozwoju druku[9]. I tak b w wyrazie debt pojawiło się wprowadzone przez tych, którzy chcieli podkreślić, że słowo pochodzi od łacińskiego debitum. b dodano również do doubt (łac. dubitare), w wyrazie reign pojawiło się g (łac. regno), a wyraz island wzbogacono o s na wzór łacińskiego słowa insula, mimo że wyraz jest w istocie staroangielski[10]. Nie wszystkie z tych zmian weszły do standardu pisowni, jednak te już wprowadzone przyczyniły się do nieregularności i niekoniecznie były zrozumiałe, jako że znajomość łaciny zanikała. I choć próby uporządkowania ortografii przyniosły wiele korzystnych zmian, zwiększyły również liczbę nieregularności, np. gh w takich wyrazach jak light i night[10]. W okresie tym pojawili się reformatorzy ortografii, np. John Hart, który wydał w r. 1569 dzieło pt. Ortographie i zaprezentował nowy system zapisu języka. Podobne próby były coraz liczniejsze, np. William Bullokar opublikował Booke at large, for the Ammendment of Ortographie for English Speech. Zaproponował on alfabet składający się z 37 liter, w którym do tradycyjnych form dodał znaki diakrytyczne[9].

W XVI i XVII w. do języka angielskiego wprowadzono wiele nowych słów z takich języków jak: włoski, portugalski, hiszpański i francuski. Wiązało się to z coraz większymi nieregularnościami i wyjątkami, np. bizarre, brusque, caustic, cocoa, epitome, gazette, grotto, idiosyncrasy. Mimo fali krytyki, zwłaszcza w epoce wiktoriańskiej, oryginalna pisownia została zachowana bądź tylko nieco zmodyfikowana[11].

Reguły pisowni [ edytuj | edytuj kod ]

W języku, który używa 26 liter dla zapisania ponad 40 fonemów nie istnieje kryterium ilościowe jeden dźwięk – jedna litera, co odpowiada systemowi ortografii fonetycznej (dokładnemu zapisowi wymowy), zresztą język angielski nigdy nie miał w tym sensie ortografii fonetycznej. Normy musiały się pojawić w momencie wprowadzenia dwuznaków, czyli zapisu jednego dźwięku za pomocą dwóch znaków graficznych. W języku angielskim ten rodzaj konwencji pojawia się bardzo często, np. zapisywanie /ʃ/ w postaci sh, jak w wyrazie shoe czy /ŋ/ dla ng, np. w wyrazie tongue. Trudniej jest ustalić reguły dla e, które wydłuża poprzedzającą je samogłoskę (rate i rat). Mimo iż obie samogłoski są w dość niespotykany sposób rozdzielone przez spółgłoskę, zasada istnieje jako że wydłużenie zaznacza się w ten sposób w wielu wyrazach[12].

Regularność zakłada istnienie reguły, która obejmowała będzie maksymalną liczbę słów. Reguła dla 500 wyrazów ma prawo bytu, dla 5 wyrazów nie, jednak istnieją również wartości pośrednie, które sprawiają, że trudno ustalić, które zasady można nazwać regularnościami. Szacuje się[12], że około trzech procent wyrazów angielskich w powszechnym użyciu (według innych szacunków 500 słów) jest do tego stopnia nieregularnych, że ich pisowni należy nauczyć się na pamięć, a ok. 80% słów stosuje się do ogólnych reguł. Pozostawia to 15% słów o wątpliwej regularności pisowni[12].

Jedna z najbardziej znanych reguł pisowni „i występuje przed e z wyjątkiem pozycji po c” została ustalona jako zasada mnemotechniczna, w oryginalnym brzmieniu i before e except after c, mająca pomóc w pisowni takich wyrazów jak deceive, conceit i rzadkich wyrazów typu orcein, choć istnieje o wiele więcej wyrazów, gdzie po c następuje ie niż ei: ancient, conscience, juicer, a także beige, codeine, leisure, seize, weird. Wyjątków tych jest ponad 100[12].

Próby reformy ortografii [ edytuj | edytuj kod ]

Próby zreformowania ortografii angielskiej są ponawiane nieustannie od XVI wieku. Można je podzielić na następujące grupy[13]:

standaryzacja, polegająca na wypracowaniu całego standardu opartego na już istniejących literach

fonotypia czyli zapis uwzględniający wymowę, postulowano wprowadzenie nowych liter lub dwuznaków

zmiana wszystkich liter na inne

regularyzacja mająca na celu wprowadzenie konsekwencji w działaniu i używaniu reguł, np. likwidacja niemego e.

Argumentem za wprowadzeniem zmian była najczęściej łatwość przyswajania nowej pisowni, zwłaszcza przez dzieci, poza tym podnoszono sprawę ergonomii: mniej liter zaoszczędziłoby czas i zredukowało koszty produkcji. Jednak nigdy nie osiągnięto konsensu w sprawie kierunku zmian[13].

