Osobisty Plan Terapii Przykłady | \"Jak Mniej Myśleć. Dla Analizujących Bez Końca I Wysoko Wrażliwych\"

당신은 주제를 찾고 있습니까 “osobisty plan terapii przykłady – \”Jak mniej myśleć. Dla analizujących bez końca i wysoko wrażliwych\” | audiobook“? 다음 카테고리의 웹사이트 https://ppa.charoenmotorcycles.com 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: https://ppa.charoenmotorcycles.com/blog/. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 audioteka 이(가) 작성한 기사에는 조회수 1,602,974회 및 좋아요 27,818개 개의 좋아요가 있습니다.

Table of Contents

osobisty plan terapii przykłady 주제에 대한 동영상 보기

여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!

여기에서 동영상 보기

d여기에서 \”Jak mniej myśleć. Dla analizujących bez końca i wysoko wrażliwych\” | audiobook – osobisty plan terapii przykłady 주제에 대한 세부정보를 참조하세요

Jak przestać nadmiernie analizować? To propozycja dla tych, którzy chcą myśleć… mniej ▶️ http://fn.audioteka.com/yt/go/jak-mniej-myslec
————————————————————————————————————————————————
Christel Petitcollin \”Jak mniej myśleć. Dla analizujących bez końca i wysoko wrażliwych\”
🎧 Czyta: Marta Król
Za dużo myślę.
Moi bliscy mówią, że jestem zakręcona i że zadaję sobie za dużo pytań.
W mojej głowie stale coś się kłębi – czasem marzę o tym, żeby wcisnąć wyłącznik umysłu.
Mam wrażenie, że jestem z innej planety.
Nie mogę sobie znaleźć miejsca.
Czuję się niezrozumiany.
Czy chociaż jedno z tych zdań opisuje właśnie ciebie? Jeśli tak, prawdopodobnie rozpoznasz się w profilu osoby nadwydajnej mentalnie. Cóż, bycie nadwydajnym bywa naprawdę męczące, ale twój mózg – właśnie ten, który myśli zbyt wiele – to prawdziwy skarb. Jego subtelność, złożoność i szybkość, z jaką działa, są naprawdę zdumiewające, a pod względem mocy można go porównać z silnikiem Formuły 1!
Ale bolid wyścigowy nie jest zwykłym samochodem. Gdy prowadzi go jakiś niezdara, może się okazać kruchy i niebezpieczny. Potrzebuje kierowcy najwyższej klasy i toru na swoją miarę, by wykorzystać swój potencjał.
Do tej pory to mózg wiódł cię po wertepach. Czas jednak, abyś przejął stery, i to już od dziś. Dzięki temu audiobookowi nauczysz się wykorzystywać niezwykłe możliwości swojego umysłu, który do tej pory wydawał się nie do ogarnięcia! A do tego poczujesz ulgę i wreszcie odetchniesz pełną piersią, akceptując siebie i swój fantastyczny umysł.
———————————————————————————————————————————————–
⚫️ Gdzie nas znaleźć?
www: https://audioteka.com/pl/
Facebook: https://www.facebook.com/audioteka/
Instagram: https://www.instagram.com/audioteka/?…
Twitter: https://twitter.com/audioteka?lang=pl
🔵 To jest bezpłatny fragment (10% z całości audiobooka) udostępniony w celach promocyjnych. Po pełnego audiobooka zapraszamy na stronę http://audioteka.com/pl/ 🔵
#Jakmniejmyśleć #Peticollin #audiobook #wysokowrażliweosoby #WWO

osobisty plan terapii przykłady 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.

Indywidualny plan terapii – Grzebielin

PLAN LECZENIA: Terapia uzależnień (w tym od alkoholu) jest procesem złożonym, wieloelementowym, realizowanym przez wiele lat. Podstawowa, rekomendowana forma …

+ 여기에 더 보기

Source: grzebielin.pl

Date Published: 3/12/2022

Strategiczno-strukturalna terapia uzależnienia

Osobisty plan terapii pacjenta · Określenie podstawowych problemów pacjenta w trakcie postępowania diagnostycznego. · Wskazanie celów, których osiąganie przyczyni …

+ 여기에 표시

Source: psychologia.edu.pl

Date Published: 5/19/2021

Opis realizowanego programu terapii w Ośrodku Profilaktyki i …

W ciągu pierwszego miesiąca leczenia w Poradni lub pierwszego tygodnia leczenia w oddziale sporządza się diagnozę problemową i układa Osobisty Plan Terapii ( …

+ 여기에 보기

Source: img.iap.pl

Date Published: 10/4/2022

Podstawowy program terapii uzależnienia od alkoholu

Na czas przedłużenia pobytu jest opracowywany indywualny program terapii. Zawartość i realizacja programu. Program psychoterapii uzależnienia od alkoholu …

+ 여기에 더 보기

Source: woloizol.com.pl

Date Published: 1/18/2022

podstawowy program terapii dla osób uzależnionych

W pierwszym etapie leczenia pacjenci: zdobywają wiedzę na temat uzależnienia,; zdobywają wiedzę w celu utrzymania abstynencji, radzenia sobie z głodem …

+ 여기에 자세히 보기

Source: odwyk.radom.pl

Date Published: 4/7/2021

Schemat postępowania terapeutycznego wobec osób …

rozwiązywanie osobistych problemów u dorosłych, bez względu na … poradnia terapii uzależnienia od alkoholu i współuzależnienia.

+ 여기에 더 보기

Source: www.parpa.pl

Date Published: 5/16/2021

Program terapii pogłębionej i leczenia uzależnień

Twój terapeuta indywualny wszystko Tobie wytłumaczy na pierwszych indywualnych sesjach terapeutycznych. Jest to szczegółowy program, jeśli jednak nie miałeś …

+ 여기에 표시

Source: www.almalibre.pl

Date Published: 7/9/2022

Terapia uzależnień podzielonana jest na etapy dostosowane …

Psychoterapia grupowa…. Program terapia uzależnień realizowany jest między innymi przez udział w psychoterapii grupowej. Na każdym z etapów odbywają się zajęcia …

+ 더 읽기

Source: www.leczenie-uzaleznien.com

Date Published: 10/20/2021

Program terapeutyczny dla osób uzależnionych od alkoholu i …

w razie potrzeby włączana jest farmakoterapia. I etap leczenia (grupa wstępna 10 tygodni, 3 razy w tygodniu x 2 godz. – terapia grupowa, 1 raz w tygodniu sesje …

+ 더 읽기

Source: ctu.gorlice.pl

Date Published: 7/8/2022

주제와 관련된 이미지 osobisty plan terapii przykłady

주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 \”Jak mniej myśleć. Dla analizujących bez końca i wysoko wrażliwych\” | audiobook. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.

주제에 대한 기사 평가 osobisty plan terapii przykłady

Author: audioteka
Views: 조회수 1,602,974회
Likes: 좋아요 27,818개
Date Published: 2019. 8. 27.
Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=OBsXjKBJouU

Co to jest indywidualny plan terapii?

Jest ona realizowana poprzez indywidualne spotkania pacjenta z psychoterapeutą. Celem terapii indywidualnej jest udzielenie pacjentowi wsparcia i pomocy w procesie wychodzenia z nałogu, a także wypracowanie konstruktywnych sposobów radzenia sobie z kluczowymi dla pacjenta problemami.

Jak napisać plan zdrowienia alkoholika?

Na początkowym etapie zdrowienia bardzo ważne jest przebywanie wśród „swoich”, dzielenie się swoim doświadczeniem, wzajemne wsparcie. Stosowanie zaleceń terapeutycznych, a mianowicie: zdrowy tryb życia, rozwój osobisty, korzystanie z technik panowania nad swoimi emocjami – to też punkty Planu na trzeźwe życie.

Co pomaga w utrzymaniu abstynencji?

Trzeźwiejący alkoholicy często wspominają o tym, że unikanie wyzwalaczy wywołujących myśli o piciu jest jednym z najważniejszych elementów podtrzymywania abstynencji i trzeźwienia. Po pierwsze należy zatem odkryć, który wyzwalacz stanowi największe zagrożenie, a następnie go omijać, wyeliminować w miarę możliwości.

Na czym polega terapia pogłębiona?

Terapia pogłębiona jest to praca terapeutyczna skoncentrowana na przyszłość w kierunku stopniowego usamodzielnienia się pacjenta w zakresie radzenia sobie z uzależnieniem, wprowadzaniu zmian w życiu i ich utrwalaniu.

Jak wygląda psychoterapia indywidualna?

Psychoterapia indywidualna pozwala na pełne skupienie się psychoterapeuty na pacjencie . W centrum tego typu psychoterapii stoi pacjent i wszystko to, co go dotyczy – jego uczucia, przeżycia, przemyślenia, nastawienie, czy sposób w jaki widzi samego siebie. Pomiędzy psychoterapeutą a pacjentem nawiązuje się więź.

Co robić po terapii alkoholowej?

Zadbaj o to, aby nie chodzić głodnym, ponieważ ten sam obszar mózgu odpowiada za głód alkoholowy co za naturalny głód. Warto także korzystać z pomocy innych – terapeuty i najbliższych, żeby w razie odczuwania samotności móc się wygadać i poczuć lepiej. Korzystaj ze spotkań AA i innych grup samopomocy.

Co czuję alkoholik jak nie piję?

Co czuje alkoholik, kiedy nie pije? W momencie odstawienia alkoholu osoba uzależniona zaczyna odczuwać zmiany w swoim samopoczuciu oraz zachowaniu. Osoby na co dzień borykające się z chorobą alkoholową skarżą się na sutek, poczucie winy, wstyd i bezradność wobec zaistniałej sytuacji.

Jak alkoholik manipuluje uczuciami?

Najłatwiejszym sposobem na rozpoznawanie manipulacji alkoholika jest znajomość mechanizmu iluzji i zaprzeczeń. Systematycznie wykorzystując model takiego zachowania, osoba uzależniona manipuluje ludźmi z najbliższego otoczenia, nie uświadamiając do końca innym problemu alkoholowego.

Jak zachowuje się niepijący alkoholik?

Zachowanie niepijącego alkoholika jest różne. Dla jednych zerwanie nałogu i przejście do codzienności to prosta sprawa, istnieje też grupa alkoholików, których zachowanie po odstawieniu alkoholu bywa związane z trudem zarządzania swoimi emocjami. Takie osoby kiepsko tolerują frustracje, złoszczą się.

Co przeszkadza w terapii?

Zachowania kolidujące z terapią to często takie czynności, które świadczą o braku zaangażowania w proces terapeutyczny. Mogą to być postawy sabotujące uczestnictwo w terapii, takie jak częste spóźnianie się na umówione spotkania, przekładanie lub odwoływanie sesji, aż po omijanie terapii.

Jak wyjścia z alkoholizmu 12 kroków?

Program 12 kroków wyjścia z uzależnienia

Zasada 12 kroków została wypracowana przez Anonimowych Alkoholików w 1940 roku. Kroki powinny być wykonywane po kolei jeden po drugim. Akceptacja, prośba o pomoc, wiara oraz chęć pomagania innym – to główne założenia programu 12 kroków do szczęśliwego życia.

Ile czasu trwa trzeźwieje alkoholik?

Trwa około dwa tygodnie od zaprzestania picia alkoholu. U osoby będącej na tym etapie może pojawić się chwiejność emocjonalna, od obniżonego nastroju do rozdrażnienia, niepokoju, braku aktywności. Wpływ na to mają dolegliwości somatyczne, ponieważ jest to intensywny czas odtruwania organizmu.

Kiedy alkoholik podejmuje leczenie?

Proces ten można przyśpieszyć poprzez wzmożenie kryzysu. Kryzys jest kluczowym pojęciem w przełomie między chorobą a zdrowieniem. Trzeźwi alkoholicy mówią, że alkoholik podejmuje leczenie, gdy ból picia przewyższa ból niepicia. Gdy koszty nadużywania alkoholu zaczynają być większe niż korzyści płynące z picia.

Jak wyznaczyc granicę alkoholikowi?

Ucz się i doskonal w określaniu własnych granic. Skontaktuj się z Poradnią Leczenia Uzależnień. Specjalista terapii uzależnień pomoże określić aktualną sytuację, wskaże kierunek dalszych działań. W określonych okolicznościach można wnosić o przymusowe leczenie z tytułu uzależnienia od alkoholu.

Ile trwa terapia alkoholowa pogłębiona?

Program w ramach NFZ trwa zazwyczaj 6-8 tygodni. Program komercyjny trwa zazwyczaj 4-8 tygodni ( niekiedy terapię można podzielić na dwa etapy ) Nie przyjmujemy pacjentów na krócej niż dwa tygodnie. Minimalny czas pobytu (terapia pogłębiona) dla absolwentów OTUiW “Radzimowice” wynosi 2 tygodnie.

Jak przetrwać pierwsze dni bez alkoholu?

W pierwszym okresie abstynencji często występują skojarzenia z przyjmowaniem substancji czy jej głód. Spędzanie czasu z innymi ludźmi pozwala odwracać uwagę od tych skojarzeń czy myśli o substancji i chęci jej przyjęcia. Będąc z innymi można rozmawiać o błahych tematach, ale także o tym, jak się w danym momencie czuje.

Po jakim czasie widac efekty nie picia alkoholu?

Picie alkoholu i to nawet w małych ilościach nie jest wcale zdrowe. Dlatego też abstynencja poprawi zdecydowanie nasze samopoczucie. Zmiany są widoczne dosłownie po kilku dniach od zaprzestania picia. Możemy liczyć na poprawę jakości snu.

Jak nazywa się alkoholik ktory nie piję?

Osobę, która nie pije alkoholu, określa się mianem abstynenta. Rozróżnia się: abstynentów pierwotnych – osoby, które nigdy jeszcze nie spożywały świadomie napojów alkoholowych i nie zamierzają tego robić, abstynentów wtórnych – osoby, które z pewnych względów (np.

Jak nazywa się osoba która nie piję?

Inni, najbardziej radykalni, twierdzą, że dopiero całkowity brak kontaktu z alkoholem przez całe życie uprawnia do nazywania siebie abstynentem. Jedno, co łączy ich wszystkich to fakt, że napicie się alkoholu kończy abstynencję i dana osoba traci status abstynenta, bez względu na to, ile czasu trwało jej niepicie.

Indywidualny plan terapii – Grzebielin – Ośrodek terapii uzależnień

Terapia pogłębiona uzależnienia – czym jest i czemu służy?

Autor: Paulina ChocholskaŹródło: www.psychotekst.pl

Po ukończeniu podstawowego programu terapii uzależnień zdrowiejąca osoba uzależniona potrafi już dość dobrze radzić sobie w stresowych sytuacjach, bez konieczności sięgania po alkohol, hazard, narkotyki czy leki. Zna podstawy „instrukcji obsługi” swojej choroby, ale ciągle jeszcze życie na trzeźwo jest dla niej trudne.

Szczególne rozterki przeżywają osoby, które przebywały na leczeniu stacjonarnym w ośrodku terapii uzależnień lub w szpitalu – wracają do rodziny, pustego domu albo schroniska. Często są to miejsca kojarzące się z piciem. Wracają na przykład do pracy, gdzie koledzy cieszą się z powrotu „tego, co za kołnierz nie wylewał” i proponują wspólne picie. Wracają do swoich codziennych obowiązków, które za wszelką cenę starają się wypełniać jak najlepiej – przecież podjęły decyzję o zmianie w swoim życiu, wraz z trzeźwością starają się zostać „lepszymi ludźmi”. Te wszystkie sytuacje są trudne i często ciężko się w nich odnaleźć, wytrzymać na trzeźwo i nie sięgnąć po nałogowe sposoby poprawiania humoru.

