당신은 주제를 찾고 있습니까 “otępienie czołowo skroniowe forum – Otępienie czołowo-skroniowe“? 다음 카테고리의 웹사이트 https://ppa.charoenmotorcycles.com 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: https://ppa.charoenmotorcycles.com/blog/. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 Magdalena Leszko 이(가) 작성한 기사에는 조회수 3,250회 및 좋아요 74개 개의 좋아요가 있습니다.
otępienie czołowo skroniowe forum 주제에 대한 동영상 보기
여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!
d여기에서 Otępienie czołowo-skroniowe – otępienie czołowo skroniowe forum 주제에 대한 세부정보를 참조하세요
Otępienie czołowo-skroniowe to określenie, które obejmuje grupę zaburzeń, których przyczyną jest postępujące i nieodwracalne uszkodzenie płatów czołowych i przednich części płatów skroniowych. Jest to choroba neurodegeneracyjna, która dotyczy najczęściej osób pomiędzy 45 a 65 rokiem życia. Pierwszymi objawami mogą być zmiany osobowości i zaburzenia mowy.
Film dokumentalny \”Looks Like Laury, Sounds Like Laury\”: https://vimeo.com/ondemand/laury
Instagram: https://www.instagram.com/drmleszko/
LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/mleszko/
Kontakt: [email protected]
otępienie czołowo skroniowe forum 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.
Otępienie czołowo-skroniowe – ForumMedyczne.edu.pl
Wyróżnia się kilka wariantów omawianej choroby. Główną postacią otępienia jest choroba Picka, która charakteryzuje się postępującym zaburzeniem …
Source: forummedyczne.edu.pl
Date Published: 5/23/2022
View: 5425
Zespół otępienny – Czasopismo logopedyczne Forum Logopedy
Otępienie czołowo-skroniowe (5–10%) Ze względu na lokalizację zmian dominują zaburzenia osobowości i zachowania (zaburzenia krytycyzmu,
Source: forumlogopedy.pl
Date Published: 3/23/2022
View: 7239
Jak rozpoznać otępienie czołowo-skroniowe? Leczenie …
Powstaje wskutek zmian zanikowych w obszarze płatów czołowych i przednich części płatów skroniowych mózgu. Otępienie czołowo-skroniowe objawia …
Source: zdrowie.gazeta.pl
Date Published: 7/29/2022
View: 7285
Chorobliwy brak słów – Charaktery – magazyn psychologiczny
W efekcie specyficzne objawy otępienia czołowo-skroniowego uważane były za mniej typowe objawy choroby Alzheimera. Sam przed laty – będąc na stażu i obserwując …
Source: charaktery.eu
Date Published: 10/11/2021
View: 9092
SLA z otępieniem czołowo-skroniowym
Welcome to Stwardnienie Boczne Zanikowe – forum. Zaloguj się · Rejestracja. Całe Forum, Ten wątek, To forum …
Source: mnd.pl
Date Published: 11/13/2022
View: 8900
Forum Otępienie czołowo-skroniowe – otępinie … – Zdronet.pl
Otępienie czołowo skroniowe należy do grupy chorób w której dominującym objawem jest otępienie – zaburzenie funkcji poznawczych.
Source: www.zdronet.pl
Date Published: 3/16/2022
View: 7313
주제와 관련된 이미지 otępienie czołowo skroniowe forum
주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 Otępienie czołowo-skroniowe. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.
주제에 대한 기사 평가 otępienie czołowo skroniowe forum
- Author: Magdalena Leszko
- Views: 조회수 3,250회
- Likes: 좋아요 74개
- Date Published: 2021. 4. 2.
- Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=b65cgGVgke8
Co to jest otępienie czołowo skroniowe?
Otępienie czołowo–skroniowe to choroba, w której dochodzi do powstania zmian zanikowych w obrębie płatów czołowych oraz przednich części płatów skroniowych mózgu.
Co powoduje otępienie?
Otępienie (demencja) wynika z uszkodzeń mózgu, które mogą być spowodowane wieloma chorobami neurodegeneracyjnymi, prowadzącymi w efekcie do zwyrodnienia tkanki nerwowej.
Co to jest zespół otępienny?
„zespół otępienny to zespół objawów wywołany chorobą mózgu, zwykle przewlekłą lub o postępującym przebiegu, charakteryzujący się klinicznie licznymi zaburzeniami wyższych funkcji korowych, takich jak pamięć, myślenie, orientacja, rozumienie, liczenie, zdolność do uczenia się, język i ocena.
Jakie są objawy uszkodzenia płata czołowego?
- problemy z mówieniem,
- trudności w koordynacji ruchowej,
- utrata umiejętności planowania i trzymania się ustalonych planów,
- problemy z koncentracją,
- zmiany osobowości.
Jak powstrzymać zanik kory mózgowej?
Wysokie dawki witamin z grupy B mogą o połowę zmniejszać patologiczne kurczenie się mózgu u starszych osób, które często poprzedza demencję i chorobę Alzheimera – informuje pismo Public Library of Science One.
Czy otępienie można wyleczyć?
Otępienie jest chorobą nieuleczalną i przewlekle postępującą, jego całkowite wyleczenie nie jest możliwe. Celem terapii jest poprawa jakości życia pacjenta i jego bliskich, poprzez zmniejszenie nasilenia zaburzeń zachowania i spowolnienia postępu choroby.
Jak długo żyją ludzie z otępieniem?
Średnia długość życia osoby z chorobą Alzheimera wynosi ok. 8 lat, ale są także pacjenci, którzy od momentu diagnozy żyją przez 20 lat lub dłużej. Kluczowe jest wczesne rozpoznanie schorzenia oraz podjęcie działań wspomagających chorego możliwie jak najwcześniej.
Jakie leki na lekkie otępienie?
Zwykle stosuje się takie leki, jak donepezil, galantamina, rywastygmina czy memantyna. Często podaje się także leki przeciwdepresyjne oraz uspokajające, w celu złagodzenia zmian w zachowaniu chorego. Pomocna jest także terapia psychologiczna.
Czy otępienie jest odwracalne?
W klasycznym otępieniu proces rozwoju choroby jest nieodwracalny, można go tylko spowolnić, zminimalizować objawy choroby, regulować zachowanie.
Czy otępienie to choroba psychiczna?