Jednym z reformatorów angielskiej pisowni był Isaac Pitman, wynalazca nowoczesnej stenografii. Proponował on system, który nazwał fonotypią; Oto treść hymnu brytyjskiego napisanego tą metodą[13]:

„God sev our greʃəs Kwin

loŋ liv our nobel Kwin

God sev de Kwin

Sev her viktoriəs

hapi and gloriəs

loŋ tu ren over əa

God sev de Kwin”

W 1908 roku w Londynie zawiązało się towarzystwo The Simplified Spelling Society mające za zadanie promować zmianę ortografii brytyjskiej. Opracowało ono projekt zwany „New Spelling”, który rozszerzył używanie dwuznaków. Oto próba nowej ortografii w dwóch wersjach z różnych epok[13]:

„Menshond abuv wos the revyzed orthografi kauld Nue Spelling, wich wos sed to be “moderatli strikt” in uezing egzisting leters, combined with the so-kauld dygrafik prinsipl, to reprezent the sound of the langwej. Inishali developt by dhe Sosyeti in 1910, the sistem is shoen in this paragraph in its moest resent vershun as publisht in New Spelling 90.

Dhis paragraf and dhe nekst uez dhe preevyus vueshon of NS publisht on 1948. Dhis vurshon iz much strikter in traking dhe soundz ov dhe langgwej and its ues ov dh for dhe voist th iz a noetabl feetuer.”

Celowa niekonwencjonalność pisowni [ edytuj | edytuj kod ]

Celowe odstępstwo od pisowni dla celów komercyjnych

W XX w. dla celów komercyjnych zaczęto stosować odstępstwa od konwencjonalnej pisowni jako element znaku firmowego bądź kampanii reklamowej. Motywacją dla odstępstwa jest zazwyczaj otrzymanie jednoznacznej, identyfikowalnej nazwy produktu, który nie byłby mylony z nazwami pospolitymi. W przypadku sloganów reklamowych odstępstwo pomaga w zapamiętywaniu, np. w przypadku hasła reklamowego Heinza Heinz meanz beanz. Przeciwnicy tego typu rozwiązań wskazują na niepotrzebny bałagan, utrudniający zwłaszcza dzieciom naukę normatywnej pisowni[10]. Odejście od norm pisowni nie jest wyłącznie domeną działań marketingowych, jest często spotykane w literaturze, często przez różnicę w pisowni oddaje się odrębność regionalną[14]. Niektóre słowa uzyskały nawet status „odchyłu standardowego”, głównie jako akceptowany sposób zapisywania form potocznych, np. gotchya (got you!), pochodzące od tytułu programu telewizyjnego, a także tytułu w gazecie The Sun, oznajmiającego zatopienie okrętu podczas wojny falklandzkiej. Inne tego typu wyrazy to innit? (nieformalna wymowa końcówki pytającej isn’t it?), wot w znaczeniu what mające oznaczać brak wykształcenia osoby, której tę pisownię się przypisuje[12].

Jak pisać po angielsku? Cztery praktyczne wskazówki

Pierwsza rozmowa w języku angielskim poza salą lekcyjną to nie lada wydarzenie. Nieważne, czy miała miejsce podczas zwiedzania Nowego Jorku śladami bohaterek Seksu w wielkim mieście, czy podczas jazdy taksówką ulicami Londynu – grunt, że Ci się udało! Wkrótce przyjdzie moment, kiedy zechcesz wysłać SMS-a, napisać maila lub podanie o przyjęcie na zagraniczną uczelnię. Zadasz sobie wówczas pytanie, jak pisać po angielsku.

Dlatego zebraliśmy dla Ciebie wskazówki, na co zwracać szczególną uwagę. Mają one charakter praktyczny i uniwersalny, bo odnoszą się do wszystkich rodzajów tekstów. Zaczynamy!

Wskazówka 1: Nadaj tekstowi strukturę treściową i formalną

Nim zaczniesz z pasją zapisywać pierwsze zdania, ważne, by zdać sobie sprawę, dlaczego i po co piszesz dany tekst. Streść swój cel w jednym zdaniu, sygnalizując również metodę i temat. To pomoże Ci nie tylko w nadaniu tekstowi struktury, lecz od samego początku przykuje uwagę czytelnika.

Używaj mocnych, wyrazistych fraz, jak solve a problem, jeśli Twój tekst ma przyczynić się do rozwiązania jakiegoś problemu, explore an idea, jeśli chcesz rozwinąć dany temat oraz make an argument, jeśli chcesz kogoś przekonać do swojego stanowiska. I już masz wprowadzenie – a raczej introduction!

Najważniejsze argumenty możesz wyłożyć w main part, czyli centralnej części tekstu. Tutaj będą pomocne wcześniejsze notatki, ustalające temat tekstu i kolejność poszczególnych punktów. Zazwyczaj zaczynamy od najmocniejszego argumentu i najpilniejszej informacji. Zakończenie tekstu to conclusion, w którym krótko podsumowujesz najistotniejsze punkty. Jeśli piszesz list lub osobistą wiadomość, możesz zakończyć formułą Kind regards lub Best wishes i dopisać swoje imię i nazwisko.

Wskazówka 2: Niech twoje zdania tworzą logiczny łańcuch myślowy

Dobrze napisany tekst odznacza się tym, że poszczególne myśli łączą się w logiczny i łatwy do prześledzenia łańcuch myślowy, szczególnie w main part. To ważne, ponieważ czytelnika należy prowadzić przez tekst, w przeciwnym razie będzie zdezorientowany.

W angielskim jest sporo adverbial phrases (czyli zwrotów mających dokładniej naświetlić przedstawianą materię), których możesz używać przy przechodzeniu do kolejnego punktu. Adverbial phrases to wygodny sposób na rozpoczynanie nowych zdań.