Intensywne stacjonarne leczenie podstawowe daje bardzo wiele, ale po wyjściu wiele osób orientuje się, że co prawda sporo wiedzą, ale z zastosowaniem nabytych umiejętności w życiu codziennym bywa gorzej… Bo terapeuta wprawdzie mówił, co robić w trudnej sytuacji, ale zginęły notatki. Bo na oddziale wyglądało na to, że wszyscy się ucieszą, gdy „ozdrowieniec” wróci do domu – ucieszyli się, a owszem, ale czekają też cieknące krany i sto tysięcy problemów… Bo komornik ściga za długi, bo szef chce zostawania po godzinach pracy… Trzeźwiejącej osobie uzależnionej zaczyna brakować cierpliwości, siły i czasu, aby temu sprostać. Wtedy szczególnie łatwo jest wrócić do wcześniejszych sposobów radzenia sobie – picia alkoholu, gry hazardowej, brania narkotyków czy leków.

Metodą na przezwyciężenie tych trudności może być terapia pogłębiona, która pomaga w zachowaniu kontaktu z innymi trzeźwiejącymi. Można dowiedzieć się od bardziej „zaawansowanych” w grupie osób, jak radziły sobie w początkowych etapach z podobnymi problemami. To ważne wsparcie – kontakt z innymi, którzy przeszli przez podobne sytuacje i nie napili się, przetrwali kryzys.

Istotne jest również stałe i regularne uczestnictwo w zajęciach – jest to cotygodniowa możliwość podzielenia się z innymi swoimi doświadczeniami, wątpliwościami oraz sukcesami w trzeźwieniu.

Co się robi w terapii pogłębionej, czyli co mi to da?

Zajęcia są grupowe, zwykle przez kilka spotkań omawiane jest jedno zagadnienie, są krótkie wykłady oraz ćwiczenia w podgrupach. Tematy pracy są dostosowane do tego, co sprawia trudności trzeźwiejącemu uzależnionemu, ale obejmują także umiejętności przydatne w codziennym życiu każdemu:

• ćwiczenie asertywnych zachowań – zarówno w sytuacjach związanych z alkoholem, jak i w innych trudnych momentach,

• komunikacja międzyludzka, zarówno w domu jak i w pracy, w kontaktach ze starymi i nowymi znajomymi,

• rozpoznawanie swoich oczekiwań wobec innych i innych wobec siebie oraz czy są one możliwe do spełnienia,

• zapobieganie nawrotom choroby, coraz skuteczniejsze radzenie sobie z chęcią sięgnięcia po „stare sposoby”,

• poszerzanie wiedzy o swojej chorobie i sposobach walki z nią – ciąg dalszy tego, czego uczestnicy dowiedzieli się na wcześniejszych etapach terapii,

• odkrywanie bogactwa uczuć, jakie do tej pory rozmywały się gdzieś między „dobrze” i „niedobrze”,

oswajanie „ryczącego w środku lwa” lub ośmielanie „pokornej owieczki” – czyli techniki radzenia sobie ze złością,

• odkrywanie tego, co jest ważne i co warto realizować w swoim życiu.

Oprócz programu terapeutycznego i korzyści związanych z pracą nad nim oraz poszerzeniem wiedzy psychologicznej, niewątpliwym plusem są nawiązane znajomości, wsparcie, kontakty oraz przepływ informacji między uczestnikami – o ciekawych mityngach AA, wyjazdach, nowych klubach abstynenta, imprezach bez alkoholu.

Terapia pogłębiona obejmuje spotkania grupowe (w większości poradni raz w tygodniu przez rok) oraz spotkania indywidualne z terapeutą, które dają możliwość dokładniejszego przyjrzenia się swoim problemom, zmiany niektórych przyzwyczajeń na zdrowsze. Warunkiem przyjęcia do tego etapu terapii jest ukończenie podstawowego etapu terapii uzależnień (w poradni, przychodni, na oddziale całodobowym lub dziennym).

Indywidualny plan terapii – Grzebielin – Ośrodek terapii uzależnień

Terapia pogłębiona uzależnienia – czym jest i czemu służy?

Autor: Paulina ChocholskaŹródło: www.psychotekst.pl

Po ukończeniu podstawowego programu terapii uzależnień zdrowiejąca osoba uzależniona potrafi już dość dobrze radzić sobie w stresowych sytuacjach, bez konieczności sięgania po alkohol, hazard, narkotyki czy leki. Zna podstawy „instrukcji obsługi” swojej choroby, ale ciągle jeszcze życie na trzeźwo jest dla niej trudne.

Szczególne rozterki przeżywają osoby, które przebywały na leczeniu stacjonarnym w ośrodku terapii uzależnień lub w szpitalu – wracają do rodziny, pustego domu albo schroniska. Często są to miejsca kojarzące się z piciem. Wracają na przykład do pracy, gdzie koledzy cieszą się z powrotu „tego, co za kołnierz nie wylewał” i proponują wspólne picie. Wracają do swoich codziennych obowiązków, które za wszelką cenę starają się wypełniać jak najlepiej – przecież podjęły decyzję o zmianie w swoim życiu, wraz z trzeźwością starają się zostać „lepszymi ludźmi”. Te wszystkie sytuacje są trudne i często ciężko się w nich odnaleźć, wytrzymać na trzeźwo i nie sięgnąć po nałogowe sposoby poprawiania humoru.

Intensywne stacjonarne leczenie podstawowe daje bardzo wiele, ale po wyjściu wiele osób orientuje się, że co prawda sporo wiedzą, ale z zastosowaniem nabytych umiejętności w życiu codziennym bywa gorzej… Bo terapeuta wprawdzie mówił, co robić w trudnej sytuacji, ale zginęły notatki. Bo na oddziale wyglądało na to, że wszyscy się ucieszą, gdy „ozdrowieniec” wróci do domu – ucieszyli się, a owszem, ale czekają też cieknące krany i sto tysięcy problemów… Bo komornik ściga za długi, bo szef chce zostawania po godzinach pracy… Trzeźwiejącej osobie uzależnionej zaczyna brakować cierpliwości, siły i czasu, aby temu sprostać. Wtedy szczególnie łatwo jest wrócić do wcześniejszych sposobów radzenia sobie – picia alkoholu, gry hazardowej, brania narkotyków czy leków.

Metodą na przezwyciężenie tych trudności może być terapia pogłębiona, która pomaga w zachowaniu kontaktu z innymi trzeźwiejącymi. Można dowiedzieć się od bardziej „zaawansowanych” w grupie osób, jak radziły sobie w początkowych etapach z podobnymi problemami. To ważne wsparcie – kontakt z innymi, którzy przeszli przez podobne sytuacje i nie napili się, przetrwali kryzys.

Istotne jest również stałe i regularne uczestnictwo w zajęciach – jest to cotygodniowa możliwość podzielenia się z innymi swoimi doświadczeniami, wątpliwościami oraz sukcesami w trzeźwieniu.

Co się robi w terapii pogłębionej, czyli co mi to da?

Zajęcia są grupowe, zwykle przez kilka spotkań omawiane jest jedno zagadnienie, są krótkie wykłady oraz ćwiczenia w podgrupach. Tematy pracy są dostosowane do tego, co sprawia trudności trzeźwiejącemu uzależnionemu, ale obejmują także umiejętności przydatne w codziennym życiu każdemu:

• ćwiczenie asertywnych zachowań – zarówno w sytuacjach związanych z alkoholem, jak i w innych trudnych momentach,

• komunikacja międzyludzka, zarówno w domu jak i w pracy, w kontaktach ze starymi i nowymi znajomymi,

• rozpoznawanie swoich oczekiwań wobec innych i innych wobec siebie oraz czy są one możliwe do spełnienia,

• zapobieganie nawrotom choroby, coraz skuteczniejsze radzenie sobie z chęcią sięgnięcia po „stare sposoby”,

• poszerzanie wiedzy o swojej chorobie i sposobach walki z nią – ciąg dalszy tego, czego uczestnicy dowiedzieli się na wcześniejszych etapach terapii,

• odkrywanie bogactwa uczuć, jakie do tej pory rozmywały się gdzieś między „dobrze” i „niedobrze”,

oswajanie „ryczącego w środku lwa” lub ośmielanie „pokornej owieczki” – czyli techniki radzenia sobie ze złością,

• odkrywanie tego, co jest ważne i co warto realizować w swoim życiu.

Oprócz programu terapeutycznego i korzyści związanych z pracą nad nim oraz poszerzeniem wiedzy psychologicznej, niewątpliwym plusem są nawiązane znajomości, wsparcie, kontakty oraz przepływ informacji między uczestnikami – o ciekawych mityngach AA, wyjazdach, nowych klubach abstynenta, imprezach bez alkoholu.

Terapia pogłębiona obejmuje spotkania grupowe (w większości poradni raz w tygodniu przez rok) oraz spotkania indywidualne z terapeutą, które dają możliwość dokładniejszego przyjrzenia się swoim problemom, zmiany niektórych przyzwyczajeń na zdrowsze. Warunkiem przyjęcia do tego etapu terapii jest ukończenie podstawowego etapu terapii uzależnień (w poradni, przychodni, na oddziale całodobowym lub dziennym).

Życie w trzeźwości. Plan zdrowienia alkoholika

Trzeźwienie nie jest nagłym wstrząsem, to długofalowy proces wymagający nie tylko czasu, ale także wypracowania przez osobę uzależnioną swojego własnego planu zdrowienia. W utrzymywaniu trzeźwości pomaga odnalezienie czynników, które ją wspierają.

Jak żyć z chorobą alkoholową?

Po przejściu programu Terapii „TU i TERAZ” zrozumiesz mechanizmy działania alkoholizmu.

Pod okiem trenerów dowiesz się czym jest asertywna postawa i jak ją wykorzystać w codziennym życiu. W trakcie terapii otrzymasz „zestaw narzędzi” i wiedzę – nauczysz się jak radzić sobie ze stresem, jak radzić sobie w konfliktowych sytuacjach.

Właśnie na tym polega unikatowość terapii – nauczyć się żyć, żeby nie pić. Nauczyć się żyć nie chorobą, a z chorobą.

To znaczy:

Stosować zasady procesu zdrowienia, dotrzymywać poleceń terapeutycznych. Dbać o swoją trzeźwość. Zaniedbasz – stracisz! Umiejętność odpoczywania i dbania o siebie to bardzo ważny czynnik trzeźwienia. Bądź łagodny dla siebie, jesteś tego wart! Myśleć pozytywnie. Zmienić myślenie! Unikać samotności. W samotności dobrze się pije, trzeźwieć w samotności nie można! Zwracać uwagę i odpowiednio reagować na otaczające wyzwalacze i pokusy: barek w domu, reklama piwa w telewizji, imprezy alkoholowe itp. Unikać kolegów „od picia”, miejsc, w których przeważnie piło się alkohol.

Czujność i ostrożność są niezbędne dla osoby uzależnionej od alkoholu.

Tak jak małe dziecko powoli i z pomocą matki uczy się chodzić, tak i trzeźwiejący alkoholik powoli i z pomocą terapeutów i trzeźwiejących przyjaciół uczy się żyć bez alkoholu. Alkoholik zostanie chorym do końca życia, ale może przeżyć te lata przepięknie – w trzeźwości i dobrym humorze.

Trzeźwe życie. Jak napisać plan zdrowienia alkoholika?

Przed wyjściem z terapii wszyscy nasi klienci tworzą swój własny Plan na trzeźwe życie. Co jest podstawą do realizacji tego planu? Oczywiście – szczerość przy napisaniu planu zdrowienia i uczciwość przy jego wykonaniu.

Zachowanie trzeźwości jest wymogiem pracy codziennej. Poranna medytacja i rzeczy, za które jesteśmy wdzięczni wypisywane codziennie wieczorem, stosowanie Programu HALT i kontakt z innymi alkoholikami są podstawowymi warunkami trzeźwienia i żadnego z nich nie wolno zaniedbać lub odłożyć na jutro. Również uczestnictwo w spotkaniach trzeźwiejących alkoholików jest najskuteczniejszym rodzajem wsparcia po zakończeniu terapii. Na początkowym etapie zdrowienia bardzo ważne jest przebywanie wśród „swoich”, dzielenie się swoim doświadczeniem, wzajemne wsparcie.

Stosowanie zaleceń terapeutycznych, a mianowicie: zdrowy tryb życia, rozwój osobisty, korzystanie z technik panowania nad swoimi emocjami – to też punkty Planu na trzeźwe życie.

Kolejne punkty Planu zdrowienia alkoholika – spędzanie wolnego czasu, dobre relacje rodzinne, hobby – wywołują chęć normalnego życia, spokój wewnętrzny i duchową równowagę.

W zasadzie każdy Plan na trzeźwe życie jest indywidualny. Poza tym wszystkie te plany zdrowienia łączy nadzieja i pragnienie trzeźwości.

Abstynencja czy życie w trzeźwości?

Właśnie to jest najważniejsze pytanie: przerwa w piciu czy trzeźwe życie? Stosowanie półśrodków nie doprowadzi do sukcesu. Klient powinien zaakceptować swoją chorobę, uświadomić sobie, ze nie ma powrotu do kontrolowanego picia.

Jednym ze sposobów, by nie wrócić do picia jest samoobserwacja i wyłapywanie objawów nawrotu choroby alkoholowej: zmian w samopoczuciu fizycznym i psychicznym, zmian w trybie życia oraz stosunkach z innymi ludźmi, nie panowaniu nad emocjami… Nawrót choroby alkoholowej nie oznacza automatycznie picia, jednym z objawów jest głód alkoholowy – psychiczne i fizyczne dążenie do alkoholu, tzw. „przymus picia”.

Pomocne przy powstrzymaniu się od pierwszego kieliszka jest stosowanie programu „24 godziny”, czyli inaczej – „Dziś nie piję”. Jest to bardziej realne i prostsze do spełnienia niż długofalowa obietnica.

Najważniejszą metodą radzenia sobie z nawrotami choroby jest nie dopuszczenie do nich. Zalecenia terapeutyczne są dość rygorystyczne: w pierwszych kilku miesiącach abstynencji nie kontaktują się z osobami pijącymi i nie przebywają w miejscach, gdzie jest alkohol.

Ośrodek terapii uzależnień: Alma Libre Warszawa

Abstynencja, Trzeźwość to wartości na, na które co raz więcej osób się decyduje. Niby proste. Słyszymy :”Wystarczy silna wola…mogę przestać w każdej chwili…od jutra nie piję”. Mimo tych pozornie prostych do zrealizowania deklaracji , wychodzi tylko na chwilę.

Trzeźwienie od alkoholu, hazardu czy innych substancji psychoaktywnych to długofalowy proces wymagający nie tylko czasu, ale także wypracowania przez osobę uzależnioną swojego własnego, osobistego planu zdrowienia.

W utrzymywaniu abstynencji i kroczeniu nową, wolną od substancji psychoaktywnych ścieżką, pomaga odnalezienie czynników wspierających trzeźwość, a także tych, które jej zagrażają.

Osoby uzależnione dzielą się często swoim doświadczeniem w trzeźwieniu i okazuje się, że istnieją także ogólne zasady, których przestrzeganie sprawia, że wychodzenie z uzależnienia staje się łatwiejsze oraz bardziej skuteczne.