Według Światowej Organizacji Zdrowia (ICD-10) zespół otępienny to zespół objawów wywołany chorobą mózgu, zwykle przewlekłą lub o postępującym przebiegu, charakteryzujący się klinicznie licznymi zaburzeniami wyższych funkcji korowych, takich jak pamięć, myślenie, orientacja, rozumienie, liczenie, zdolność do uczenia się …
Jak się objawia otępienie?
Objawy otępienia
Otępienie najczęściej na charakter progresywny, zaburzenia narastają powoli lub nagle i skokowo, aż do utraty możliwości samodzielnego funkcjonowania. Najczęściej na początku pojawiają się ubytki funkcji poznawczych. Rodzina i bliscy, ale też sam pacjent, zauważają problemy z pamięcią.
Za co odpowiedzialny jest płat skroniowy?
Za podstawowe zadanie płata skroniowego uznaje się przetwarzanie bodźców słuchowych. Wiemy już także, że w tym obszarze mózgu znajdują się ośrodki związane z mową, pamięcią i emocjami.
Za co odpowiedzialny jest płat czołowy mózgu?
Płaty czołowe są związane z wyższymi czynnościami psychicznymi, takimi jak: planowanie, myślenie, dokonywanie oceny sytuacji oraz emocji, umiejętności przewidywania konsekwencji podejmowanych przez nas działań, zachowaniami społecznymi, procesami pamięciowymi i uwagi.
Jak długo żyje się z demencją?
Jak długo można żyć z chorobą? Średnio od 8 do 14 lat od postawienia diagnozy, co oznacza, że można żyć nawet 20 lat, ale jakość życia, samodzielność i niezależność chorego będzie się stopniowo pogarszać i konieczna będzie pomoc w radzeniu sobie z podstawowymi czynnościami.
Co to jest otępienie z ciałami Lewy ego?
Otępienie z ciałami Lewy’ego (DLB, dementia with Lewy bodies) jest chorobą pierwotnie neurozwyrodnieniową, należącą do grupy synukleinopatii. Charakteryzuje się obecnością w cytoplazmie komórek nerwowych — tak zwanych ciał Lewy’ego, czyli eozynofilnych wtrętów złożonych głównie z białka alfa-synukleiny [1].
Otępienie czołowo-skroniowe
Co to jest otępienie czołowo-skroniowe i jakie są jego przyczyny?
Otępienie czołowo-skroniowe to choroba, w której dochodzi do powstania zmian zanikowych w obrębie płatów czołowych oraz przednich części płatów skroniowych mózgu. Najczęstszą postacią otępienia czołowo-skroniowego jest tzw. wariant behawioralny otępienia czołowo-skroniowego, rzadziej spotykane są tzw. afazja postępująca niefluentna oraz otępienie semantyczne. U podłoża tych zmian patologicznych leży degeneracja komórek nerwowych (czyli neuronów), która zachodzi poprzez gromadzenie się w ich wnętrzu nieprawidłowego białka. Przyczyna tej choroby nie jest do końca poznana, ale najprawdopodobniej białko to powstaje w wyniku mutacji genetycznej.
Jak często występuje otępienie czołowo-skroniowe?
Choroba ta występuje w populacji z częstością około 15:100 000. Otępienie czołowo-skroniowe stanowi ok. 8-10% wszystkich przypadków otępienia. Mężczyźni chorują tak samo często, jak kobiety. Zazwyczaj choroba pojawia się po 65. rż. W rzadszych przypadkach, kiedy otępienie czołowo-skroniowe występuje rodzinnie, choroba może ujawnić się w młodszym wieku.
Jak się objawia otępienie czołowo-skroniowe?
Początek choroby zwykle jest trudno zauważalny i powoli postępujący. W przeciwieństwie do innych otępień, pamięć początkowo jest dosyć dobrze zachowana, a dominujące objawy to zaburzenia zachowania oraz mowy. Pacjent może mieć trudności w znalezieniu właściwego słowa lub też jego mowa staje się częściowo niezrozumiała dla otoczenia.
Do wyżej opisanych dolegliwości z czasem dołączają się stale pogłębiające się zmiany osobowości. Chory z otępieniem czołowo-skroniowym często nie potrafi kontrolować swoich emocji i coraz gorzej funkcjonuje w społeczeństwie. Pacjenci mogą mieć zmieniony nastrój, zachowywać się nieadekwatnie do sytuacji, być pobudzeni, bez krytycznej oceny własnego zachowania.
W późniejszym okresie na plan pierwszy wysuwają się problemy z zachowaniem higieny osobistej, objadanie się lub zaprzestanie przyjmowania pokarmów oraz codzienne zachowanie niedostosowane do sytuacji. Chorzy z otępieniem czołowo-skroniowym mogą także wykazywać tendencje samobójcze, skłonność do nadużywania alkoholu oraz papierosów, pomimo braku nałogów w dotychczasowym życiu.
Co robić w przypadku wystąpienia objawów otępienia czołowo-skroniowego?
Początkowo objawy otępienia czołowo-skroniowego mogą być bardzo dyskretne i ledwie zauważalne nawet dla osób przebywających codziennie w otoczeniu chorego. Nagła zmiana charakteru, zaniki pamięci, nadmierna impulsywność lub nasilona apatia, a także postępujące trudności w porozumiewaniu się powinny skłonić najbliższą rodzinę chorego do kontaktu z lekarzem.
Należy pamiętać, że podobne dolegliwości mogą być także pierwszymi objawami innych chorób układu nerwowego, takich jak udar lub guz mózgu, dlatego przeprowadzenie diagnostyki otępienia jest niezwykle istotne.
W jaki sposób lekarz ustala rozpoznanie otępienia czołowo-skroniowego?
Lekarz najpierw zbierze wywiad dotyczący objawów, ich nasilenia, chorób towarzyszących, przyjmowanych leków. Z uwagi na to, że jednym z objawów otępienia czołowo-skroniowego jest brak krytycyzmu wobec własnego zachowania, bardzo ważne jest, żeby razem z pacjentem do lekarza zgłosiła się osoba z jego najbliższego otoczenia. Następnie lekarz zbada pacjenta i przeprowadzi skrupulatne badanie neurologiczne oraz ocenę neuropsychologiczną. Wnikliwa diagnostyka ma na celu wykluczenie zamian osobowościowych oraz zaburzeń mowy na podłożu psychicznym lub też w przebiegu innych chorób neurologicznych. Na podstawie specjalnie skonstruowanych testów i rozmowy z pacjentem psycholog lub lekarz może wysunąć podejrzenie otępienia.