Możesz na przykład zacząć zdanie od to begin with, po czym krótko sformułować swój argument. Jeśli następnie na poparcie swoich argumentów przywołujesz przykłady, najlepiej je ponumerować, czyli po prostu dodać przed każdym z nich first, second, third i tak dalej. Jeśli Twój tekst nabiera charakteru sprawozdania, najlepiej zacząć od to regard with. Zawsze możesz też wpleść uwagę na marginesie lub dygresję, używając zwrotu considering.

Do zwrócenia uwagi czytelnika na to, że jedno wynika z drugiego, doskonale nadaje się therefore. Formułowanie wniosku możesz zacząć również od hence. Jeśli już kończysz myśl, lecz chcesz wprowadzić jeszcze wątek dodatkowy, dobrym rozwiązaniem będzie użycie additionaly. Jeśli jednak nowa myśl stanowi przeciwieństwo poprzedniej lub kłóci się z dotychczasowymi wnioskami, warto to zasygnalizować zwrotem on the contrary. Możliwe, że podczas pisania chcesz zaznaczyć swój dystans do już zapisanych treści i nadać tekstowi nowy kierunek. W takim wypadku dobrym rozwiązaniem są nevertheless i however.

W zdaniu kończącym tekst warto wyraźnie podkreślić ostateczny wniosek takimi zwrotami jak finally lub in conclusion.

Wskazówka 3: Zwracaj uwagę na precyzyjny dobór słów i jednolity styl

Jeśli weźmiesz sobie do serca nasze dotychczasowe wskazówki, jesteś na dobrej drodze. Ale co zrobić, by znaleźć się na najlepszej drodze? To już kwestia stylu! Dwie najważniejsze zasady, o których należy pamiętać przez cały czas, to precyzja i konsekwencja.

Precyzja oznacza znalezienie trafnego słowa na to co, chcesz wyrazić. Nie chodzi tylko o terminy fachowe lub dokładność danej informacji, lecz również o to, by z całej gamy przymiotników wybrać akurat ten najwłaściwszy. Unikaj częstych błędów, jak pomijanie podstawowych informacji i zakładaniu z góry, że czytelnik wie, o czym mowa. Nie staraj się przekazać wszystkiego, co wiesz, bo pogubisz się w nieistotnych detalach.

W konsekwentnym utrzymaniu jednolitego stylu pomoże Ci zastanowienie się od czasu do czasu, kto będzie czytał Twój tekst i jakim tonem chcesz zwracać się do jego odbiorców. Świadomość adresata ułatwi Ci trzymanie się jednego rejestru językowego i zachowanie autorskiej wiarygodności.

Pamiętaj jednak, że co innego dyscyplina, a co innego powtarzanie się; jeśli będziesz zbyt często używać tych samych fraz, tekst stanie się zbyt monotonny, a nawet nudny.

Wystrzegaj się uogólnień. Na przykład takich jak poprzednie zdanie. Dobry styl cechuje się tym, że nie przeskakujesz dowolnie od konkretów do wniosków ogólnych i odwrotnie. Trzymaj się więc właściwego tematu i z rozwagą dobieraj przykłady.

I wreszcie, pamiętaj, że teksty angielskie „wolą” stronę czynną od biernej. Decydując się na stronę czynną, podkreślasz, kto jest wykonawcą danej czynności i sprawiasz, że język jest żywy i inspirujący.

Wskazówka 4: Zaznacz, co jest Twoją własną myślą, a co własnością intelektualną innych osób

Po postawieniu kropki przy ostatnim zdaniu możesz wreszcie z dumą przyjrzeć się owocowi swojej pracy. Warto przy tym zwrócić uwagę, czy udało Ci się podkreślić, które przemyślenia i opinie są Twoimi własnymi. A także, czy z tekstu jasno wynika, co jest własnością intelektualną innych osób. Ważną praktyką jest podawanie źródeł, ponieważ umiejscawia Twoje stanowisko w większej debacie i jest dla Ciebie ochroną przed zarzutami popełnienia plagiatu.

W tekstach pisanych po angielsku do dobrego tonu należy wyraźne podkreślanie własnego stanowiska, na przykład poprzez frazy wprowadzające jak in my opinion, it seems (to me) that lub I think that. Jeśli chcesz odnieść się do tekstów innej osoby, czy to cytując ich fragmenty, czy to opisując je własnymi słowami, należy podać nazwisko autora lub autorki, poprzedzając je krótkim according to lub as debated by.

Podręcznik MLA (Modern Language Association) poinstruuje Cię odnośnie poprawnego podawania źródeł.

Niech nasze cztery wskazówki, jak pisać po angielsku, towarzyszą Ci zawsze podczas pisania naprawdę dobrych, ciekawych i przekonujących tekstów. A jeśli chcesz powtórzyć angielską gramatykę, polecamy poniższe artykuły:

25 zasad ORTOGRAFICZNYCH w języku angielskim, którym można ufać

Nie ma języka, którego ortografia jest idealna. Przez idealna mam na myśli regularna. Przez regularna mam na myśli taką, której jednej głosce odpowiada jeden i tylko jeden sposób zapisu.