Co sprzyja podtrzymywaniu decyzji o zmianie swojego życia, dotąd regulowanego przez alkohol, narkotyki czy hazard, a co temu zdecydowanie przeszkadza?

ABSTYNENCJA, TRZEŹWOŚĆ, RÓWNOWAGA

Zachowywanie równowagi w życiu to jeden z podstawowych czynników wspomagających trzeźwienie i zapobiegający powstawaniu nawrotom picia alkoholu czy brania narkotyków. Odpowiednie proporcje czynności wykonywanych w ciągu dnia zapewnia stabilność i harmonię nie tylko w sferze fizycznej, ale także psychicznej.

Poświęcenie wystarczającej ilości czasu na sen, pracę, obowiązki, odpoczynek, interakcje z bliskimi, gwarantują optymalną regenerację ciała i umysłu.

Kiedy osoby uzależnione nagle zaczynają zaniedbywać swoje obowiązki, nieustannie się przepracowują, zarywają noce czy nieregularnie jadają, do ich życia wprowadza się chaos. Nieporządek w harmonogramie dnia i utrata stałego, stabilnego rytmu funkcjonowania może powodować stres i przemęczenie, prowadząc do pojawiania się głodu alkoholowego.

Relaks bez używek?

Umiejętność odpoczywania i dbania o siebie to bardzo ważna kwestia w procesie trzeźwienia. Relaks może przyjmować różnorodne formy- od leżenia z książką na kanapie, picia kawy w ulubionej kawiarni, ciepłej kąpieli, słuchania uspokajającej muzyki, do uprawiania ulubionego sportu czy realizacji własnych zainteresowań.

Osoby uzależnione pozwalające sobie na odpoczynek, przeznaczające czas dla siebie, dbające o dostarczanie sobie przyjemnych doznań poprzez ulubione aktywności, pielęgnują swoją trzeźwość zwiększając szansę na wypracowanie nowych, zdrowych nawyków.

Abstynencja i trzeźwość a wyrażanie emocji

Uzależnienie to choroba uczuć, które podczas aktywnej fazy choroby regulowane są przez nałogową substancję. Uczenie się konstruktywnego wyrażania emocji, mówienia o nich w sposób asertywny oraz odnajdywanie własnych, skutecznych metod radzenia sobie ze stresem pozytywnie wzmacnia trzeźwienie. Nazywanie doświadczanych emocji, w szczególności tych nieprzyjemnych (złości, smutku, żalu) i znajdywanie im zdrowej drogi ujścia jest czynnikiem znacząco wpływającym na poprawę jakości życia osób uzależnionych i oddalającym ryzyko nawrotu lub złamania abstynencji.

Natomiast tłumienie emocji, odcinanie się od nich, wypieranie czy radzenie sobie z nimi za pomocą innych, kompulsywnych czynności bądź substancji jest przeciwieństwem procesu zdrowienia- znacznie go utrudnia, a czasem wręcz uniemożliwia.

Wyzwalacze zewnętrzne czyli czego unikać jeśli chcemy zachować abstynencję?

Trzeźwiejący alkoholicy często wspominają o tym, że unikanie wyzwalaczy wywołujących myśli o piciu jest jednym z najważniejszych elementów podtrzymywania abstynencji i trzeźwienia. Po pierwsze należy zatem odkryć, który wyzwalacz stanowi największe zagrożenie, a następnie go omijać, wyeliminować w miarę możliwości.

Unikanie kolegów „od picia”, miejsc, w których przeważnie piło się alkohol czy mocno zakrapianych imprez sprzyja zachowaniu trzeźwego myślenia i nie narażaniu się na uaktywnienie nałogowych, mechanizmów uzależnienia. Przeciwnie – chodzenie w miejsca kojarzące się z piciem, trzymanie alkoholu w domu, spotykanie się z nadużywającymi alkoholu znajomymi, zdecydowanie utrudnia wprowadzanie skutecznych zmian w życie.

Relacje i kontakty z ludźmi na trzeźwo

Wiele osób uzależnionych podaje, że piło alkohol rób przyjmowało narkotyki z powodu poczucia pustki czy samotności.

Utrzymywanie kontaktu z niepijącymi znajomymi, spotykanie się z bliskimi i spędzanie czasu w gronie znajomych działa kojąco na psychikę i wyzwala pozytywne emocje. Buduje poczucie przynależności i zapełnia pewien brak, który do tej pory uzupełniany był alkoholem lub narkotykami.

Ludzie czynią nasze życie bogatszym, dostarczają pozytywnych przeżyć – odizolowanie się od społeczeństwa, zamknięcie się w sobie i brak otwartości uważany jest za czynnik niesprzyjający trzeźwości.

Planowanie wspomaga utrzymanie trzeźwości i abstynencji

Trzeźwiejący alkoholicy, narkomani czy hazardziści cenią sobie tworzenie planu na najbliższe 24 godziny.

Uważa się, że planowanie czynności do wykonania na dany dzień zdecydowanie ułatwia funkcjonowanie, zmniejszając ryzyko nawarstwiania się obowiązków oraz problemów wywołujących stres. Życie „tu i teraz” pozwala skupić się na tym co ważne, nie zatapiając się w przeszłości i nie martwiąc się tym, co przyniesie los. Takie podejście ułatwia utrzymanie dobrego samopoczucia i optymistycznego nastroju, niwelując prawdopodobieństwo wystąpienia głodu alkoholowego czy innych nieprzyjemnych stanów.

Terapia uzależnień czyli droga do trzeźwości

Trzeźwieniu zdecydowanie pomaga podjęcie terapii, a także kontynuowanie jej po zakończeniu podstawowego etapu leczenia.

Ciągłe usprawnianie umiejętności do samoobserwacji, podtrzymywanie swojej motywacji do utrzymywania abstynencji i nieustanne poznawanie siebie i uczenie się technik radzenia sobie z problemami- wszystko to zwiększa szanse na sukces, czyli życie bez nałogu.

Odchodząc od terapeutycznych form wspierania swojej trzeźwości, osoba uzależniona naraża się na wystąpienie nawrotu choroby oraz uaktywnienie mechanizmów uzależnienia. Bez wsparcia grupy terapeutycznej dla uzależnionych, indywidualnych spotkań z terapeutą uzależnień, czy nawet grup wsparcia, trudniej jest radzić sobie z wyzwaniami dnia codziennego czy rozwojem osobistym. Trzeźwienie bowiem to nie tylko utrzymywanie abstynencji, ale zmiana dotychczasowych nawyków, zdrowy styl życia.

Brak punktu odniesienia, jakim jest rozmowa terapeutyczna z drugą osobą może spowodować przeskoczenie na stare, uzależnione tory funkcjonowania. Uczestnictwo w zajęciach terapeutycznych czy grupach wsparcia pozwala podtrzymać proces zmiany- w sferze uczuć, myślenia i zachowania.

Zapraszamy także do lektury bloga na zaprzyjaźnionej stronie Leczenie Odwykowe Warszawa

Ośrodek Terapii Uzależnień

Tą formę pomocy kierujemy do osób, które przebyły już terapię podstawową, zdobyły wiedzę o chorobie i motywację do zmiany stylu życia, jednak potrzebują pomocy w rozwiązywaniu swoich problemów, rozwoju osobistym oraz radzeniu sobie z zatrzymaniem uzależnienia w pierwszym, najtrudniejszym okresie trzeźwienia.

W terapii podstawowej głównym nurtem jest radzenie sobie z zatrzymaniem uzależnienia, natomiast w terapii pogłębionej jest czas na zdobywania umiejętności radzenia sobie także z innymi, często trudnymi sprawami we wszystkich sferach życia, z których niektóre są konsekwencją nałogu, a inne wynikają z zaburzonego, często bardzo destrukcyjnego funkcjonowania całej rodziny (otoczenia). Pacjent, który ukończył podstawowy program terapii jest na początku swojej drogi trzeźwienia. Ma w sobie dużo obaw, lęku, często jest zagubiony, poznaje siebie i próbuje odnaleźć się w nowej dla niego rzeczywistości. Na tym etapie ważnym aspektem jest wzmocnienie motywacji pacjenta do kontynuowania terapii.

Konieczne jest zatem terapia pogłębiona. Terapia pogłębiona jest to praca terapeutyczna skoncentrowana na przyszłość w kierunku stopniowego usamodzielnienia się pacjenta w zakresie radzenia sobie z uzależnieniem, wprowadzaniu zmian w życiu i ich utrwalaniu.

Terapeuta na tym etapie koncentruje się na potencjalnej sile pacjenta, kieruje uwagę na sposoby umożliwiające osiąganie celu, zasoby pacjenta, możliwości zmiany. Pomaga w kreowaniu pozytywnego wyobrażenia przyszłości. Terapeuta wzmacnia sprawczość i poczucie zaradności pacjenta. Ważne jest żeby terapia pogłębiona była elastyczna i dopasowana do aktualnych potrzeb pacjenta. Istotnym elementem jest wspieranie pacjenta w samorozwoju, poszukiwaniu przez niego innych możliwości spędzania czasu, zainteresowań czy hobby.

Metodami pracy na tym etapie są: wspieranie szczerej, otwartej komunikacji, wymiana doświadczeń pomiędzy uczestnikami grupy, analiza problemów aktualnie przeżywanych przez pacjenta.

WARTO WIEDZIEĆ !!! Terapia podstawowa to najważniejsza część procesu zmian w uzależnieniu, jednak to początek drogi, jeśli nie będziesz jej kontynuować to ciągle będzie Ci bliżej, aby wrócić do nałogu, niż żeby żyć pełnią nowego – trzeźwego życia.

Umów się na bezpłatną konsultację »»

Strategiczno-strukturalna terapia uzależnienia

Jerzy Mellibruda

Rok: 1997

Czasopismo: Alkoholizm i Narkomania

Numer: 3, 28

Wprowadzenie

Podstawowe cele i formy pomagania osobie uzależnionej

zwiększenie zdolności do trwałego utrzymywania abstynencji

zwiększenie zdolności do rozwiązywania problemów osobistych

zwiększenie zdolności do prowadzenia zdrowego i konstruktywnego sposobu życia

usuwanie zaburzeń somatycznych i psychicznych

diagnozowanie i leczenie zaburzeń somatycznych i psychicznych

psychoterapia uzależnienia

praca informacyjno-edukacyjna z rodziną

programy i środowiska samopomocowe

konsultacje i poradnictwo przygotowujące do terapii

wsparcie socjalno-bytowe

interwencje społeczno-instytucjonalne

odtrucie organizmu

usunięcie lub złagodzenie ostrych objawów zespołu odstawienia z powikłaniami

leczenie stanów psychotycznych

usunięcie lub złagodzenie uszkodzeń somatycznych

psychoterapia zajmuje się przede wszystkim celami związanymi z funkcjonowaniem psychospołecznym pacjenta i utrzymaniem abstynencji – powinna odgrywać kluczową rolę w całym systemie pomocy ponieważ ma decydujący wpływ na to czy pacjent będzie dalej pił oraz czy będzie zdolny do rozwiązywania problemów osobistych powodujących zaburzenia emocjonalne i trudności życiowe;

cele związane z zaburzeniami somatycznymi i zaburzeniami psychicznymi są osiągane przede wszystkim przy pomocy diagnozy i interwencji biomedycznych;

przy organizowaniu świadczeń zdrowotnych dla osób uzależnionych należy zapewnić wzajemne uzupełnianie się obu typów oddziaływań.

Dynamika destrukcyjnych procesów występujących u osoby uzależnionej wynika ze współwystępowania kilku rodzajów czynników przyczynowych. Oprócz psychopatologicznych mechanizmów uzależnienia w terapii mamy do czynienia z innymi zjawiskami, które same w sobie tworzą zadania dla terapeutów ale przede

wszystkim aktywizują te mechanizmy. Należą do nich:

uszkodzenia organizmu, schorzenia somatyczne i psychiczne,

destrukcyjna orientacja życiowa,

deficyt umiejętności życiowych,

sytuacyjnie uwarunkowane źródła stresu.

Mechanizmy uzależnienia tworzą wewnętrzne i destrukcyjne zaprogramowanie sterujące funkcjonowaniem uzależnionej osoby w stronę przedwczesnej śmierci. W celu powstrzymania i zdemontowania tego wewnętrznego

programu uzależnienia konieczne jest uczestnictwo w intensywnym programie terapii. Powinien on stworzyc najpierw zewnętrzną a następnie uwewnętrznioną

alternatywę nałogowego zaprogramowania.

Podstawowe cele programu terapii zaczynającego się od przerwania kontaktu z alkoholem, to:

utrzymywanie abstynencji,

uczenie się życia w trzeźwości,

usuwanie zaburzeń i rozwiązywanie problemów osobistych.

Strategiczno-strukturalna psychoterapia uzależnienia opiera się na przygotowaniu i realizacji programu psychoterapeutycznego w celu zainicjowania

i wspierania procesu zmian u pacjenta. Koncepcja programu psychoterapii obejmuje:

określenie celu i zadań

określenie strategii terapeutycznych

określenie form strukturalizacji sytuacji terapeutycznych

określenie zadań i roli pacjenta

określenie zadań i roli terapeuty

Zadania terapeutyczne określane są w sposób zróżnicowany dla podstawowych etapów i tematów pracy psychoterapeutycznej. Należą do nich:

Etap rozpoczynania procesu zdrowienia

nawiązanie wstępnego kontaktu

rozpoznanie problemów życiowych i ich związku z piciem

wzbudzenie motywacji do zmiany i leczenia

Etap pracy nad uznaniem własnego uzależnienia i powstrzymywaniem się od picia

zrozumienie uzależnienia i zasad terapii

rozpoznanie własnego uzależnienia i bezsilności wobec alkoholu

wspieranie wczesnej abstynencji

zmiana tożsamości alkoholowej pacjenta

Etap pracy nad rozbrajaniem mechanizmów uzależnienia i zapobieganiem nawrotom

zmiana mechanizmu nałogowej regulacji emocji

zmiana mechanizmu iluzji i zaprzeczania

zmiana mechanizmu rozpraszania i rozdwajania JA

Etap pracy nad zmianą zachowań i sytuacji społecznych pacjenta;

wycofywanie się z sytuacji wysokiego ryzyka

naprawianie szkód spowodowanych przez picie

uczenie się umiejętności zapobiegania nawrotom

Etap pracy nad rozwiązywaniem problemów osobistych

rozwijanie umiejętności intrapersonalnych

rozwijanie umiejętności interpersonalnych

rozwijanie umiejętności zadaniowych

Etap pracy nad rozwiązywaniem problemów osobistych

naprawianie szkód spowodowanych przez picie

zmiana tendencji autodestrukcyjnych

zmiana destrukcyjnych form relacji z otoczeniem

budowanie pozytywnej wizji własnej osoby i życia

Strategie związane z etapami pracy psychoterapeutycznej

1. Osoby uzależnione różnią się od większości pacjentów ponieważ negują fakt własnej choroby, obawiają się rozstania z alkoholem i aktywnie bronią się przed leczeniem. Dlatego konieczne jest stosowanie strategii specyficznej dla wstępnego kontaktu. W przypadku większości pacjentów okoliczności ich kontaktu z placówką zawierają elementy nacisku zewnętrznego i wewnętrznego poczucia zagrożenia oraz intensywnego cierpienia. Ponieważ dla osoby uzależnionej alkohol jest jedynym czynnikiem, który może dostarczyć wsparcia i ulgi, perspektywa jego utraty jest bardzo poważnym zagrożeniem. Wyobrażenie sobie życia bez alkoholu, co zapowiada terapia, jest bardzo trudne. Dlatego zaprzeczanie własnej chorobie i unikanie kontaktu z placówką oraz wczesne

przerywanie terapii jest naturalną i logiczną konsekwencją obecności mechanizmów tej choroby.