Następnym krokiem w toku diagnostyki zwykle jest wykonanie badania obrazowego głowy, które może uwidocznić zmiany zanikowe o lokalizacji charakterystycznej dla otępienia czołowo-skroniowego. Czynnościowe badania obrazowe mózgu, takie jak SPECT, mogą wykazać cechy otępienia czołowo-skroniowego, nawet w bardzo wczesnym okresie choroby, wykonanie takiego badania nie jest jednak niezbędne do ustalenia rozpoznania w tej chorobie.
Jakie są metody leczenia otępienia czołowo-skroniowego?
Nie ma jednego schematu skutecznego leczenia otępienia czołowo-skroniowego. Zazwyczaj stosuje się trazodon i inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny.
Czy możliwe jest całkowite wyleczenie otępienia czołowo-skroniowego?
Ze względu na nieodwracalne uszkodzenie komórek nerwowych, do którego dochodzi w otępieniu czołowo-skroniowym nie jest możliwe całkowite wyleczenie choroby. Według dotychczasowych doniesień naukowych leki stosowane w terapii otępienia czołowo-skroniowego nie wykazują dużej skuteczności, przez co trwałe zatrzymanie postępu choroby nie jest obecnie możliwe. Działania lekarzy i psychologów ukierunkowane są na poprawę jakości życia chorego i jego bliskich poprzez zwalczanie uciążliwych objawów występujących w przebiegu otępienia czołowo-skroniowego.
Co trzeba zrobić, żeby uniknąć zachorowania na otępienie czołowo-skroniowe?
Według obecnego stanu wiedzy na temat otępienia czołowo-skroniowego nie ma swoistego postępowania mającego na celu uniknięcie zachorowania. W postaci dziedzicznej choroby gen odpowiedzialny za wystąpienie otępienia czołowo-skroniowego przekazywany jest z pokolenia na pokolenie. Jednak większość przypadków otępienia czołowo-skroniowego to postaci sporadyczne, czyli niezwiązane z występowaniem rodzinnym, o niejasnej przyczynie pojawienia się patologicznego białka w komórkach nerwowych.
opieka nad osoba starszą
Zespół otępienny – choroba wieku starczego
Zespół otępienny jest ściśle powiązany z wiekiem. Wiek jako taki stanowi jeden z niezależnych czynników ryzyka wystąpienia otępienia. Aby potwierdzić tą tezę wystarczy przytoczyć dane. Zgodnie z nimi choć zespół otępienny występuje jedynie u 0,7% osób w wieku 62 lat to w grupie osób po 85 roku życia odsetek ten waha się w przedziale od 20% aż do 50%. Jeszcze gorzej sytuacja wygląda wśród stulatków. Zespół otępienny diagnozuje się wśród 60% reprezentantów tej grupy.
Zespół otępienny – na co zwrócić uwagę?
Zgodnie z definicja opracowaną przez WHO (Światową Organizację Zdrowia):
„zespół otępienny to zespół objawów wywołany chorobą mózgu, zwykle przewlekłą lub o postępującym przebiegu, charakteryzujący się klinicznie licznymi zaburzeniami wyższych funkcji korowych, takich jak pamięć, myślenie, orientacja, rozumienie, liczenie, zdolność do uczenia się, język i ocena. Ponadto zaburzeniom funkcji poznawczych często towarzyszą, lub nawet je poprzedzają zaburzenia emocjonalne, zaburzenia zachowania i motywacji. Takiemu obrazowi mogą nie towarzyszyć zaburzenia świadomości. Zaburzenia świadomości przy występowaniu demencji stanowią odrębną kategorię diagnostyczną”.
Najbardziej podstawowym objawem zespołu jest zauważalne u wszystkich chorych zaburzenie funkcji poznawczych, które występować może w różnym nasileniu. Dotyczy ono przede wszystkim pamięci, ale nie tylko jej. Osoba zmagająca się z zespołem otępiennym traci umiejętność przyswajania nowych informacji. Wraz z upływem czasu z coraz większą trudnością przychodzi jej porozumiewania się, gdyż pogarszają się funkcje językowe. Inne typowe objawy to:
afazja – zaburzenia mowy,
– zaburzenia mowy, apraksja – zaburzenia w zakresie wykonywania złożonych czynności, oraz
– zaburzenia w zakresie wykonywania złożonych czynności, oraz agnozja – trudności w odniesieniu do rozpoznawania złożonych elementów otoczenia.
Zespół otępienny oddziałuje także na osobowość cierpiącego na niego chorego. Staje się on drażliwy i nerwowy. Rodzina i przyjaciele często zgłaszają także odejście od dotychczasowych zainteresowań oraz zmianę nawyków. Jeszcze gorsze objawy przynieść może bardziej zaawansowana forma choroby. Pojawić mogą się bowiem objawy psychotyczne, takie jak omamy ze strony wzroku i słuchu, urojenia oraz błędne rozpoznawanie osób czy zdarzeń. Nic dziwnego, że chorzy stają się coraz bardziej agresywni, błądzą i krzyczą, a ich rytm dnia zostaje odwrócony. W ostatnim stadium zespołu otępiennego osoba chora nie potrafi samodzielnie wykonać najprostszych czynności. Potrzebuje pomocy podczas jedzenia, mycia, korzystania z toalety. Staje się całkowicie uzależniona od innych.
Przyczyny otępienia i jego diagnozowanie
Źródeł zespołu otępiennego poszukiwać trzeba przede wszystkim w chorobach ośrodkowego układu nerwowego. Takich, które atakują nasz mózg i powodują powstawanie w nim nieodwracalnych uszkodzeń. Wśród najpopularniejszych – Alzheimer, choroba znana wszystkim, postępując, powodująca takie zmiany, które z czasem pozbawiają chorego jego osobowości. Przestaje on być tym, kim był całe życie, nie rozpoznaje bliskich, nie pamięta przeszłości – tej bliższej i dalszej.