Jeśli nie chcesz czytać nudnego, przydługawego wstępniaka, kliknij >>tutaj<<, aby przenieść się do listy zasad Czasem język płata figle i łatwo w nim czytać, ale pisanie nastręcza większe problemy. Takim językiem-figlarzem jest język hiszpański. Wiadomo, że „b” i „v” czyta się tak samo, ale słysząc słowo nie możemy być pewni jak je zapisać – vever czy beber? Bolber czy volver? Podobnie rzecz ma się z akcentami w tym języku. Wiadomo, że tam gdzie jest tylda, czyli kréséczká nad samogłoską, tam pada akcent w tym słowie. Czytanie jest więc proste. Ale zasady, gdzie postawić tyldę zajmują w Gramatyce języka hiszpańskiego z ćwiczeniami Małgorzaty Cybulskiej-Janczew i Jacka Perlina bite 5 stron. Językiem, który podobnież zbliża się do ideału jest fiński. Tak przynajmniej twierdzą panowie Nicolai i Kondrak w swoim artykule o angielskiej ortografii. A z językiem angielskim jak z koniem – jaki jest, każdy widzi. Tak jak angielska wymowa, angielska ortografia bywa hipernieregularna. Dlaczego oni nie mogą pisać tak jak się mówi, tak jak w języku polskim? Ponieważ po pierwsze nawet w języku polskim nie piszemy tak jak mówimy (wtorek czy ftorek, chleb czy chlep, jabłko czy japko), a po drugie historia. Niegdysiejsza ortografia, mimo że nie była tak regularna jak dzisiejsza i nawet William Shakespeare podpisywał się na kilka różnych sposobów jako Shakspe, Shakspeare czy Shakspere, była bliższa brzmieniu języka. Następnie jednak się sformalizowała (jeden wyraz piszemy w jeden sposób!), a potem zaszły daleko idące zmiany w wymowie, jak sławetna wielka przesuwka samogłoskowa. Dotknęła głównie samogłosek długich i jest jedną z głównych przyczyn obecnej rozbieżności pomiędzy wymową i pisownią w angielszczyźnie. Mniejsza o historię, skupmy się na teraźniejszości. Czy istnieją w we współczesnej angielszczyźnie zasady ortograficzne, którym można ufać? Jest kilka takich, którym można ufać bezgranicznie i parę takich, które z reguły są wierne, tylko bardzo rzadko skaczą w bok. Jest też mnóstwo pseudozasad jak “i” before “e” except after “c”, która, jak wykazały badania, nie działa w aż 25% przypadkach. Poniższe zasady działają zawsze lub prawie zawsze. Na początku wyrazu 1. Wszystkie dni tygodnia zaczynają się wielką literą, a kończą -day. Jakby ktoś jeszcze nie zauważył (: 2-6. W odróżnieniu od języka polskiego wielkimi literami piszemy również zawsze: – nazwy miesięcy: January, September, December; – nazwy języków: Polish, Chinese, Swahili; – nazwy wojen: Second World War, Spanish Civil War, the Norman Conquest; – nazwy bitew: Battle of Bizani, Battle of Kelbajar, Battle of Vukovar; – nazwy innych historycznych wydarzeń i okresów (wyłączając wieki i tysiąclecia): the Great ​Depression, the Troubles, the Middle Ages. 7-10. Aby stworzyć negatywne formy niektórych słów, rzeczowników, przymiotników i czasowników, można w angielskim użyć przedrostków takich jak a-, dis-, il-, im-, in-, ir-, non- czy un-. Którego przedrostka dokładnie użyć z jakim słowem, należy niestety zapamiętać, ale istnieje kilka zasad, które ułatwią wybór. Słowa, które kojarzą się z a-, zawsze zaczynają się spółgłoską political → apolitical sexual → asexual theist → atheist. Słowa, które łączą się z il-, zawsze rozpoczynają się na literę „l”: legal → illegal literate → illiterate logical → illogical. Słowa, które tworzą formę negatywną za pomocą im-, zawsze rozpoczynają się „m” lub „p”: mobile → immobile moral → immoral perfect → imperfect. Słowa, które parują się z ir-, zawsze rozpoczynają się na literę „r”: rational → irrational regular → irregular resistible → irresistible. Musisz się jednak mieć na baczności, bowiem nie wszystkie słowa, które rozpoczynająa-, dis-, il-, im-, in-, ir-, non- czy un-, są przeczeniami. Tak samo jak polskie słowo nienawidzić nie jest przeczeniem słowa nawidzić. alike → not like :-/ discuss → not cuss 0_0 universe → not iverse 😐 illuminate → not luminate 🙁 important → not portant :-[ involve → not volve o_O irrigate → not rigate :-O W środku wyrazu 11. W większości angielskich wyrazów po literze “q” musi pojawić się “u”. Wyrazy, które łamią tę zasadę to zapożyczenia z innych języków (burqa, qaddish, qi) lub nazwy własne (Nasdaq, Qantas, Compaq). Ciocia Wikipedia może nawet poczęstować listą wyrazów, które nie stosują się do tej zasady. W większości są to wyrazy, które zobaczysz na oczy raz w życiu. Na tej liście. 12. Wszystkie liczby pomiędzy 21 i 99 są pisane z myślnikiem: twenty-one thirty-two forty-three fifty-four sixty-five seventy-six eighty-seven ninety-eight. Oprócz, naturalnie, liczb okrągłych. Na końcu wyrazu 13. Full jako osobne słowo pisze się przez dwa „l”. Na końcu wyrazów -ful piszemy przez jedno „l”, np. grateful, careful, helpful. 14. Dodając -ly do wyrazów, które kończą się na literę “l”, aby utworzyć przysłówki zachowujemy obie litery. faithful → faithfully hopeful → hopefully special → specially. 15. Zbitki -ck używa się na końcu jednosylabowych wyrazów po krótkiej samogłosce, np. duck, luck, buck. Jeśli przed dźwiękiem /k/ znajduje się inna samogłoska, stosujemy samo „k”, np. bulk, sulk, weak. 16. Dodając -ed do słowa podwajamy ostatnią literę-spółgłoskę, jeśli poprzedzająca ją samogłoska jest krótka, np. grip → gripped cup → cupped wrap → wrapped. 17. Zasada 1:1:1 – jeśli słowo ma 1 sylabę, kończy się na 1 samogłoskę i 1 spółgłoskę, podwaja się tę spółgłoskę (o ile nie jest to „w”, „x” lub „y”), dodając rozmaite końcówki jak -er, -est, -ing czy -en, np. shop → shopper big → bigger fat → fatten shop → shopping. Z tej zasady lubią się wyłamywać Amerykanie, którzy nie podwajają w większości wyrazów litery “l”. 18. Dodając końcówki -ful, -ness, -er, -est, -es do wyrazu, który kończy się na spółgłoskę + „y”, zmienimy „y” na „i”, np. beauty + ful = beautiful happy + ness = happiness happy + ly = happily angry + er = angrier angry + est = angriest apply + es = applies. 19. Czasownik traci “e” na końcu, kiedy dodajemy do niego końcówkę -ing, np. love → loving change → changing come → coming, chyba że jego przedostatnią literą jest „e”, „o” lub „y”, np. see → seeing agree → agreeing canoe → canoeing. 20. Czasownik traci “e” na końcu, kiedy dodajemy do niego końcówę -able, np. use → usable love → lovable write → writable, chyba że jego przedostatnią literą jest “c” lub “g”, np. notice → noticeable manage → manageable bounce → bounceable. 21. Słowa kończące się na sylabę, która brzmi podobnie do polskiego słowa „szal” (special, official, racial) mogą być pisane na dwa sposoby – z -cial lub -tial na końcu. Kiedy używamy -cial, a kiedy -tial? Po samogłosce zwykle piszemy -cial: special, superficial, official. Jest jednak kilka łyżek dziegciu w tej beczce miodu. Są to takie słowa jak financial, commercial czy provincial. Słowa te kończą się -cial, mimo że poprzedzające je litery są spółgłoskami. Wynika to z tego, że słowa źródłowe zaiste kończą się samogłoskami finance → financial commerce → commercial province → provincial. 22. Żeby utworzyć liczbę mnogą rzeczowników kończących się na „y” przed spółgłoską (r, t, b itd.), odetnij „y” i dodaj „ies”. Albo zamień „y” na „i”, a następnie dodaj „es” – na jedno wyjdzie, np. ancestry → ancestries baby → babies party → parties 23. Aby utworzyć liczbę mnogą w wyrazach kończących się na „s”, „sh”, „x”, „z” lub ch trzeba do nich dodać “es”: bus → buses push → pushes blotch → blotches box → boxes spritz → spritzes. Chyba że „ch” wymawiane jest jak /k/, wtedy dodajemy samo „s”. Blotch wymawia się z /tʃ/ na końcu. Istnieje również wiele różnic w pisowni pomiędzy angielskim brytyjskim i angielskim amerykańskim. Tych, które można by określić jako regularne, są dwie: 24. Czasowniki, które w brytyjskim angielskim kończą się -yse, w angielskim amerykańskim zawsze kończą się -yze, np. analyse → analyze breathalyse → breathalyze paralyse → paralyze 25. Słowa zawierające „ae” lub „oe” w brytyjskim angielskim pisze się przez „e” amerykańskim angielskim, np. archaeology → archeology leukaemia → leukemia paediatric → pediatric A jak nauczyć się pisania pozostałych wyrazów w angielszczyźnie? Czytać, czytać, czytać i pisać, pisać, pisać.