Istotą strategii terapeutycznej w tym etapie jest odwoływanie się do tego co dla pacjenta jest zrozumiałe i ważne a więc do jego aktualnych kłopotów osobistych oraz towarzyszących mu przykrych stanów emocjonalnych.

Następnie pożądane jest rozbudzenie jego nadziei, że kontakt z placówką pomoże mu w uwalnianiu się od tych kłopotów.

Na ogół w chwili pierwszego kontaktu terapeuci powstrzymują się od wywierania silnego nacisku na całkowite rozstanie z alkoholem. Czasami stosowana jest jednak wczesna konfrontacja pacjenta z wymogiem pełnej abstynencji choć może ona przyczynić się do zbyt pośpiesznej selekcji pacjentów i odpadania tych, którzy nie są jeszcze do tego przygotowani. W części

przypadków rozmiary destrukcji alkoholowej są tak duże, że wykazanie związku problemów życiowych pacjenta z piciem jest stosunkowo łatwe. Czasem wymaga to bardziej złożonej analizy jego aktualnej sytuacji życiowej.

Istotnym elementem strategii pierwszego kontaktu jest pomaganie pacjentowi w dostrzeganiu tych zjawisk i elementów terapii, z którymi może się utożsamiać

lub spostrzegać podobieństwa do własnej sytuacji. Dlatego coraz częściej do pracy we wstępnym kontakcie angażuje się nie pijących alkoholików, jako

wolontariuszy lub instruktorów terapii. Pożądane jest również usuwanie tych elementów tradycyjnej rutyny postępowania w placówkach służby zdrowia, które

tworzą bariery w kontakcie jak np. rejestratorki, numerki, długie oczekiwanie na pierwszą wizytę, konieczność dostarczania na wstępie zaświadczeń i wyników badań itp.

2. Stosunkowo szybko jednak terapeuci starają się docierać do tych zjawisk w życiu pacjenta, które mogą odgrywać kluczową rolę w budowaniu bardziej trwałej

motywacji do uczestnictwa w terapii. Są nimi rozmaite przejawy destrukcji alkoholowej czyli zniszczeń i szkód spowodowanych piciem. Fakty destrukcji są

potencjalnie podstawowym źródłem motywacji do terapii – ich rozpoznawanie powinno pomóc pacjentowi w uświadomieniu sobie, że jest uzależniony. Jednak

system iluzji i zaprzeczania broni dostępu świadomości do tych faktów, a nawet jeżeli pacjentowi udaje się zobaczyc wszystkie szkody w związku z własnym

piciem, to pojawiają się w nim bardzo zagrażające stany emocjonalne, które grożą nawrotem picia. Podstawowy dylemat związany z tym tematem, to jak pomóc

pacjentowi w konfrontacji z faktami samozniszczenia, aby mogło to się stać źródłem siły do obrony przed zniszczeniem, a nie powodowac załamania wczesnej

abstynencji.

Większość pacjentów ma za sobą doświadczenie rozpoznawania szkód spowodowanych przez własne picie oraz spotkania z poczuciem winy, wstydu, lęku,

rozpaczy i bezradności. Wynikające z tych doświadczeń próby powstrzymywania się od alkoholu kończyły się nawrotem picia. Świadomość działania mechanizmu iluzji

i zaprzeczania czyni terapeutę uważnym w analizowaniu tych zjawisk.

Rozpoznawanie destrukcji alkoholowej nie jest więc wykorzystywane przez niego do wymuszania u pacjenta zobowiązania, że już nigdy nie będzie pić ale przede

wszystkim do pokazania jak przebiega i rozwija się proces choroby pacjenta. W drugim etapie bowiem najważniejsze jest by pacjent najpierw poznał chorobę i

zrozumiał jej obecność w jego życiu a dopiero następnie przygotował się do powstrzymywania jej działania.

Istotnym elementem tej strategii jest edukacja pacjenta na temat tych zjawisk i procesów chorobowych, których zrozumienie będzie pomocne później do

rozwijania zdolności do zapanowania nad nimi. Najważniejsze jednak w tym okresie jest doprowadzenie by pacjent uświadomił sobie fakt własnego

uzależnienia oraz zaakceptował go wraz z jego podstawowymi konsekwencjami. Należą do nich konieczność stałego powstrzymywania się od picia oraz

uczestniczenia w programie terapii. Szczególną rolę odgrywa tu praca nad tzw. paradoksem bezsilności i na poddaniu się wpływowi zewnętrznych sił oferujących

pomoc. Te elementy strategii terapeutycznej są w znacznej mierze przejęte z doświadczeń AA związanych z realizacją programu 12 Kroków.

Rozpoznawanie specyfiki i rozmiarów destrukcji alkoholowej powinno doprowadzić do uświadomienia sobie faktu utraty kontroli nad piciem i nad własnym życiem niszczonym przez picie. W ten sposób pacjent mógłby zdac sobie sprawę z tego, że jest uzależniony, pozbyc się złudzeń dotyczących możliwości bezpiecznego korzystania z alkoholu i zwrócic się w stronę terapii. Lecz mechanizm iluzji i zaprzeczania właśnie w tej sprawie działa najsilniej i uniemożliwia zobaczenie tych faktów.

Istnieje również niebezpieczeństwo, że gdy pacjent zacznie zdawac sobie sprawę z tego, że nie kontroluje swego picia, może uznac swoją bezsilnośc wobec

alkoholu w takim znaczeniu, że przestanie podejmowac wysiłki zmierzające do powstrzymania picia i będzie pił z poczuciem, że musi pić i że nic z tym nie

może zrobic. I rzeczywiście w wielu przypadkach tak właśnie się dzieje.

W procesie terapii staramy się, żeby rozpoznawanie utraty kontroli nabierało innego znaczenia. Chcemy, by pacjent uznając swoją bezsilnośc wobec alkoholu rezygnował z pragnienia używania alkoholu i ze

złudzeń, że uda mu się uniknąc szkód.

Zrozumienie istoty mechanizmu rozpraszania i rozdwajania JA oraz pozostałych mechanizmów uzależnienia pokazuje że pacjent pozbawiony jest zdolności do kontrolowania swojego picia i swojego życia. Znalazł się również w samym środku

błędnego koła – im bardziej traci wpływ na bieg własnego życia i na swe postępowanie tym bardziej stara się utrzymywać kontrolę nad stanem swoich uczuć

przy pomocy alkoholu. Podtrzymuje więc w sobie złudne przekonanie, że może wygrać zmagania z życiem poprzez kontrolowanie swego picia. Nie może pogodzić

się z faktem, że alkohol jest od niego silniejszy i pragnąc nim zawładnąć podtrzymuje własne zniewolenie.

Zrozumienie natury uzależnienia może otwierać drogę do uznania własnej bezsilności a więc do rozstania z alkoholem i do stopniowego odzyskiwania mocy

uwikłanej w beznadziejne zmagania z alkoholem. Akceptacja braku kontroli nad piciem powinna przyczynić się do umocnienia kontroli nad nie piciem.

Pokazywanie takiej drogi i towarzyszenie pacjentowi w trudnym doświadczaniu poddania się faktom i zawierzeniu nadziei na życie bez alkoholu jest bardzo

ważnym elementem strategii postępowania.

Rozproszenie struktury JA czyni pacjenta niezdolnym do samodzielnego poradzenia sobie z chorobą. Konieczne jest więc by znalazł się on w jakimś trwałym i zewnętrznym układzie odniesienia i pozwolił by przez jakiś czas związek z tym układem pokierował jego życiem. Takim “ratowniczym” układem odniesienia dla pacjenta może być środowisko terapeutyczne i program terapii rozumiany jako specyficzna forma organizacji komunikowania się, myślenia i doświadczania. Związek z tym ratowniczym układem odniesienia wypełnia

wewnętrzną pustkę i podtrzymuje kolejne kroki niezbędne do realizacji programu.

Jednym z bardzo ważnych tematów psychologicznych w terapii jest samotność pacjenta – odcięcie prawie wszystkich więzi i rozluźnienie kontaktów z

otaczającym światem. Pacjenci raczej rzadko potrafią sami o tym powiedziec, ale na ogół jest to widoczne i stosunkowo łatwo jest doprowadzic do rozpoznania

tego faktu przez pacjenta.

Temat izolacji ma dwa aspekty – pierwszy to subiektywnie doświadczane i dotkliwe poczucie osamotnienia, drugi to faktyczne rozluźnienie

związków z otaczającym światem. Szczególnie to drugie zagadnienie jest poważnym wyzwaniem terapeutycznym. Brak znaczących związków ze światem wynika z

funkcjonowania systemu nałogowego regulowania emocji przy pomocy alkoholu, co oznacza, że realia zewnętrznego świata jako źródła stanów emocjonalnych

straciły na znaczeniu. Zmniejsza to więc motywację do leczenia i abstynencji oraz siłę wpływu zewnętrznych nacisków.

Dlatego w początkowym okresie terapii szczególnego znaczenia nabiera sprawa budowania więzi z miejscem terapii i z grupą innych pacjentów oraz z terapeutą.

Sprzyja temu częstośc i intensywnośc kontaktów, proste rytuały uczestnictwa, stałe i własne miejsce spotkań, obecnośc na mitingach AA itd.

W pierwszej części terapii staramy się uczyć pacjenta zrozumienia podstaw ideologii terapeutycznej wyjaśniającej mu na czym polega istota tego, co

nazywamy pracą terapeutyczną. Sprowadza się to przede wszystkim do następujących zagadnień:

ABSTYNENCJA (nie piję, bo się leczę, zamiast pic, idę na terapię),

UCZESTNICTWO (podstawowym warunkiem do uzyskania pomocy i uratowania siebie jest obecnośc na zajęciach, usprawiedliwianie nieobecności nie ma żadnego znaczenia, jak kogoś nie ma na zajęciach, to terapia nie działa),

PRACA NAD SOBĄ (nie istnieją żadne cudowne sposoby na uleczenie z tej choroby, konieczna jest osobista praca nad zrozumieniem tego, co ktoś czuje, myśli i jak postępuje oraz nad zmianą tego w sobie, co jest dla niego

szkodliwe),

szkodliwe), PRZYJMOWANIE I DAWANIE POMOCY (sam się nie uratuję, potrzebuję od innych pomocy, korzystanie z pomocy innych, gdy się jej potrzebuje, jest przejawem

mądrości, a nie poniżenia, mogę także pomagac innym, a pomagając innym – pomagam sam sobie).

Strategia pracy nad utrzymywaniem wczesnej abstynencji to przede wszystkim uczenie rozpoznawania objawów głodu alkoholowego i technik doraźnego radzenie

sobie z silnym pragnieniem picia pojawiającym się w stresowych sytuacjach.

Obejmuje także uczenie pacjenta korzystania z pomocy i unikania fałszywych wskazówek produkowanych przez mechanizm iluzji i zaprzeczania.

Pragnienie picia alkoholu towarzyszy pacjentom przez wiele miesięcy terapii i stanowi stały przedmiot zainteresowania w terapii. W bardzo wielu przypadkach

pacjenci zaprzeczają obecności tego pragnienia i deklarują, że “już nie chcą pić”, co ma stanowic dowód ich dobrej woli i gotowości do terapii. Ważnym

zadaniem terapeutycznym jest zwiększanie zdolności pacjenta do rozpoznawania tego pragnienia i czuwania nad jego wpływem na postępowanie.

Trzeba jednak podkreślić, że pragnienie to występuje na bardzo różnych poziomach intensywności, obejmujących zarówno bardzo silne i obezwładniające pragnienie nazywane głodem alkoholu, jak i pozornie oraz złudnie niegroźny “smak na alkohol”.

Alkoholik sięga po alkohol nie tylko pod wpływem silnego głodu alkoholowego. W sprzyjających okolicznościach, pod wpływem pokus i okazji,

dzięki złudzeniom systemu iluzji i zaprzeczania osłabiającym jego czujność, może zacząc pic przy niskiej intensywności pragnienia. Zresztą dośc często

alkoholik stara się nie doprowadzic do bardzo przykrego stanu głodu alkoholowego i aby tego uniknąć wcześniej zaczyna pic, niejako uprzedzając moment, gdy pragnienie stałoby się nie do wytrzymania.

W czasie terapii staramy się dostarczyc pacjentowi wielu różnych sposobów radzenia sobie z pragnieniem alkoholu i wytrzymywania pojawiającego się napięcia wokół tej sprawy. Istotną rolę spełnia tu zrozumienie pragnienia picia nie jako dążenia konsumpcyjnego podobnego do innych pragnień konsumpcyjnych, ale jako stanu niepokoju, lęku a nawet panicznej ucieczki przed

cierpieniem. Ważnym zadaniem dla pacjenta powinno więc stawac się zwiększanie i umacnianie odporności na cierpienie i uczenie się sposobów obniżania napięcia

oraz zwiększania poczucia bezpieczeństwa.

3. Kluczową rolę w psychoterapii uzależnienia posiada trzeci etap, w którym praca skoncentrowana jest na zmianie fundamentów struktury uzależnienia.

Koncentruje się ona wokół pięciu tematów ogniskowych – zmiany tożsamości alkoholowej, rozbrajaniu trzech kolejnych mechanizmów uzależnienia oraz zapobiegania nawrotom.

Problemy związane z tożsamością osoby uzależnionej można podzielic na dwie grupy. Pierwsza, obejmuje różne sposoby rozumienia i doświadczania siebie jako alkoholika. Jest przedmiotem szczególnej uwagi w

pierwszych etapach terapii. Druga grupa problemów, dotyczy pozostałych aspektów poczucia tożsamości nad którymi pracujemy w późniejszym okresie terapii.

Praca nad tożsamością alkoholową jest trudnym i złożonym procesem odgrywającym bardzo istotną rolę w całej terapii uzależnienia .W procesie tym

można wyróżnic kilka etapów, w których zmieniają się zarówno treści samookreślania jak i sposób przeżywania tych treści. W skrócie można je przedstawić następująco:

ZAPRZECZANIE – “Nie jestem alkoholikiem – alkoholicy to są degeneraci, przestępcy, słabi i upodleni ludzie, którzy muszą byc leczeni, jeszcze ze mną nie jest tak źle, jeszcze nie jestem na odwyku.”

WAHANIE – “Obawiam się, że może jestem alkoholikiem – Alkoholizm to jest choroba, te różne złe rzeczy, które ze mną się działy, są objawami choroby, jestem na odwyku, bo tutaj leczą tę chorobę i może mi pomogą”

ROZWAŻANIE – “Chyba jestem alkoholikiem – Jestem podobny do tych, którzy tutaj nazywają się alkoholicy, można byc alkoholikiem i nie pić, jak się jest

alkoholikiem to nie wolno pic do końca życia”

POTWIERDZENIE – Jestem alkoholikiem i muszę o tym pamiętac do końca życia, ale mogę byc szczęśliwy, jeśli nauczę się życ bez alkoholu i rozwiązywac na

trzeźwo swoje problemy.

AFIRMACJA- Jestem dumny z tego, że jestem alkoholikiem i nie piję – mogę pomagać innym alkoholikom i lepiej ich rozumiem, niż niejeden fachowiec.