Trudno funkcjonować z osobą cierpiącą na tą okrutną chorobę. Trudno rodzinie. W Niemczech mają co prawda bardzo dobrze rozwiniętą służbę zdrowia i system pomocy chorym i rodzinie, ale w tym przypadku, niewiele można zrobić. Pozostaje codzienna pomoc w niemal wszystkich czynnościach. Zajęcie trudne i wyczerpujące, tym bardziej, że czasem chorzy przejawiają zachowania agresywna, są nerwowi, drażliwi, trudni do zniesienia. Choroby ośrodkowego układu nerwowego odpowiadają za około 50% zdiagnozowanych chorych cierpiących na zespół otępienny. Poza wspomnianym już Alzheimeram powoduje go choroba rozsianych ciał Lewy’ego (tzw. otępienie z ciałami Lewy’ego) czy zwyrodnienie czołowo-skroniowe.
Przyczyny biologiczne
Zespół otępienny może być także spowodowany przyczynami neurologiczno-naczyniowymi. Szacuje się, że wywołują one 13% przypadków wspomnianej przypadłości. Jakie to choroby? Przede wszystkim Parkinson, ogniskowe uszkodzenia mózgu oraz uogólnione lub ogniskowe zaburzenia krążenia mózgowego. Dalsze – około 25% przypadków zdiagnozowanych zaburzeń – ma przyczyny mieszane.
Wskazane powyżej przyczyny pojawienia się zespołu otępiennego mają jedną wspólną cechę, którą niestety jest nieodwracalność. W zależności od postępów choroby stwierdzić możemy, że ma ona charakter nawrotowy, stabilny lub postępujący, ale nie mamy możliwości wyleczenia. Zespół otępienny może mieć jednak swoją postać odwracalną, która dotyczy około 12% chorych. To, czy otępienie jest czy nie jest odwracalne zależy od jego przyczyn. Poza tymi wymienionymi w poprzednich akapitach może być ono także wywołane między innymi niedotlenieniem, niedoczynnością tarczycy, kiłą układu nerwowego, niedoborem witaminy B12 oraz… depresją, która u osób starszych niezwykle często mylona jest z Alzheimerem. Dla tych 12% chorych niebagatelne znaczenie ma prawidłowa i możliwie najszybsza diagnoza. Tempo interwencji oraz jej charakter terapeutyczny może bowiem zaważyć na dalszym zdrowiu osoby leczonej, gdyż zbyt późna rozpoznania odwracalnej postaci otępienia może pozostawić w naszej pamięci trwałe ubytki.
Jeśli więc zauważamy, że u bliskiej nam osoby starszej pojawiają się objawy otępienia, nie bagatelizujmy ich i nie zwlekajmy z udaniem się do specjalisty, obwiniając za wszystko upływ czasu. Warto zaznaczyć, że choć proces starzenia się również wpłynąć może na zmniejszenie się sprawności umysłowej, to są to najczęściej zmiany łagodne, nie spełniające kryteriów rozpoznania zespołu otępiennego.
Rola otoczenia w zespole otępiennym
Niemcy są społeczeństwem starzejącym się, a jego przedstawiciele żyją coraz dłużej, często więc można wśród nich spotkać osoby zmagające się z tym problemem. To, jak wiele uwagi poświęcić trzeba podopiecznemu z otępieniem, zależy oczywiście od stanu zaawansowania choroby. Mówiąc jednak o „poświęcaniu uwagi” nie mamy na myśli jedynie wsparcia w wykonywaniu czynności dnia codziennego czy też pilnowania, aby jego zachowanie nie doprowadziło do przykrych konsekwencji. Rola opiekunki jest bowiem dużo większa, a zakres obowiązków związanych z opieką nad osoba starszą może być większy.
Jak już pisaliśmy wcześniej – zespół otępienny to najczęściej stan, którego wyleczyć nie można. Nie oznacza to natomiast, że nie ma żadnych możliwości wpłynięcia na jakość życia chorego oraz na spowolnienie postępów choroby. Aby do tego doprowadzić stosuje się oczywiście przepisywaną przez lekarza farmakoterapię, z tym zastrzeżeniem, że nie powinno się na niej poprzestawać.
Poza przyjmowaniem określonych leków w przebiegu otępienia pomocne są także ćwiczenia intelektualne, prowadzące do stymulowania pracy mózgu. Wśród nich wyróżnia się:
terapię kognitywną (treningi pamięci oraz orientacji w rzeczywistości),
terapię reminiscencyjną (polegającą na używaniu stymulujących materiałów celem wywoływania wspomnień),
terapię walidacyjną (prowadzącą do pobudzania prawidłowych zachowań społecznych, tożsamości osób z otępieniem, zmniejszaniu występującego u nich poziomu niepokoju czy lęku oraz poprawie samopoczucia),
terapię zajęciową (dzięki której możliwe jest utrwalanie umiejętności wciąż posiadanych przez chorego oraz odtwarzanie tych, które zostały utracone niedawno, a także ogólna poprawa aktywności danej osoby) oraz
terapię środowiskową – budowanie dla chorego przyjaznego i bezpiecznego otoczenia.
To właśnie w tych terapiach, w regularnym stymulowaniu pracy mózgu podopiecznych, upatrywać należy niezwykle istotnej roli opiekunki. Przebywając z osoba starszą każdego dnia, profesjonalni pracownicy branży opiekuńczej mogą swoim aktywnym działaniem zauważalnie wpłynąć na stan seniorów cierpiących na zespół otępienny.
Please enable JavaScript to view the comments powered by Disqus.
Otępienie czołowo-skroniowe
Post autor: admin. med. » 14 mar 2016, o 10:33
Należy do grupy chorób, które spowodowane są nieprawidłową budową białka tau. Choroba pojawia się zazwyczaj u ludzi po osiągnięciu przez nich 65 roku życia i jest to 8-10% przypadków. Niekiedy też może występować rodzinnie jako schorzenie dziedziczone. Wyróżnia się kilka wariantów omawianej choroby.
Główną postacią otępienia jest choroba Picka, która charakteryzuje się postępującym zaburzeniem mowy i osobowości, zachowaniem aspołecznym oraz brakiem dbałości o higienę. Występuje częściej przed 65-tym rokiem życia i przeważnie trwa 2-17 lat.
Wariant czołowy cechuje się zmianami osobowości, nastroju i zaburzeniami zachowania (brak dystansu i samokrytycyzmu), a także wesołkowatością. Niekiedy pojawiają się urojenia, nieodpowiedzialne zachowania i poznawanie nowych rzeczy ustami. Występować też mogą objawy prymitywne (np. odruch chwytny) wskazujące na uszkodzenie układu piramidowego (układ kontrolujący ruchy dowolne i postawę ciała), objawy zespołu parkinsonowskiego i móżdżkowego. Choroba trwa około 10 lat.