Kiedy używamy wielkiej litery w języku angielskim?

Kiedy używamy wielkiej litery w języku angielskim?

Wielkiej litery w języku angielskim używamy inaczej niż w języku polskim. Wiele zasad poprawnego pisania w języku angielskim dość znacząco różni się od zasad w języku polskim. Dlatego warto zapoznać się zwłaszcza z kwestią używania wielkiej litery po angielsku. Kiedy używamy wielkiej litery w języku angielskim?

na początku zdania lub pytania

Używaj wielkiej litery podobnie jak w języku polskim na początku zdania.

They don’t like seafood.

they don’t like seafood.

przy pierwszej literze po kropce

Pierwszą literę po znakach interpunkcyjnych kończących zdanie takich jak: kropka (period), znak zapytania (question mark) czy wykrzyknik (exclamation mark) pisze się wielką literą, gdyż jest początkiem nowego zdania. Tak jak zostało wspomniane w poprzednim punkcie, każde zdanie zaczyna się od wielkiej litery.

Pisownia wielkiej litery – ważne! Pierwsza litera po dwukropku powinna być małą literą! Dwukropek (colon) nie kończy zdania, dlatego nie wymusza wielkiej litery. Jeśli zdanie po dwukropku jest zapisane z dużej litery jest to spowodowane inną zasadą pisowni.

He told us not to call her. We didn’t listen to him.

He told us not to call her. we didn’t listen to him.

We need to buy: tomatoes, oranges, cucumbers.

We need to buy: Tomatoes, oranges, cucumbers.

przy zaimku „ja”

Zaimek „ja = I” jest zawsze pisze się z wielkiej litery. Pozostałe zaimki osobowe pisze się z małej litery, chyba że stoją na początku zdania.

Do you think I can buy that dress?

Do you think i can buy that dress?

He asked me if I knew her.