ROZSTANIE – “Mam za sobą ważny i trudny okres życia, udało mi się zapanować nad śmiertelną chorobą i mogę być z siebie dumny, nie będę już nigdy używał

alkoholu ale nie muszę stale o tym myśleć i nie będę już patrzył na siebie i na swoje życie z perspektywy alkoholowej.

Nie sposób w tym miejscu opisać szczegółów strategii przeprowadzania pacjenta przez kolejne fazy transformacji tożsamości alkoholowej. Na początku

jest to bardziej oparte na sugestywnym pokazywaniu faktów wskazującychnieuchronność POTWIERDZENIA, przełamujących więc ZAPRZECZANIE i WAHANIE oraz

wzmacniających ROZWAŻANIE.

Następne fazy a więc AFIRMACJA i ROZSTANIE nie są już zamierzonym tematem pracy terapeutycznej i wyłaniają się, choć nie u wszystkich pacjentów, jako

naturalne konsekwencje ich dalszego życia w abstynencji.

Uzdrawianie życia emocjonalnego to temat związany z pracą nad zmianą mechanizmu nałogowego regulowania uczuć oraz z łagodzeniem zagrażającego wpływu

negatywnych stanów emocjonalnych na świeżą abstynencję pacjenta. Praca w trzecim etapie obejmuje najczęściej następujące zadania:

rozpoznawanie uczuć,

kontaktowanie się z bolesnymi uczuciami i oswajanie ich obecności,

zwiększanie odporności na cierpienie i zdolności do radzenia sobie ze stresem

uczenie się zdrowych sposobów poszukiwania pozytywnych uczuć.

W kontaktach z pacjentem stosunkowo łatwo i szybko spotykamy się z przejawami bardzo silnych uczuć gniewu, smutku, lęku, z poczuciami wstydu, winy

i krzywdy itd. Tworzy to często pokusę do podążania za tymi emocjami i sięgania do ich głębszych korzeni. Istnieją jednak ważne powody, by w fazie intensywnej

terapii uzależnienia wykazywac w tym zakresie powściągliwośc terapeutyczną i zatrzymywac się na bardziej powierzchownej warstwie doświadczania tych uczuć.

Pacjenci w tej fazie terapii na ogół dysponują niewielką zdolnością do uniesienia psychologicznego ciężaru głębszej pracy nad bolesnymi stanami emocjonalnymi. Oznacza to, że w przypadku rozpoczynania takiej pracy przez terapeutę nie będą mieli z tego wiele pożytku, a może to grozić

dezintegracją psychiczną uruchamiającą mechanizmy uzależnienia.

Dlatego celem działań zaadresowanych do sfery uczuć jest raczej zwiększenie zrozumienia i “oswojenie” obecności tych stanów niż wprowadzanie głębokich zmian, co powinno stac się przedmiotem pomocy psychologicznej dopiero w późniejszym etapie terapii.

Kolejny temat pracy to “porządkowanie umysłu” i jest on przede wszystkim związany z rozbrajaniem mechanizmu iluzji i zaprzeczania. Obejmuje m.in. następujące zadania:

uczenie się koncentracji uwagi i powstrzymywania od “odlotów”,

rozpoznawanie i powstrzymywanie typowych zniekształceń i złudzeń,

uczenie się przewidywania, planowania działań oraz realistycznego rozumowania przyczynowo-skutkowego,

odkrywanie paradoksalnych mądrości:

że uznanie bezsilności może byc źródłem siły,

że sprawca zła może byc autorem dobra,

że z rozpaczy może wyłonic się nadzieja.

Kluczowym elementem strategii w tym zakresie jest uczenie się rozpoznawania na bieżąco i powstrzymywania przejawów aktywności mechanizmu iluzji i zaprzeczania. Oznacza to przede wszystkim odrzucanie opisanej poprzednio “nałogowej logiki” i zastępowanie jej racjonalnym myśleniem. Na początku pracy może to wymagać podważenia wiarygodności zdroworozsądkowego myślenia pacjenta i wyrobienia u niego nawyku sprawdzania czy treść jego przekonań służy trzeźwości

czy sprzyja piciu.

Strategia pracy związanej ze zmianą mechanizmu rozpraszania i rozdwajania JA polega przede wszystkim na budowaniu konstruktywnego JA. Oznacza to m.in.:

uczenie się samoakceptacji,

poszukiwanie mocnych stron,

uczenie się pozytywnego myślenia,

tworzenie i rozpoznawanie pozytywnych faktów dotyczących własnej osoby.

Ważną rolę odgrywa tu opisywana już praca nad zmianą tożsamości alkoholowej i od niej właściwie zaczynają się zmiany. Uznanie siebie za alkoholika stwarza

pierwszą okazję by w solidny sposób, który znajduje oparcie w faktach i związkach ze środowiskiem terapeutycznym, umieścić w pustym i wydrążonym JA

jakieś treści. Nie są one wprawdzie przyjemne ale pomagają nie tylko w uzasadnieniu uczestnictwa w terapii ale i zaczynają stopniowo dostarczać

wskazówek dotyczących postępowania. Skoro pacjent rozpoznaje siebie jako leczącego się alkoholika to wynika z tego cały szereg praktycznych wskazówek na

temat tego, co jest dla niego dobre a co złe. W ten sposób pojawia się, zakorzeniony w centrum osobowości, zalążek systemu osobistej orientacji życiowej, o wyraźnie konstruktywnym ukierunkowaniu.

Codzienna egzystencja pacjenta została zawężona do

zatrzaśnięcia w pułapce egocentrycznego kręgu przetrwania i uśmierzania cierpienia. Odpowiada temu pustka wewnętrzna, rozproszenie podstaw tożsamości i

systemu wartości osobistych. Wymaga to podejmowania pracy nad duchowymi aspektami życia co oznacza pomaganie pacjentowi w otwieraniu się na świat

pozytywnych i ponadosobistych wartości, kontaktów i doświadczeń – odniesienie swojej egzystencji i swojej tożsamości do czegoś lub kogoś dobrego, znaczącego

i trwałego. Praca nad tym aspektem życia obejmuje najczęściej:

odkrywanie wartości i drogowskazów życiowych,

rozpoznawanie duchowych aspektów własnej egzystencji,

praktykowanie w życiu codziennym wskazań duchowych.

Podstawowym tematem całej terapii uzależnienia jest zapobieganie nawrotom picia, ponieważ istotą tej choroby jest nieustanne zagrożenie nawrotem, wynikające z obecności psychopatologicznych mechanizmów uzależnienia.

Strategia pracy nad zapobieganiem nawrotom to przede wszystkim uczenie czynności niezbędnych do uprzedzania zagrożeń i do skutecznej kontroli abstynencji czyli

rozpoznawanie sygnałów ostrzegawczych

rozpoznawanie ryzykownych okoliczności

przygotowywanie własnych sposobów zapobiegania

rozwijanie sprawności zapobiegania

4. Ostatni etap pracy psychoterapeutycznej, związany z udzielaniem pomocy w rozwiązywaniu problemów osobistych pacjenta przebiega w nieco inny sposób niż

etapy bardziej bezpośrednio dotyczące samego uzależnienia. Często prowadzony jest podobnie jak inne odmiany psychoterapii zaburzeń emocjonalnych lub jak

oddziaływania psychoedukacyjne w formie grupowych treningów psychologicznych.

Dlatego w tym miejscu zostały pominięte strategie pracy nad zmianą autodestrukcyjnej orientacji życiowej czyli nad nastawieniami autodestrukcyjnymi, destrukcyjnymi wzorami relacji z otoczeniem oraz nad

rozpadem systemu wartości osobistej. Obszerne opisanie tych zagadnień znajduje się w pracy książkowej przygotowywanej do druku.

Strukturalizacja pracy psychoterapeutycznej

Planując przebieg procesu psychoterapii oprócz ogólnych założeń strategicznych możemy określić podstawowe elementy technologii terapii. Należą

do nich:

Instrumentalne oddziaływania poznawcze

Istotnym elementem programu terapii jest zorganizowany system oddziaływań edukacyjnych dostarczających wiedzy o sprawach ważnych dla procesu terapii.

Należą do nich przede wszystkim opisywane powyżej tematy. Oddziaływania te mogą być prowadzone w postaci mikroedukacji czyli krótkich wykładów, indywidualnych

lektur, nagrań audiowizualnych, plakatów i cwiczeń. Wiedzę, którą uzyskuje, pacjent powinien na bieżąco odnosic do samego siebie i do swojego życia. Wiedza

ta ma charakter instrumentalny tzn. powinna przyczyniać się do zmiany myślenia i postępowania pacjenta. Przekazywanie jej różni się więc od tradycyjnych form kształcenia i powinno być podporządkowane założonym celom. Może to więc być

wiedza fragmentaryczna, intencjonalnie wyselekcjonowana i wielokrotnie powtarzana i wzmacniana. Ponieważ powinna inspirować i ukierunkowywać proces zmiany musi stanowić integralną część procesu terapii i nie powinna być

przekazywana w formach oddzielonych od pozostałych zajęć.

Autoanaliza zdarzeń, osobistych schematów postępowania i myślenia

W programie terapii powinno byc wiele specjalnie zaplanowanych okazji do autoanalizy konkretnych elementów własnego życia. Powinny one dostarczac

pacjentowi materiału do lepszego poznawania swojego sposobu życia i sposobu myślenia oraz do cwiczenia umiejętności rozpoznawania takich zjawisk, które

będą zagrażac jego abstynencji. Wymaga to najczęściej używania ustrukturalizowanych kwestionariuszy tematycznych. Wypełniając je, pacjent buduje nowy i uporządkowany obraz własnej osoby i sposobu życia – typowym przykładem jest praca przy pomocy tzw. Przewodnika Samopoznania.

Dostarczanie przykładów i wzorów postępowania

Częścią programu terapii uzależnienia powinno byc wykorzystywanie jednej z najbardziej skutecznych metod uczenia społecznego, jaką jest tzw. modelowanie.

Podstawowym rodzajem treści, które powinny docierac tą drogą do pacjentów, są wzory konstruktywnego postępowania służącego trzeźwemu życiu. Można to osiągnąc różnymi sposobami. Bardzo dobrze służy temu udział w realizacji programu osób, które same kiedyś borykaly się z podobnymi problemami, ale odniosły sukces w prowadzeniu trzeźwego życia. Mogą to również byc materiały opisujące sposób życia i doświadczenia takich osób. Ważne jest również dzielenie się z innymi

pacjentami treścią doświadczeń i myśli związanych z autoanalizą w czasie terapii.

Wpływ interpersonalny – indywidualny i grupowy

W terapii uzależnień ważną rolę odgrywają bezpośrednie

oddziaływania interpersonalne dokonujące się pomiędzy wszystkimi uczestnikami sytuacji terapeutycznych, a w szczególności bezpośrednie konfrontowanie pacjenta z realiami jego zachowań i sytuacji, w których się znajduje.

Jasne konstruowanie zadań i reguł postępowania w środowisku terapeutycznym, uczciwe nazywanie sytuacji i zachowań oraz konsekwentne reagowanie w ramach ustalonego systemu norm i ocen – wszystkie te elementy

wpływu społecznego pomagają w demontowaniu mechanizmów uzależnienia i w budowaniu bardziej konstruktywnych form funkcjonowania.

Ćwiczenie umiejętności

Dla utrwalania abstynencji i budowania nowego sposobu życia bez alkoholu potrzebne są nie tylko konstruktywne doświadczenia emocjonalne i lepsze zrozumienie siebie, ale wdrażanie i utrwalanie bardziej konstruktywnych wzorów zachowania i myślenia, czyli umiejętności. Wymaga to okazji do cwiczenia

tych wzorów i sprawdzania ich użyteczności. Służą temu zarówno drobne, czasem doraźnie improwizowane cwiczenia dostosowane do konkretnych umiejętności, jak i systematycznie zorganizowane procedury, jak np. Trening Zapobiegania Nawrotom Picia, Trening Asertywności, Trening Interpersonalny, itd.

Ogniskowe tematy strukturalizujące pracę terapeutyczną

Strategiczno-strukturalna psychoterapia uzależnienia opiera się na dość szerokim stosowaniu procedur i technik określających wstępną strukturę sytuacji

terapeutycznych. Są to scenariusze różnych ćwiczeń i zadań, konspekty mikrowykładów i lektur, których przedstawienie wymagałoby setek stron maszynopisu. Najczęściej dotyczą następujących tematów ogniskujących ważne aspekty procesu psychoterapii:

utrata kontroli nad piciem

Głód alkoholowy i powstrzymywanie się od picia

Niezdolność do uznania swego uzależnienia

Przemiany poczucia tożsamości osoby uzależnionej

Nałogowe i naturalne regulowanie uczuć

Konstruktywne radzenie sobie ze stresem

Kontaktowanie się ze złością, lękiem, smutkiem i bólem

Racjonalna i irracjonalna praca umysłu

Nałogowa logika i zaprzeczanie

Funkcjonowanie zdrowego JA

Rozpraszanie JA i zmienione stany świadomości

Dwubiegunowość JA i rozdarcie wewnętrzne

Wydrążenie JA i pustka wewnętrzna

Iluzje mocy i kontroli oraz duma alkoholika

Poczucie winy i zasady moralne

Poczucie krzywdy

Poczucie wstydu i niższej wartości

Poczucie samotności i odizolowania od świata

Zapobieganie nawrotom

Nastawienia autodestrukcyjne

Destrukcyjne i konstruktywne formy relacji z otoczeniem

Budowanie pozytywnej wizji własnej osoby i życia

Wartości osobiste i poszukiwanie sensu życia-rozwój duchowy

Planowanie i wprowadzanie zmian w życiu osobistym

Przemoc i łamanie norm społecznych

Problemy życia rodzinnego

Funkcjonowanie w rolach społeczno-zawodowych

Zaburzenia życia seksualnego

Środowisko samopomocy i wspomaganie procesu zdrowienia

Zasady zdrowego życia

Osobisty plan terapii pacjenta

Osobisty plan terapii stanowi centralny aspekt nowoczesnego programu intensywnej psychoterapii uzależnień. Ten element technologii terapeutycznej

zaczyna się od systematycznego rozpoznania wybranych fragmentów biografii i aktualnego sposobu życia pacjenta, szczególnie zjawisk związanych z uzależnieniem. Następnie na podstawie tych danych buduje się ogólną mapę spraw wymagających konstruktywnego rozwiązania na drodze do realizacji celów terapii, co prowadzi do opracowania, wspólnie z pacjentem, pisemnego dokumentu zawierającego konkretny plan terapii dla pacjenta.

Plan zawiera zbiór konkretnych celów i zadań do osiągnięcia w czasie trwania terapii oraz szczegółowe określenie sposobów realizacji tych zadań, ich terminów i okoliczności towarzyszących. Ten dokument jest w ręku pacjenta, podstawowym przewodnikiem wskazującym mu, co i kiedy powinien zrobić.

Terapeuta jest konsultantem i osobą, która tworzy okazję do realizacji niektórych fragmentów tego planu. Pacjent zawiera z zespołem terapeutycznym

kontrakt na realizację tego programu i pilnuje realizacji poszczególnych kroków. Do zadań terapeutów należy:

Określenie podstawowych problemów pacjenta w trakcie postępowania diagnostycznego.

Wskazanie celów, których osiąganie przyczyni się do rozwiązywania tych problemów.