Wariant skroniowy charakteryzuje się zaburzeniami mowy oraz zachowania, występowaniem objawów prymitywnych oraz przede wszystkim tzw. pustej mowy (wielomówność przy ubogim słownictwie).
Postępująca afazja bez płynności mowy. Ten wariant charakteryzuje się brakiem płynnej mowy spontanicznej przy prawidłowym jej rozumieniu, występują agramatyzmy, trudności w pisaniu i czytaniu oraz objawy prymitywne.
Otępienia czołowo – skroniowe można rozpoznać opierając się na dokładnie zebranym wywiadzie, badaniu neurologicznym, neuropsychologicznym i psychiatrycznym. Pomocne są także badania neuroobrazowe, takie jak: tomografia komputerowa (CT), rezonans magnetyczny (MR), pozytronowa tomografia komputerowa (PET), względnie emisyjnea tomografia pojedynczego fotonu (SPECT). Winny one wykazać obniżenie metabolizmu w płatach czołowych i skroniowych. Wszystkie wymienione badania nie pozwalają jednak na postawienie jednoznacznej diagnozy, gdyż ta nie jest możliwa przeżyciowo (w trakcie życia).
Leczenie otępienia czołowo – skroniowego jest wyłącznie objawowe. Choroba ta różni się od pozostałych zespołów otępiennych niepodatnością na leczenie inhibitorami acetylocholinesterazy, które powodują stymulację receptora dla acetylocholiny. Acetylocholina stanowi neuroprzekaźnik, przekazujący informacje pomiędzy komórkami mózgu, co stanowi warunek jego prawidłowego funkcjonowania. Między innymi odpowiada za procesy zapamiętywania i pamięci.
W praktyce stosowanym lekiem może być metylfenidat, który prawdopodobnie hamuje zwrotny wychwyt noradrenaliny i dopaminy, lub wybiórcze inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) np. Reboksetyna.
Zespół otępienny
Według Światowej Organizacji Zdrowia (ICD-10, 2000) „zespół otępienny to zespół objawów wywołany chorobą mózgu, zwykle przewlekłą lub o postępującym przebiegu, charakteryzujący się klinicznie licznymi zaburzeniami wyższych funkcji korowych, takich jak pamięć, myślenie, orientacja, rozumienie, liczenie, zdolność do uczenia się, język i ocena. Ponadto zaburzeniom funkcji poznawczych często towarzyszą lub nawet je poprzedzają zaburzenia emocjonalne, zaburzenia zachowania i motywacji”.
Według DSM-IV, „Otępienie jest zespołem objawów zaburzeń procesów poznawczych obejmujących – oprócz zaburzeń pamięci – deficyty co najmniej dwóch z następujących funkcji poznawczych: mowy (afazja), celowej złożonej aktywności ruchowej (apraksja), zdolności rozpoznawania i identyfikowania przedmiotów (agnozja) oraz zaburzeń planowania, inicjowania, kontroli i korygowania przebiegu złożonych zachowań (zaburzenia funkcji wykonawczych)”.
Przyczyny otępienia
Wyróżnia się 6 głównych grup czynników prowadzących do otępienia:
POLECAMY
zmiany zwyrodnieniowe,
naczyniowe,
infekcyjne,
toksyczne,
metaboliczne,
urazy OUN.
Objawy
Do typowych objawów otępienia można zaliczyć:
utratę pamięci szczególnie krótkoterminowej; jest to podstawowy objaw, należy odróżniać go od tzw. zwykłego zapominania, osoba z otępieniem zapomina cały kontekst sytuacji, nie tylko jej składowe,
trudności w czynnościach dnia codziennego: toaleta, ubieranie się, przygotowywanie i spożywanie posiłków,
problemy językowe, trudności w doborze słów, zapominanie słów, używanie niewłaściwych, aż wreszcie mowa i pismo stają się trudne do zrozumienia,
utratę orientacji w miejscu i czasie, nierozpoznawanie dnia i nocy, znanego otoczenia, błądzenie, gubienie się,
utratę umiejętności oceny otoczenia (np. w ciepły dzień ubranie się w zimową odzież),
problem z utrzymaniem kontaktu w czasie rozmowy, utratę umiejętności podtrzymania konwersacji, utratę umiejętności uzyskania informacji,
gubienie przedmiotów, odkładanie na niewłaściwe miejsce i ciągłe szukanie,
zmiany samopoczucia i zachowania, obniżony nastrój lub częściej gwałtowne reakcje emocjonalne, nieadekwatne do sytuacji,
zmiany osobowości, podejrzliwość, ciągłe poirytowanie,
utratę inicjatywy, pasywną postawę, utratę zainteresowań.
Różnicowanie otępień
Otępienie potencjalnie odwracalne stanowi około 10% przypadków zaburzeń funkcji poznawczych i daje dobre rokowania. Przyczyny:
hormonalna niedoczynność tarczycy, nadczynność nadnerczy,
przewlekła hipoglikemia lub hiponatremia,
niedobory witamin B1, B12, kwasu foliowego,
niektóre choroby wątroby lub nerek,
neuroinfekcje (neuroborelioza, gruźlica, grzybica, AIDS),
procesy rozrostowe w OUN,
urazy czaszkowo-mózgowe,
przewlekłe zatrucia (tlenek węgla, mangan, rtęć, glin, bizmut, pestycydy, rozpuszczalniki),
wodogłowie normotensyjne,
niepożądane działania niektórych leków, np. benzodwuazepin,
przewlekłe nadużywanie alkoholu,
zaburzenia psychiczne,
choroby z autoimmunizacji (toczeń układowy, mieszana choroba tkanki łącznej, zapalenie żył, stwardnienie rozsiane).
Otępienie pierwotnie zwyrodnieniowe mózgu
Choroba Alzheimera (35–70%)
Podstawowym objawem występującym od początku choroby są zaburzenia pamięci. Stosunkowo wcześnie zaburzenia orientacji przestrzennej, objawy zakłopotania, lęku i depresji. Zaburzenia osobowości i zaburzenia psychiczne występują w zaawansowanej postaci choroby).