He asked me if i knew her.

I think it’s a great movie, but she doesn’t agree with me.

I think it’s a great movie, but She doesn’t agree with me.

Dowiedz się więcej o zaimkach po angielsku.

przy pierwszej literze w cytacie, jeśli cytat to pełne zdanie

Jeśli cytujemy pełne zdanie to, wtedy pierwsza litera tego cytatu jest pisana wielką literą – nawet jeśli jest on w środku zdania. Natomiast jeśli cytat nie jest całym zdaniem, wtedy należy pisać go z małej litery.

He said, “Yeah, that’s a great idea!”

He said, “yeah, that’s a great idea!”

Whenever I doubt myself I remember what Winnie the Pooh said: “…remember that you are braver than you believe, stronger than you seem and smarter than you think.”

Whenever I doubt myself I remember what Winnie the Pooh said: “…Remember that you are braver than you believe, stronger than you seem and smarter than you think.”

w skrótowcach

Wszystkie litery w skrótowcach należy zapisać wielkimi literami. Jednak najbardziej powszechnie stosowane skrótowce są często pisane małymi literami. Jest to dopuszczalne, ponieważ skrótowców nie używa się w formalnych pismach.

Call me back, ASAP.

Call me back, asap.

I come from the USA.

I come from the usa.

przy rzeczownikach własnych

W języku angielskim zasady pisowni wielkiej litery dotyczącej dwóch rodzajów rzeczowników: rzeczowników pospolitych (common nouns) i rzeczowników własnych (proper nouns) mówią, że rzeczowniki pospolite piszemy z małej litery, natomiast rzeczowniki własne zaczynają się od dużej litery. Rzeczowniki pospolite to ogólne nazwy miejsc, rzeczy i ludzi. Rzeczowniki własne to nazwy konkretnych miejsc, rzeczy i ludzi. Przykładem tych pierwszych jest słowo “river”, a drugich “Hudson River”.

Where is Adam from?

Where is adam from?

This man is from China.

This man is from china.

We come from a small town called Greenwich.

We come from a small town called greenwich.

Pisownia wielkiej litery – ważne! Nie używamy wielkiej litery przy the przed rzeczownikami własnymi, chyba że jest częścią wyrażenia: The Hague.

używamy wielkiej litery przy imionach i nazwiskach

Tak jak w języku polskim, wielkiej litery używamy przy imionach i nazwiskach.

I heard Tom was going on a trip this weekend.

I heard tom was going on a trip this weekend.

Do you know Tom Smith?

Do you know tom smith?

przy nazwach parków

Nazwy własne parków zaczynają się od wielkiej litery, podczas, gdy nazwy parków nie odnoszące się do konkretnych miejsc takie, jak np. parki narodowe pisze się z małej litery.

Have you been to Central Park?

Have you been to central park?

How do I get to Hyde Park?

How do I get to hyde park?

We want to see some national parks during the summer.

We want to see some National Parks during the summer.

używamy wielkiej litery przy nazwach ulic

Wszystkie nazwy ulic pisze się z wielkiej litery. W języku angielskim słowo „ulica” jest częścią nazwy, dlatego również jest pisane z dużej litery. Ta zasada nie obowiązuje tylko ze słowem ulica ale również: bulwar (boulevard), aleja (avenue) czy plac (square). Natomiast, gdy te słowa nie są częścią nazwy to są pisane z małej litery.

I live on Wall Street.

I live on Wall street.

How do I get to 5th Avenue?

How do I get to 5th avenue?

What’s the name of this street?

What’s the name of this Street?

używamy wielkiej litery przy nazwach budynków i budowli

Nazwy własne budynków i budowli pisze się z wielkiej litery. Zaś jeśli nie są używane w znaczeniu nazwy, a raczej jako słowa ogólnie oznaczające budowlę, to pisze się je z małąej litery.

Have you seen the Empire State Building?

Have you seen the empire state building?

How tall is this building?

How tall is this Building?

The princess was locked in a tower.

The princess was locked in a Tower.

I’ve always wanted to see the Eiffel Tower.

I’ve always wanted to see the eiffel tower.

I really like that white house on the corner of Main and Jarble Street.

I really like that White House on the corner of Main and Jarble Street.

The president lives in the White House.

The president lives in the white house.

This is a very special bridge.

This is a very special Bridge.

The Brooklyn Bridge was built in 1883.

The brooklyn bridge was built in 1883.

przy nazwach języków

W języku angielskim nazwy języków piszemy z wielkiej litery. W języku polskim używamy małej litery.

Do you speak English?

Do you speak english?

Alex doesn’t speak Chinese.

Alex doesn’t speak chinese.

How many people in the world know Spanish?

How many people in the world know spanish?

przy narodowościach

W języku polskim przy narodowościach używamy małej litery, natomiast w języku angielskim używamy wielkiej litery.

I’m French.

I’m french.

She’s Chinese.

She’s chinese.

przy przymiotnikach odnoszących się do regionów i narodowości

Przymiotniki odnoszące się do regionów i narodowości piszemy wielką literą. Jeśli regiony używamy w znaczeniu kierunku, wtedy piszemy je z małej litery.

This is a German car.

This is a german car.

The best wine is French wine.

The best wine is french wine.

The East Coast is sunny today.

The east coast is sunny today.

Los Angeles is east of New York.