Określanie szczegółowych zadań dla pacjenta, których wykonywanie będzie zbliżac do celu.

Przygotowanie sytuacji, materiałów i wszystkiego, co będzie potrzebne do realizacji zadań.

Wprowadzenie poprawek i uzupełnień do osobistego planu w trakcie jego realizacji.

Towarzyszenie pacjentowi w realizacji planu oraz prowadzenie oddziaływań rozwijających i pogłębiających pracę własną pacjenta.

Przedstawiony poniżej ramowy zbiór ważniejszych obszarów problemowych, w obrębie których dokonuje się planowanie nie stanowi przykładu dokładnej mapy problemów i zadań przygotowywanej dla konkretnego pacjenta. Jest to ogólny schemat pokazujący strategię podejścia terapeutycznego. Najważniejszy jest fakt, że pacjent posiada osobisty tzn. własny program własnych zadań i kroków, które powinien wykonywac. Nie zawsze się zdarza, że jego program jest zupełnie inny od programów jego kolegów. Nawet, gdyby istniały powody dla zrobienia kilku pacjentom prawie takich samych programów indywidualnych, należy je opracowac odrębnie, a nie robic jednego programu dla

całej grupy.

Problem A:

Brak zdolności do rozpoznawania i uznawania faktu

własnego uzależnienia oraz gotowości do pracy nad sobą

Cel 1:

Uzyskac wiedzę o objawach i naturze uzależnienia od alkoholu i innych substancji chemicznych.

Cel 2:

Stac się świadomym rozmiarów i rodzajów zniszczeń, jakie zostały spowodowane we własnym życiu przez picie alkoholu.

Cel 3:

Uświadomic sobie i uznac fakt własnej bezsilności wobec alkoholu i utraty zdolności do kierowania własnym życiem oraz zaakceptować uzależnienie.

Cel 4:

Uzyskać wiedzę o programie terapii oraz o zasadach i formach własnego udziału w procesie zdrowienia.

Problem B:

Uszkodzenia życia emocjonalnego i duchowego

Cel 1:

Uzyskac wiedzę o typowych uszkodzeniach życia emocjonalnego i duchowego u osób uzależnionych oraz uświadomic sobie fakt występowania takich

uszkodzeń we własnym życiu.

Cel 2:

Rozpocząc pracę nad konstruktywnym postępowaniem z własnymi uczuciami.

Cel 3:

Rozpocząć pracę nad rozwojem duchowych aspektów własnego życia.

Problem C:

Brak zdolności do rozumienia siebie i innych oraz

konstruktywnej wizji własnego życia

Cel 1:

Uzyskać wiedzę o systemie iluzji i zaprzeczania oraz rozpoznać najważniejsze formy zniekształcania obrazu własnej osoby i otoczenia.

Cel 2:

Rozpocząć uczenie się trafnego spostrzegania i rozumienia własnego postępowania oraz innych ludzi.

Cel 3:

Rozpocząc budowanie konstruktywnej wizji własnego życia bez alkoholu.

Problem D:

Dezorganizacja własnego JA oraz brak oparcia w

sobie

Cel 1:

Uzyskać wiedzę o stanach i poczuciach JA, typowych dla

uzależnienia i rozpoznac ich obecnośc w swoim sposobie doświadczania siebie.

Cel 2:

Rozpocząć pracę nad budowaniem poczucia własnej wartości i akceptacji siebie oraz nad podporządkowaniem innych aspektów własnej osoby.

Cel 3:

Zrozumieć i zaakceptować konieczność budowania kontaktu z Siłą Wyższą w celu znalezienia stabilnego i konstruktywnego układu odniesienia dla

dalszej pracy nad sobą.

Problem E.

Zaburzenia kontaktów z otoczeniem społecznym

Cel 1:

Uzyskać świadomość uszkodzeń, zagrożeń i deficytów występujących w kontaktach z członkami rodziny i innymi ludźmi.

Cel 2:

Rozpocząć pracę nad budowaniem konstruktywnych kontaktów z innymi ludźmi.

Cel 3:

Rozpocząć systematyczne uczestnictwo w spotkaniach AA i/lub innych środowiskach abstynenckich.

Problem E:

Brak zdolności do zapobiegania nawrotom picia

Cel 1:

Uzyskać wiedzę o naturze procesu nawrotu choroby i typowych sygnałach ostrzegawczych.

Cel 2:

Nauczyć się rozpoznawać osobiste sygnały ostrzegawcze i sytuacje stresowe, zwiększające zagrożenie nawrotu.

Cel 3:

Rozpocząć ćwiczenie umiejętności konstruktywnego radzenia sobie z zagrożeniami nawrotu.

Problem G

Brak umiejętności ważnych dla trzeźwego życia.

Cel 1:

Uzyskać wiedzę o praktycznych umiejętnościach ważnych dla trzeźwego życia i rozpoznac ich stan u siebie samego.

Cel 2:

Rozpocząć trenowanie deficytowych umiejętności.

Problem H

Trudności w utrzymaniu systematycznej pracy nad trzeźwością

Cel 1:

Posiadać plan dalszej pracy nad własną trzeźwością, po

zakończeniu okresu intensywnej terapii.

Cel 2:

Uzyskać własny system wsparcia dla trzeźwego życia.

Dla każdego z tych celów zostaje opracowany zbiór konkretnych zadań, które pacjent będzie realizował w ustalonej kolejności i terminach. Efekty tej pracy

przedstawia w czasie spotkań grupowych z udziałem innych pacjentów i terapeuty.

Podstawowe funkcje terapeuty uzależnień

Realizacja przez pacjenta osobistego planu terapii angażuje go do podmiotowego udziału w procesie terapii i uczy osobistej odpowiedzialności za pracę nad zmianą siebie i swojego życia. Zmienia też charakter wzajemnych relacji między pacjentem a terapeutą, które stają się bardziej partnerskie. Nie oznacza to jednak przeniesienia całego ciężaru pracy terapeutycznej na

pacjenta. Osobisty plan terapii przede wszystkim organizuje pracę własną pacjenta i przyczynia się do tego, że terapia dokonuje się nie tylko w

obecności i pod bezpośrednim wpływem terapeuty.

Zadania terapeuty realizującego program psychoterapii uzależnienia można określić w następujący sposób:

Nawiązywanie wstępnego kontaktu i uzyskiwanie orientacji –

rozpoczynanie rozmowy, organizacja warunków technicznych i lokalowych, radzenie sobie z trudnymi pacjentami, udzielanie informacji o terapii i chorobie,

zdobywanie informacji potrzebnych do decyzji o ofercie dla pacjenta.

Przyjmowanie pacjenta do programu i zawieranie kontraktu –

procedury włączenia pacjenta do programu terapii – administracyjne, badania wstępne, lekarskie, ustalanie wstępnej oferty dla pacjenta, komunikowanie jej i

umawianie się z pacjentem na temat jego uczestnictwa w pracy terapeutycznej, przedstawianie pacjentowi:

ogólnej natury i celów programu,

zasad obowiązujących w trakcie realizacji programu i charakteru wykroczeń, które mogą doprowadzic do interwencji dyscyplinarnej,

praw i obowiązków pacjenta.

Analiza diagnostyczna – procedury zbierania i porządkowania danych o pacjencie i jego życiu w celu określenia jego aktualnego stanu,

najważniejszych problemów i zadań terapeutycznych oraz kierunków dalszej pracy.

Planowanie terapii – określanie podstawowych problemów i celów terapeutycznych do realizacji ich przez pacjentów oraz zadań, które

powinni realizowac w czasie terapii, omawianie przypadku z innymi terapeutami, aktualizacja planu terapii stosownie do jej przebiegu.

Pomoc psychologiczna (indywidualna i grupowa) –

posługiwanie się podstawowymi metodami pomocy psychologicznej – indywidualną rozmową psychologiczną, prowadzenie zajęc i rozmów grupowych służących

samopoznaniu pacjentów, wyrażaniu uczuć, badaniu postaw, uczuc, sposobów myślenia i postępowania oraz podejmowaniu decyzji.

Opieka nad przebiegiem terapii i zdrowienia – opieka nad przebiegiem postępowania terapeutycznego, korzystania z zasobów innych instytucji i służb w celu lepszego rozwiązywania przez pacjenta jego problemów,

przygotowanie dalszej drogi pacjenta po ukończeniu programu.

Interwencja kryzysowa – postępowanie i sposoby reagowania wobec pacjenta w wypadku ostrego kryzysu emocjonalnego, społecznego lub

fizycznego.

Edukacja – dostarczanie pacjentom informacji i wiedzy oraz okazji do uczenia się umiejętności pomocnych w terapii – edukacja innych grup

odbiorców (profilaktyka problemów alkoholowych i edukacja wybranych profesji).

Prowadzenie dokumentacji i ocena przebiegu i efektów terapii -dokumentowanie diagnozy i przebiegu terapii oraz jej efektów.

Konsultacje i kierowanie pacjenta do innych specjalistów i instytucji- rozpoznawanie potrzeb i problemów pacjenta wymagających udziału innych specjalistów i instytucji, nawiązywanie odpowiednich kontaktów i ułatwianie pacjentowi korzystania z innych systemów wsparcia i zasobów.

Stosowanie i opracowywanie procedur terapeutycznych-świadome i trafne posługiwanie się cwiczeniami i scenariuszami zajęc

oraz technikami terapeutycznymi niezbędnymi do realizacji zadań terapeutycznych.

Współpraca z nieprofesjonalistami i grupami samopomocy – Do ustabilizowania abstynencji i budowania społecznego systemu wsparcia w trzeźwym

życiu pożądane jest również uczestnictwo w spotkaniach Anonimowych Alkoholików oraz, jeżeli są stosownie zorganizowane, w działaniu klubów abstynenckich.

Podsumowanie

Przedstawiona koncepcja uzależnienia i strategiczno-strukturalnego podejścia do psychoterapii uzależnienia tworzy poznawczy układ odniesienia dla praktyki

terapeutycznej realizowanej w wielu polskich placówkach odwykowych.

W ciągu ostatnich lat prowadzone były poszukiwania praktyczne i badania mające na celu określenie optymalnego sposobu dopasowania różnych

modeli terapii do indywidualnych właściwości pacjenta. Badania oparte na losowym doborze pacjentów do trzech różnych modeli terapii nie stwierdziły prawie żadnych istotnych związków między indywidualnymi cechami pacjentów a skutecznością odrębnego stosowania różnych procedur i koncepcji terapeutycznych.

Skoncentrowanie procesu strategiczno-strukturalnej psychoterapii wokół indywidualnego planu terapii, opracowywanego oddzielnie dla każdego pacjenta i uwzględniającego jego indywidualną specyfikę, w oparciu o koncepcję mechanizmów uzależnienia, wydaje się alternatywnym podejściem do tamtych poszukiwań. Rokuje ono większe nadzieje na zwiększenie skuteczności

terapii przez lepsze dopasowanie przebiegu procesu terapii do indywidualnej specyfiki pacjenta.

W przedstawionym powyżej modelu terapii współwystępują elementy wchodzące w skład różnych podejść terapeutycznych. Ich rola i znaczenie w procesie psychoterapii poszczególnych pacjentów może być zróżnicowana w zależności od specyfiku indywidualnego przypadku.

Opisany poprzednio model psychoterapii jest realizowany w większości placówek, na terenie których prowadzony jest program analizy przebiegu i efektów terapii alkoholizmu “APETA”, przedstawiony w następnych artykułach tego numeru “Alkoholizmu i Narkomanii”. Nie oznacza to oczywiście, że we wszystkich tych placówkach tak samo prowadzi się terapię i że zawiera ona wierne zastosowania przedstawionych powyżej strategii i procedur strukturalizujących sytuacje terapeutyczne. Szczegółowa analiza zakresu w jakim ta koncepcja jest

wdrażana w poszczególnych placówkach dokonana będzie w dalszych etapach badań.

Autor jest dyrektorem Instytutu Psychologii Zdrowia

Więcej o programie badawczym APETA

W oparciu o koncepcję mechanizmów uzależnienia w końcu lat osiemdziesiątych zespół pracowników i współpracowników Instytutu Psychologii Zdrowia i Trzeźwości pod kierunkiem autora opracował specyficzny model psychoterapii. Został on wdrożony do praktyki klinicznej wielu polskich placówek odwykowych.Przy jego konstruowaniu korzystano wstępnie z doświadczeń amerykańskich programów terapeutycznych funkcjonujących w tzw. modelu Minnesota oraz z doświadczeń nurtu behawioralno-poznwaczego i kompetencyjnego.Po kilku latach eksperymentowania i poszukiwania optymalnej technologii terapii integrującej najbardziej wartościowe treści różnych koncepcji zostałopracowany oryginalny model programu terapii, którego kształt wyłonił się już z polskiej praktyki i został ugruntowany teoretycznie przy pomocy koncepcji mechanizmów uzależnienia. Nazwaliśmy go strategiczno-strukturalną psychoterapią uzależnienia, ponieważ obejmuje zarówno zalecenia dotyczące strategii postępowania terapeuty w kolejnych etapach procesu terapii jak i wskazuje procedury kształtujące strukturę różnych sytuacji terapeutycznych, niezbędnychdo realizacji tych strategii. Najważniejsze elementy tego podejścia przedstawione zostaną schematycznie ze względu na ograniczoną ilość miejsca.Ze względu na rozległość i złożoność problemów osoby uzależnionej system udzielania jej pomocy musi obejmować wiele elementów. Związane jest to zdążeniem do osiągania kilku różnych celów praktycznych. Należą do nich:Stosownie do tych różnych celów możemy wyróżnić odmienne formy pomagania osobie uzależnionej. Należą do nich przede wszystkim:Tak więc psychoterapia uzależnienia stanowi tylko jeden z elementów całego systemu pomocy. Posiada jednak kluczowe znaczenie ponieważ tylko ona jestukierunkowana na zmianę mechanizmów decydujących o patologicznym piciu stanowiącym przyczynę pozostałych problemów zdrowotnych. Inne cele praktyczne,które chcemy osiągnąć w pracy klinicznej z osobami uzależnionymi są związane z zaburzeniami somatycznymi i zaburzeniami psychicznymi występującymi u częścipacjentów. Należą do nich:Miejsce psychoterapii uzależnienia w systemie pomocy można określić w następujący sposób:

PODSTAWOWY PROGRAM TERAPII UZALEŻNIENIA OD ALKOHOLU – WOLOiZOL w Gorzycach

Informacje ogólne

Program oparty jest o bio-psycho-społecznym model uzależnienia. Głównym celem pracy terapeutycznej jest dążenie do zmiany pozwalającej osiągnąć pełną abstynencję. Podstawową metodą terapeutyczną jest psychoterapia grupowa i indywidualna. W tym podejściu ponad połowa zajęć, to sesje psychoterapii grupowej. Sesje grupowe odbywają się w systemie półotwartym, to znaczy, że nabór pacjentów do grupy odbywa się w sposób rotacyjny, w przedziale tygodniowym. Raz w tygodniu wymieniana jest połowa członków z 12 osobowej grupy.

Oddział Terapii Uzależnienia od Alkoholu jest podzielony na trzy pododdziały A, B, C na łączna liczbę 112 łóżek. W każdym z pododdziałów obowiązuje szczegółowy harmonogram terapii rozpisany na poszczególne dni tygodnia. Ze względu zachowanie ciągłości przyjęć i realizację programu terapeutycznego przyjęcia w każdym z pododdziałów odbywają się we wtorki, środy i czwartki.