Otępienie z ciałami Lewy’ego (5–10%)
Ten typ otępienia diagnozuje się na podstawie występowania pozytywnych dla ubikwityny patologicznych struktur w komórkach nerwowych kory mózgowej, tzw. ciał Lewy’ego. Głównie zaburzone są koncentracja, funkcje wzrokowo-przestrzenne, rozwijają się objawy zespołu Parkinsona, występują omamy wzrokowe i urojenia. Okresowe zaburzenia świadomości oraz zaburzenia ruchowe prowadzą do powtarzających się upadków.
Otępienie czołowo-skroniowe (5–10%)
Ze względu na lokalizację zmian dominują zaburzenia osobowości i zachowania (zaburzenia krytycyzmu,
tzw. rozhamowanie, utrata poczucia przyzwoitości, obojętność, bladość reakcji emocjonalnych, apatia, lęk). Występują zaburzenia mowy o typie afazji, prowadzące do mutyzmu, wcześnie występują zaburzenia zwieraczy. Zaburzenia zwane „chorobą Picka”.
Otępienie mieszane (5–15%)
Otępienie naczyniowe (5–17%) stanowi po chorobie Alzheimera drugą co do częstości występowania przyczynę otępienia.
otępienie wielozawałowe – „skokowe” narastanie zaburzeń poznawczych z nagłym początkiem, zwykle związanym z wystąpieniem udaru, obecność deficytów neurologicznych. Najczęściej stwierdza się zespół czołowy z zaburzeniami zachowania, zmianami charakterologicznymi, utrata krytycyzmu, zaburzeniami afektywnymi. Dodatkowo występują korowe objawy ogniskowe (afazja ruchowa, apraksja), spowolnienie myślenia, zaburzenia uwagi, objawy neurologiczne; otępienie tzw. podkorowe – zmiany postępuje powoli, przyczyna zaburzenie nie jest specyficzna. Obserwuje się zaburzenia złożonych funkcji wykonawczych wszystkich modalności. Objawy korowe (afazja, agnozja, apraksja) są dość rzadkie i występują późno w przebiegu choroby. Częste są objawy neurologiczne: piramidowe, zespół opuszkowy, objawy pozapiramidowe, nietrzymanie moczu (W. Kozubski, P. Liberski 2006, s. 273).
Otępienie w przebiegu choroby Parkinsona, zwane drżączką poraźną (ang. paralysis agitans), jest przewlekłą, powoli postępującą chorobą układu nerwowego, spowodowaną stopniowym zanikiem komórek nerwowych w niektórych regionach mózgu. Powodem tego zaniku jest proces zwany zwyrodnieniem. Objawy typowe dla choroby Parkinsona mogą wystąpić w innych uszkodzeniach i chorobach, nazywane są parkinsonizmem lub zespołem parkinsonowskim. Przyczyna zwyrodnienia prowadzącego do choroby Parkinsona nie jest znana, podobnie jak innych chorób zwyrodnieniowych mózgu, takich jak choroba Alzheimera. Początek procesu zwyrodnieniowego wyprzedza na wiele lat pojawienie się choroby. Bezpośrednią przyczyną wystąpienia typowych objawów jest niedobór dopaminy w mózgu, substancji produkowanej przez komórki nerwowe w bardzo małym regionie mózgu zwanym substancją czarną i służącej komunikacji (przekazywaniu sygnałów) komórkom nerwowym w innych regionach mózgu. Objawy ujawniają się dopiero, gdy zniszczonych jest około 60–80% komórek substancji czarnej.
Otępienie w przebiegu choroby Huntingtona, które manifestuje się trzema głównymi typami objawów:
objawy fizykalne, takie jak ruchy mimowolne i nieporadność ruchowa, siadanie i wstawanie z krzesła bez wyraźnego powodu (ataksja), wiercenie się,
objawy emocjonalne, takie jak depresja, drażliwość oraz skłonność do natręctw,
zaburzenia poznawcze, takie jak: wolniejsze myślenie, łatwiejsze rozpoznawanie niż przypominanie, utrata zdolności zapamiętywania, niemożność skupienia i przekierowywania uwagi oraz trudności w organizacji i planowaniu, niemożność czekania, nagłe zmiany w temperamencie, tzw. „krótki lont, ciągłe naleganie i uporczywe powtarzanie pewnej czynności, np. słów, zdań, skojarzeń, fragmentów melodii, mimo że ustała przyczyna (perseweracja), skupianie się na tym, co ma za chwilę nastąpić, apatia.
Otępienia wtórnie zwyrodnieniowe mózgu:
otępienia w przebiegu zaburzeń metabolicznych (niedoczynność tarczycy, niedoczynność i nadczynność przytarczyc, nadczynność kory nadnerczy, niedobór witaminy B12, kwasu foliowego),
otępienia wywołane uszkodzeniem mózgu w następstwie urazu,
otępienia w przebiegu pierwotnych i przerzutowych guzów mózgu,
otępienie spowodowane używaniem lub zatruciem lekami i substancjami toksycznymi,
otępienie spowodowane używaniem alkoholu lub substancji psychoaktywnych,
otępienie w wodogłowiu normotensyjnym ,
otępienia w przebiegu chorób wywołanych przez priony,
otępienie w przebiegu infekcji OUN lub chorób ogólnoustrojowych (HIV, kiła, borelioza, bruceloza).
Terapia
Nie ma skutecznego leczenia zapobiegającego rozwojowi lub powstrzymującego rozwój otępienia, mimo że w wielu ośrodkach naukowych na świecie trwają intensywne prace nad nowymi substancjami mogącymi w przyszłości pomóc chorym. W początkowej fazie choroby stosuje się leki, które czasowo spowalniają rozwój objawów, opóźniają fazę głębokiego otępienia. Postępowanie dotyczy również leczenia objawowego: depresji, zaburzeń snu, zaburzeń lękowych, pobudzenia, halucynacji, urojeń.