Los Angeles is East of New York.

używamy wielkiej litery przy nazwach geograficznych

Nazwy geograficzne, które są rzeczownikami własnymi zaczynają się od wielkiej litery w języku angielskim. Terminy oznaczające ogólne nazwy geograficzne są pisane z małej litery, chyba że są częścią nazwy własnej.

Have you ever been to Australia?

Have you ever been to australia?

Is Mount Everest the highest mountain on Earth?

Is mount everest the highest mountain on Earth?

How big is the Gobi Desert?

How big is the gobi desert?

Pisownia wielkiej litery – ważne! W liczbie mnogiej nazw geograficznych ogólne terminy geograficzne piszemy małą literą. Have you ever been to the Gobi or Taklamakan deserts? Have you ever been to the Gobi or Taklamakan Deserts? Wyjątek stanowi nazwa geograficzna, która w nazwie własnej ma liczbę mnogą. Do gray wolves live in the Rocky Mountains? Do gray wolves live in the Rocky mountains?

używamy wielkiej litery przy nazwach rzek, oceanów, mórz, jezior

Wielką literą piszemy wszelkie nazwy własne zbiorników wodnych. Zasada obowiązuje tylko wtedy, kiedy rzeczowniki oznaczające obszary wodne są częścią rzeczowników własnych. Osobno, ogólne nazwy zbiorników wodnych pisze się z małej litery.

We’re going to see Niagara Falls this weekend.

We’re going to see niagara falls this weekend.

The water cascading down from the waterfall was so noisy I couldn’t hear my thoughts!

The water cascading down from the Waterfall was so noisy I couldn’t hear my thoughts!

Is this the Atlantic Ocean or the Pacific Ocean?

Is this the atlantic ocean or the pacific ocean?

What is the smallest ocean in the world?

What is the smallest Ocean in the world?

The Missouri River is the longest river in the United States.

The missouri river is the longest river in the United States.

The river’s current is very strong in this place!

The River’s current is very strong in this place!

przy nazwach stanów w USA

Wszystkie nazwy stanów pisze się z dużej litery. Nazwy skrócone stanów również pisze się wielkimi literami. Niektóre stany mają w nazwie kierunki, które także są pisane z wielkiej litery.

They both live in North Dakota.

They both live in north Dakota.

We’re moving to Massachusetts next week.

We’re moving to massachusetts next week.

Are you from Texas?

Are you from texas?

Which state name is abbreviated to MD?

Which state name is abbreviated to md?

używamy wielkiej litery przy nazwach państw

Tak jak w Polsce, nazwy państw w języku angielskim zawsze pisze się z wielkiej litery. Różnica pojawia się przy tworzeniu przymiotników od nazw państw – w języku angielskim te przymiotniki są pisane z dużej litery.

I live in Canada.

I live in canada.

They come from Guatemala.

They come from guatemala.

We’re flying to Egypt tomorrow.

We’re flying to egypt tomorrow.

Are you a fan of Indian food?

Are you a fan of an indian food?

używamy wielkiej litery przy nazwach kontynentów

W języku angielskim wszystkie nazwy kontynentów są pisane z wielkiej litery. Przymiotniki utworzone z nazw kontynentów również są pisane wielką literą.

I’ve always wanted to go to Asia.

I’ve always wanted to go to asia.

Have you ever been to Europe?

Have you ever been to europe?

This bird can be found only in North America.

This bird can be found only in north america.

Is Turkey an European country?

Is Turkey an european country?

używamy wielkiej litery przy nazwach świąt

Święta religijne oraz świeckie są pisane dużą literą. Często spotykane w nazwach świąt słowa takie, jak dzień (day) czy wigilia (eve) choć pisane oddzielnie są częścią nazwy święta więc są pisane wielką literą. Religijne sezony świąteczne są pisane przez wielką literę. Skrócone nazwy świąt też należy pisać z dużej litery.

I’ll be at my parent’s house on Christmas Day.

I’ll be at my parent’s house on christmas day.

Do you celebrate Thanksgiving?

Do you celebrate thanksgiving?

When does Lent begin?

When does lent begin?

I always go to a party on New Year’s.

I always go to a party on new year’s.

używamy wielkiej litery przy dniach tygodnia

W odróżnieniu od języka polskiego, w języku angielskim dni tygodnia są pisane wielką literą. Język angielski klasyfikuje je jako rzeczowniki własne, a więc poprawna pisownia jest przez dużą literę.

I’ll see you on Monday.

I’ll see you on monday.

What are you doing on Wednesday?

What are you doing on wednesday?

Let’s meet on Friday.

Let’s meet on friday.

Sprawdź nasz wpis o dniach tygodnia po angielsku.

używamy wielkiej litery przy miesiącach

Tak samo jak dni tygodnia, miesiące w języku angielskim pisane są wielką literą. Natomiast sezony pisane są małą literą.

School starts in September.

School starts in september.

It’ll still be cold in March.

It’ll still be cold in march.

What’s the weather like in Vietnam in May?

What’s the weather like in Vietnam in may?

April is in the spring.

April is in Spring.

przy tytułach książek, filmów, wierszy, piosenek

Inaczej niż w języku polskim, gdzie tylko pierwsze słowo zaczyna się od dużej litery – w języku angielskim większość słów w tytule jest pisana wielką literą. Pierwsze i ostatnie słowo tytułu zaczyna się od dużej litery. Ponadto rzeczowniki (nouns), czasowniki (verbs), przymiotniki (adjectives) i przysłówki (adverbs) są pisane z wielkiej litery. Natomiast przyimki (prepositions), przedimki (articles) i spójniki (conjunctions) są pisane małą literą – tutaj wyjątek stanowi położenie w zdaniu – jeśli któreś z tych części mowy jest pierwszym lub ostatnim słowem tytułu, to wtedy jest zapisane dużą literą.