W ramach prowadzonej terapii jest zagwarantowana stała dostępność do psychologa i lekarzy różnych specjalności oraz pracownika socjalnego. W razie konieczności zapewniony jest również dostęp do konsultacji specjalistycznych.

Zajęcia rozpisane są na 6 tygodniowych bloków, które szczegółowo rozpisane są w postaci harmonogramu zajęć.

Cele terapii:

zdobycie, bądź pogłębienie wiedzy na temat uzależnienia od alkoholu,

nauka umiejętności powstrzymywania się od picia,

ułatwienie identyfikacji choroby alkoholowej,

rozpoznawanie i rozbrajanie systemu iluzji i zaprzeczeń,

uświadomienie destrukcyjnego wpływu picia alkoholu na funkcjonowanie rodziny

rozpoznawanie i rozbrajanie mechanizmu nałogowego regulowania uczuć,

rozpoznawanie i rozbrajanie systemu rozproszonego „Ja”

rozpoznanie własnych wartości, zdolności, dążeń, które są w pełni akceptowane i sprzyjają osiąganiu wytyczonych celów,

zwiększenie umiejętności dostrzegania własnych problemów,

zwiększenie świadomości wpływu własnej pracy na przebieg zdrowienia,

ułatwianie rozpoznawania sygnałów zagrażających trzeźwości,

uświadomienie destrukcyjnego wpływu picia na przebieg pracy zawodowej,

uświadomienie destrukcyjnego wpływu picia na stan zdrowia,

uświadomienie, co to znaczy być bezsilnym wobec alkoholu,

pogodzenie się z własnymi ograniczeniami,

ugruntowanie wiedzy i umiejętności zasad ważnych w utrzymywaniu abstynencji,

zdobycie wiedzy na temat nawrotów,

zdobycie wiedzy na temat możliwości zapobiegania nawrotom,

uświadomienie zagrożeń dla trzeźwienia płynących z otaczającej rzeczywistości,

zmiana dotychczasowego stylu życia, bez alkoholu,

planowanie przyszłości bez alkoholu.

Zadania

Udzielanie podstawowych świadczeń zapobiegawczo–leczniczych osobom uzależnionym od alkoholu,

Realizacja programu psychoterapii uzależnienia od alkoholu w zakresie podstawowym,

Przygotowanie pacjenta kończącego podstawowy program terapeutyczny w warunkach stacjonarnych do kontynuowania terapii w systemie ambulatoryjnym.

Czas trwania podstawowego programu

Podstawowy program terapeutyczny, licząc od daty przyjęcia pacjenta, do jego wypisu wynosi 6 tygodni. W przypadkach, kiedy cele terapeutyczne nie zostały osiągnięte istnieje możliwość przedłużenia terapii maksymalnie do 8 tygodni. Na czas przedłużenia pobytu jest opracowywany indywidualny program terapii.

Zawartość i realizacja programu

Program psychoterapii uzależnienia od alkoholu oparty koncepcję behawioralno – poznawczą realizowany jest w obszarach:

Przyjęcie do programu – destrukcja oraz motywowanie do terapii

Destrukcja i utrata kontroli

Tożsamość alkoholowa

Bezsilność wobec alkoholu

Konstruktywne zachowania ułatwiające zachowanie abstynencji

Nawrót choroby

Realizacja programu przebiega w następujący w sposób:

podstawowy program terapii dla osób uzależnionych

Rodzinę stanowi grupa ludzi będących ze sobą w relacjach uczuciowych, społecznych i duchowych. Oznacza to, że ludzi mieszkających ze sobą winny łączyć wspólne cele. Niestety życie w rodzinie niesie za sobą czasami wiele różnych problemów. W wielu rodzinach centralnym problemem staje się alkohol. O takiej rodzinie mówi się – rodzina z problemem alkoholowym. Oznacza to rodzinę , w której choćby jedna osoba pije w sposób przynoszący szkodę. Człowiek pijący destrukcyjnie dostarcza wszystkim innym członkom rodziny problemów życiowych, finansowych i emocjonalnych. Rodzina boryka się z szeroko rozumianym problemem alkoholowym. Dzieci, które wychowują się w rodzinie z problemem alkoholowym, uczą się szczególnych zasad postępowania:

Program terapii pogłębionej i leczenia uzależnień: przebieg, etapy

Program terapii uzależnień dla osób nadużywających i uzależnionych od alkoholu, narkotyków (wszystkie substancje psychoaktywne oprócz leków) i uzależnień behawioralnych (np.: hazard) – Alma Libre Terapia Uzależnień w Warszawie.

Program terapii uzależnień opiera się w dużej mierze na terapii grupowej z możliwością skorzystania z form terapii indywidualnej w zależności od specyficznych potrzeb klienta. Nie jest naszym zamiarem narzucanie czegokolwiek…Ty sam wybierasz drogę jaką chcesz iść, a my – terapeuci uzależnień, psycholodzy – jesteśmy po to, by pomóc Tobie w znalezieniu i wyborze optymalnej dla Ciebie opcji. Tak ,więc poniższy program jest propozycją która pokazuje jedynie strukturę terapii – całą resztę tworzysz Ty i Twoje indywidualne potrzeby. Jest on dla Ciebie, a nie Ty dla programu. Zdajemy sobie sprawę, że nie wszystko da się opisać, wiec w momencie kiedy zdecydujesz się na terapię uzależnień,

Twój terapeuta indywidualny wszystko Tobie wytłumaczy na pierwszych indywidualnych sesjach terapeutycznych.

Jest to szczegółowy program, jeśli jednak nie miałeś nigdy doczynienia z terapią uzależnień, zapraszamy do lektury artykułu na temat Jak wygląda leczenie uzależnień.

Realizatorzy programu terapii uzależnień:

Terapeuci uzależnień

Psychiatra (opcjonalnie)

Psycholog/Coach (opcjonalnie)

Czas trwania programu leczenia uzależnień:

Faza terapii wstępnej trwa 6 miesięcy do roku czasu

Faza terapii podstawowej trwa od 6 miesięcy do 18 miesięcy

Faza terapii pogłębionej trwa od 12 miesięcy do 24 miesięcy

Faza wsparcia terapeutycznego trwa od 24 miesięcy do czasu kiedy będziesz się czuła lubczuł bezpiecznie

Oczekiwane efekty dla uczestników programu terapii uzależnień:

zbudowanie motywacji do utrzymywania abstynencji i trzeźwości

zrozumienie swoich problemów i próby ich rozwiązania

stworzenie planu zmiany swoich zachowań i próby jego konsekwentnego realizowania

uzyskanie pomocy, wsparcia

przejęcie pełnej odpowiedzialności za siebie / swoje życie

uświadomienie sobie mechanizmów uzależnienia

nabycie umiejętności intrapsychicznych (rozpoznawanie i nazywanie emocji, budowania poczucia wartości, adekwatna ocena swojego potencjału i możliwości, rozumienie siebie i swoich potrzeb, budowanie realistycznych planów)

nabycie umiejętności interpersonalnych (rozwiazywanie konfliktów, umiejętnośćsłuchania i rozumienia innych, asertywność, akceptacja własnej choroby i ograniczeń)

nabycie umiejętności komunikacyjnych (podstawy komunikacji, wiedza na temat technik budowania i utrzymywania relacji interpersonalnych)

nabycie umiejętności radzenia sobie ze stresem (techniki relaksacyjne, rekreacja, umiejętność radzenia sobie z napięciem, zainteresowania i hobby)

nabycie umiejętności podejmowania decyzji i realistycznego planowania (umiejętność adekwatnego rozeznania sytuacji i dokonywania trafnych wyborów)

Etap wstępny – MOTYWACJA

(6 miesięcy do 12 miesięcy)

Warunki które stawia przed Tobą program terapii uzależnień na tym etapie to:

chęć podjęcia terapii dla osób uzależnionych i nadużywających

podpisanie kontraktu terapeutycznego

Wymagania które stawia przed Tobą program terapii uzależnień na tym etapie to:

praca nad bieżącymi problemami

praca nad motywacją do zmiany

wyrównanie stanu psycho – fizycznego

nawiązanie relacji interpersonalnych w grupie

zapoznanie się z zasadami grupowymi

identyfikacja z problemem uzależnienia

przygotowanie się do podjęcie decyzji dotyczącej utrzymywania abstynencji

Zakres proponowanych zagadnień na tym etapie to:

objawy uzależnienia

fazy uzależnienia

metody radzenia sobie z myśleniem destruktywnym

uzależnienia zastępcze (substytuty), zachowania kompulsywne

wstęp do wiedzy na temat mechanizmów uzależnienia

praca nad programem HALT i 24 H

Etap podstawowy – AKCEPTACJA

(od 6 miesięcy do 18 miesięcy)

Warunki które stawia przed Tobą program terapii uzależnień na tym etapie to:

podjęcie decyzji dotyczącej utrzymywania abstynencji

podjęcie decyzji dotyczącej odcięcia się od środowiska zagrażającego (Ty sam je określasz)

Wymagania które stawia przed Tobą program na tym etapie to:

praca nad bieżącymi problemami

praca nad motywacją do utrzymania decyzji związanej z trzeźwością

odcinanie od środowiska zagrażającego (wyzwalacze)

konstruktywna organizacja czasu i aktywności

podjęcie decyzji dotyczącej przejścia do fazy zaawansowanej

Zakres proponowanych zagadnień to:

system nałogowego regulowania uczuć

system iluzji i zaprzeczania

system rozproszonego JA

praca nad uznaniem własnego uzależnienia

nawroty choroby ,rozpoznawanie sygnałów

nawroty – lista wyjść awaryjnych

praca nad konfrontowaniem z konsekwencjami uzależnienia w rodzinie – praca nadpoczuciem winy, mechanizmami obronnymi

praca nad rolami psychologicznymi podejmowanymi w życiu (np: matka, pracownik…)

Etap zaawansowany – AFIRMACJA

(od 12 miesięcy do 24 miesięcy )

Warunki które stawia przed Tobą program na tym etapie to:

przygotowanie najbliższych planów, wizji trzeźwego życia i wybór systemów wsparciapo terapii uzależnień

pełna decyzja dotycząca zmiany

Wymagania które stawia przed Tobą program na tym etapie to:

praca nad bieżącymi problemów

budowanie alternatywnego środowiska wewnętrznego i zewnętrznego

praca nad skryptem wewnętrznym– scenariuszem życiowym osoby uzależnionej

praca nad emocjami, ich rozpoznawaniem i wyrażaniem

rozwój osobisty

odcięcie się od środowiska zagrażającego (wyzwalacze)

Etap wsparcia – wsparcie i weryfikacja

(od 24 miesięcy do pełnej gotowości )

Warunki które stawia przed Tobą program terapii uzależnień na tym etapie to:

Spełnianie warunków i wymagań pozostałych etapów

Wymagania które stawia przed Tobą program na tym etapie to:

weryfikacja dotychczasowych zmian i planów terapeutycznych

W trakcie terapii mogą pojawić się następujące zagadnienia oraz tematy psychoedukacyjne

czym jest uzależnienie

regulacja emocji w uzależnieniu

wpływ uzależnienia na moje życie uczuciowe

wpływ uzależnienia na moje życie społeczne

wpływ uzależnienia na moje życie intelektualne

wpływ uzależnienia na życie innych członków rodziny (dzieci, inne ważne osoby)

zapobieganie nawrotom

moje ograniczenia

moje mocne strony

problemy w pracy zawodowej

struktura rodziny – idealna rodzina, oczekiwania od rodziny, pogląd na zadania rodziny

diagnoza ról w rodzinie

moje marzenia – analiza struktury potrzeb

praca nad życiorysem

uczucia

ustalanie granic

konsekwencja w działaniu

asertywność ( TAZA )

komunikacja

zainteresowania, hobby

dodatkową wiedzę na temat terapii i leczenia uzależnień możesz zdobyć czytając na stronie leczenieodwykowe.pl

Terapia uzależnień podzielonana jest na etapy dostosowane do pacjenta .

Terapia uzależnień

Terapia uzależnień w Ośrodku po spełnieniu warunków przyjęcia, podzielona jest na etapy leczenia dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Etapy procesu terapeutycznego

Etap wstępny – Obserwator

Etap II – Motywacyjny

Etap II – Pracy podstawowej

Etap III – Pracy pogłębionej

Etap IV – Samorealizacji

Na każdym z etapów programu terapia uzależnień są jasno określone i sprecyzowane zadania i cele jakie ma do osiągnięcia pacjent. Określone są też przywileje jakie mu przysługują oraz funkcje jakie może pełnić. W człowieku zachodzi wielostronna zmiana, czyli rozwojowy proces uczenia się. Każdy etap oznacza przyrost zmian. Dlatego też wyznacznikiem etapów programu są przyrosty wiedzy i umiejętności. Innymi słowy podział na etapy pozwala na stopniowe uzyskanie wglądu w siebie. Ponadto uświadomienie sobie swoich możliwości, ale także ograniczeń. Etapy leczenia skonstruowane są w taki sposób, aby podnieść poczucie własnej wartości a ponadto umożliwić mu jednocześnie odkrywanie i podtrzymywanie wiary w samego siebie .

Psychoterapia grupowa….

Program terapia uzależnień realizowany jest między innymi przez udział w psychoterapii grupowej.

Na każdym z etapów odbywają się zajęcia w odpowiednich grupach terapeutycznych, tj :

• Grupa motywacyjna,

• Grupa Indywidualnych Planów Terapii,

• Psychorysunek,

• Warsztat Pierwsza Pomoc Przedmedyczna,

• Warsztaty i edukacja zdrowotna – zajęcia z profilaktyki HIV/AIDS i HCV;

• Warsztat Komunikacji i Otwartości,

• Trening Pamięci,

• Trening Asertywności,

• Grupa Radzenia sobie ze Złością,

• Grupa Opiekunów,

• Grupa Zarząd Społeczności,

• Warsztat Radzenia Sobie z Emocjami,

• Warsztat Nawroty w Uzależnieniach

• Warsztat „WgDialog motywującyląd w Siebie”

Psychoterapia indywidualna …

Każdy z pacjentów oprócz terapii grupowej bierze udział w terapii indywidualnej. Dlatego też każdy ma swojego indywidualnego terapeutę prowadzącego.

Wstępne “Indywidualne Plany Terapia Uzależnień” opracowywane są po sześciotygodniowym procesie diagnostycznym przy współpracy terapeuty oraz pacjenta. Co miesiąc odbywa się terapia grupowa na której to grupie wszyscy pacjenci indywidualni pracujący z danym terapeutą. Omawiają oni realizowanie przez siebie cele terapeutyczne a co najważniejsze otrzymują oni informacje zwrotne od członków grupy i terapeuty. Ponadto terapeuta we współpracy z pacjentem co kwartał sporządzają aktualizację “Indywidualnego Planu-Terapia Uzależnień”.

Terapia uzależnień-metody

Podstawowe cele oddziaływania terapeutycznego w terapii uzależnień:

1. Zmierzać do wykształcenia w pacjencie umiejętności utrzymywania trwałej abstynencji narkotykowej poprzez radzenie sobie z objawami choroby.

2. Koncentrować się na źródłach choroby, to znaczy na bolesnych emocjach i negatywnych postawach warunkujących uzależnienie.