Inne oddziaływanie terapeutyczne:
stworzenie bezpiecznego środowiska (zabezpieczenia, dostosowanie do niepełnosprawności),
unikanie pośpiechu, ponaglania chorego,
unikanie zmian, stały porządek dnia, stały ład wokół chorego,
dostosowany sposób komunikowania się (krótkie, proste zdania, pytania zamknięte, przypominanie, powtarzanie),
podpisane przedmioty, oznakowane drzwi, usunięcie przedmiotów stwarzających zagrożenie,
zachowanie możliwie największej niezależności,
trening pamięci,
terapia zajęciowa, szczególnie muzykoterapia, techniki relaksacyjne – np. ułatwiające zasypianie,
procedury pielęgnacji zgodne ze standardami medycznymi – w zaawansowanym stadium choroby,
postępowanie psychosocjalne: osoba z zaburzeniami świadomości powinna być pod stałą opieką możliwie najmniejszej liczby osób,
zmodyfikowanie otoczenia celem ułatwienia pacjentowi orientacji (nierażące oświetlenie nocą, jasne oświetlenie w dzień, widoczny kalendarz, zegar),
wyeliminowanie czynników zakłócających (hałas – szczególnie w nocy, przenoszenie pacjenta w inne miejsce, przejściowa obecność innych osób, z którymi pacjent nie ma możliwości nawiązania kontaktu),
zabezpieczenie przed doznaniem urazu (uniemożliwienie wypadnięcia z łóżka), ale nie poprzez stosowanie fizycznego unieruchomienia,
mobilizacja do aktywności fizycznej (czynności higieniczne, spacer) i jednocześnie asysta i pomoc podczas tej aktywności.
Przegląd metod i technik terapeutycznych
Trening orientacji w rzeczywistości
Postępowanie terapeutyczne ma na celu poprawę orientacji chorego w otaczającym go środowisku, a przez to zwiększenie poczucia bezpieczeństwa, zmniejszenie niepokoju wywoływanego nierozumieniem rzeczywistości i poprawa funkcjonowania.
Terapia walidacyjna
Celem terapii jest poprawa samopoczucia i jakości życia choreg…
Jak rozpoznać otępienie czołowo-skroniowe? Leczenie otępienia czołowo-skroniowego
Objawy otępienia czołowo-skroniowego występują najczęściej u osób po 65. roku życia, choć choroba czasem rozwija się również u pacjentów o wiele młodszych. Ten rodzaj otępienia stanowi około 8-10 procent przypadków otępień wszystkich rodzajów. W rodzinach niektórych pacjentów choroba jest dziedziczna. Jednak przynajmniej u połowy chorych nie da się określić przyczyny jej powstania.
REKLAMA
Otępienie czołowo-skroniowe – przyczyny
Jak dotąd nie rozpoznano dokładnej przyczyny występowania otępienia czołowo-skroniowego. Uznaje się, że mechanizmem decydującym o jej wytworzeniu jest degradacja neuronów wskutek gromadzenia się patologicznych białek w obszarach płatów czołowych oraz przednich części płatów skroniowych. Rezultatem nagromadzenia białek w mózgowiu są zarówno zaburzenia przekazywania sygnałów między neuronami, jak i zwiększenie obumierania komórek nerwowych.
Otępienie czołowo-skroniowe – objawy
Otępienie czołowo-skroniowe rozwija się stopniowo i powoli. Pierwszym sygnałem jej wystąpienia może być zapominanie słów i niewyraźne artykułowanie. Do zaburzeń mowy zaczynają dochodzić problemy z kontrolowaniem emocji i zachowaniami nieadekwatnymi do sytuacji, w której znajduje się chory. Pacjent zaczyna mieć coraz większe problemy z funkcjonowaniem w społeczeństwie.
Zobacz wideo Stymulacja mózgu nie dla wszystkich chorych?
Kolejnymi objawami, które mogą się pojawić, są: brak samokrytycyzmu, zmienność nastrojów, brak stabilności emocjonalnej, ciągłe pobudzenie, zapominanie o podstawowych potrzebach, jak jedzenie czy higiena osobista, myśli samobójcze, nagła słabość do używek, która nie pojawiała się w przeszłości. W późniejszym etapie mogą wystąpić ponadto: zaburzenia funkcji ruchowych, np. drżenie czy sztywność, nietrzymanie moczu lub stolca.
Bardzo trudno zdiagnozować otępienie czołowo-skroniowe w początkowym etapie choroby. Dopiero wyraźne zmiany w zachowaniu oraz problemy z mową stają się powodem do przeprowadzenia konsultacji. Tymczasem bagatelizowanie nawet wczesnych objawów może być bardzo groźne, ponieważ są one zbliżone do sygnałów, które daje guz mózgu czy udar.
Otępienie czołowo-skroniowe – leczenie
Nie da się spowolnić tempa rozwoju otępienia czołowo-skroniowego. Stosowane są jedynie metody łagodzenia objawów, np. leki psychotropowe, by stłumić zaburzenia emocjonalne. Pacjenci średnio przeżywają około ośmiu lat od momentu zachorowania.
To także może cię zainteresować:
Chorobliwy brak słów
Michał Harciarek: – Jest Pan światowej sławy specjalistą w badaniu i diagnozie zwyrodnienia czołowo-skroniowego, jednej z chorób neurodegeneracyjnych, która prowadzi do rozwoju otępienia. Co ciekawe, do niedawna nikt o tym schorzeniu nie słyszał.
Andrew Kertesz: – Faktycznie, otępienie czołowo-skroniowe rozpoznaje się dopiero od około 25 lat.
Czy mamy do czynienia z jakąś nową chorobą?
– Oczywiście nie. Za sprawą doniesień Arnolda Picka, austriackiego neurologa i psychiatry, objawy kliniczne otępienia czołowo-skroniowego znane są już od ponad stu lat. Ale nie rozpoznawano tej choroby wcześniej, ponieważ wszyscy, również lekarze – w dużym stopniu za sprawą mediów – interesowali się jedynie chorobą Alzheimera. W efekcie specyficzne objawy otępienia czołowo-skroniowego uważane były za mniej typowe objawy choroby Alzheimera. Sam przed laty – będąc na stażu i obserwując u pacjentów objawy wolno postę[-]pującej afazji – myślałem, że są to trochę mniej typowe przypadki choroby Alzheimera. Dopiero dzięki artykułowi Marcela Mesulama na temat afazji pierwotnej postępującej, opublikowanemu w 1982 roku, zdałem sobie sprawę, że jest to zaburzenie ściśle związane z zanikami obszaru czołowo-skroniowego lewej półkuli mózgu. Później w mediach popularne stało się pojęcie otępienia naczyniowego. Pod wpływem tego trendu różne zaburzenia, również otępienie, uznawano za przypadki albo choroby Alzheimera, albo demencji naczyniowej. Niestety, problem pozostaje aktualny – nadal rzadko diagnozuje się otępienie czołowo-skroniowe.