Have you watched “The Lord of the Rings”?

Have you watched “The lord of the rings”?

“The Great Gatsby” is one of my favorite books.

“The great gatsby” is one of my favorite books.

Have you read “War and Peace” by Leo Tolstoy?

Have you read “war and peace” by Leo Tolstoy?

przy znanych okresach w historii

Nazwy konkretnych okresów i wydarzeń w historii są pisane z dużej litery. Ogólne nazwy okresów i wydarzeń oraz nazwy wieków są pisane z małej litery.

What happened during the Industrial Revolution?

What happened during the industrial revolution?

Did you take part in the revolution?

Did you take part in the Revolution?

Do you remember what caused the Great Depression?

Do you remember what caused the great depression?

I was born in the twentieth century.

I was born in the Twentieth Century.

używamy wielkiej litery przy nazwach firm

Typowo nazwy firm, marek oraz produktów są pisane wielką literą. Wyjątkami są nazwy, które specjalnie mają ustaloną inną pisownię.

He works for Amazon.

He works for amazon.

A good example of an international corporation is Apple.

A good example of an international corporation is apple.

The iPod is a good example of an exception from this rule.

The Ipod is a good example of an exception from this rule.

przy nazwach instytucji i organizacji

Wszystkie pierwsze litery słów w nazwach instytucji i organizacji są pisane wielką literą.

What does the United Nations do?

What does the united nations do?

Have you ever donated money to the Red Cross?

Have you ever donated money to the Red cross?

używamy wielkiej litery przy nazwach planet

Wszystkie nazwy planet są nazwami własnymi, a więc pisze się je z wielkiej litery.

Pisownia wielkiej litery – ważne! Ziemia (Earth) jako nazwa planety jest pisana dużą literą, ale gdy słowo ziemia (earth) jest użyte w znaczeniu gleba (soil) to, wtedy jest pisane z małej litery. Gdy mamy na myśli nasze słońce (The Sun) i nasz księżyc (The Moon) to, wtedy używamy wielkiej litery. Natomiast, gdy mówimy ogólnie o ciałach niebieskich (celestial bodies)jakimi są księżyc i słońce to, wtedy używamy małej litery.

Apparently, women are from Venus and men are from Mars.

Apparently, women are from venus and men are from mars.

How many moons does the Earth have?

How many moons does the earth have?

przy terminach religijnych

W języku angielskim wielką literą pisze się nazwy religii (religion), imiona postaci religijnych i bogów (religious figures and deities) oraz święte teksty (holy texts). Przymiotniki i czasowniki pochodzące od nazw religii oraz teologiczne pojęcia (theological concepts) również pisze się wielką literą, chyba że nie są użyte w znaczeniu religijnym – w takim wypadku są pisane z małej litery.

Are you Catholic Christian?

Are you catholic christian?

The Flood lasted for 40 days.

The flood lasted for 40 days.

I forgot to turn off the water so I had to deal with a flood in my kitchen.

I forgot to turn off the water so I had to deal with a Flood in my kitchen.

przy tytułach przed imionami

Tytuły, które pojawiają się przed imionami pisze się z wielkiej litery, a te które występują po lub zamiast imienia pisze się małą literą. Skrócone nazwy tytułów przed imionami również pisze się wielką literą. Stanowiska pracy i nazwy zawodów są pisane małą literą.

The president is currently unavailable.

The President is currently unavailable.

I heard President Barack Obama was coming to Europe this month.

I heard president Barack Obama was coming to Europe this month.

Samuel Langhorne Clemens is the real name of the writer Mark Twain.

Samuel Langhorne Clemens is the real name of the Writer Mark Twain.

przy przezwiskach

Przezwiska wchodzą w rolę imion, a więc pisze się je wielką literą.

We started calling David “Mad Dog” in high school. I don’t remember why now.

We started calling David “mad dog” in high school. I don’t remember why now.

przy stylach w sztuce

Gatunki sztuki (art movements) pisze się wielką literą, gdy ich nazwy pochodzą od rzeczowników własnych oraz gdy trzeba je odróżnić od takich samych słów używanych w ogólnym znaczeniu.

This church represents Romanesque architecture.

This church represents romanesque architecture.

When did Impressionism begin?

When did the impressionism began?

używamy wielkiej litery przy nazwach łodzi i pociągów

I’ve always wanted to travel on the Orient Express.

I’ve always wanted to travel on the orient express.

Apparently, my great grandfather was on the Titanic.

Apparently, my great grandfather was on the titanic.

Słownik polsko-angielski Diki

język (zestaw instrukcji do programowania komputera)

(Jeżeli jesteś informatykiem, musisz znać język programowania komputerów.)

If you are an IT specialist, you have to know the computer programming language.

키워드에 대한 정보 jak się pisze język angielski

다음은 Bing에서 jak się pisze język angielski 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.

이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!

사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 Przedimki A, AN, THE – jak ich używać

• 동영상
• 공유
• 카메라폰
• 동영상폰
• 무료
• 올리기

Przedimki #A, #AN, #THE #- #jak #ich #używać

---

YouTube에서 jak się pisze język angielski 주제의 다른 동영상 보기

주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 Przedimki A, AN, THE – jak ich używać | jak się pisze język angielski, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.