3. Przygotować pacjentów do satysfakcjonującego życia w naturalnym otoczeniu społecznym po ukończonej terapii .

Innymi słowy celem terapii uzależnień jest przygotowanie pacjentów do życia w możliwym do osiągnięcia dobrostanie. Bez używania narkotyków i bez innych zachowań o autodestrukcyjnym charakterze.

Podstawową metodą programu terapia uzależnień stosowaną w naszym ośrodku jest metoda społeczności terapeutycznej. Wywoływanie pożądanych zmian u pacjenta możliwe jest dzięki wytworzeniu poczucia przynależności do grupy, w której członkowie mają podobny cel czyli wyleczenie się. Walorem tego programu leczenia jest możliwość odwołania się w pracy z pacjentem do autentycznych przeżyć i doświadczeń. Można powiedzieć że w społeczności terapeutycznej wszystko jest terapią. Na przykad proste czynności codzienne są dla pacjentów źródłem wiedzy na swój temat. Ponadto kontakty interpersonalne stają się najlepszą szkołą społecznego uczenia się.

W podejściu tym dąży się do wprowadzenia zmian w wymiarze funkcjonowania psychologicznego i społecznego:

-w wymiarze psychologicznym celem oddziaływań jest przyjęcie przez pacjenta nowej tożsamości poprzez zmianę negatywnych wzorów zachowań, myślenia i odczuwania;

-w wymiarze społecznym nacisk kładziony jest na rozwijanie odpowiedzialności i zmianę stylu życia.

Dlatego też pomyślna integracja zmian w obuwymiarach stanowi warunek powrotu do zdrowia.

W pracy z terapeutycznej bardzo często wykorzystujemy elementy psychoterapii poznawczo – behawioralnej.

Terapie behawioralno – poznawcze są skuteczne w leczeniu wielu zaburzeń jak: depresje, zaburzenia lękowe, zaburzenia odżywiania, uzależnienie od substancji i czynności. Nasi pacjenci bowiem bardzo często oprócz uzależnienia od narkotyków borykają się z innymi problemami. Psychoterapia poznawczo – behawioralna ukierunkowana jest na zmianę sposobów myślenia, odczuwania i zachowania się. Bardzo często jest pomocna w rozwiązaniu problemów oraz formułowaniu celów na przyszłość. Dodatkowo pomaga w przezwyciężaniu przeszkód w realizowaniu celów.

Dialog Motywujący

Dialog motywujący jako terapia uzależnień jest metodą rozmowy służącą do wydobywania z rozmówcy jego wewnętrznej motywacji do wprowadzenia zmian w życiu.

W pracy z naszymi pacjentami, bardzo często odwołujemy się do jego założeń i technik. Jest to zdolność odczuwania stanów psychicznych pacjentów, umiejętność przyjęcia ich sposobu myślenia oraz spojrzenia z ich perspektywy na rzeczywistość.

W swojej pracy staramy sie wydobywać argumenty za wprowadzeniem zmiany od samego pacjenta. Zgodnie z przekonaniem twórców koncepcji motywacja nie może być jednak “zainstalowana” przez kogokolwiek, ale może zostać tylko “wydobyta” z pacjenta. W procesie terapii uzależnień zmianę w życiu można podzielić na pewne fazy, a sama zmiana ma charakter cykliczny, zaś powrót do zachowań problemowych jest regułą nie wyjątkiem.

Dlatego też faza nawrotu w tym rozumieniu jest okazją do nauki i przestaje być traktowana jako porażka. Aby nasza pomoc była skuteczna musi zostać odpowiednio dobrana do fazy procesu zmian, w której znajduje się pacjent. Nasz ośrodek leczenia uzależnień jest ośrodkiem dla osób dorosłych. Jedną z form oddziaływań terapeutycznych jest więc ergoterapia (terapia poprzez pracę) rozumiana jako model leczenia. W normalnym życiu człowieka dorosłego praca bowiem stanowi jedną z codziennych form aktywności. W społeczności terapeutycznej jest podobnie. Na początku pobytu w ośrodku pozwala ona na oderwanie się od myśli i skojarzeń związanych z przeszłością. Na terenie ośrodka praca rozumiana jest jako prace, które umożliwiają prawidłowe funkcjonowanie naszego wspólnego domu, czyli praca w ogrodzie, praca w kuchni, sprzątanie, naprawy.Podstawowym celem zadań związanych z pracą jest uruchomienie u pracującego istotnej zmiany indywidualnych postaw, zachowań i wartości. Sposób w jaki ktoś pracuje, bardzo często dużo mówi o nim samym. Praca i życie osobiste są nierozłączne. Trudności z pracą i wydajnością są ważnym wskaźnikiem problemów osobistych. A sukcesy odniesione w pracy to także sukcesy osobiste danego człowieka.

Co oprócz terapii?

Aktywność twórcza

Jednym z istotnych elementów terapii uzależnień jest ukazanie pacjentowi, że życie jest pełne zadań i trudności które trzeba pokonać, ale też przyjemności i możliwości. Dlatego też staramy się w naszym ośrodku leczenia uzależnień organizować zajęcia plastyczne oraz muzyczne.

Aktywność twórcza przekształca złe nawyki spędzania czasu. Pomaga osiągać równowagę i jest dobrym sposobem samorealizacji, oraz jest okazją

na wspólne spędzanie czasu. Bez twórczości realizowanej w codziennej aktywności trudno człowiekowi znaleźć przyjemności w życiu i jednocześnie rozwijać się. Trudno więc wziąć odpowiedzialności za swoje życie i stać się jego świadomym autorem.

W tym właśnie tkwi różnica między człowiekiem trzeźwym i twórczym a uzależnionym i nietwórczym. Z tego powodu życie osoby twórczej jest aktywne, pozbawione monotonii, bogate, wartościowe i barwne. Wspomaganie wyzwalania potencjału twórczego naszych pacjentów jest także wyzwalaniem radości towarzyszącej odkrywaniu nowych dróg, oryginalnych rozwiązań. Dlatego też bez twórczego życia nie sposób doświadczać pełni radości życia, zadziwienia, zaciekawienia, nie sposób oddać się refleksjom.

Program terapeutyczny dla osób uzależnionych od alkoholu i hazardu – Centrum Terapii Uzależnień

Teoretyczne podstawy podejścia według którego pracujemy tworzy psycho-bio-społeczny model uzależnienia i zawarta w nim koncepcja psychologicznych mechanizmów uzależnienia J. Mellibrudy. Ze względu na rozległość i złożoność problemów osoby uzależnionej system udzielania jej pomocy obejmuje wiele elementów. Związane jest to z dążeniem do osiągania kilku różnych celów praktycznych.

Należą do nich:

zwiększenie zdolności do trwałego utrzymywania abstynencji,

zwiększenie zdolności do rozwiązywania problemów osobistych,

zwiększenie zdolności do prowadzenia zdrowego i konstruktywnego sposobu życia,

usuwanie zaburzeń somatycznych i psychicznych.

Zadania terapeutyczne określone są w sposób zróżnicowany dla poszczególnych etapów pracy psychoterapeutycznej.

Przyjęcie pacjenta do programu, diagnoza, wstępna motywacja:

badania lekarskie, badania laboratoryjne, diagnoza nozologiczna,

diagnoza problemowa – sporządza specjalista psychoterapii uzależnień,

rozmowa wstępna-nawiązanie kontaktu, motywacja, podpisanie kontraktu,

w razie potrzeby włączana jest farmakoterapia.

I etap leczenia (grupa wstępna 10 tygodni, 3 razy w tygodniu x 2 godz. – terapia grupowa, 1 raz w tygodniu sesje indywidualne/porady indywidualne)

Cele:

wzbudzanie i wzmacnianie motywacji pacjenta do leczenia,

podstawowa edukacja na temat uzależnienia i autodiagnoza,

zapoznanie ze sposobami radzenia sobie z głodem alkoholowym,

zapoznanie z zasadami pracy w grupie.

Wskaźniki ukończenia I etapu terapii:

umiejętność powiązania problemów życiowych z piciem,

umiejętność rozpoznawania objawów i faz uzależnienia,

ustąpienie objawów abstynencyjnych,

stosowanie zaleceń, programu HALT, 24 h.

Kryteria kwalifikacji pacjentów do II etapu leczenia:

ukończenie I etapu leczenia,

motywacja do dalszego leczenia,

udział w 8 mitingach AA.

II etap leczenia (4 miesiące, 2 razy w tygodniu x 2 godz. – terapia grupowa, 1 raz w tygodniu lub raz na 2 tygodnie sesje indywidualne/porady indywidualne).

Cele:

nauka rozpoznawania i radzenia sobie z głodem alkoholowym,

praca nad rozpoznaniem własnego uzależnienia,

praca nad uznaniem bezsilności wobec alkoholu,

rozbrajanie (zatrzymanie) mechanizmów uzależnienia.

Pacjent uczestniczy:

w grupie poświęconej pracy nad destrukcją alkoholową,

w grupie problemowej gdzie pracuje się nad aktualnymi problemami pacjentów.

Wskaźniki ukończenia II etapu terapii:

umiejętność rozpoznawania objawów głodu alkoholowego,

znajomość sposobów radzenia sobie z głodem alkoholowym,

umiejętność rozpoznawania i nazywania mechanizmów uzależnienia,

uznawanie utraty kontroli,

przekonanie o konieczności stosowania ww. Programów,

wprowadzanie zmian w swoim życiu (w poszczególnych obszarach),

rozpoznawanie u siebie objawów choroby, uznawanie siebie za osobę uzależnioną,

umiejętność szukania pomocy (wraca mimo zapić).

Kryteria kwalifikacji pacjentów do III etapu leczenia:

ukończenie II etapu terapii,

gotowość do pracy nad sobą.

III etap leczenia (2 miesiące 1 raz w tyg. – terapia grupowa, 1 raz w tyg. lub raz na 2 tygodnie sesje indywidualne/porady indywidualne).

Cele:

praca nad zapobieganiem nawrotom,

rozpoznawanie sygnałów ostrzegawczych nawrotu,

rozpoznawanie wyzwalaczy zewnętrznych i wewnętrznych nawrotu,

zdobywanie umiejętności ważnych dla trzeźwego życia.

Wskaźniki ukończenia III etapu terapii:

nabycie umiejętności zapobiegania nawrotom,

znajomość sygnałów ostrzegawczych nawrotu,

umiejętność rozpoznawania wyzwalaczy zewnętrznych i wewnętrznych nawrotu,

nabycie umiejętności ważnych dla trzeźwego życia.

Kryteria kwalifikacji pacjentów do IV etapu leczenia:

ukończenie III etapu terapii,

gotowość do pracy nad sobą,

3-miesięczna abstynencja

IV etap leczenia (ok. 12 miesięcy, 1 raz w tygodniu x 4 godz. – sesje grupowe, 1 raz w tyg. lub raz na 2 tygodnie sesje indywidualne/porady indywidualne).

Cele:

utrwalanie abstynencji,

budowanie nowego sposobu życia – bez alkoholu,

rozwój umiejętności ważnych dla trzeźwego życia,

zmiana mechanizmów uzależnienia (rozbrajanie),

utrwalenie umiejętności zapobiegania nawrotom,

budowanie poczucia sprawczości, wpływu na swoje życie.

Tematy pracy terapeutycznej:

Komunikacja interpersonalna, bliskie relacje. Radzenie sobie ze złością. Wyrażanie i przyjmowanie krytyki. Wyrażanie uczuć pozytywnych. Budowanie poczucia własnej wartości. Rozwój duchowy. Radzenie sobie z poczuciem winy. Radzenie sobie z poczuciem wstydu.

Dla utrwalenia abstynencji i budowania nowego sposobu życia bez alkoholu staramy się stworzyć okazje do zdobywania pozytywnych doświadczeń emocjonalnych lepszego rozumienia siebie oraz wdrażania bardziej konstruktywnych wzorów zachowania i myślenia.

키워드에 대한 정보 osobisty plan terapii przykłady

다음은 Bing에서 osobisty plan terapii przykłady 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.

이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!

사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 \”Jak mniej myśleć. Dla analizujących bez końca i wysoko wrażliwych\” | audiobook

audiobook
audioteka
audiotekapl
audioteka.pl
audiobooki
po
polsku
Jak mniej mysleć
poradnik
wysoko wrażliwi dorośli

\”Jak #mniej #myśleć. #Dla #analizujących #bez #końca #i #wysoko #wrażliwych\” #| #audiobook

YouTube에서 osobisty plan terapii przykłady 주제의 다른 동영상 보기

주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 \”Jak mniej myśleć. Dla analizujących bez końca i wysoko wrażliwych\” | audiobook | osobisty plan terapii przykłady, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.

osobisty plan terapii przykłady 주제에 대한 동영상 보기

d여기에서 \”Jak mniej myśleć. Dla analizujących bez końca i wysoko wrażliwych\” | audiobook – osobisty plan terapii przykłady 주제에 대한 세부정보를 참조하세요

osobisty plan terapii przykłady 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.

Indywidualny plan terapii – Grzebielin

Strategiczno-strukturalna terapia uzależnienia

Opis realizowanego programu terapii w Ośrodku Profilaktyki i …

Podstawowy program terapii uzależnienia od alkoholu

podstawowy program terapii dla osób uzależnionych

Schemat postępowania terapeutycznego wobec osób …

Program terapii pogłębionej i leczenia uzależnień

Terapia uzależnień podzielonana jest na etapy dostosowane …

Program terapeutyczny dla osób uzależnionych od alkoholu i …

주제와 관련된 이미지 osobisty plan terapii przykłady

주제에 대한 기사 평가 osobisty plan terapii przykłady

Co to jest indywidualny plan terapii?

Jak napisać plan zdrowienia alkoholika?

Co pomaga w utrzymaniu abstynencji?

Na czym polega terapia pogłębiona?

Jak wygląda psychoterapia indywidualna?

Co robić po terapii alkoholowej?

Co czuję alkoholik jak nie piję?

Jak alkoholik manipuluje uczuciami?

Jak zachowuje się niepijący alkoholik?

Co przeszkadza w terapii?

Jak wyjścia z alkoholizmu 12 kroków?

Ile czasu trwa trzeźwieje alkoholik?

Kiedy alkoholik podejmuje leczenie?

Jak wyznaczyc granicę alkoholikowi?

Ile trwa terapia alkoholowa pogłębiona?

Jak przetrwać pierwsze dni bez alkoholu?

Po jakim czasie widac efekty nie picia alkoholu?

Jak nazywa się alkoholik ktory nie piję?

Jak nazywa się osoba która nie piję?

Indywidualny plan terapii – Grzebielin – Ośrodek terapii uzależnień

Indywidualny plan terapii – Grzebielin – Ośrodek terapii uzależnień

Życie w trzeźwości. Plan zdrowienia alkoholika

Ośrodek terapii uzależnień: Alma Libre Warszawa

Ośrodek Terapii Uzależnień

Strategiczno-strukturalna terapia uzależnienia

PODSTAWOWY PROGRAM TERAPII UZALEŻNIENIA OD ALKOHOLU – WOLOiZOL w Gorzycach

podstawowy program terapii dla osób uzależnionych

Program terapii pogłębionej i leczenia uzależnień: przebieg, etapy

Terapia uzależnień podzielonana jest na etapy dostosowane do pacjenta .

Program terapeutyczny dla osób uzależnionych od alkoholu i hazardu – Centrum Terapii Uzależnień

키워드에 대한 정보 osobisty plan terapii przykłady

사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 \”Jak mniej myśleć. Dla analizujących bez końca i wysoko wrażliwych\” | audiobook

Leave a Comment Cancel reply