Dlaczego tak się dzieje?
– Ponieważ rozpoznanie tego schorzenia wymaga od lekarza lub neuropsychologa wiedzy na temat specyficznych objawów tej choroby. Diagnoza powinna obejmować oceny różnych specjalistów, w tym także – a może nawet przede wszystkim – dobrze wyszkolonego neuropsychologa, który potrafi ocenić zarówno funkcjonowanie poznawcze pacjenta, jak i występujące u niego zaburzenia afektu i zachowania. Niestety, niewiele osób posiada doświadczenie kliniczne w tym zakresie. Dziś wiemy, że otępienie czołowo-skroniowe występuje znacznie częściej niż kiedyś myślano.
Często jednak mylimy je z chorobą Alzheimera. Czym różni się otępienie spowodowane chorobą Alzheimera od otępienia czołowo-skroniowego?
– Różnice między tymi chorobami są zazwyczaj dość wyraźne. W chorobie Alzheimera zaburzeniu ulega przede wszystkim zdolność zapamiętywania i wydobywania informacji z pamięci. Natomiast w początkowym stadium otępienia czołowo-skroniowego znacznie częściej obserwuje się postępującą afazję albo zaburzenia zachowania. Mamy trzy warianty otępienia czołowo–skroniowego, które opisał już pod koniec XIX wieku Arnold Pick: wariant z afazją pierwotną postępującą z zaburzoną płynnością mowy, wariant z demencją semantyczną oraz wariant behawioralny, w którym dominują głównie zaburzenia zachowania.
O jakich zaburzeniach zachowania mówimy? Na czym one polegają?
– Jednym z głównych i najwcześniejszych objawów otępienia czołowo-skroniowego jest zobojętnienie. Chorzy przestają się interesować czymkolwiek. Nie poruszają ich nawet takie wydarzenia, które dotąd budziły żywe emocje. W rodzinie rodzi się nowe dziecko, a ich to nie obchodzi, nie cieszą się z wnuka. Podczas pogrzebu bliskiej osoby zachowują się tak, jakby nie przejmowali się jej śmiercią. Wycofują się z kontaktów towarzyskich. Równocześnie pojawiają się objawy rozhamowania. Chorzy pozwalają sobie na niestosowne komentarze, na przykład do łysiejącego doktora potrafią powiedzieć „ładną masz fryzurę doktorku”! Tracą zdolność wglądu, bywają bezkrytyczni, zdarza się im reagować impulsywnie i zupełnie nieadekwatnie do sytuacji. Jeden z pacjentów, opisany w literaturze, na widok swojej ulubionej cukierni z pączkami wyskoczył z samochodu wprost pod koła nadjeżdżającego z naprzeciwka samochodu. Zginął na miejscu. Sami chorzy najczęściej nie wiedzą, że coś im dolega. Zachowują się jak czteroletnie dzieci, a zarazem uważają, że z powodzeniem mogą prowadzić samochód. Bywają uparci, często wdają się w konflikty słowne z rodziną, personelem medycznym, jeśli coś jest nie po ich myśli. Niektóre z tych objawów przypominają chorobę psychiczną, ale w otępieniu czołowo-skroniowym są one wyraźniejsze i nasilają się w miarę, jak postępuje proces neurodegeneracyjny. Zachowania chorego stają się coraz bardziej dokuczliwe dla jego rodziny. Początkowo jednak bliscy nie szukają pomocy, nie zgłaszają się do lekarza, traktując zmiany w zachowaniu chorego jako oznakę jego starzenia się. Potocznie przyjmuje się bowiem, że z wiekiem pewne cechy osobowości zaostrzają się.
W swojej książce Banana Lady opisał Pan różnych pacjentów z otępieniem czołowo-skroniowym. Który z tych przypadków jest najbardziej typowy?
– Wydaje się, że najciekawszym przypadkiem jest tytułowa Banana Lady. W pewnym momencie ujawniły się u niej bardzo specyficzne preferencje co do rodzaju spożywanych posiłków. Jej zamiłowanie do bananów sprawiało wrażenie wręcz obsesji, zachowywała się jak osoba uzależniona. Okazuje się, że takie zaburzenia często występują u osób z otępieniem czołowo-skroniowym. Nagle, zazwyczaj w średnim wieku, ujawniają dziwaczne zachcianki kulinarne, np. zaczynają żywić się jedynie bananami i mlekiem. Niektórzy jedzą tylko słodycze i ciastka, pochłaniają pączki. Przyczyna tego typu reakcji prawdopodobnie tkwi w obniżonym poziomie serotoniny. Dlatego pacjenci preferują to pożywienie, które podnosi jej poziom, na przykład wspomniane banany. Wierzę, że w najbliższych latach lepiej poznamy neurochemię otępienia czołowo-skroniowego, wtedy będziemy mogli zrozumieć niektóre zachowania pacjentów z tej grupy.
A pozostałe odmiany otępienia? Jak wiadomo, dominują w nich zaburzenia językowe…
– Tak, zaburzenia językowe o typie afazji postępującej należą do częstych objawów otępienia skroniowo-czołowego. Większość osób już na początku choroby ma trudność ze znajdowaniem słów. Początkowo przypisuje się te trudności przemęczeniu, rozkojarzeniu. Z czasem jednak afazja postępuje tak bardzo, że uniemożliwia choremu normalną konwersację. Inny wariant otępienia skroniowo-czołowego to otępienie semantyczne. Chorzy stopniowo tracą wiedzę na temat świata i ludzi. Nie wiedzą na przykład, co to jest łyżka lub widelec i do czego one służą. Niejednokrotnie dopytują się o nazwy, na przykład: „co to jest sól?”, „co to jest w…
Ten artykuł dostępny jest tylko dla Prenumeratorów. Sprawdź, co zyskasz, kupując prenumeratę. Zobacz więcej
키워드에 대한 정보 otępienie czołowo skroniowe forum
다음은 Bing에서 otępienie czołowo skroniowe forum 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.
이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!
사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 Otępienie czołowo-skroniowe
- #otępienie
Otępienie #czołowo-skroniowe
YouTube에서 otępienie czołowo skroniowe forum 주제의 다른 동영상 보기
주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 Otępienie czołowo-skroniowe | otępienie czołowo skroniowe forum, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.
